Skip to main content

Ἀνοικτὴ Ἐπιστολή Κληρικῶν Ναυπάκτου καὶ περιχώρων γιὰ τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ συμπεριφορὰ τοῦ Ἀρχιμ. Σπυρίδωνος Λογοθέτη

Ὡς πρεσβύτεροι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ διακονοῦμε τὸν λαὸ τῆς πόλεως καὶ τῆς περιφερείας της Ναυπάκτου, κάτω ἀπὸ τὴν ἐμπνευσμένη καθοδήγηση τοῦ Μητροπολίτου μας κ. Ἱεροθέου, αἰσθανόμαστε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀδρανεῖς ἀπέναντι στὴ νέα παρεκτροπὴ τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Λογοθέτη, Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου.

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ποὺ ἀπουσιάζει ὁ Μητροπολίτης μας σὲ συνοδικὴ ἀποστολὴ στὸ ἐξωτερικό, διαβάσαμε στὴν ἐφημερίδα Ἐμπρὸς ἀπάντηση τοῦ Ἡγουμένου στὴν ἐπιτιμητικὴ ἐπιστολὴ τοῦ Μάκ. Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστοδούλου καὶ ἐκπλαγήκαμε ἀπὸ τὸ ἦθος καὶ τὸ ὕφος τοῦ λόγου του, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ ἀντιεκκλησιαστικὸ φρόνημα ποὺ ἐκφράζει. Ἀναρωτηθήκαμε, ἂν εἶναι ἱερεὺς αὐτὸς ποὺ τὴν συνέταξε, ὁ ὁποῖος εὐλογεῖ τὸν λαὸ λέγοντας "εἰρήνη πᾶσι". Ἀναρωτηθήκαμε, ἂν εἶναι λειτουργὸς τῶν μυστηρίων τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπικαλεῖται την χάρη τοῦ εἰρηνοποιοῦ Πνεύματος. Ἀναρωτηθήκαμε, ἂν ἔχει κάποια σχέση μὲ τὸν θεσμὸ τοῦ μοναχισμοῦ, ὁ ὁποῖος σέβεται τὴν ἀρχιερωσύνη, γιατί ζεῖ τὸν θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας ὡς συγκροτούμενο ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀναρωτηθήκαμε, τέλος, ἂν ὁ συντάκτης αὐτοῦ τοῦ ὑβριστικοῦ κειμένου ἔχει γενικὰ κάποια σχέση μὲ τὸν Χριστιανισμό, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση.

Ἐπειδὴ ἡ μνήμη καὶ ἡ κρίση δὲν μᾶς ἐγκατέλειψαν θαυμάσαμε τὴν τόλμη μὲ τὴν ὁποία ἀναποδογυρίζεται ἡ πραγματικότητα καὶ ἐμφανίζεται τὸ ἄσπρο ὡς μαῦρο καὶ ἡ ἀλήθεια ὡς ψεῦδος. Φρίξαμε διαβάζοντας τοὺς ὑβριστικοὺς χαρακτηρισμοὺς τοῦ π. Σπυρίδωνος ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου μᾶς κ. Ἱεροθέου, τοῦ ὁποίου τὸ μεγάλο "ἁμάρτημα" εἶναι ὅτι ἀγαπᾶ τὸν ὀρθόδοξο μοναχισμὸ καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶναι ὑπερβολικὰ εὐαίσθητος σὲ αὐτὰ ποὺ δίδαξε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Γι' αὐτὸ ἄλλωστε ἀγαπᾶ τὴν ἀλήθεια καὶ θέλει τὴν διαφάνεια, τὴν ὁποία ὁρισμένοι ἀπεχθάνονται. Ἐμεῖς ποὺ ἐπικοινωνοῦμε τακτικὰ μαζί του γνωρίζουμε τὴν εἰλικρίνειά του καὶ τὴν ἀγάπη του στὰ εὐθὴ καὶ καθαρὰ λόγια. Ὁ π. Σπυρίδων, ποὺ ἔκοψε ἀδικαιολόγητα κάθε ἐπικοινωνία μαζί του, προσπαθεῖ νὰ δικαιολογήσει τὸν ἑαυτό του διακηρύσσοντας τὸ ἀντίθετο. Πιστεύουμε ὅτι γνωρίζει πολὺ καλὰ καὶ ἐκεῖνος ὅτι ὁ Μητροπολίτης μας δὲν ἀνέχεται τὶς διπλοπροσωπίες καὶ τὶς δόλιες συμπεριφορὲς καὶ ὅτι εἶναι ἄτεγκτος σ' ὅποιον θέλει νὰ δικαιολογήσει τὰ ἀδικαιολόγητα. Γνωρίζουμε ὅμως πολὺ καλὰ τὸ πόσο ὑπερβολικὰ ἐπιεικὴς εἶναι σὲ ὅποιον ἀναγνωρίζει τὰ λάθη του καὶ ἐπιθυμεῖ τὴν διόρθωσή τους. Ταυτίζεται καὶ συμπάσχει μαζί του. Συχνὰ μᾶς λέει, χωρὶς νὰ ἐξαιρεῖ τὸν ἑαυτό του, ὅτι κανεὶς δὲν εἶναι ἀλάθητος, γι' αὐτὸ χρειαζόμαστε ὅλοι τὴν ἀνδρεία νὰ ἀναγνωρίζουμε καὶ νὰ διορθώνουμε τὰ λάθη μας. Ἡ τριακονταετὴς πρακτική του π. Σπυρίδωνος μᾶς βεβαιώνει ὅτι διαφωνεῖ μὲ αὐτὸ τὸ εἰλικρινὲς πνεῦμα κι' αὐτὸ τὸ καθαρὸ ἦθος. Δὲν τοῦ ταιριάζει. Ὁρισμένοι – οἱ πιὸ θερμόαιμοι– ἀπὸ ἐμᾶς, τώρα ποὺ ἀπουσιάζει ὁ Μητροπολίτης μας στὴ Ρουμανία, ἤθελαν νὰ ἐκφρασθοῦν πρὸς τὸν π. Σπυρίδωνα μὲ τὴν γλῶσσα ποὺ αὐτὸς χρησιμοποιεῖ καὶ ποὺ καταλαβαίνει πολὺ καλὰ ὁ λαός. Ὅμως αὐτό το αἰσθάνθηκαν ἀνάρμοστο γιὰ ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καὶ ἂν αὐτὰ ποὺ θὰ τοῦ ἔλεγαν, θὰ ἦταν ἀληθινὰ καὶ γεμᾶτα οὐσία.

Οἱ ὑπογράφοντες τὴν ἐπιστολὴ αὐτή, ἐπειδὴ γνωρίζουμε τὴν νοοτροπία του π. Σπυρίδωνος, θεωροῦμε "ἀνωφελὲς καὶ μάταιο" νὰ ἀπευθυνθοῦμε σ' αὐτόν. Γι' αὐτὸ ἀπευθυνόμαστε στὸν Μητροπολίτη μας κ. Ἰερόθεο στὸν ὁποῖο ἐκφράζουμε ὅλη μας τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὸν σεβασμὸ καὶ τὸν παρακαλοῦμε:

Σεβασμιώτατε,

Σταματῆστε νὰ ἐλπίζετε στὴν μετάνοια τοῦ π. Σπυρίδωνος, τὴν ὁποία ἐν τούτοις εὐχόμαστε. Ἔχει χάσει τὸ κριτήριο τοῦ τί εἶναι ἀλήθεια καὶ τί εἶναι ψέμα. Ταυτίζει τὴν ἀλήθεια μὲ τὶς ἐπιθυμίες του κι ἂς τὸν διαψεύδουν τὰ γεγονότα μαζὶ μὲ ἐκαντοντάδες σελίδες ἐγγράφων.

Σταματῆστε τὶς προτροπές, τὶς ὑποδείξεις καὶ τὶς ἐπιτιμήσεις καὶ ἐνεργοποιῆστε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι πρέπει ἐπί τέλους νὰ λειτουργήσουν καὶ γιὰ τὸν π. Σπυρίδωνα.

Ὁ λαός, καὶ ἐμεῖς μαζί του, κουραστήκαμε. Γνωρίζετε πολὺ καλά, Σεβασμιώτατε, ὅτι ἡ ὑπόθεση αὐτὴ ἔχει κάνει πολὺ δύσκολο τὸ ἔργο μας. Ἡ τακτική του π. Σπυρίδωνος ἔχει φοβερὲς συνέπειες στὴν ἀντίληψη ποὺ δημιουργεῖ ὁ ἁπλὸς λαὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Τὸ πνευματικὸ πρόβλημα εἶναι μεγάλο. Εὐσεβάστως σᾶς παρακαλοῦμε ἐλευθερῶστε τὸν τόπο ἀπὸ τὸ σκάνδαλο.–

Ναύπακτος, 9 Ἰουνίου 2003

Οἱ Ὑπογράφοντες Κληρικοί:

  • Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀρσένιος Κομπούγιας
  • Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἀθανάσιος Λαουρδέκης
  • Ἀρχιμανδρίτης π. Ἀντώνιος Βαζούρας
  • Ἀρχιμανδρίτης π. Πολύκαρπος Παστρωμάς
  • Ἀρχιμανδρίτης π. Καλλίνικος Γεωργάτος
  • Πρωτοπρεσβύτερος π. Ἰωάννης Σπυρόπουλος
  • Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεμιστοκλῆς Τσιτσιρίκης
  • Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Παπαβαρνάβας
  • Πρωτοπρεσβύτερος π. Λάμπρος Κούτσικος
  • Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμᾶς Βαμβίνης
  • Ἱερομόναχος π. Σιλουανὸς Πεπονάκης
  • Πρεσβύτερος π. Χρῆστος Κωνσταντόπουλος
  • Πρεσβύτερος π. Ἀνδρέας Χασαπογιάννης
  • Πρεσβύτερος π. Γεώργιος Θεοφάνης
  • Πρεσβύτερος π. Νικόλαος Σακκούλης
  • Πρεσβύτερος π. Κωνσταντῖνος Κυριαζής
  • Πρεσβύτερος π. Κωνσταντῖνος Κωστούλας
  • Πρεσβύτερος π. Παῦλος Σίνης
  • Πρεσβύτερος π. Βασίλειος Ἀντωνιάδης
  • Πρεσβύτερος π. Βασίλειος Κοντοχρῆστος
  • Πρεσβύτερος π. Χαράλαμπος Λαουρδέκης
  • Πρεσβύτερος π. Ἀντώνιος Ζωϊτάκης
  • Πρεσβύτερος π. Γεώργιος Γεωργακόπουλος
  • Πρεσβύτερος π. Γεώργιος Καραθανάσης
  • Πρεσβύτερος π. Ξενοφῶν Τριβῆλος
  • Πρεσβύτερος π. Κωνσταντῖνος Κουμπουλής
  • Ἱεροδιάκονος π. Παναγιώτης Χαντζῆς
  • Ἱεροδιάκονος π. Γαβριὴλ Πλάκας

Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀειμνήστου π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου γιὰ τὰ ἐκκλησιολογικὰ θέματα τῆς Ἐπαρχίας μας

Τὴν Κυριακὴ 26 Φεβρουαρίου, στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου τελέσθηκε τὸ τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο τοῦ Ναυπακτίου Ἁγιορείτου Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου. Μετὰ τὴν ἀρχιερατικὴ θεία Λειτουργία καὶ τὸ μνημόσυνο, πραγματοποιήθηκε ἐκδήλωση πρὸς τιμὴν τοῦ ἀειμνήστου, κατὰ τὴν ὁποία μίλησε καὶ ὁ Ὀσιολογιώτατος Μοναχὸς π. Μωϋσὴς Ἁγιορείτης, μὲ θέμα «Μνήμη Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου». Εὐρεῖα ἀναφορὰ στὴν ἐκδήλωση αὐτὴ καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ ἀειμνήστου θὰ δημοσιεύσουμε στὸ ἑπόμενο τεῦχος.

Ἐδῶ, δημοσιεύουμε, εἰς μνημόσυνον, τμήματα τῶν ἐκκλησιολογικῶν του ἐπιστολῶν ποὺ ἀπέστειλε προκειμένου νὰ βοηθήση, ὡς Ναυπάκτιος καὶ ὡς ἔμπειρος Μοναχός, στὸ πρόβλημα ποὺ σοβῇ στὴν Ἐπαρχία μᾶς ἐδῶ καὶ τριάντα ἔτη.

***

Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ ἀειμνήστου π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου γιὰ τὰ ἐκκλησιολογικὰ θέματα τῆς Ἐπαρχίας μας

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 1998

«Σεβαστὲ καὶ ἀγαπητέ μου ἅγιε Καθηγούμενε κ. Σπυρίδων...

1. Προκύπτει ὅτι ὑπάρχουν δύο Ἀρχὲς καὶ Ἐξουσίες Ἐκκλησιαστικές. Ὁπότε ἡ σύγκρουση εἶναι ἀναπόφευκτη σὲ κάθε περίπτωση καί, φυσικά, ὁ σκανδαλισμὸς τῶν χριστιανῶν πολύς, ὅπως ἀπεδείχθη ἐκ τῶν πραγμάτων. Ἐκτὸς αὐτοῦ. Τὰ Μοναστήρια εἶναι αὐτόνομα καὶ λειτουργοῦν ἀνεξαρτήτως τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας; Τὸ πρόβλημα λύουν οἱ 7 Ἱεροὶ Κανόνες τῆς ΑΒ Συνόδου.

2. Ὅσον καὶ ἂν ἀναγνωρίζη κανεὶς τὴν εὐαισθησίαν τῶν μοναχικῶν συνειδήσεων σὲ θέματα πίστεως, ὅμως ἐκεῖνο ποὺ βαρύνει εἶναι τὰ ὅρια δικαιοδοσίας των καὶ ἡ ἐπιλογὴ τρόπων ἀντιδράσεως. Καὶ ὡς πρὸς τὸ πρῶτον, ἁμαρτάνομεν μὲ τὴν παράκαμψη τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, προαρπάζοντες τὴν συνετὴν ἀντιμετώπισή του καὶ ἐμφανιζόμενοι ὡς ὑπερεξουσία καὶ ὡς συνεξουσία. Ὡς δὲ πρὸς τὸ δεύτερον, ἐμφανίζομεν στοιχεῖα ἀκραίου ψυχικοῦ φανατισμοῦ, ὡς "ὑπερζέοντες" καὶ "ὑπερσέβοντες"...

Σεβαστέ μου Γεροντα, δὲν ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς κουράσω. Ἐλπίζω στὴν σύνεσή σας νὰ ἀντιληφθῆτε ὅτι, αἱ διατυπωθεῖσαι ἀπόψεις σας στὴν ἐν λόγῳ ἐπιστολήν σας, ἄγουν ἀναποδράστως σὲ ἀντιπαραθέσεις μετὰ τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, ψυγωμένης τῆς πολυτίμου ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας μεταβαλλόμεθα σὲ κύμβαλα ἀλαλάζοντα, καὶ σκανδαλιζομένων τῶν χριστιανῶν. Διο καὶ σᾶς ἱκετεύω, ὡς γέρων ταπεινὸς μοναχός, ὅπως ἀναθεωρήσετε τὴν στάση τῆς ἱερᾶς Μονῆς σας ἔναντι τῶν ἑκάστοτε Ἐπισκόπων τοῦ Τοπου, ἐπειδὴ ἐμφανιζόμενη ὡς διοικητικὴ καὶ πνευματικὴ Ἀρχή, ἐγκυμονεῖ ἀπροσδοκήτους περιπετείας, διασυρομένου καὶ τοῦ σεμνοῦ τάγματος τοῦ Μοναχισμοῦ...

Ἅγιε Γεροντα, ἡ Ναύπακτος εἶναι πολὺ μικρὴ γιὰ νὰ κρύψη τὶς ψυχοφθόρες τριβὲς μεταξὺ τοῦ Μητροπολίτου καὶ τῶν μοναχῶν τοῦ μοναδικοῦ ἐν αὐτῇ μοναστηρίου. Διο καὶ σᾶς ἱκετεύω νὰ φροντίσετε ὥστε νὰ ἀρθοῦν τὰ αἴτια τῶν τριβὼν αὐτῶν, ποὺ βλάπτουν ὅλους καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς καλοὺς ὑποτακτικούς σας. Δοξα τῷ Θεῷ ὁ νέος Μητροπολίτης τῆς Ἐπαρχίας σας ἔχει δώσει πολλὰ τεκμήρια τῆς Ὀρθοδοξίας του καὶ τοῦ ἀναλόγου ἤθους, ὥστε νὰ μὴ δικαιολογεῖται καμμία πρόφαση ἐναντιότητος. Θὰ σᾶς συνιστοῦσα νὰ ἐπαναμελετήσετε μὲ πνεῦμα ταπεινοφροσύνης καὶ χριστιανικῆς ἀγάπης τὸ περιεχόμενον τῶν τριῶν ἐπιστολῶν καὶ ἐλπίζω νὰ ἀνακαλύψετε κάποιες ἐσφαλμένες ἐκτιμήσεις καὶ ἐπιλογές σας.

Θὰ εὑρίσκομαι στὴν Ἀθήνα 4-5 ἡμέρες ἀκόμη καὶ εἶμαι πρόθυμος νὰ βοηθήσω, σὺν Θεῷ στὴν ἐξομάλυνση τοῦ προβλήματος, ποὺ ἄνευ λόγου προέκυψεν.

Μετὰ τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης καὶ πολλῆς τιμῆς

Ὁ φίλος σας Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης».

 

 

A ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ (2-8-2003)

Θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου Ἐπαχτίτην...

Λοιπὸν θεωρῶντας τὸν ἑαυτόν μου Ναυπάκτιον, εἶναι ἑπόμενον νὰ συγκινοῦμαι πρὸς ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὸν τόπον μου, νὰ χαίρω ὅταν μαθαίνω ὅτι οἱ συντοπῖτες μου ἀσκοῦν χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ νὰ λυποῦμαι ὅταν ἁμαρτάνουν ποικίλως...

Εἶναι ἀπαραίτητον νὰ περιγράψω συνοπτικῶς τὶς ἀφετηρίες τοῦ ὅλου προβλήματος, ποὺ βασανίζει τὴν κοινωνίαν της Ναυπάκτου, δύο σχεδὸν δεκαετίες, ὁπότε ἐλπίζω νὰ ἑρμηνευθῇ ὁ μεταξὺ τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν διχασμός.

...Πρέπει τώρα νὰ ὁμολογήσω ὅτι, γοητευθεῖς ἀπὸ τὸ ὅραμα τοῦ ἱδρυομένου Μοναστηρίου, δὲν ἐσκέφθην νὰ τὸν ἐρωτήσω, ὡς πρὸς τὶς ἱκανότητες καὶ τὴν καταλληλότητά του, ἐὰν δηλαδὴ ὁ ἴδιος ἔζησεν ὡς ὑποτακτικός, ἐὰν ἔχει ἐμπειρίες μοναστικές, ἐὰν ἐγνώρισε τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη, ὥστε νὰ ἡγηθῇ, ὡς Γεροντας, ὡς ἡγούμενος καὶ πνευματικὸς ὁδηγὸς μοναζόντων, ἑνὸς Ὀρθοδόξου Μοναστηρίου, ὁπότε εἶναι ἐνδεχόμενον, ἐὰν δὲν ἔχη τὶς προϋποθέσεις αὐτές, νὰ βλάψη...

Γιατί, ἂν δὲν παρεσυρόμουν ἀπὸ τὸν ἄλογον ἐνθουσιασμόν μου καὶ τὸν ἐρωτοῦσα, μαθαίνοντας ὅτι πέραν τῶν θεολογικῶν σπουδῶν του καὶ τὴν θεωρητικὴν συγκρότησή του ὡς ἱερωμένου ἱεροκήρυκος, οὐδεμίαν ἀγωγὴν μοναχικὴν ὑπέστη, ἀσφαλῶς οὔτε θὰ τὸν ἐνίσχυα ἠθικοϋλικῶς, οὔτε θὰ τὸν ἐνεθάρρυνα νὰ κτίση Μοναστήριον καὶ ν' ἀναλάβη τὴν εὐθύνην ἠγουμενίας, διότι ἀφεύκτως θὰ τὸν ἐνέπαιζαν οἱ δαίμονες καὶ ἀντὶ καλοῦ, θὰ ἀπέβαινεν αἰτία νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὅπως συμβαίνει τώρα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ποὺ οἰηματίες τινὲς ἐπεχείρησαν νὰ ἐξέλθουν σὲ πόλεμον κατὰ τοῦ διαβόλου, ἀπειροπόλεμοι ὄντες, ὡς ἡγούμενοι...

Αὐτὰ βέβαια εἶναι ἀντιπαραδοσιακὰ καὶ μᾶλλον δαιμονικὰ καὶ ὁδηγοῦν κατ' εὐθεῖαν σὲ ἀπείθειαν καὶ σύγκρουση μὲ τοὺς κατὰ καιροὺς Ἐπισκόπους, ὁπότε ἡ ζωη τῶν Μοναχῶν, ἀντὶ νὰ εἶναι ταπεινὴ καὶ εἰρηνικὴ ἀποβαίνει αἰτία συνεχοῦς ταραχῆς καὶ ἐντάσεως καὶ ὁδηγεῖ σὲ σχίσματα μεταξὺ τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ.

Καὶ αὐτὰ ἀρχιτεκτονήθησαν ἀπὸ τὸν διορατικὸν ἡγούμενον, ὅστις προεῖδεν, ὅτι οἱ πορεῖες του θὰ ἤρχοντο σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἑκάστοτε Ἐπισκόπους. Διο καὶ ἐπενόησε τί; Τὴν συγκρότηση συλλόγων καὶ σωματείων "Φιλων τῆς ἰ. Μονῆς Μεταμορφώσεως", ὡς ἀσπίδα αὐτοπροστασίας του, ὅπως καὶ ἐγένετο...

Ἐαν κάναμε ἕναν ἀπολογισμὸν τῆς ὅσης ζημίας ἔχει προκαλέσει τὸ ἵδρυμα τοῦ π. Σπυρίδωνος -ὄχι τοῦ Θεοῦ- θὰ καταλήγαμε στὴν εὐχὴν ὅτι θὰ ἦταν προτιμώτερο νὰ μὴν ὑπῆρχεν. Ὁ σατανᾶς μεθοδεύει ἔτσι καὶ τὰ ἱερὰ ἀκόμη πράγματα ὥστε νὰ προωθῆ στὴν Ἐκκλησίαν ὄργανά του καὶ νὰ συνεργῇ στὸ κτίσιμο μοναστηρίων, ὥστε νὰ τρυγᾶ ὀφέλη, πρᾶγμα, φαινομενικῶς ἀντιφατικόν.

Τελειώνοντας, ὡς Ναυπάκτιος, σὲ κάποιο μέτρον, θὰ συνιστοῦσα στοὺς καλοὺς συντοπῖτες μου νὰ ἄρουν τὴν προσωπικὴν προστασίαν των, ὄχι στὶς Ὀρθόδοξες Μονές, ἀλλὰ στοὺς ἐμπαθεστάτους κληρικούς, ποὺ ἀνερριχήθησαν σὲ ἡγουμενικὰ ἀξιώματα, ὡς ἐφαλτήρια ἱκανοποιήσεως μωροφιλοδοξιὼν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σκανδαλίζουν τὶς ψυχὲς καὶ νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὥστε νὰ μὴ γίνονται συνυπεύθυνοι.

Ἅγιον Ὅρος 2-8-2003

Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης

παπποῦς ἐτῶν 90-3.

 

Β ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ (29-12-2003)

...Πρέπει νὰ διαβεβαιώσω τοὺς ἐπιστολογράφους μου καὶ κατ ἐπέκταση τοὺς συμφωνοῦντας μὲ αὐτούς, ὅτι καὶ τὸν π. Σπυρίδωνα ἀγαπῶ καὶ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Μονῆς, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ πρὸ ἐτῶν συμβουλές μου, ὡς πρεσβυτέρου στὴν ἡλικίαν καὶ στὸν μοναστικὸν βίον, ἀλλὰ καὶ ἡ τελευταία παρέμβασή μου ἐγένετο ἐξ ἀγάπης καὶ μόνον, δίδοντας ἀφορμὲς ἀναθεωρήσεως τῆς συμπεριφορᾶς ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου τοῦ κατὰ τ ἄλλα καλοῦ π. Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος ἐρρίφθη στὴν περιπέτειαν νὰ γίνη κοινοβιάρχης χωρὶς τὰ ἀπαραίτητα προσόντα. Καί, ὡς ἦτο ἑπόμενον, νὰ ἐμπαίζεται ὑπὸ τῶν δαιμόνων.

Εἶχαν τὴν καλωσύνην, οἱ ἐπιστολογράφοι μου, νὰ μοῦ ἀποστείλουν τὸ τεῦχος τῶν Χριστουγέννων «Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», γιὰ νὰ θαυμάσω τὴν δραστηριότητα τοῦ ἁγίου ἡγουμένου, ὥστε νὰ μὴ ἀνησυχῶ γιὰ τὴν πορείαν του, ὅπως εἶχα γράψει. Πρὶν σχολιάσω τὸ περιεχόμενον, θὰ συνιστοῦσα ἀδελφικῶς στοὺς καλοὺς Ναυπακτίους νὰ συγκρατοῦν τὸν ἐνθουσιασμόν των γιὰ τὴν «σπουδαίαν δραστηριότητα» τοῦ π. Σπυρίδωνος, ποὺ προβάλλει τὸ Περιοδικόν, γιὰ τὸν λόγον ὅτι ἡ δραστηριότης τῶν Μοναχῶν δὲν κρίνεται μὲ τὰ κοσμικὰ κριτήρια, ἀλλὰ μέσα στὰ πλαίσια τῆς μοναστικῆς πνευματικῆς παραδόσεως. Ἑπομένως, ποίαν ἀξίαν ἔχουν οἱ ἐπαινετικὲς κρίσεις ἑνὸς κοσμικοῦ δημοσιογράφου γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ τοὺς μοναχούς; Ἀντιθέτως, μάλιστα, οἱ ἔπαινοι ἑνὸς κοσμικόφρονος, κρίνοντος μὲ ἐγκόσμια κριτήρια, δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχήσουν τοὺς ἐπαινεθέντες; ἀφοῦ ὁ κόσμος φιλεῖ ὅ,τι εἶναι κοσμικόν, σαρκικόν, ἐμπαθές, γήϊνον, ἀπατηλόν;...

Ἅγιον Ὅρος 16/29.ΧΙΙ.03

Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης, παπποῦς ἐτῶν 90-2

Υ.Γ Γράφοντας γιὰ ἐκτροχιασμὸν τοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ καὶ τοῦ μοναστηρίου, κυριολεκτῶ, ἔχοντας ὑπ ὄψει μου τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος καὶ περὶ τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ. Ὅταν λοιπὸν οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν ὅτι «ἐκεῖνος ποὺ ἐνεργεῖ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Ἐπισκόπου, τῷ διαβόλῳ δουλεύει», καὶ ὅταν ὑπάρχη πλῆθος Ι. Κανόνων, ποὺ εἰς οὐδένα κληρικὸν ἐπιτρέπουν νὰ ἐνεργῆ ἄνευ τῆς γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου, τότε ἡ χρονία σύγκρουση μετὰ τῶν ἑκάστοτε Ἐπισκόπων του π. Σπυρίδωνος, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ ἐκτροχιασμός; Καὶ ἡ Μονή, λειτουργοῦσα ἐν ἐκτροπῇ ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ ἐκτροχιασμός, μὲ ἀπόληξη τὸν ψυχικὸν κρημνόν, ὅπως μάλιστα περιγράφει σχετικὴν σκηνὴν ὁ Πνευματικὸς π. Ἀρσένιος Κομπούγιας, καθ ἥν ὁ π. Σπυρίδων εἶχεν ἐξαγριωθῇ; Ἐαν ὁ Ἱεροκῆρυξ π. Σπυρίδων ἤθελε δραστηριότητες, πρὸ καθάρσεως καὶ ἁγιασμοῦ, ἱεραποστολικῆς ἐξωτερικῆς προσφορᾶς, ἄριστα ἠδύνατο νὰ συγκροτήση μίαν ἀδελφότητα ἐκ λαϊκῶν, διὰ νὰ ἔχη ρ/κὸν σταθμόν, συνεδριακὸν κέντρον καὶ τράπεζες μὲ ἐλευθέραν ἀνάμειξη μὲ γυναῖκες κοσμικές. Οὐδεὶς θὰ ἠδύνατο νὰ ψέξη τὸν Ἱερομόναχον. Ἐφαρμόζοντας ὅμως τὰ σχέδιά του αὐτὰ ἐπὶ μοναστηρίου, γίνεται εὐθὺς ἔνοχος ἀντορθοδόξων καινοτομιῶν. Ὁπότε ἡ πρὸς ἀποκατάσταση τῆς τάξεως ἐπέμβαση τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων ἀποτελεῖ καθῆκον των πρὸς διάσωση τῆς γνησιότητος τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ...

Ἐλπίζω καὶ προσεύχομαι νὰ εἰσακουσθῶ. Ἀλλὰ πρέπει νὰ βοηθήσουν καὶ ὅσοι σχετίζονται μὲ τὴν μονὴν καὶ τοὺς μοναχούς, ὥστε νὰ ἐφαρμοσθῇ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «νεκρὸς ἢν καὶ ἀνέστη• ἀπολωλὸς καὶ εὑρέθη»... Καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ φροντίδα εἰρηνεύσεως ἀνατίθεται στὴν φιλοτιμίαν τῶν φιλοχρίστων Ναυπακτίων. Ταῦτα ἔγραψα ἀπὸ τὴν μοναστικὴν πεῖραν 63 ἐτῶν.

Θ.μ.δ.

Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη: Ἐπιστολή – παρέμβαση

Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη

Δημοσιεύουμε στὴν συνέχεια τὴν ἐπιστολὴ (25-6-2005) τοῦ Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη πρὸς τὸν «θεολόγο καὶ δημοσιογράφο», κατὰ τὴν δήλωσή του, π. Ἰωάννη Διώτη.  Δυστυχῶς ὁ π. Ἰωάννης ὑπέπεσε σὲ πολλὰ σφάλματα, γιατί μὲ τρόπο ἐπιθετικό, ἄδικο καὶ ἄπρεπο ἐπιτίθεται ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου μας, ἀναλαμβάνοντας ἄκαιρα τὴν ὑπεράσπιση καὶ ἀπολογία του π. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, τὴν ὁποία ἀπολογία ἀπέφυγε ὁ ἴδιος νὰ δώση, ὅταν ἐπανειλημμένως κλήθηκε νὰ τὸ κάνη.

Τὰ λάθη του π. Ἰωάννη εἶναι ὅτι ἀμφισβητεῖ τὶς ἀποφάσεις (πάνω ἀπὸ 30) τῆς Ἱεραρχίας, τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν ἐτῶν 1998-2004, τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν, τῶν Ἐπιθεωρητῶν τῆς ΕΚΥΟ, τὶς καταθέσεις τῶν σεβαστῶν καὶ ἀξιόπιστων μαρτύρων, τὰ γραπτὰ κείμενα, τοὺς Ἱεράρχες-Δικαστές, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, τοὺς Ἱερεῖς κλπ. καὶ γενικὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὸ σοβαρὸ αὐτὸ ἐκκλησιαστικὸ θέμα καὶ ἔχουν προσωπικὴ πεῖρα.

Τὸ λυπηρότερο εἶναι ὅτι κοινοποιεῖ τὰ κείμενά του σὲ ὅλους τοὺς Ἱεράρχες, τοὺς Βουλευτές, τὴν Ὑπουργὸ Παιδείας, ὅλους τοὺς Δικαστικούς, Καθηγητὰς Θεολογικῶν, Νομικῶν καὶ Φιλοσοφικῶν Σχολῶν, τὶς Ἱερὲς Μονές, τοὺς Δικηγορικοὺς Συλλόγους κλπ. μὲ σκοπὸ προφανῶς νὰ δημιουργήση σύγχυση καὶ νὰ διασύρη τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, τὸν Ἀρχιεπίσκοπο, τὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο καὶ πρὸ παντὸς τὸν Μητροπολίτη!!

Ἡ Ε.Π. δημοσιεύει τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ τοῦ π. Ἀντωνίου, ποὺ μᾶς κοινοποίησε ὁ ἴδιος, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ Ἱερὰ Μονὴ θὰ καταλάβη τὰ λάθη της καὶ θὰ θελήση νὰ ἀλλάξη πορεία πλεύσεως.

Ὁ Μητροπολίτης μας ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἔδειξε ἀγάπη καὶ ἐπανειλημμένως δήλωσε, καὶ αὐτὸ πράττει, ὅτι δέχεται πάντα τὴν μετάνοια τῶν παρεκτραπέντων, ὅταν, βεβαίως, ἐκφρασθῇ καὶ εἶναι εἰλικρινὴς καὶ ἔμπρακτη. Πρέπει νὰ γίνη ἀντιληπτὸ ὅτι τὸ χρονίζον αὐτὸ πρόβλημα δὲν λύεται μὲ δικηγόρους, προσφυγὲς καὶ δημοσιεύσεις, ἀλλὰ μὲ πραγματικὴ μετάνοια καὶ ὑπακοὴ στὶς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ τῶν Συνοδικῶν Ὀργάνων. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα πρέπει νὰ διέπη ὅλες τὶς ἐνέργειές μας. Ἐπὶ τέλους τὸ πρόβλημα ποὺ ἀπασχολεῖ τὴν Ἐπαρχία μας γιὰ τριάντα ἔτη πρέπει νὰ λήξη. Ὁ λαὸς δὲν ἀντέχει ἄλλο. Ὁ Θεός, ἕως πότε θὰ μακροθυμῇ;

***

Ἐπιστολή – παρέμβαση

Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη

 

Αἰδεσιμολογιώτατε,

Ἀποτροπιασμὸ καὶ ἔντονη ἀγανάκτηση ἐδοκίμασα, μετὰ τὴν ἀνάγνωση τῆς λεγομένης «ἀνοικτῆς ἀνταπαντήσεως» ποὺ πρόσφατα ἀπευθύνατε στὸν Σέβ. Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεο, ὡς συμβολὴ τάχα ἀπὸ πλευρᾶς σας, στὴν διευθέτηση τοῦ σοβοῦντος γνωστοῦ προβλήματος, ποὺ σηματοδοτεῖ ἐπὶ μακρὸν τὶς σχέσεις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως μὲ τὴν ἐκεῖσε Μονὴ τῆς Μεταμορφώσεως.

Καὶ τὰ ἀλγεινὰ αὐτὰ αἰσθήματα ποὺ κατέκλυσαν τὸν ἐσωτερικό μου κόσμο, προῆλθαν ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶδα μία ὀξύμωρη διάσταση ἀνάμεσα στὸν κληρικό, ποὺ ὡς ἐπαρχιώτης φοιτητὴς θαύμαζα πρὸ δεκαπενταετίας στὴν Ἀθήνα, καὶ στὸ λίαν ἐμπαθὲς ἡ δηλητηριῶδες ἀπόσταγμα τῆς γραφίδος του, ὅπως τοὐλάχιστον καταστρώθηκε στὴν ἀνὰ χεῖρας ἐπιστολή, πρᾶγμα ποὺ μὲ βεβαιώνει πλέον γιὰ τὸ καλομεθοδευμένο εὐσεβιστικὸ προκάλυμμα τοῦ προσώπου σας καὶ τὶς ἀσχηματοποίητες «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» ἐνδομύχιες προθέσεις τῆς ἀμεταμόρφωτης καρδιᾶς σας.

Πάτερ Ἰωάννη, «τὶς ὑμᾶς ἐβάσκανεν»; Κάποτε εἴχατε ὡς πρόδηλα χαρακτηριστικὰ τὴν κόσμια συμπεριφορά, τὴν παραδοσιακὴ ἱερατικὴ ἐμφάνεια καὶ τὴν γνωσιολογικὴ κατάρτιση. Ὁ γράφων, ὡς νεαρὸς ἱεροσπουδαστής, πολὺ κατὰ τὸ παρελθόν σας ἠγάπησε καὶ σᾶς σεβάστηκε. Κάποτε, μάλιστα, μὲ ἐπιστρατεύσατε νὰ διανείμω τὰ διαφημιστικὰ φυλλάδια τῆς πατρολογικῆς ἐπανεκδόσεως τῆς ὁποίας προΐστασθε καὶ γενικὰ δοκίμαζα ἔντονη χαρὰ καὶ πνευματικὴ εὐφορία ὀσάκις γινόμουν κοινωνὸς τῆς παρουσίας καὶ τοῦ λόγου σας. Πὼς λοιπὸν νὰ μὴν ἐκπλαγῶ καὶ πὼς νὰ ἐξοικειωθῶ μὲ τὴν ἄποψη ὅτι τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ προσώπου ποὺ ἀναδύονται ἀπὸ τὸ θλιβερὸ περιεχόμενο τῆς ἀτυχοῦς αὐτῆς ἐπιστολῆς, ἀνήκουν στὸν σοβαροφανῆ κατὰ τὸ παρελθὸν καὶ πολυσεβάσμιο σὲ μένα π. Ἰωάννη Διώτη;

Δοκίμασα ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὴν ἀνοίκεια φρασεολογία, γιὰ τὸ ἐριστικότατο καὶ ἀπρεπέστατο ὕφος, γιὰ τὴν σοφιστικὴ καὶ παραπλανητικὴ ἐπιχειρηματολογία, γιὰ τὴν ὑποκειμενικὴ ἀπὸ πλευρᾶς σας καὶ τὰ μέγιστα συναισθηματικὴ προσέγγιση ἑνὸς τολμητία καὶ ὑπὸ ἐξώφθαλμη δεοντολογικὴ παρέκκλιση διατελοῦντος, πολυτλήμονος προεστῶτος ἱερέως καὶ μοναχοῦ, ὡσὰν νὰ παρεφρόνησαν ἁπαξάπαντες οἱ συναποτελοῦντες τὴν ἐπίπονη προφυλακὴ τῆς ποιμαντικῆς ὑπευθυνότητος καὶ στὸ θέμα αὐτό, χρόνια τώρα, καὶ εἶσθε ἐσεῖς τὸ μόνο ἐναπομεῖναν φερέφωνο τοῦ Παρακλήτου, ἱκανὸ νὰ ἐρμηνεύη τὰ θεόπνευστα διαγγέλματα τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τὴν διαχρονικὴ θεσμικὴ περιθρίγκωση τοῦ ἱεροῦ περιβόλου τῆς πολιτείας τῶν μοναχῶν.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ δημιουργεῖ χείριστες ἐντυπώσεις ἡ δεινὴ προκατάληψη, ἡ παντελῶς ἄδικη καὶ ἐμφανέστατα συκοφαντικὴ ἀνάλυση τῆς πανευκλεοὺς ἀρχιερατείας τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Ἱεροθέου στὴν Ναύπακτο, τὸ πνευματικὸ διαμέτρημα τῆς προσωπικότητας τοῦ ὁποίου εἶναι γνωστὸν πανορθοδόξως, μέσῳ τῆς ἀκριβοῦς θεολογικῆς προσεγγίσεως ὅλων τῶν πτυχῶν τοῦ συγχρόνου ἐκκλησιαστικοῦ καὶ κοινωνικοῦ γίγνεσθαι, ὥστε νὰ περισσεύουν οἱ δικές σας ἀπροκάλυπτες ὕβρεις καὶ οὐτιδανὲς ἐκφράσεις, προκειμένου νὰ γίνη ἐναργέστερα γνωστὸς στὸ πεδίον τῆς τοπικῆς καὶ τῆς εὐρύτερης ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος.

Τελικά, πάτερ Ἰωάννη, μὲ αὐτὴν τὴν ἐπιστολὴ τὸ μόνο ποὺ κατορθώσατε νὰ ἐπιτύχετε εἶναι ἡ αἰσθητοποίηση στὴν ἀντίληψη τῶν ἄλλων ὅτι, δυστυχῶς, μᾶς ξεγελάσατε, διότι καὶ σ' αὐτὴν τὴν προβεβηκυία ἡλικία ποὺ βρίσκεσθε, ἄγεσθε δουλοπρεπῶς ὑπὸ παθῶν δυσιάτων, ὅπως ἐγωϊσμό, ἀλαζονεία, προκατάληψη καὶ ἐμπάθεια. Ἀλλὰ μήπως κάπως ἔτσι ἡ καὶ χειρότερα δὲν τοποθετεῖται καὶ ὁ ὑποστηριζόμενος ἀπὸ σᾶς, περιβόητος καθηγούμενος Σπυρίδων, πασχίζοντας ἀνεπιτυχῶς νὰ διασκευάση τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες τῆς παγίως ἐφηρμοσμένης ἐκκλησιολογικῆς τοῦ ἀστάθειας, ὅταν αὐτὲς συμπνίγουν τὴν κατὰ τὰ ἄλλα «ζέουσα» ἱεραποστολικὴ φωνή του καὶ ξεσκίζουν ἀνεπανόρθωτα τὴν χαμογελαστὴ προσωπίδα τοῦ καθωσπρεπισμοῦ καὶ τῆς ρεβανσιστικῆς νοοτροπίας του; Ὅμως τί νὰ κάνουμε; Οἱ πνευματικοὶ νόμοι ὅταν παραβιάζονται, ἐκδικοῦνται. Ἔτσι ἔλεγε ὁ τρισμακάριος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Καὶ πάντα πρὸς σωφρονισμό των κατὰ προαίρεση ἀτακτούντων καὶ διασφάλιση καὶ κανονισμὸ τῆς σωτηριολογικῆς μας ἀπόληξης.

Ἀπορῶ, πάτερ Ἰωάννη, γιατί αὐτὴ ἡ ὀξύτατη πολεμικὴ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου Ἱεροθέου καὶ ἡ ἀποσπασματικὴ θεώρηση τοῦ ὅλου θέματος, ποὺ ἐπὶ τρεῖς δεκαετίες καὶ πλέον καταταλανίζει καὶ ὑποσκάπτει τὰ θεμέλια τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ κρημνίζει εἰς πέταυρον Ἅδου ψυχὰς «ὑπὲρ ὤν Χριστὸς ἀπέθανεν»;

Προβληματίζομαι ἔντονα καὶ ἀναρωτιέμαι γιατί ἐσεῖς, ὁ τόσο ὑπὲρ τῆς ἀξιοκρατικῆς κατάθεσης τῆς ἀληθείας κοπτόμενος, δὲν ἀφήνετε τὸν ἀνιχνευτήρα τῆς διερευνητικῆς σας ἱκανότητος νὰ προσεγγίση τὸ πρόβλημα ἀνεπηρέαστα καὶ ἀντικειμενικά, ἀλλὰ προβαίνετε σὲ ἐξωεπιδερμικὴ καὶ περιφερειακὴ ἀνάλυση καὶ ἀγνοεῖτε πεισμωδῶς τὴν ἀτράνταχτη ἐπιχειρηματολογία τοῦ ἀλγοῦντος Ποιμενάρχου, τὶς αὐστηρότατες ἐπισημάνσεις τῆς Συνοδικῆς διαγνώμης, τὶς ἐναγώνιες ὑποδείξεις καταξιωμένων παλαιστῶν τῆς ἀσκητικῆς κονίστρας, ἀλλά, πρὸ παντὸς καὶ κυρίως, τὶς ἱστορικὲς ἀναφορὲς στὰ ἀδιάψευστα ντοκουμέντα τοῦ ἀπώτερου καὶ ἐγγύτατου παρελθόντος, ποὺ ἀπαρτίζουν τὴν πλέον αὐθεντικὴ μαρτυρικὴ κατάθεση, σχετικὰ μὲ τὴν σατανογενῆ ὕφανση αὐτῆς τῆς κολάσιμης ἐμπλοκῆς.

Σᾶς ἀναπαύει μήπως ἡ κατακόρυφη φθίνουσα αὐτῆς τῆς ἀκατάσχετης ἐκτροπῆς, ἡ φατριαστικὴ ομαδοποίηση, ἡ ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστεως, ἡ ἀκάθεκτη πολεμικὴ ἐναντίον τοῦ ἐπιχωρίου Ἀρχιερέως, ἡ σχισματικὴ ἐκκόλαψη καὶ ἡ ἐν γένει τροχοπεδοποίηση ποὺ ὑφίστανται οἱ μηχανισμοὶ τῆς πνευματικῆς ἰσορροπίας στὴν ὅλη περιοχή;

Αὐτὸ τὸ φρόνημα ἐπιτάσσει ἡ Ὀρθόδοξη παράδοση νὰ καλλιεργοῦμε οἱ ἐκ τοῦ ἱεροῦ καταλόγου, στὴν ἀναγεννητικὴ διαδικασία ποὺ χαρισματικά μας ἐμπιστεύθηκε, νοθεύοντας τὸ ἁγιοπνευματικὸ ἀπόθεμα τῆς ἔνθεης διαγωγῆς τῶν ἁγίων καὶ ἐνθαρρύνοντας ἀλλαζονικὲς τάσεις καὶ ὑπερφίαλες τακτικές; Αὐτὸ τὸ ἦθος καλούμεθα νὰ δωροφορήσουμε στὶς νεόπλαστες συνειδήσεις τῶν «ὑπὸ κατασκευὴν» μελῶν τοῦ Κυριακοῦ Σώματος, ὅσοι ἐπιστρατευθήκαμε στὴν θεραπευτικὴ προσπάθεια τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ ψεκτὲς παρορμήσεις, ποὺ διακυβεύουν τὴν ἐσωτερική τους ἐλευθερία καὶ δυσχεραίνουν τὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς ἀναγωγικῆς τους ἐπίτευξης;

Τρομάζω καὶ νὰ τὸ σκεφτῶ ὅτι τυγχάνετε θιασώτης μιᾶς τέτοιας φθοροποιοῦ καὶ ἀλλοπρόσαλλης τακτικῆς σεῖς ὁ ἐκδότης τῶν πατερικῶν ἔργων καὶ ὁ διαγγελεὺς κατὰ τὸ παρελθὸν (ἐνθυμοῦμαι τὰ Λαρισαϊκὰ) τῆς ἀπολύτου ἱεροκανονικῆς ἀκρίβειας καὶ τῆς ἀπαρασάλευτης στὰ θέσφατα ἐμμονῆς. Εἶναι πικροτάτη ἀλήθεια, πάτερ Ἰωάννη, ὅτι βλέπουμε ἔκπαλαι τὸ συγκεκριμένο μοναστήρι νὰ υἱοθετῇ πρακτικὲς ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση, νὰ διαθέτη καὶ δυστυχῶς, ὀσημέραι, νὰ ἐδραιώνη ἕνα φραγκευμένο ὑπόστρωμα, ποὺ ἐκφράζει ἕναν δυτικογενῆ ἐπικίνδυνο ἀκτιβισμό. Πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν μοναχισμὸ σκανδαλίζονται ἀπὸ αὐτὴν τὴν καλπάζουσα ἐκκοσμίκευση.

Τὰ ὀρθόδοξα μοναστήρια πρέπει νὰ λειτουργοῦν δι' εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, νὰ εἶναι πνευματικὰ ἰατρεῖα καὶ πρότυπα ἀνακαινιστικὰ ἐπιμελητήρια καὶ ὄχι χῶροι ποὺ ἀρρωσταίνουν, φανατίζουν καὶ δημιουργοῦν πληγὲς ἀνωμαλίας στὸ Πανάχραντο Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Τὰ μοναστήρια μας πρέπει νὰ ζοῦν ἀπὸ τὸ εὐλογημένο ἐργόχειρο, ἀπὸ τὴν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων καὶ ὄχι νὰ γίνονται χρυσοτόκες ἐπιχειρήσεις, ἀστικὲς ἑταιρεῖες καὶ αὐτοδύναμα σωματεῖα γιὰ λόγους κυρίως ἀργυρολογίας καὶ ἀνθρωπαρέσκειας. Γιὰ πολλοὺς λόγους καὶ σὲ ὅλες τὶς προγενέστερες ἐποχὲς ὁ μοναχισμὸς συνδέθηκε μὲ τὴν ἱεραποστολικὴ καὶ φιλανθρωπικὴ δράση καὶ τὴν ἐθνικὴ προσφορά. Εἶναι ὅμως ἀναντίρρητη θεολογικὴ ἀλήθεια, πολυειδῶς ἀποδεδειγμένη, ὅτι, ὅταν ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν ρωμαιοκαθολικὸ σχηματισμὸ τῶν ταγμάτων μὲ τὴν ἐξειδικευμένη δράση καὶ ἀποστολή, τότε ἀναποδράστως ἐκφυλίζεται. Γιατί μέσα σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ πάρεργα παραμελίζεται ἐπικινδύνως ἡ γενεσιουργὸς δύναμη τῆς ὀντολογικῆς ὑποστάσεώς του, τὸ ἕνα «οὐ ἐστὶν χρεία»; Ἡ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΖΩΗ, ποὺ τεχνουργεὶ ἐπιτυχῶς ἀνάλογα μὲ τὶς ἑκάστοτε ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες ἐκφάνσεις τῆς ποιμαντικῆς τῆς μέριμνας.

Ἔργο τῶν μοναχῶν, πάτερ Ἰωάννη, δὲν εἶναι ὁ ἀκατάσχετος βερμπαλισμὸς καὶ ἡ ἐπιδειξιομανία, οὔτε ἡ ἐξουσιαστικὴ ἐπιβολὴ καὶ ἡ ἐγκωμιαστικὴ ἀναζήτηση, ἀλλὰ ἡ σταθερὴ ἄνοδος στὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν μὲ τὴν θέρμη τῆς καρδιᾶς τους, τὴν εἰρήνη τῶν λογισμῶν τους, μὲ τὴν κάθαρση τοῦ νοός των, γιὰ νὰ φθάσουν, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, στὴν θεωρία τῶν μυστηρίων τῆς οὐρανίου ἱεραρχίας, στὴν θεία ἔλλαμψη.

Γιαυτό, ἄλλωστε, μοναχοὶ κυρίως, διέγραψαν τὸν τρόπο καὶ τὴν μέθοδο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, βίωσαν, διετύπωσαν καὶ διεφύλαξαν τὰ δόγματα καὶ ἐνσάρκωσαν τὴν σιωπῶσα ζωή τους στὴν φθεγγόμενη θεολογία τους. Ἂς βλέπαμε καὶ στὴν ἐν λόγῳ Ἀδελφότητα ἱλαρὰ πρόσωπα ἐστολισμένα μὲ τὰ δάκρυα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς εἰλικρινοῦς αὐτομεμψίας, ποὺ προσδιορίζει τὴν αὐθεντικὴ ἔκφραση τῆς ταπεινώσεως καὶ τότε θὰ τοὺς θεωρούσαμε ἀληθινοὺς μοναχούς, ὑπέρτερους (κατὰ τὴν ἱεραρχικὴ ἀξία τῆς πνευματικῆς διαβαθμίσεως) πολλῶν Ἀρχιερέων, γιὰ νὰ θυμηθῶ ἐπ' αὐτοῦ τὸν ἅγιο Νεκτάριο.

Δὲν μπορῶ ὅμως νὰ πιστέψω ὅτι ἕνας ἡγούμενος ποὺ ἐν μέσῳ πυκαζούσης Ἐκκλησίας ἀποπειρᾶται μανιωδῶς νὰ προβῆ σὲ ὀξυτάτη ἀντιπαράθεση ἐναντίον τοῦ Ἐπισκόπου του, ὁ ὁποῖος (Ἐπίσκοπος) βρίσκεται ἔνστολος, ἐν ὥρᾳ λειτουργικῆς εὐθύνης πρὸ τῆς Ὡραίας Πύλης καὶ μὲ ψυχραιμία καὶ νηφαλιότητα ἀνασκευάζει τὴν ἀμετροέπεια τοῦ πρὸς χειροτονίαν φερομένου!! Μοναχοῦ!!! τῆς ἐν λόγῳ μονῆς!!!, δὲν μπορῶ οὔτε ἀκροθιγῶς, ἐπαναλαμβάνω, νὰ δεχθῶ ὅτι ἕνας τέτοιος ἡγούμενος τελεῖ καὶ κινεῖται ὑπὸ ἁγιοπνευματικὴ ἐπιστασία καὶ καθοδήγηση. Μᾶλλον το ἀντίθετο συμβαίνει... Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ ὅτι συγκρατήθηκε τὴν τελευταία στιγμὴ ἀπὸ γειτονικὸ συνετὸ Μητροπολίτη, ἄλλως, ὁ τότε Ναυπάκτου Ἀλέξανδρος, ὄντας ἀνυποψίαστος, πραγματικῶς θὰ εὑρίσκετο πρὸ νέας ὀδυνηρῆς ἐκπλήξεως, δεδομένου μάλιστα, ὅτι ὁ ἀνιέρως τολμήσας αὐτοσυστήθηκε κάποτε παράφρων καὶ ἀπεδείχθη ἀσυγκράτητα ἀγενὴς (θυμηθῆτε τὸ περιστατικὸ μὲ τὸν π. Ἀρσένιο).

Ἀγαπητέ μου, πάτερ Ἰωάννη, τελειώνοντας θὰ ἤθελα νὰ καταθέσω τὴν ἐμπειρία μου γιὰ τὸν ὄντως Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἰερόθεο, ὠθούμενος ἀπὸ ἔντονη συνειδησιακὴ ἐπιβολή, ἐφόσον ἐπὶ μήκιστον χρονικὸ διάστημα μαθήτευσα στὴν Ἀθήνα κοντά του, καὶ ἀπεκόμισα πλουσιωτάτη βιωματικὴ γνώση γιὰ τὰ φωτοειδέστατα δομικὰ στοιχεῖα τῆς δυσεύρετης προσωπικότητάς του.

Τί νὰ πρωτοθυμηθῶ;... (σ.: Τὰ ἐπαινετικὰ λόγια τοῦ συγγραφέως γιὰ τὸν Σεβασμιώτατο παραλείπονται γιὰ εὐνόητους λόγους).

Ἐπειδὴ ὅμως ἡ δική μου ἐμπειρικὴ κατάθεση μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ ἰσχνὴ καὶ ἀνάξια λόγου, ψάξτε ἐσεῖς ὁ «πολυπράγμων» καὶ «διεισδυτικὸς» γιὰ τὸ τί λέγουν καταξιωμένοι ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες τοῦ χθὲς καὶ τοῦ σήμερα, ἀπὸ τοὺς ἐν ἁγίοις αὐλιζομένους π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο καὶ Δρυϊνουπόλεως Σεβαστιανὸ μέχρι τους ἐπιζῶντες πρ. Ὕδρας Ἰερόθεο καὶ τὸν λευκοπολιὸ Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο.

Παραβλέπω ἐθελουσίως τὶς βαρύνουσες μαρτυρίες τῶν μεγάλων ἡσυχαστῶν τοῦ καιροῦ μας, μακαρίων καὶ θεοφόρων ἱερομονάχων καὶ μοναχῶν, π. Σωφρονίου τοῦ ESSEX, π. Πορφυρίου, π. Παϊσίου κλπ., γιὰ νὰ μὴ θεωρηθῇ ὅτι προβαίνω σὲ κατευθυνόμενη συνηγορία ὑπὲρ τοῦ προσώπου του, πρᾶγμα ποὺ ἐκφεύγει τῶν προθέσεων καὶ τῆς αἰτιολογίας αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς.

Ἡ σκοπιμότητα τῆς ἀναφορᾶς σας στὸν ὄντως καταξιωμένο καὶ πολυσέβαστο Γέροντα Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο, οὐδόλως συνηγορεῖ ὑπὲρ τῶν ἀπόψεών σας, ἀλλὰ ἀποδυναμώνει ἔτι μᾶλλον τὸ δῆθεν σθεναρὸ τῆς ἐπιχειρηματολογίας σας, γιατί ἀγνοεῖτε τὰ μετὰ ταῦτα μεταξὺ δύο Ἀρχιερέων διαμειφθέντα.

Ἀγαπητέ, πάτερ Ἰωάννη, ἐμήκυνα τὸν λόγο πολύ. Ἐπαναλαμβάνω μετὰ πολλῆς λύπης ὅτι ἡ ἔκφραση καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς μὲ ἐπίκρανε καὶ μὲ ἐσκανδάλισε. Δὲν θέλησα νὰ ὑπεισέλθω στὴν κατὰ γράμμα παράθεση τῶν λεγομένων σας, γιατί αὐτὸ ἀπαιτεῖ χρόνον πολύ, ἀλλὰ καὶ γιατί δὲν βρῆκα κάτι ποὺ νὰ ἀπαιτῇ ἰδιάζουσα ἐπεξεργασία λόγῳ στοιχειοθετημένου ἀντιλόγου καὶ σοβαρογενῶν ἀποδείξεων.

Μὲ στενοχωρεῖ ὅμως ἔντονα τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ π. Ἰωάννης Διώτης, εὑρισκόμενος κατ' ἄνθρωπον στὸ προθύριδο τῆς αἰωνιότητος, παρεπίκρανε ἀδίκως ἕναν τόσον ἐνάρετον Ἀρχιερέα καὶ θὰ κουβαλήση, πιθανόν, ὡς ἐντάφιο ἐπισφράγισμα τοῦ ἐπιγείου βίου του τὴν δικαιότατη ἀγανάκτηση καὶ τὸ ψυχικὸν ἄλγος ποὺ τοῦ προκάλεσε ἡ τόσο ἀδιάκριτη καὶ ἐκ τοῦ προχείρου μελετημένη παρέμβασή σας.

Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι νὰ ἐπανορθώσετε. Ὑπάρχει καιρός. Καὶ νὰ ξέρετε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν σώζει οὔτε μὲ αὐτὰ ποὺ λέγει, οὔτε μὲ αὐτὰ ποὺ κάνει μόνο, ἀλλὰ προπαντὸς καὶ κυρίως γιαυτὸ ποὺ εἶναι: ΧΡΙΣΤΟΣ. Τὴν ἔχουμε, λοιπόν, ἀνάγκη καὶ δὲν μᾶς ἔχει. Προσοχή, λοιπόν, πὼς τοποθετούμεθα ἔναντι τοῦ μυστηρίου τῆς διαχρονικῆς παρουσίας της.–

Ἐπί τοῦ πιεστηρίου

Τήν ὥρα πού ἡ ἐφημερίδα βρισκόταν σέ ἐκτύπωση ἐστάλη ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί δεύτερο ἔγγραφο. Συγκεκριμένα:

Ἡ τριμελής Ἐπιτροπή τῶν Συνοδικῶν Ἀρχιερέων, ἀφοῦ μελέτησε, μέ ἔγγραφα πού ἀντηλλάγησαν καί προσωπική ἐπικοινωνία, τρόπους γιά τήν ἐφαρμογή τῆς προηγουμένης ἀποφάσεως τῆς Ι. Συνόδου, πού ἀφορᾶ τήν Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, ἐνημέρωσε σχετικά τήν Δ.Ι.Σ., ἡ ὁποία κατέληξε στήν ἀποστολή τοῦ κατωτέρου Συνοδικοῦ ἐγγράφου πρός τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς π. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, διά τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως:

“Πρός
Τόν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην
κ. Σπυρίδωνα Λογοθέτην
Ἱεροκήρυκα - Ἡγούμενον Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος
(Διά τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου)

Ἐκ Συνοδικῆς ἀποφάσεως, ληφθείσης ἐν τῇ Συνεδρία τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 19-1-1999, γνωρίζομεν ὑμίν τα ὡς κάτωθι:

Ἀπό ἀρκετοῦ ἤδη χρόνου, ἡ Ἱερά Σύνοδος παρακολουθεῖ μέ ἀνησυχίαν καί ὀδύνην τήν ὕπαρξιν σοβαροῦ ζητήματος εἰς τάς σχέσεις ὑμῶν μετά τοῦ οἰκείου Ποιμενάρχου ὑμῶν, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, γεγονός ὅπερ ἐπ’ ἐσχάτων, ἔχει λάβει - ὡς μή ὤφελεν - ἀνεπιτρέπτους διαστάσεις. Καί τοῦτο, παρά τό ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος συνέστησεν εἰδικήν ἐξ Ἀρχιερέων Ἐπιτροπήν εἰς τήν ὁποίαν ἀνετέθη μεσολάβησις διά τήν ἐξεύρεσιν λύσεως, ἡ ὁποία ἦλθεν ἤδη εἰς ἐπαφήν καί μεθ’ ὑμῶν, συστήσασα, ὡς ἔδει εἰς ὑμᾶς σύνεσιν καί ὑπακοήν εἰς τόν Ἐπιχώριον Ἱεράρχην, ἐνεργήσασα δέ μετά πολλῆς της ἀγάπης πρός ὑμᾶς καί τήν ὑφ’ ὑμᾶς Μοναστικήν Ἀδελφότητα, ὑμᾶς, οἵτινες ἀποταξάμενοι τόν κόσμον ἐτάξατε ἑαυτούς εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ.

Ἐπειδή ὅμως, κατά τήν ἐκτίμησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ αὐτόθι κατάστασις ἔχει ὁπωσδήποτε ἐκτραπεῖ ἐκ τέ τῆς εὐαγγελικῆς καί τῆς κανονικῆς ὁδοῦ, ἐπί δεινῶ σκανδαλισμῶ καί τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ χριστωνύμου Λαοῦ τῆς εἰρημένης Ἱερᾶς Μητροπόλεως, διά τοῦτο ἐντελλόμεθα ὑμίν, πατρικῶς, ὅπως ἐφ’ ἑξῆς:

α) Ὑποτάσσησθε καί ὑπακούητε εἰς τόν οἰκεῖον Ἐπίσκοπον, Ὅστις κατά τήν κανονικήν ἐκκλησιαστικήν τάξιν, “ἐξουσίαν ἔχειν τῶν τῆς Ἐκκλησίας πραγμάτων... ὥστε κατά τήν αὐτοῦ ἐξουσίαν πάντα, διακεῖσθαι... μετά φόβου Θεοῦ καί πάσης εὐλαβείας”. (βλ. Καν. Δ' τῆς ἐν Χαλκηδόνι Δ' Οἰκουμ. Συνόδου καί ΜΑ' τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων). Ἡ ὑπακοή ὑμῶν αὕτη θεμελιοῦται, ὡς εἰκός, ἐπί τῆς ἀβιάστου καί ἑκουσίας ὑποταγῆς τοῦ ἰδίου ὑμῶν θελήματος καί τῆς ἀναγνωρίσεως τῆς ἰδιότητος τοῦ ὑμετέρου Ποιμενάρχου, ὡς ὑπάτου ὑμῶν Πνευματικοῦ Πατρός καί Δεσπότου. Ἐκδηλοῦται δέ ἐν τοῖς πράγμασι διά τῆς συνειδητῆς μέν ἀναφορᾶς πρός αὐτόν διά πᾶν ζήτημα ἀφορῶν εἰς τάς δραστηριότητας τῆς Ἀδελφότητος καί ἐξασφαλίσεως τῆς εὐλογίας αὐτοῦ διά τήν ἄσκησιν αὐτῶν κατά τό Κανονικόν (διά τάς ἁγιοπνευματικᾶς) καί τό ἐκκλησιαστικόν (διά τάς ὑπολοίπους) Δίκαιον, διά τῆς ἐπιμελοῦς ἀποφυγῆς δέ ἀπό μέρους ὑμῶν πάσης ἐνεργείας ὑποφαινούσης λανθάνουσαν ἤ καί μαρτυρουμένην διάστασιν μεταξύ ὑμῶν καί ἐκείνου πρός μείζονα σκανδαλισμόν τοῦ λαοῦ, πολλῶ δέ μᾶλλον ἐκκλησιαστικήν τρόπον τινά διαρχίαν ὑπό τῶν ἱερῶν Κανόνων κατακρινομένην.

β) Τηρῆτε ἀπαρεγκλίτως τά νόμιμα, τά ἰσχύοντα διά τάς Ἱερᾶς Μονάς, αἵ ὁποῖαι ὡς Ν.Π.Δ.Δ ὑποχρεοῦνται εἰς τήν πιστήν τήρησιν τῶν διά αὐτας ἐκ τῶν Νόμων καί Κανονισμῶν τῆς Ἐκκλησίας προβλεπομένων διαδικασιῶν, ἴνα πάντα τα ἔργα ὑμῶν φέρωσι τήν σφραγίδα οὐ μόνον τῆς κανονικότητος ἀλλά καί τῆς νομιμότητος, πρός ἀποφυγήν δυσαρέστων ἐπιπτώσεων.
Ταῦτα γνωρίζουσα ὑμίν ἡ Ἱερά Σύνοδος εὐελπιστεῖ, ὅτι θά συμμορφωθῆτε πλήρως, μή παρέχοντες πράγματα οὔτε εἰς τόν Σεβασμιώτατον Ποιμενάρχην ὑμῶν, οὔτε γενικώτερον εἰς τήν Ἁγίαν ἠμῶν Ἐκκλησίαν, Ἥτις κατά τήν βεβαίωσιν τοῦ Πνεύματος, εἶναι “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” (Ἅ' Τιμ. γ' 15), ἀγωνιζομένη δί’ ὅλων αὐτῆς τῶν δυνάμεων διά τήν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν τῶν χριστιανῶν, “ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε” (Ρωμ. ἐ' 8).

Η Α. Μ. ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστόδουλος ἀνέλαβεν τή παρακλήσει τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπως συστήση τά δέοντα πρός τόν Σέβ. Μητροπολίτην ὑμῶν κ. Ἱερόθεον προκειμένου, ἴνα καί οὗτος, τά ἐαυτοῦ πατρικά σπλάχνα ὑπανοίγων ἔτι καί ἔτι πρός ὑμᾶς, συντελέση τό ἐπ’ αὐτῶ εἰς τήν ὁμαλήν ἐξέλιξιν τῆς ὅλης ὑποθέσεως ἐπ’ ἀγαθῶ τῆς ἁγιωτάτης ἠμῶν Ἐκκλησίας.

Ἐπί δέ τούτοις εὐχόμεθα ὑμίν τά βέλτιστα παρά Κυρίου.

Ἐντολή τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς Ἀρχιμ. Δανιήλ Πουρτσουκλής”

Επιστολές τού αειμνήστου Μοναχού π. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ Γιά τήν Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου

Από τό βιβλίο:
«Ένα εκκλησιολογικό πρόβλημα η Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος τής Ιεράς Μητροπόλεως Ναυπάκτου κρινομένη εκκλησιολογικώς Επίσημα στοιχεία»
Ναύπακτος 2008, σελ. 240-253

Μοναχού π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου Διαμεσολαβητική Επιστολή 

Αθήνα, τού Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου 1998

Σεβαστέ καί αγαπητέ μου άγιε Καθηγούμενε κ. Σπυρίδων.

Προσφάτως περιήλθαν εις γνώσιν μου οι τρείς επιστολές: Τού Μητροπολίτου κ. Ιεροθέου, η ιδική σας καί τού "συνδικάτου…". Τίς ανέγνωσα μέ πολλήν προσοχήν καί από τήν πολλήν αγάπην μου πρός τήν πανοσιολογιότητά Σας, αλλά καί τήν εξ ίσου αγάπην μου πρός τόν Αρχιερέα τού Χριστού καί πρός τούς επιγείους συμπολίτας μου Επαχτίτες, πήρα τήν απόφαση νά σάς γράψω τίς σκέψεις μου, όχι ως υποκειμενικές κρίσεις, αλλά ως προσπάθεια ερμηνείας τού Ορθοδόξου ήθους, πού περιλαμβάνεται καί τό πολίτευμα τής Εκκλησίας γενικώς:

1. Προκύπτει ότι υπάρχουν δύο Αρχές καί Εξουσίες Εκκλησιαστικές. Οπότε η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη σέ κάθε περίπτωση καί, φυσικά, ο σκανδαλισμός τών χριστιανών πολύς, όπως απεδείχθη εκ τών πραγμάτων. Εκτός αυτού. Τά Μοναστήρια είναι αυτόνομα καί λειτουργούν ανεξαρτήτως τής ποιμαινούσης Εκκλησίας; Τό πρόβλημα λύουν οι 7 Ιεροί Κανόνες τής ΑΒ Συνόδου.

2. Όσον καί άν αναγνωρίζει κανείς τήν ευαισθησίαν τών μοναχικών συνειδήσεων σέ θέματα πίστεως, όμως εκείνο πού βαρύνει είναι τά όρια δικαιοδοσίας των και η επιλογή τρόπων αντιδράσεως. Και ως πρός τό πρώτον, αμαρτάνομεν μέ τήν παράκαμψη τού οικείου Επισκόπου, προαρπάζοντες τήν συνετήν αντιμετώπισή του καί εμφανιζόμενοι ως υπερεξουσία καί ως συνεξουσία. Ως δέ πρός τό δεύτερον, εμφανίζομεν στοιχεία ακραίου ψυχικού φανατισμού, ως "υπερζέοντες" καί "υπερσέβοντες", γεγονός πού τεκμαίρεται από τό γράμμα τού "συνδικάτου", στό οποίον προσεφέρθη τό επιχείρημα ότι η Εκκλησία –οίαν τήν εμφανίζουν αι οιονεί αραί σας– μεσαιωνίζει σέ κακότητα καί επομένως "δέν τήν χρειαζόμεθα". Ενώ, εάν ωμιλούσε ο Επίσκοπος, μέ τήν γλώσσαν τής αγάπης, ως πρός πλανηθέντα τέκνα τής Εκκλησίας, ήτο πιθανότατον νά τούς φέρει σέ μετάνοιαν καί εντεύθεν νά τούς οδηγήσει στήν αγάπην πρός τήν Εκκλησίαν.

Σεβαστέ μου Γέροντα, δέν επιθυμώ νά σάς κουράσω. Ελπίζω στήν σύνεσή σας νά αντιληφθήτε ότι, αι διατυπωθείσαι απόψεις σας στήν εν λόγω επιστολήν σας, άγουν αναποδράστως σέ αντιπαραθέσεις μετά τού οικείου Επισκόπου, ψυγωμένης τής πολυτίμου αγάπης, άνευ τής οποίας μεταβαλλόμεθα σέ κύμβαλα αλαλάζοντα, καί σκανδαλιζομένων τών χριστιανών. Διό καί σάς ικετεύω, ως γέρων ταπεινός μοναχός, όπως αναθεωρήσετε τήν στάση τής ιεράς Μονής σας έναντι τών εκάστοτε Επισκόπων τού Τόπου, επειδή εμφανιζόμενη ως διοικητική καί πνευματική Αρχή, εγκυμονεί απροσδοκήτους περιπετείας, διασυρομένου καί τού σεμνού τάγματος τού Μοναχισμού.

Εάν, άγιε Καθηγούμενε, η αγάπη εν αληθεία είναι τό γνώρισμα ημών τών χριστιανών, τότε, πώς, χωρίς αυτής, θά πείσωμεν τόν λαόν, ότι είμεθα χριστιανοί καί μάλιστα ότι ανήκομεν στήν τάξη τών καθαιρουμένων καί αγιαζομένων μοναχών; Καί πώς θά αποτελέσωμεν αρχέτυπον πρός μίμηση, κατά τήν παγίαν ιεράρχηση τού Αγίου Ιωάννου τού Σιναΐτου; "Φώς μέν μοναχοίς…"

Άγιε Γέροντα, η Ναύπακτος είναι πολύ μικρή γιά νά κρύψει τίς ψυχοφθόρες τριβές μεταξύ τού Μητροπολίτου καί τών μοναχών τού μοναδικού εν αυτή μοναστηρίου. Διό καί σάς ικετεύω νά φροντίσετε ώστε νά αρθούν τά αίτια τών τριβών αυτών, πού βλάπτουν όλους καί αυτούς ακόμη τούς καλούς υποτακτικούς σας. Δόξα τώ Θεώ ο νέος Μητροπολίτης τής Επαρχίας σας έχει δώσει πολλά τεκμήρια τής Ορθοδοξίας του καί τού αναλόγου ήθους, ώστε νά μή δικαιολογείται καμμία πρόφαση εναντιότητος. Θά σάς συνιστούσα νά επαναμελετήσετε μέ πνεύμα ταπεινοφροσύνης καί χριστιανικής αγάπης τό περιεχόμενον τών τριών επιστολών καί ελπίζω νά ανακαλύψετε κάποιες εσφαλμένες εκτιμήσεις καί επιλογές σας.

Θά ευρίσκομαι στήν Αθήνα 4-5 ημέρες ακόμη καί είμαι πρόθυμος νά βοηθήσω, σύν Θεώ στήν εξομάλυνση τού προβλήματος, πού άνευ λόγου προέκυψεν.

Μετά τής εν Χριστώ αγάπης καί πολλής τιμής
Ο φίλος σας Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης».

(σ. Δέν υπήρξε καμμία ανταπόκριση από τόν Ηγούμενο στήν παράκληση τού αειμνήστου π. Θεοκλήτου)

Α ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ του Οσιολογιωτάτου Μοναχού π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου για το πρόβλημα της Ι. Μονής Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου

Σεβασμιώτατε, την ευχήν Σας.

Φρονώ ότι θα ήταν ωφέλιμον να αναπαραγάγετε εκατοντάδες ανάτυπα, ώστε να προβληματισθούν οι συντοπίτες μου, που, χωρίς να θέλουν, συνετέλεσαν στην παράταση της ψυχικής βλάβης των πιστών.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού
ασπάζομαι την δεξιάν Σας
Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης
2-8-2003

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

Θεωρώ τον εαυτόν μου Επαχτίτην. Όχι μόνον γιατί εγεννήθηκα στην Ναύπακτον, αλλά και γιατί έζησα και η μνήμη μου διασώζει αναμνήσεις από τον μώλον, το διόροφο σπίτι μου, πλησίον στο Ωρολόγιον, από την Ψανή και την παραθάλασσα, που τσαλαβουτούσαμε μικρά παιδιά. Αλλά και από το Σχολείον της α' και β' Δημοτικού, έχω έντονες αναμνήσεις από τις φοβερές εκείνες δασκάλες και τους δασκάλους, που μας τραβούσαν τ’ αυτιά. Και αυτά όλα μέχρι της ηλικίας των 8-9 ετών, που στο λιμάνι είδα την μεταφορά του νεκρού του εναρέτου ιατρού Βαρδακουλά, που τον μετέφερεν εκ Πατρών η “Έλλη”, οπότε έγινα μετανάστης στην Πάτρα. Αλλά τα καλοκαίρια επισκεπτόμουν την γενέτειρά μου και μάλιστα σε ηλικία 11 ετών εισήγαγα το ποδόσφαιρο στα παιδιά της Ναυπάκτου, που μιλούσαν ρουμελιώτικα, του πλί, του σκλί, του σκνί, και τους όρους του παιχνιδιού.

Λοιπόν θεωρώντας τον εαυτόν μου Ναυπάκτιον, είναι επόμενον να συγκινούμαι προς ό,τι σχετίζεται με τον τόπον μου, να χαίρω όταν μαθαίνω ότι οι συντοπίτες μου ασκούν χριστιανικές αρετές και να λυπούμαι όταν αμαρτάνουν ποικίλως.

Και πρέπει να ομολογήσω ότι ελυπήθην σφόδρα, όταν διάβασα τελευταίως, στο τεύχος 87 του Περιοδικού της Μητροπόλεως Ναυπάκτου “Παρέμβαση” για “απρέπειες και ασέβειες στον Οίκο του Θεού” εκ μέρους του ηγουμένου του Μοναστηριού της “Μεταμορφώσεως”, τις οποίες κατήγγειλε ο Μητροπολίτης σεβ. Ιερόθεος. Πρόκειται για συνεχιζόμενες ενέργειες, που αντιβαίνουν στους Ι. Κανόνες και στο μοναστικόν ήθος, υπό του ηγουμένου π. Σπυρίδωνος, με απόληξη να έχη η Ναύπακτος διχασθή και να έχη ψυγή η χριστιανική και αδελφική αγάπη. Πώς λοιπόν να μη λυπούμαι και να μη αναμιχθώ για δεύτερη φορά, ώστε να επισημανθούν τα αίτια των αφιλαδέλφων συγκρούσεων, που ματαιώνουν το έργον του Θεού και χάνονται ψυχές;

Είναι απαραίτητον να περιγράψω συνοπτικώς τις αφετηρίες του όλου προβλήματος, που βασανίζει την κοινωνίαν της Ναυπάκτου, δύο σχεδόν δεκαετίες, οπότε ελπίζω να ερμηνευθή ο μεταξύ των εκεί χριστιανών διχασμός.

Ο ιεροκήρυξ της Ναυπάκτου π. Σπυρίδων, δεν γνωρίζω πώς επεθύμησε περί το ’70-’75 να ιδρύση Ι. Μονήν στην Ναύπακτον. Και ήλθεν στο Άγιον Όρος για συλλογήν βοηθείας οικονομικής. Με επεσκέφθη, όταν ήμουν Πρωτεπιστάτης, και μου εξέθεσε τον σκοπόν του. Μόλις άκουσα ότι στην γενέτειρά μου θα ιδρύετο Μοναστήριον, ανέπεμψα δόξαν στον Θεόν και ευχήθηκα όπως, η Προστάτις του Μοναχισμού Κυρία Θεοτόκος, συναντιληφθή τον καλόν ιερομόναχον για την επιτυχίαν του σκοπού αυτού, εφ’ όσον, βέβαια, ήταν θέλημα Θεού. Έχοντας τότε το αξίωμα του Πρωτεπιστάτου, συνέταξα θερμότατον συστατικόν Γράμμα προς τις κ' (20) ι. Μονές του Αγίου Όρους, παρακαλώντας να συνδράμουν οικονομικώς τον π. Σπυρίδωνα για τον ι. σκοπόν του, ενώ παραλλήλως του προσέφερα ό,τι ηδυνάμην και τον διαβεβαίωσα, ότι θα τον βοηθούσα κατά καιρούς, ως και εγένετο.

Πρέπει τώρα να ομολογήσω ότι, γοητευθείς από το όραμα του ιδρυομένου Μοναστηρίου, δεν εσκέφθην να τον ερωτήσω, ως προς τις ικανότητες και την καταλληλότητά του, εάν δηλαδή ο ίδιος έζησεν ως υποτακτικός, εάν έχει εμπειρίες μοναστικές, εάν εγνώρισε τον Ορθόδοξον Μοναχισμόν στην θεωρία και την πράξη, ώστε να ηγηθή, ως Γέροντας, ως ηγούμενος και πνευματικός οδηγός μοναζόντων, ενός Ορθοδόξου Μοναστηρίου, οπότε είναι ενδεχόμενον, εάν δεν έχει τις προϋποθέσεις αυτές, να βλάψη...

Γιατί, αν δεν παρεσυρόμουν από τον άλογον ενθουσιασμόν μου και τον ερωτούσα, μαθαίνοντας ότι πέραν των θεολογικών σπουδών του και την θεωρητικήν συγκρότησή του ως ιερωμένου ιεροκήρυκος, ουδεμίαν αγωγήν μοναχικήν υπέστη, ασφαλώς ούτε θα τον ενίσχυα ηθικοϋλικώς, ούτε θα τον ενεθάρρυνα να κτίση Μοναστήριον και ν’ αναλάβη την ευθύνην ηγουμενίας, διότι αφεύκτως θα τον ενέπαιζαν οι δαίμονες και αντί καλού, θα απέβαινεν αιτία να βλασφημήται ο Θεός, όπως συμβαίνει τώρα, αλλά και σε όλες τις εποχές, που οιηματίες τινές επεχείρησαν να εξέλθουν σε πόλεμον κατά του διαβόλου, απειροπόλεμοι όντες, ως ηγούμενοι...

Και ήδη αυτά τα πράγματα βοούν, ότι εκτός της αγνοίας και απειρίας του π. Σπυρίδωνος, στους πνευματικούς πολέμους και σκοπούς του Μοναχισμού, υπάρχουν τεκμήρια, που μαρτυρούν, ότι ήθελε την αίγλην του ηγουμένου, ως εφαλτήριον για την αναρρίχησίν του στο επισκοπικόν αξίωμα, σύμφωνα με δημοσιευθέν σημείωμά του.

Και επομένως, αντί να μιμηθή τα παραδοσιακά μοναστήρια, όπου καλλιεργείται η κάθαρση των ψυχών και ο αγιασμός των δια της ταπεινώσεως, υψώνει κεραίες ρ/κού σταθμού και διαρρυθμίζει αίθουσες για συνέδρια ημετέρων και ξένων, όπου οι νέοι μοναχοί παγιδεύονται σε ασχολίες αλλότριες του Μοναχικού βίου και αντί να ασκούνται στην ταπείνωση, φουσκώνουν, φυσιούνται ότι πλέουν, μέσα (σέ) πελάγη πνευματικότητος, δια της ιεραποστολικής ακτινοβολίας των, γινόμενοι λακέδες των ισπανίδων!...

Αυτά βέβαια είναι αντιπαραδοσιακά και μάλλον δαιμονικά και οδηγούν κατ’ ευθείαν σε απείθειαν και σύγκρουση με τους κατά καιρούς Επισκόπους, οπότε η ζωή των Μοναχών, αντί να είναι ταπεινή και ειρηνική αποβαίνει αιτία συνεχούς ταραχής και εντάσεως και οδηγεί σε σχίσματα μεταξύ του χριστιανικού λαού.

Και αυτά αρχιτεκτονήθησαν από τον διορατικόν ηγούμενον, όστις προείδεν, ότι οι πορείες του θα ήρχοντο σε αντίθεση με τους εκάστοτε Επισκόπους. Διό και επενόησε τί; Την συγκρότηση συλλόγων και σωματείων “Φίλων της ι. Μονής Μεταμορφώσεως”, ως ασπίδα αυτοπροστασίας του, όπως και εγένετο. Και εδώ ευρίσκεται η απάτη αλλά και η παγίδευση των ανυπόπτων καλοπροαιρέτων Ναυπακτίων. Εδέχθησαν ανυπόπτως να προστατεύουν συλλογικώς τό, ως Ορθόδοξον και παραδοσιακόν, Μοναστήριον, στην πραγματικότητα όμως, προστατεύουν λεληθότως τις αδόκιμες και καινοτόμες ιδιοτροπίες του ηγουμένου και των θυμάτων του μοναχών, με συνέπειαν, αντί πνευματικής ωφελείας, να προκαλείται ψυχική ζημία στους μοναχούς και τον ηγούμενον από τον διχασμόν των πιστών, αλλά, θα συνεπλήρωνα και κίνδυνος για την σωτηρίαν της ψυχής των πού, συντελούν εν αγνοία των, στην προκαλουμένη αγανάκτηση των διαδεχομένων Επισκόπων, όπως προκύπτει από τον χρόνιον πόλεμον μεταξύ των οικείων Επισκόπων και του ηγουμένου, –αφού ο μακαρίτης Δαμασκηνός– απέθανε χωρίς να συγχωρεθούν από τις αμοιβαίως εκτοξευθείσες αρές, και όπως φαίνεται η αγανάκτηση του σεβ. Ιεροθέου στο τεύχος 87 της “παρεμβάσεως”. Και πρέπει να γνωρίζουν οι καλοί “φίλοι” της Μονής, η θέση του Επισκόπου είναι θέση Χριστού –όταν φυσικά κινήται στα πλαίσια του Ευαγγελίου– και η δικαία αγανάκτησή Του εισακούεται από τον Θεόν και επέρχεται ανάλογος τιμωρία.

Εάν κάναμε έναν απολογισμόν της όσης ζημίας έχει προκαλέσει το ίδρυμα του π. Σπυρίδωνος –όχι του Θεού– θα καταλήγαμε στην ευχήν ότι θα ήταν προτιμώτερο να μην υπήρχεν. Ο σατανάς μεθοδεύει έτσι και τα ιερά ακόμη πράγματα ώστε να προωθή στην Εκκλησίαν όργανά του και να συνεργή στο κτίσιμο μοναστηρίων, ώστε να τρυγά οφέλη, πράγμα, φαινομενικώς αντιφατικόν.

Τελειώνοντας, ως Ναυπάκτιος, σε κάποιο μέτρον, θα συνιστούσα στους καλούς συντοπίτες μου να άρουν την προσωπικήν προστασίαν των, όχι στις Ορθόδοξες Μονές, αλλά στους εμπαθεστάτους κληρικούς, που ανερριχήθησαν σε ηγουμενικά αξιώματα, ως εφαλτήρια ικανοποιήσεως μωροφιλοδοξιών με αποτέλεσμα να σκανδαλίζουν τις ψυχές και να βλασφημήται ο Θεός, ώστε να μη γίνονται συνυπεύθυνοι.

Άγιον Όρος 2-8-2003
Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης
παππούς ετών 90-3.


Β' Επιστολή για την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου 

Μοναχού π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου

29-12-2003

Μετά τήν δημοσίευση τής πρώτης ανοικτής επιστολής τού π. Θεοκλήτου, κάποιοι οπαδοί τού Ηγουμένου επισκέφθηκαν τόν π. Θεόκλητο στό Κελλί του, ενώ άλλοι τού απέστειλαν δύο επιστολές. Έτσι, ο π. Θεόκλητος επανήλθε μέ μιά δεύτερη επιστολή, η οποία έχει ως εξής:

Η επιστολή εκείνη, απ’ ό,τι φαίνεται από τα γραφόμενα του π. Θεοκλήτου, προκάλεσε μιάν απάντηση από ορισμένους Ναυπακτίους, οι οποίοι προσπάθησαν να υπερασπιστούν την Μονή.

Έτσι, ο π. Θεόκλητος αναγκάστηκε να στείλη μια δεύτερη επιστολή, την οποία επιγράφει “Απάντηση προς Ναυπακτίους επιστολογράφους”.
Την επιστολή αυτή δημοσιεύουμε εν συνεχεία.

* * *

Εάν οι δύο επιστολές, των εν Χριστώ αδελφών Ναυπακτίων, δεν εξέφραζαν και τις ίδιες αντιρρήσεις “πολλών Ναυπακτίων Χριστιανών”, ίσως να μη έγραφα την απάντησή μου στην φιλόξενη “Παρέμβαση”, αλλά θα περιοριζόμουν σε δύο επιστολές προσωπικές. Αναχωρώντας, λοιπόν, από τις “αντιρρήσεις των πολλών....” στο δημοσίευμά μου στο ίδιον Περιοδικόν, περί του Μοναστηρίου της Μεταμορφώσεως και των χρονίων τριβών μεταξύ των διαδεχομένων Επισκόπων και του ηγουμένου π. Σπυρίδωνος, είμαι υποχρεωμένος να επαναλάβω τα εξής:

1) Δεν θα επενέβαινα, για δεύτερη φορά, στις μεταξύ του Μητροπολίτου και του ηγουμένου αντιλογίες, αν δεν με τρόμαζεν η εκφρασθείσα αγανάκτηση του Σεβασμιωτάτου κατά του π. Σπυρίδωνος. Γνωρίζοντας δε την δύναμη και τις συνέπειες της δικαίας οργής του Αρχιερέως, έσπευσα να συστήσω στους συμπολίτες μου Ναυπακτίους τον κίνδυνον, που διατρέχουν υποστηρίζοντες τις παρά τους Ι. Κανόνες, ενέργειες και πράξεις του ηγουμένου, όσον και αν φαίνονται στους αγνοούντες καλές.

2) Πρέπει να διαβεβαιώσω τους επιστολογράφους μου και κατ’ επέκταση τους συμφωνούντας με αυτούς, ότι και τον π. Σπυρίδωνα αγαπώ και τους αδελφούς της Μονής, όπως απέδειξαν οι προ ετών συμβουλές μου, ως πρεσβυτέρου στην ηλικίαν και στον μοναστικόν βίον, αλλά και η τελευταία παρέμβασή μου εγένετο εξ αγάπης και μόνον, δίδοντας αφορμές αναθεωρήσεως της συμπεριφοράς έναντι του Επισκόπου του κατά τ’ άλλα καλού π. Σπυρίδωνος, ο οποίος ερρίφθη στην περιπέτειαν να γίνη κοινοβιάρχης χωρίς τα απαραίτητα προσόντα. Καί, ως ήτο επόμενον, να εμπαίζεται υπό των δαιμόνων.

3) Είχαν την καλωσύνην, οι επιστολογράφοι μου, να μου αποστείλουν το τεύχος των Χριστουγέννων “Η Βασιλεία των Ουρανών”, για να θαυμάσω την δραστηριότητα του αγίου ηγουμένου, ώστε να μη ανησυχώ για την πορείαν του, όπως είχα γράψει. Πριν σχολιάσω το περιεχόμενον, θα συνιστούσα αδελφικώς στους καλούς Ναυπακτίους να συγκρατούν τον ενθουσιασμόν των για την “σπουδαίαν δραστηριότητα” του π. Σπυρίδωνος, που προβάλλει το Περιοδικόν, για τον λόγον ότι η δραστηριότης των Μοναχών δεν κρίνεται με τα κοσμικά κριτήρια, αλλά μέσα στα πλαίσια της μοναστικής πνευματικής παραδόσεως. Επομένως, ποίαν αξίαν έχουν οι επαινετικές κρίσεις ενός κοσμικού δημοσιογράφου για το μοναστήρι και τους μοναχούς; Αντιθέτως, μάλιστα, οι έπαινοι ενός κοσμικόφρονος, κρίνοντος με εγκόσμια κριτήρια, δεν πρέπει να ανησυχήσουν τους επαινεθέντες; αφού ο κόσμος φιλεί ό,τι είναι κοσμικόν, σαρκικόν, εμπαθές, γήϊνον, απατηλόν;

4) Ας έλθωμεν τώρα στα επαινεθέντα έργα: Γράφετε για την αίγλη του μοναστηρίου από το συνέδριο των δικαστών, (μάλλον δικαστίνων, γιατί οι μεν άνδρες ήσαν ολίγοι, οι δε γυναίκες πλήθος πολύ). Ώστε φρονείτε ότι, όταν ένα ιερόν μοναστήριον ανδρώον παρέχει αίθουσες και φιλοξενίαν σε ένα τόσον μεγάλον αριθμόν νεαρών δικαστίνων (όπως δείχνει η έγχρωμη φωτογραφία) στεφανούται υπό αίγλης; Ξέρετε τί λέτε, εκθέτοντες την σοβαρότητά σας; Ώστε τα πλήθη των Ορθοδόξων μοναστηρίων, ανά τους αιώνας, που δεν είχαν συνεδριακές διευκολύνσεις, όπως ολόκληρον το Άγιον Όρος, στερούνται της λαμπράς αυτής αίγλης, ότι είναι ατελή; Ύστερ’ από τέτοιες κρίσεις και αξιολογήσεις δύναται να συνομιλήση μαζί σας ένας χριστιανός, που γνωρίζει τί σημαίνει ορθόδοξον μοναστήριον; Το απελπίζον είναι, κατά την δήλωσή σας, ότι πολλοί φρονούν τα ίδια με σάς. Μία αδελφική-γεροντική σύσταση: Φαίνεσθε κάτοχοι κάποιας παιδείας, πώς επιτρέπετε στον εαυτόν σας να εκφέρη γνώμην για έναν θεσμόν, που αγνοείτε; Γι’ αυτό θα σάς συνιστούσα ή να διαβάσετε τους Αγίους Ασκητικούς Πατέρας, για να μάθετε τί είναι ο Ορθόδοξος Μοναχισμός (σκοπός, τρόπος ζωής, πνευματικές εμπειρίες) ή τουλάχιστον μη εκφέρετε γνώμην και ενθουσιάζεσθε για μίαν τραγικήν πραγματικότητα, που ένα Ορθόδοξον μοναστήρι, μετεβλήθη σε ακαθόριστον κέντρον εγκοσμίων ενδιαφερόντων με το συνέδριον των δικαστών τώρα, πέρυσι δε με το συνέδριον των κοσμικοτάτων ισπανίδων, θαυμαστριών του μετρίου ποιητού Θερβάντες, όπου –όπως ξανάγραψα– οι αρνησίκοσμοι μοναχοί μετεβλήθησαν σε λακέδες των ημιγύμνων ισπανίδων. Καί, αγαπητοί μου συντοπίτες, μου στείλατε την φωτογραφία για να ιδώ και να θρηνήσω το κατάντημα ηγουμένου, χειροκροτούντος τί; Τους συνέδρους, αξιοσέβαστους μέν, ασχέτους δε προς τον μοναχισμόν μας, αναπτύσσοντας απόψεις περί των τροχαίων δυστυχημάτων, μη υποπτευόμενος ούτε τον αξιοθρήνητον προσωπικόν του εκτροχιασμόν, ούτε του ευρισκομένου εν εκτροχιασμώ από ετών μοναστηρίου που φέρεται ολοταχώς κατά κρημνών! Επομένως, μη σεμνύνεσθε για κάτι που θρηνείται από τους σώφρονας μοναχούς και λαϊκούς και προκαλεί χαράν στους πανούργους δαίμονες.

5) Στην συνέχεια μου συνιστάτε να θαυμάσω το “οικοδομικόν αριστούργημα”, τον ι. ναόν, και να “μακαρίσω” τον δημιουργόν του π. Σπυρίδωνα. Και πάλιν θα διαφωνήσω μαζί σας και με τους σωφρονούντας Επαχτίτες. Δεν είναι η πρώτη φορά, που έγραψα ότι δεν “δένει” ο ι. ναός με το σύνολον του μοναστηρίου. Και όχι μόνον αυτό, αλλά ορώμενος ο τεράστιος ι. ναός εντός του μοναστηριακού χώρου, αποτελεί κραυγαλέαν παραφωνίαν λόγω ασυμμετρίας. Αλλά και μεταφερόμενος στο κέντρον της μικράς πόλεως της Ναυπάκτου και πάλιν θα βοά για την ασυμμετρίαν του. Ένας ι. ναός, που ενθυμίζει Αγιά Σοφιά, γίνεται αρμονικός μόνον σε μεγαλόπολη. Οι ι. ναοί, αδελφοί μου εν Χριστώ, κτίζονται αναλόγως των αναγκών, δηλαδή για συγκεκριμένους, ως έγγιστα αριθμούς εκκλησιαζομένων. Ένας ναός χωρητικότητος 4-5.000 πιστών, με προορισμόν να στεγάση 20 μοναχούς, προκαλεί ερωτήματα. Αλλά ίσως ειπήτε, ότι εσχεδιάσθη με προοπτικήν του εκκλησιασμού και λαϊκών αμφοτέρων των φύλων. Και αυτό είναι προφανές, αφού όχι μόνον άβατον δεν είναι ταις γυναιξίν, αλλά και ως εχόντων αγγελικήν απάθειαν των μοναχών, ο ηγούμενος προσκαλεί τις γυναίκες, ως γνωστόν, να συναναστρέφονται τους μοναχούς αδελφικώς και ακινδύνως! Πάντως, ο ατελής ήδη τεράστιος ι. ναός, ως ακατάλληλος για τους 20 μοναχούς, πιθανόν να χρησιμοποιηθή υπό του οικείου Επισκόπου ως μητροπολιτικός εις το μέλλον. Και αυτή είναι η ωφέλιμη πλευρά του εκ κενοδοξίας κτίσματος. Εγώ πάντως εκουράσθην ν’ ασχολούμαι με ένα ανιαρόν θέμα, που με υποχρεώνει σε έντονη προσευχή να φωτίση τον δυστυχή αδελφόν Σπυρίδωνα ο Κύριος και την ατυχή αδελφότητα, όπως εν ταπεινώσει ακολουθήσουν την οδόν των Αγίων Πατέρων, αμήν.

Άγιον Όρος 16/29.ΧΙΙ.03

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης, παππούς ετών 90-2

Υ.Γ Γράφοντας για εκτροχιασμόν του εν Χριστώ αδελφού και του μοναστηρίου, κυριολεκτώ, έχοντας υπ’ όψει μου την διδασκαλίαν της Εκκλησίας περί του επισκοπικού αξιώματος και περί του Ορθοδόξου Μοναχισμού. Όταν λοιπόν οι Άγιοι Πατέρες λέγουν ότι “εκείνος που ενεργεί εν αγνοία του Επισκόπου, τω διαβόλω δουλεύει”, και όταν υπάρχη πλήθος Ι. Κανόνων, που εις ουδένα κληρικόν επιτρέπουν να ενεργή άνευ της γνώμης του Επισκόπου, τότε η χρονία σύγκρουση μετά των εκάστοτε Επισκόπων του π. Σπυρίδωνος, τί άλλο είναι από εκτροχιασμός; Και η Μονή, λειτουργούσα εν εκτροπή από την διδασκαλίαν των Αγίων Πατέρων, τί άλλο είναι από εκτροχιασμός, με απόληξη τον ψυχικόν κρημνόν, όπως μάλιστα περιγράφει σχετικήν σκηνήν ο Πνευματικός π. Αρσένιος Κομπούγιας, καθ’ ήν ο π. Σπυρίδων είχεν εξαγριωθή; Εάν ο Ιεροκήρυξ π. Σπυρίδων ήθελε δραστηριότητες, προ καθάρσεως και αγιασμού, ιεραποστολικής εξωτερικής προσφοράς, άριστα ηδύνατο να συγκροτήση μίαν αδελφότητα εκ λαϊκών, δια να έχη ρ/κόν σταθμόν, συνεδριακόν κέντρον και τράπεζες με ελευθέραν ανάμειξη με γυναίκες κοσμικές. Ουδείς θα ηδύνατο να ψέξη τον Ιερομόναχον. Εφαρμόζοντας όμως τα σχέδιά του αυτά επί μοναστηρίου, γίνεται ευθύς ένοχος αντορθοδόξων καινοτομιών. Οπότε η προς αποκατάσταση της τάξεως επέμβαση των οικείων Επισκόπων αποτελεί καθήκον των προς διάσωση της γνησιότητος του μοναχικού θεσμού.

Τελειώνοντας τις εξ αγάπης και πόνου παρατηρήσεις μου επιθυμώ να εισηγηθώ κάποιες λύσεις στην χρόνιαν διάσταση μεταξύ των Μητροπολιτών και της Ι. Μονής, χωρίς να γνωρίζω σε ποιό μέτρον συμφωνεί ο οικείος Μητροπολίτης. Υποθέτω ότι με ολίγην καλήν διάθεση και εν φόβω Θεού, αλλά και χάριν της ομονοίας των Ναυπακτίων Χριστιανών θα εξετοπίζοντο τα αίτια των συγκρούσεων που βλάπτουν τις ψυχές: 1) Ο τεράστιος ι. Ναός προς χρήση των μοναχών αποτελεί σαφέστατη ανορθογραφίαν. Ανατιθέμενος όμως ως Μητροπολιτικός στην Μητρόπολιν Ναυπακτίας, αξιοποιείται και αποκτά, επιτέλους, Μητροπολιτικόν Ναόν η πόλη. Αυτονόητον είναι ότι θα αναλάβη η Ι. Επισκοπή τα τεράστια έξοδα προς αποπεράτωσιν του. 2) Το αμφιθέατρον του συνεδριακού κέντρου να μεταβληθή σε αίθουσαν ομιλιών. 3) Ο Ρ/κός Σταθμός να υπαχθή στην Ι. Μητρόπολη. 4) Η Ι. Μονή να εφαρμόση το άβατον, περιτειχιζομένη. 5) Η ιχθυοτροφική μονάδα να μεταφερθή μακράν του μοναστηρίου, οπότε οι μοναχοί θα περιορισθούν στην πνευματικήν αποστολήν των, προσευχόμενοι, μελετώντες, αγνιζόμενοι και αγιαζόμενοι βάσει των μοναχικών Κανόνων. 6) Λησμόνησα να αναφερθώ στο θλιβερόν Γηροκομείον, που διαφημίζει το Περιοδικόν της Μονής. Η Ναύπακτος δεν έχει γηροκομείον; Προς τί ο πρόσθετος αυτός κενόδοξος ακτιβισμός; Οι μοναχοί να περιορισθούν στις διακονίες των, στην μελέτη θεολογικών και πνευματικών βιβλίων και κυριότατα στην αδιάλειπτον προσευχήν, ώστε εν ταπεινώσει να “διανοιγούν οι οφθαλμοί της ψυχής των”, οπότε θα κλαύσουν για τον απωλεσθέντα χρόνον και για την μεγάλην αμαρτίαν του διχασμού του λαού, που πρέπει να είναι ενωμένος τω Επισκόπω.

Ελπίζω και προσεύχομαι να εισακουσθώ. Αλλά πρέπει να βοηθήσουν και όσοι σχετίζονται με την μονήν και τους μοναχούς, ώστε να εφαρμοσθή ο λόγος του Κυρίου: “νεκρός ήν και ανέστη? απολωλός και ευρέθη”. Το ακροτελεύτιον άρθρον του Ελληνικού Συντάγματος λέγει, αν θυμάμαι καλά, το 114, ότι “η τήρηση του παρόντος ανατίθεται στην φιλοπατρίαν των Ελλήνων”. Και εν προκειμένω η φροντίδα ειρηνεύσεως ανατίθεται στην φιλοτιμίαν των φιλοχρίστων Ναυπακτίων. Ταύτα έγραψα από την μοναστικήν πείραν 63 ετών.

Θ.μ.δ.

Ἐπιστολὲς τοῦ ἀειμνήστου π. Ἀρσενίου Κομπούγια Γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου

Πρώτη καταγεγραμμένη προσπάθεια τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀρσενίου Κομπούγια

 

Ἐπιστολὴ π. Ἀρσενίου Κομπούγια (1999)

«Ἀγαπητὲ μοὶ π. Σπυρίδων, ὁ Κύριος Παρών

Ἀδελφέ,

πίστεψόν μοὶ ὅτι καὶ ἐγὼ ζῶ μέσα εἰς τὴν ὀδύνην τῶν θλίψεών σου. Ἠθέλησα νὰ παρακολουθήσω ἀμφοτέρας τὰς θέσεις καὶ ἀντιθέσεις, ὡς καὶ τὰς τελευταίας ἐνεργείας σου, ὡς καὶ τοῦ Ἐπισκόπου ἀκόμη καὶ τὰς ἀπαντήσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὡς τὴν πρὸ ἡμερῶν.

Πονᾶ ἡ ψυχή μου, ἀδελφέ, καὶ θὰ ἤθελα νὰ φύγη ἐκ μέσου ὑμῶν καὶ τοῦ Ἐπισκόπου ὁ σατανᾶς. Θὰ ἐρχόμουν ἐπάνω νὰ σὲ ἰδῶ, πλὴν φοβοῦμαι μήπως τύχω τῆς ἰδίας μεταχειρίσεως πρὸ ἐτῶν. Ἐπειδὴ αἰσθάνομαι ἁμαρτωλὸς στοὺς ὀφθαλμούς σου, γι αὐτὸ ζητῶ τὴν μακροθυμίαν σου καὶ τὴν συγχώρησιν. Καὶ πάλιν τώρα δι’ ἐπιστολῆς παρακαλῶ τὴν καλωσύνην σου, ἔλα κάτω νὰ συζητήσωμε μὲ τὴν μηδενότητά μου, ἢ ἄλλως, ἐὰν προτιμᾶς πήγαινε κατ’ εὐθεῖαν στὸν Ἐπίσκοπον καὶ ὕστερα ἀπὸ μίαν συγγνώμην, συζητῆστε ἐν προσευχῇ καὶ ταπεινώσει, τὰ κεντρικὰ σημεῖα τῶν ἀντιπαραθέσεων καὶ νὰ εἶσθε βέβαιος ὅτι θὰ φύγη ὁ σατανᾶς. Ὁ Ἐπίσκοπος θὰ δείξη ἀγάπην καὶ κατανόησιν.

Ταῦτα γράφω ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Ἐπισκόπου ἐλπίζων στὴν δικήν σου κατανόησιν ἐν Κυρίῳ καὶ σύνεσιν. Παρακαλῶ τὴν καλωσύνην σου μὴν δίδης πίστιν σὲ δημοσίευμα. Εἶναι ψευδέστατον καὶ ὁ Ἀκαρνανίας (σ. Θεόκλητος) ἔστειλε αὐστηρὰν διάψευσιν στὴν ἐφημερίδα καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος δὲν εἶχε ἰδέαν. Οὔτε νὰ ἀναζητήσης λύσεις ποὺ μᾶλλον θὰ ἐξυπηρετήσουν τὸν ἐχθρόν. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἰερόθεος καθὼς ἐξ ἀρχῆς διακήρυξε δημοσίως εἶναι ὁ αὐτός. Εἶναι ὁ εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος καὶ φιλομόναχος καὶ δὲν στενοχωρεῖται ὀλιγώτερον ἀπὸ σέ. Ἐγὼ πιστεύω ἀπὸ σὲ ἐξαρτῶνται ὅλα μὲ λίγην ταπείνωσιν ἐν φόβῳ Θεοῦ, συνεξήγησιν μὲ βᾶσιν τὸν εἰρηνοποιὸν Χριστόν, τὸ δίκαιον, τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἐν Χριστῷ τακτοποίησιν.

Ὁ Ἐπίσκοπος ὡς διέκρινα σᾶς ἀγαπᾶ πολὺ καὶ θὰ σᾶς ἀγαπήση πιὸ πολύ, ἐὰν καὶ σεῖς δείξετε κατανόησιν καὶ ὑπακοήν. Ἂς γίνη καὶ κάποια θυσία στὶς πολυδιάστατες ἐνέργειες τῆς Μονῆς διὰ τὸν Χριστόν μας. Ἐνῷ περὶ χρημάτων δὲν εἶναι λόγος ὡς εἰς ἄλλα μοναστήρια.

Συγχώρησόν μοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ μήπως κάπου στὴν ἐπιστολὴ σὲ ἐλύπησα.

Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ καὶ ἐλπίδα
Ὁ τάλας Ἀρσένιος
Υ.Γ. Ἔγραφον νύκτα κατὰ τὴν ἀκολουθίαν κάτω ἀπὸ τὸν Ἐσταυρωμένον στὸ Ἱερό».

 

«Φοβερὸν ἐπεισόδιον στὴ ζωή μου» 29 Ὀκτωβρίου 2001

Τὴν 29/10/2001, μετά την ἐκ τῆς πρωϊνῆς ἀκολουθίας ἐπιστροφὴν εἰς τὸ δωμάτιόν μου, μὲ πῆρε λίγο ὁ ὕπνος, εἶδα ὄνειρον ὅτι ἤμουν στὴν Ἀθήνα σ ἕνα δρόμο καὶ συνήντησα τὸ π. Σπυρίδωνα Λογοθέτην. Μὲ ἀσπάσθηκε καί τοῦ εἶπα, θὰ ἀνέβω στὸ μοναστήρι νὰ σὲ ἰδῶ, νὰ ἔλθης μοῦ εἶπε.

Παρασυρθεὶς ἀπὸ τὸ ὄνειρο καὶ πολὺ μὲ βασάνισε ἡ σκέψις ἐὰν πρέπει νὰ ὑπάγω. Προσευχήθηκα στὸν Κύριο καὶ στὴν Παναγία νὰ μὲ φωτίση νὰ πάω ἢ νὰ μὴν πάω. Τελικῶς ἀπεφάσισα νὰ ἀνέβω στὴ μονή. Εἰδοποίησα μὲ φιλικὸ πρόσωπο τῆς μονῆς ἐὰν μὲ δέχονται καὶ ἐδέχθη ὁ π. Σπυρίδων νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ. Εἶχον ἀπόφαση νὰ τοῦ μιλήσω μὲ ἀγάπη, διὰ νὰ συμφιλιωθῇ μὲ τὸν Μητροπολίτη, νὰ τὸν ἐπισκεφθῇ, νὰ ζητήση συγγνώμην καὶ νὰ πειθαρχίση σὲ ὅ,τι τοῦ εἴπη ὁ ἐπίσκοπος, διὰ νὰ ἀποφευχθῇ ἴσως κάτι κακὸν ποὺ θὰ προέκυπτε ὕστερα ἀπὸ τὴν ὁλομελῆ ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας διὰ νὰ γίνουν ἀνακρίσεις εἰς βάρος του.

Τελικῶς ἀνέβηκα στὴ μονή, μὲ πέρασε ἕνας μοναχὸς στὴ μεγάλη αἴθουσα. Σὲ λίγο ἔρχεται ὁ π. Σπυρίδων μὲ κατακίτρινο καὶ ἀγριεμένο πρόσωπο. Αἰσθάνθηκα τὴν ἀνάγκη νὰ φύγω τάχιστα. Ἐν τέλει καθίσαμε, μὲ χαιρέτησε ψυχρά. Συζητήσαμε 3 ὧρες. Τοῦ ἔθεσα πρῶτον γραπτῶς τὰ πιθανὰ ἐμπόδια καὶ λόγους ποὺ διαιωνίζεται ἡ κατάστασις αὐτὴ ἐπὶ πολλὰ χρόνια, λόγῳ προπαντὸς τοῦ πρωτοτύπου καὶ πολυδιαστάτου ἔργου τῆς μονῆς μπροστὰ στὴ μύτη τοῦ ἐπισκόπου, ποὺ ἀφεύκτως δημιουργεῖ σχῖσμα, διαίρεσιν τῶν Χριστιανῶν μὲ τοὺς διαφόρους Συλλόγους καὶ ἐμφανίζεται κάποια διαρχία, ὡς καὶ μερικὰ ἀκόμη ὡς ὑποθέτω ἐμπόδια.

Ἄρχισε ἕνα πρὸς ἕνα νὰ τὰ διαψεύδη, στηριζόμενος ὅτι ὁ Μητροπολίτης του ἦταν ὅλα γνωστά, ἐξ ἀρχῆς τὰ ἐπικύρωνε καὶ τὰ εὐλογοῦσε, ἐπὶ ἐνάμισυ καὶ δύο ἔτη. Ὅλα τὰ ἔβλεπε καλῶς καὶ ἑπομένως δὲν τὸ θεώρησε ἀπαραίτητον νὰ ζητήση συγγνώμην. Ὡς το μόνον τρόπον διορθώσεως ἐπέμεινε στὴν προσωπικήν μου θέσιν (βέβαια καὶ τῆς μονῆς μου) τὴν ταχεῖαν ἀπομάκρυνσίν μου ἀπὸ τὸν Μητροπολίτην καὶ νὰ ταχθῶ μὲ τὸ μέρος τῆς μονῆς του.

Ἐγώ του εἶπον ὅτι, τὸ μέτρον αὐτὸ θὰ ἐπιδεινώση τὸ πρᾶγμα καὶ ὅτι ἐγὼ ἐὰν εἶμαι μὲ τὸν κάθε Μητροπολίτην, ὁ περισσότερος λόγος εἶναι ὅτι δὲν υἱοθετῶ τὴν πρωτοτυπίαν καὶ τὸ ἔργον του, ποὺ διασπᾶ τὴν ἑνότητα Μονῆς καὶ Ἐπισκόπου. Ἐν τέλει λίγα ἀκόμη ποὺ εἴπαμε, χωρὶς νὰ δείξη κάτι τὸ ὕποπτον, σηκώθηκε βιαίως, προχώρησε μερικὰ βήματα καὶ ἄλλα πιὸ πέρα συνεχῶς ὡς δαιμονισθεῖς μὲ φωνὲς ποὺ τάραξε τὴν αἴθουσα, μὲ ὕβρεις στὸ πρόσωπόν μου, ἔξαλλος τινάζοντας συνεχῶς τὰς χεῖρας καὶ πόδας ἀφρίζων καὶ μαινόμενος, ἔφυγε ἀπὸ τὸ ὅλον θέμα τῆς συζητήσεως καὶ περιορίσθηκε στὸ θέμα ποὺ ἀνέγραψε σὲ βιβλιαράκι ὁ Ἐπίσκοπος ὅτι: «μόνο ὁ π.Αρσένιος διαπιστώσας τὰ ψεύδη τοῦ π. Σπυρίδωνος τὸν ἀπεμάκρυνε ἀπὸ τὴν ἐξομολόγησιν». (Καὶ ὄντως τὸ θέμα ποὺ τὸν ἀπεμάκρυνα ὄντως ἦτο ποὺ ἀπεκάλεσε τὸ Μητροπολίτην Δαμασκηνὸν Νικολέττα, τὴν κατάρα τοῦ Δαμασκηνοῦ ὡς καὶ τὴν κατάρα τοῦ π. Σπυρίδωνος πρὸς αὐτόν, καὶ ὅτι κατηγόρησε σὲ μένα τον Πρωτοσύγκελο π. Ἰερόθεο, ὅτι τάχα πηγαίνοντας πρὸς τὸ προάστιο Ξηροπήγαδο κατηράσθη καὶ φασκέλωσε τὸ μοναστήρι του. Ἐνῷ μετὰ ἐρώτησα τὸ π. Ἰερόθεο στὴν ἐξομολόγησιν ἐὰν συνέβη τοιοῦτον τί, σήκωσε τὰ μάτια του ψηλὰ δάκρυσε καὶ μοῦ εἶπε οὐδέποτε ἔγινεν ἕν τοιοῦτον). Ἐπαναλαμβάνω: Περιορίσθη στὸ θέμα αὐτὸ φωνάζοντάς με: Ντροπή σου ψεύτη, ἀπατεῶνα, ντροπή σου ἐλεεινέ, ντροπή σου ἐσχατόγερε, ντροπή σου ποὺ εἶσαι μέσα στὴν Κόλαση, ντροπή σου γεροκολασμένε, ντροπή σου, ντροπή σου, ντροπή σου, ἔφευγε φωνάζοντας συνεχῶς τινάζοντας χεῖρας, πόδας, μὲ τὰ μαλλιὰ πεταμένα δεξιὰ ἀριστερά.

Ἐνώπιον ὅλης τῆς συζητήσεως παρευρίσκετο ὁ π. Ἱερώνυμος. Βλέποντας ταῦτα ἔμεινε ἄναυδος μοῦ εἶπε, τί νὰ γίνη, μόνο μὴν εἴπης αὐτὰ πουθενά. Ἔφυγα μόνος μου καὶ εἶπον, ὄντως δὲν μὲ ἔστειλε ὁ Χριστός, ἀλλὰ ὁ σατανᾶς. Κρῖμα ἔχασα τὸν καιρόν μου καὶ κόλασα τὸν ἀδελφόν μου, συγχώρησόν με Κύριε. Πίστευσα ὅτι τάχα κάτι θὰ ἐπιτύχω. Κύριε ἐλέησόν ἐμὲ τὸν δοῦλον Σου Ἀρσένιον.

(29/10/2001) Ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κομπούγιας».

Ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτη Ἠλείας κ.Γερμανοῦ

Πρός τόν Πρωτοπρεσβύτερον Θωμᾶ Βαμβίνη, ἀρθρογράφο τῆς Ε.Π., μέ ἀφορμή ἄρθρο του μέ τόν τίτλο «Καμπάνια αὐτοδικαίωσης».

Ἀγαπητέ μου π. Θωμᾶ,

1.Ἐδιάβασα στήν ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου (Φύλλον Ἰούλιος 2013) τό ἄρθρον σου μέ τόν ἐπιτυχημένον τίτλον ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣΗΣ καί θέλω θερμά νά σέ συγχαρῶ. Διότι ἡ ἀνάλυσίς σου καί ἡ ἀντίκρουσις τῶν θέσεων τοῦ π. Ἰγνατίου Σταυρόπουλου, τῆς τέως Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Ναυπάκτου, εἶναι Πατερικῶς, Κανονικῶς καί Ἐκκλησιολογικῶς ἄριστη.

Ὄντως ἡ ἐμμονή στό ἀντορθόδοξο φρόνημα καί στήν ἀντικανονική συμπεριφορά, μάλιστα δέ ἡ ἀνυπακοή στόν Ἐπίσκοπον καί τήν Ἱερὰ Σύνοδον τῶν Ἐπισκόπων οἱουδήποτε Χριστιανοῦ, πολύ περισσότερον Μοναχοῦ ἤ Ἱερομονάχου, ἀποτελοῦν θανάσιμο ἁμάρτημα, βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἥτις «οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τόν αἰῶνα», καί ὁ οὕτω πράττων «ἔνοχός ἐστι αἰωνίου κρίσεως» (Μάρκου Γ΄28-29). Ἀκριβῶς λόγω τῆς μή συναισθήσεως τοῦ διαπραττομένου ἐκκλησιαστικοῦ ἐγκλήματος καί κατ’ ἀκολουθίαν τῆς ἀμετανοησίας τοῦ ἁμαρτάνοντος.

2. Ὅμως ἐγώ σήμερα μέ τήν ἐπιστολήν μου αὐτή θέλω νά θίξω ἀκόμη καί ἕνα ἄλλο ἀντιΓραφικό καί ἀντιΚανονικό θέμα, τό ὁποῖον μάλιστα νομίζω ὅτι εἶναι καί ἡ ρίζα τῆς ὅλης κακοδαιμονίας τοῦ φαινομένου τούτου. Τό θέμα πού θέλω νά θίξω ἔχει δύο σκέλη:

Πρῶτον: Ἐνῶ δηλαδή ὁ Θεάνθρωπος Κύριος προτρέπει τούς γνησίους Ἱεραποστόλους καί Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας μας «δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθαίου Ι΄9, Λουκᾶ Θ΄2-3), κάποιοι σημερινοί δῆθεν «Γεροντάδες-Πνευματικοί» ὄχι μόνον ἐπιβάλλουν στούς ὀπαδούς τους νά τούς ἀκολουθοῦν στήν πλάνη τους, ἀλλά καί ἐγγράφως καί ἀνερυθρίαστα ζητοῦν ἀπό αὐτούς τήν χρηματικήν ἐνίσχυσίν τους, διά νά τήν χρησιμοποιήσουν δι’ ἔξοδα δικαστηρίων, πού ἔχουν ἀνοίξει κατά τοῦ Ἐπισκόπου τους καί τῆς Ἐκκλησίας!
Σοῦ στέλνω ἕνα τέτοιο γραπτό κείμενο.

Δεύτερον. Τό καί χειρότερον. Ὑπάρχουν Χριστιανοί-εὐτυχῶς ἐλάχιστοι-, οἱ ὁποῖοι τούς ἀκολουθοῦν στήν πλάνη τους καί ἀποστασιάζονται ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν τους καί τήν Ἐκκλησία, ὁπότε «πλανῶντες καί πλανώμενοι» ὁδηγοῦνται εἰς τήν αἰώνια κόλασι (Β΄ Τιμοθέου Γ΄ 13). Καί ἔτι φοβερώτερον: Τούς ἐνισχύουν καί οἰκονομικά, ὥστε νά συνεχίζουν τό ἀντιεκκλησιαστικό ἔργον τους!

Καί Τρίτον: Ἐνῶ οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπαγορεύουν στούς Κληρικούς νά καταφεύγουν στούς νομικούς Ἄρχοντας διά τήν λύσιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν τους ὑποθέσεων, αὐτοί ἀντί τῆς μετανοίας καί τῆς καταφυγῆς στίς Ἐκκλησιαστικές Ἀρχές καταφεύγουν στούς Βουλευτάς κ.λ.π. Τί κρίμα, ἀδελφέ!

Ὅμως ζεῖ Κύριος ὁ Θεός καί ὑπάρχει θάνατος, μερική καί καθολική κρίσις. Τότε «Βίβλοι ἀνοίγονται καί τά κρυπτά δημοσιεύονται». «Καί ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθαίου ΚΕ΄46)

Μέ εὐχές καί ἀσπασμόν ἐν Κυρίῳ
+ Ὁ Ἠλείας, Γερμανός

Ἐπιστολὴ Ἀρχιμανδρίτου Ἱερεμία Φούντα: Γιὰ τὸ Ἐκκλησιολογικὸ Πρόβλημα τῆς Ναυπάκτου

Στό προηγούμενο τεῦχος τῆς Ε.Π. εἴχαμε δημοσιεύσει τίς ἐπιστολές τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τοῦ Μακαριωτάτου πρός τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως, π. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, καί εἴχαμε σημειώσει τήν ἀνάγκη μιᾶς νέας ἀρχῆς, βάσει τῶν Συνοδικῶν παραγγελμάτων.

Ἀπό τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἐπανέλθουμε δημοσιεύοντας μιά σημαντική ἐπιστολή, μέ ἡμερομηνία 19-12-2001, τήν ὁποία ἀπέστειλε ὁ Ἀρχιμ. π. Ἱερεμίας Φούντας, Ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μεγάρων καί Διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν, Ναυπάκτιος στήν καταγωγή, πρός τόν Καθηγούμενο τῆς Ι. Μονῆς, καί τήν ὁποία κοινοποίησε στόν Μητροπολίτη. Βεβαίως, μετά τήν ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας, κάθε ἄλλος λόγος περιττεύει, ἀλλά ἡ ἐπιστολή αὐτή δείχνει πῶς ἀντιμετωπίζει τό κρίσιμο αὐτό θέμα καί ἕνας Ἱεροκήρυκας, Ναυπάκτιος, ἀπό τήν πλευρά του.

Πρίν δημοσιευθῆ ἡ ἐπιστολή τοῦ π. Ἱερεμία, θεωροῦμε σκόπιμο νά παραθέσουμε ἕνα τμῆμα ἀπό τήν ἀπάντηση τοῦ Μητροπολίτου πρός τόν π. Ἱερεμία.

«Ἔλαβα τήν ἐπιστολή πού ἀπεστείλατε πρός τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως, Ἀρχιμ. Σπυρίδωνα Λογοθέτη, καί τήν διάβασα μέ μεγάλη προσοχή. Περισσότερο ἀπό ὅλα ἱκανοποιήθηκα ἀπό τήν ἐκκλησιολογική σᾶς εὐαισθησία καί τό ὀρθόδοξο φρόνημά σας, πού εἶναι δεῖγμα τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο διακονεῖτε μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Διέκρινα αὐτό πού γνώριζα, ἕναν ἀνεπαίσχυντο διάκονο τῆς Ἐκκλησίας, πού ὀρθοτομεῖ τόν λόγο τῆς ἀληθείας καί διακονεῖ μέ ταπείνωση καί ἀγάπη τόν λαό τοῦ Θεοῦ.

Ὅσα γράφετε γιά τό πρόσωπό μου, περισσότερο δείχνουν τήν εὐγένεια τοῦ χαρακτῆρος σας καί τήν ἐκκλησιολογική σᾶς εὐαισθησία, παρά τό δικό μου ἔργο πού ἐπιτελῶ στήν Ἐκκλησία.

Πράγματι πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι ἄν κάτι ἔχω προσωπικό μου, εἶναι οἱ ἁμαρτίες μου, ἐνῶ ὅ,τι ἐξέρχεται καλό εἶναι δάνειο, πού μου ἔδωσαν μεγάλοι καί ἅγιοι Πατέρες καί διδάσκαλοι. Μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά δεχθῶ ὀρθόδοξη διδαχή ἀπό τά μικρά μου χρόνια. Πρῶτα ἀπό τούς εὐλαβεστάτους καί ἄκακους γονεῖς μου, στήν συνέχεια ἀπό τόν ἀείμνηστο Γέροντά μου Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κυρό Καλλίνικο, ἔπειτα ἀπό τούς Πατέρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τά ἐρημικά αὐτά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, ἐπί πλέον δέ ἀπό τόν ἀείμνηστο θεόπτη Γέροντα Ἀρχιμ. Σωφρόνιο τοῦ Essex, καθώς ἐπίσης καί ἀπό τόν Καθηγητή π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Αὐτοί καί μερικοί ἄλλοι, ὅπως ὁ ἀείμνηστος Καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, μοῦ «ἄνοιξαν τά μάτια» γιά τούς ἠσυχαστᾶς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέο Θεολόγο καί τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη. Εὐγνωμονῶ τόν Θεό καί ἐλεεινολογῶ τόν ἑαυτό μου, γιατί δέν εὑρίσκομαι στό σημεῖο πού θά ἔπρεπε νά εἶμαι......»

Ἡ ἐπιστολή τοῦ π. Ἱερεμία ἔχει ὡς ἑξῆς:

«Ἀγαπητέ πάτερ Σπυρίδων, Εὐλογεῖτε.

Γιά τήν παρελθοῦσα ἑορτή Σᾶς εὔχομαι ὁλοκαρδα τόν ἁγιασμό σας καί τήν σωτηρία τῆς κοινοβιακῆς ἀδελφότητός σας.

Γνωρίζω, πάτερ Σπυρίδων, ὅτι ἔχετε παράπονο ἐναντίον μου, τό ὁποῖο ἔχει ἐκφρασθεῖ καί ἐκτός Μονῆς, εἴτε ἀπό σᾶς εἴτε ὑπό ἄλλου ἀδελφοῦ του Κοινοβίου σας. Καί τό παράπονό σας εἶναι ὅτι ποτέ δέν ἔχω ἐπισκεφθεῖ τό Μοναστήρι σας. Πραγματικά, ἄν καί κατάγομαι ἀπό τήν Ναύπακτο, ἄν καί παλαιότερα ὑπηρετοῦσα στήν γείτονα Μητρόπολη τῆς Φωκίδος καί ἡ διακονία μου μέ ἔφερε κάθε ἑβδομάδα μέχρι τῶν ὁρίων τῆς ἱερᾶς σας Μονῆς, ὅμως ποτέ δέν ἔχω ἔλθει σ’ αὐτήν. Πιθανόν νά ἔχετε ἀκούσει καί ὄχι εὐχάριστο κρίση μου γιά τό Μοναστήρι σας.

Ἐπειδή, πάτερ Σπυρίδων, ἠμεῖς οἱ Μοναχοί ἔχουμε ἰδιαίτερά το αὐθόρμητο καί εἰλικρινές, θά μοῦ ἐπιτρέψετε ἔτσι καί ἐγώ νά ἐκφρασθῶ, ἀφοῦ μάλιστα ὁ λόγος μου εἶναι γιά τό τίμιο πράγμα καί ὄνομα πού λέγεται «Μοναχισμός» καί γιά τήν ἐκκλησιολογία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς φιλτάτης πατρίδος μου.

Μέ εἰλικρίνεια, λοιπόν, πάτερ μου, ἐκφραζόμενος λέγω ὅτι ἔβλεπα καί ἐγώ μαζί μέ πολλούς ὅτι τό Μοναστήρι σας δέν ἔχει τό χρῶμα τοῦ ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ, ἐκεῖνο, δηλαδή, τό ταπεινό καί ἡσυχαστικό, ἀλλά, μέ τόν κομπασμό γιά τά ἔργα του καί τίς προβολές τοῦ Ἡγουμένου του καί μάλιστα μέ τίς ἐμπλοκές Συλλόγων καί κοσμικῶν ἀθεολογήτων προσώπων σ’ αὐτό, ἐφοβούμην ὅτι τό Μοναστήρι σας θά κάμει ζημιά στόν ὀρθόδοξο Μοναχισμό τοῦ χώρου μας, γιατί τόν ἀλλοιώνει, γιατί, ὡς φαίνεται, ἔχει πνεῦμα βαρλααμισμού. Φαίνονται αὐτά καί στό περιοδικό σας, τό ὁποῖο δέν ἔχει τή νόστιμη καί σωστική θεολογία τῶν Πατέρων, ἀλλά ἐκείνη τήν ἀνθρώπινη ὀργανωσιακή καλολογία, τήν βαρετή καί ξεπερασμένη πιά. Νομίζω, ἄν ἑρμηνεύω καλῶς, ὅτι ὅλα αὐτά σας συμβαίνουν, γιατί ἔχετε λανθασμένη ἔννοια περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ –ὅρος ὅμοιος πρός τόν τίτλο τοῦ περιοδικοῦ σας– νοοῦντες αὐτήν ὡς βασίλειο καί ὄχι ὡς τήν ἄκτιστη Χάρη καί Δόξα τοῦ Θεοῦ, στήν Ὁποία καλούμεθα νά μετάσχουμε μέ τήν ἄσκηση τῆς μετανοίας. Δυστυχῶς, αὐτή ἡ λανθασμένη καί κοσμική ἔννοια τῶν Φραγκολατίνων περί τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἦλθε καί σέ πολλούς ἱερεῖς καί «θεολόγους» τῆς πατρίδος μας, γι’ αὐτό καί ἡ ποιμαντική τους δέν εἶναι ἐκείνη τῶν ἁγίων μας Πατέρων, ἡ ὁποία ἀποβλέπει μόνον στό πῶς νά καθαρθοῦμε ἀπό τά πάθη γιά νά δοῦμε τό Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ μέ καθαρότητα, ἀλλά εἶναι μιά δραστηριότητα ἐξασκουμένη μέ τήν δυτική ἀξιοπρέπεια καί χυνομένη σέ ἐπωφελῆ κοινωνικά ἔργα. Τό φαντασμαγορικό περιοδικό σᾶς –μαζί μέ ἄλλα παρόμοια θρησκευτικά περιοδικά τοῦ τόπου μας– δέν κηρύττει, νομίζω, αὐτό τό ὀρθόδοξο κήρυγμα: Ὅτι πάντες ἀπωλέσαμε τήν Δόξα τοῦ Θεοῦ (βλ. Ρωμ.3,23) καί γι’ αὐτό πάντες ἐξαχρειωθήκαμε καί πάντες, λοιπόν, ἔχουμε ἀνάγκη μετανοίας γιά νά ἔλθει μέσα μας ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, αὐτό πού λέγεται καί εἶναι «Βασιλεία τοῦ Θεοῦ». Τό περιοδικό σας, πάτερ μου, δέν φαίνεται νά ὁδηγεῖ σ’ αὐτόν τόν σκοπό, δηλαδή, στήν μετάνοια, δέν ἔχει τήν θεολογία τῶν Πατέρων, παρά τά ἀποσπασματικά ἐν τισι πατερικά λόγια καί γι’ αὐτό -συγγνώμην- δέν τό συνιστῶ ὡς πνευματικό ἀνάγνωσμα. Ἠμεῖς οἱ ἱερομόναχοι πρό παντός μέ τόν βίο μας καί μέ τόν λόγο μᾶς πρέπει νά κηρύττουμε αὐτήν τήν ἀλήθεια ἑνός ἁγιασμένου πατρός: «Τί φοβοῦνται οἱ ἅγιοι; Τήν ἐπιτυχίαν εἰς τό ἔργον των, ἡ ὁποία δύναται νά προκαλέση τούς ἐπαίνους. Ἐν συμπεράσματι: Ἐκείνη ἡ ψυχή εἶναι περισσότερο ἁγία, ἡ ὁποία προσπαθεῖ περισσότερο νά κρύβεται» (Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ἀντωνοπούλου, Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Χαμακιώτης, σ.172) Στό περιοδικό σας δέν φαίνεται νά κηρύττεται ἡ ἀλήθεια αὐτή. Ἐπίσης, σ’ αὐτό συλλαμβάνεσθε ὅτι δέν ἔχετε μελετήσει καθόλου τόν μεγάλο θεολόγο τοῦ αἰῶνος μας, τόν μακαριστό πατέρα Ἰωάννη Ρωμανίδη.

Τό κακό αὐτό πού σᾶς συμβαίνει, πάτερ Σπυρίδων, σᾶς εἶναι, περί τά τελευταῖα τουλάχιστον, ἀδικαιολόγητον, διότι σεῖς, περισσότερο ἀπό ὅλους ἠμᾶς, ἔχετε τό πλεονέκτημα νά ἔχετε Ἐπίσκοπο μαθητεύσαντα ἐπιμελέστατα στά θεολογικά γράμματα καί γι’ αὐτό ἀναδειχθέντα εἰς μέγαν θεολόγον, μέ τήν πατερική καί ἐπιστημονική ἔννοια τοῦ ὄρου, θεολόγον θαυμαζόμενον οἰκουμενικῶς καί ποιμένοντα, διά τῶν συγγραφῶν Του, πέραν τῆς Ποίμνης Του, ἀμέτρητον πλῆθος πιστών' διότι ἡ σωστή ποιμαντική γίνεται βάσει τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, τήν ὁποίαν ἐκφράζουν καθαρώτατα τά πολυπληθῆ συγγράμματα τοῦ Ἐπισκόπου Σας. Τώρα, πάτερ Σπυρίδων, πραγματικά, καυχῶμαι περισσότερο ὅτι κατάγομαι ἀπό τήν Ναύπακτο, γιατί ἔχει Ποιμενάρχην τόν πεφημισμένον εἰς τούς Ὀρθοδόξους Ἐπίσκοπον πατέρα Ἱερόθεον Βλάχον, ὅπως ἐξίσου καυχῶμαι γιατί ἡ πατρίδα μου ἐγέννησε τόν ξακουστόν καί γιά τήν σοφίαν (θεολογίαν) του καί τήν ἁγιότητά του Γέροντα Μοναχόν Θεοκλητόν Διονυσιάτην.

Ἐπειδή, λοιπόν, ἅγιε Καθηγούμενε, τοιοῦτον Ποιμένα καί Διδάσκαλον ἔχετε, ἔπρεπε νά ἐκμεταλλευθεῖτε, ἅς τό πῶ ἔτσι, τήν καλή αὐτή δωρεά τοῦ Θεοῦ γιά νά μαθητεύσετε παρά τῷ Ἐπισκόπω σας στήν πατερική θεολογία καί τότε μόνος θά ἐσχίζατε τό περιοδικό σας καί θά ἐκάνατε θεολογικό, δηλαδή, πατερικό το κήρυγμά σας, γιατί θά ἐλέγατε αὐτό τό σωστό καί ταπεινό: Δέν ἐπιτρέπεται, ὄχι δέν ἐπιτρέπεται ἐγώ ὁ ἱεροκήρυκας τῆς Μητροπόλεως νά γράφω καί νά λέγω χαμηλά καί τετριμμένα, ὅταν ὁ λαός πού ὑπηρετῶ μαθητεύεται ἀπό τόν Ἐπίσκοπό του σέ ἀνώτερα θεολογικά μαθήματα, πού ἐγώ δέν γνωρίζω.

Πιστεύσατε μέ, πάτερ Σπυρίδων, ὅτι ἄν ἤμουν ἱεροκήρυκας Ναυπάκτου, κατά πρώτον λόγο θά θεωροῦσα ὅτι ἡ διακονία μου πρέπει νά εἶναι ἔξω ἀπό τήν ἕδρα, στά χωριά, γιά τόν λόγο ὅτι δέν λεγόμεθα ἱεροκήρυκες πόλεως, ἀλλά Μητροπόλεως, καί διά τόν ἄλλον λόγο ὅτι στήν πόλη, στήν ἕδρα Μητροπόλεως, πρυτανεύει ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος εἶναι καί καθηγητής ὁμιλητικῆς, ἔχει δέ τήν κατήχηση τοῦ λαοῦ Του ὡς τό πρῶτο καί κύριο ἔργο τῆς ποιμαντορίας Του. Καί, ἄν ἐξετάσατε τό θέμα, θά γνωρίζετε ὅτι ἡ θέση τοῦ ἱεροκήρυκος δέν στέκει ἐκκλησιολογικῶς, ἐκτός μόνον ἄν θεωρηθεῖ ὅτι πορεύεται μέ τήν ἐντολή τοῦ Ἐπισκόπου του ἐκεῖ ὅπου Αὐτός (ὁ Ἐπίσκοπος) δέν μπορεῖ νά ἐπαρκέσει. Γιά τήν Ναύπακτο, στήν ἕδρα, τό ἔργο μου καί ἡ προσφορά μου –προσφορά οὐσιαστική, πράγματι, θεολογική καί ἐκκλησιολογική– θά ἦταν ἡ ἑξῆς: Θά ἤμουν καί θά παρουσίαζα τόν ἑαυτό μου ὡς πιστό καί θερμό ἀκροατή τοιούτου Ἐπισκόπου, θά ἔδιδα τό παρόν σέ ὅλες Του τίς ὁμιλίες καί ποιμαντικές Του Συνάξεις καί θά προέτρεπα ἔτσι μέ τήν διαγωγή μου αὐτή τούς πιστούς πού ἐξομολογοῦνται σέ μένα καί γενικά τόν γνώριμό μου λαό, νά ἀκροᾶται μέ ζῆλο τέτοιες ὁμιλίες τοῦ Ἐπισκόπου τους, πού –νομίζω ὅτι συμφωνεῖτε– καί στά παλαιότερα καί στά νεώτερα χρόνια δέν ξανακούστηκαν. Καί ἀκόμη περισσότερο: Θά χιλιοπαρακαλοῦσα τόν Δεσπότη –καί, παρά τήν πολλή Του ποιμαντική καί θεολογική συγγραφική Του ἀπασχόληση, θά μοῦ τήν ἔκανε τή χάρη, γιατί θά παρουσίαζα τό αἴτημά μου ὡς αἴτημα πολλῶν- νά ἀρχίσει γιά μᾶς τούς κληρικούς τῆς ἕδρας καί γιά τούς μέ θεολογικά ἐνδιαφέροντα χριστιανούς ἕνα θεολογικό σεμινάριο, γιά τό ὁποῖο ἐγώ ὁ ἱεροκῆρυξ θά εἶχα τήν ἐπιμέλεια γιά τήν διοργάνωσή του, νά ἀρχίσει, λέγω, γιά μᾶς ἰδιαίτερα μαθήματα γιά μιά βαθυτέρα ἀνάπτυξη τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, τήν ὁποίαν Αὐτός μέ τόση ἐπιστήμη γνωρίζει.

Ναί, πιστεύσατε μέ, ἀγαπητέ μου πάτερ Σπυρίδων, ἔτσι θά φερόμουν ἄν κατά τά ἔτη ταῦτα ἤμουν ἱεροκήρυκας Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί ἐχαρακτήρισα μάλιστα τήν συμπεριφορά αὐτή ὄχι μόνον ὡς θεολογική προσφορά στό λαό (γιατί μέ τήν διαγωγή μου θά γινόμουν αἰτία προσελεύσεως πολλῶν στό κήρυγμα τοῦ Ἐπισκόπου γιά μιά σωστή κατήχηση), ἀλλά καί ἐκκλησιολογική προσφορά, ἀπό τήν ὁποία τόσον ἔχουμε ἀνάγκη στό ἑλλαδικό χῶρο μας. Ἅγιε Καθηγούμενε, ναί, πραγματικά! Στόν χῶρο μας, ὅπως ἀπέδειξαν πολλά, καί παλαιότερα καί νεώτερα, γεγονότα στήν Ἑλλαδική μας Ἐκκλησία, ἔχουμε ἀνάγκη ἰδιαίτερα ἀπό ἐκκλησιολογική κατήχηση. Ὁ λαός μᾶς πρέπει νά ἀκούσει (ἀπό μᾶς βέβαιά τους ἱεροκήρυκες θά τό ἀκούσει) τό σπουδαῖο καί ἀναγκαῖο γιά τήν σωτηρία τοῦ αὐτό μάθημα τοῦ μεγάλου ἐκκλησιολόγου ἁγίου Κυπριανοῦ, Ἐπισκόπου Καρχηδόνος: «Ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι στήν Ἐκκλησία καί ἡ Ἐκκλησία στόν Ἐπίσκοπο' καί ἄν κανείς δέν εἶναι μέ τόν Ἐπίσκοπο, δέν εἶναι καί μέ τήν Ἐκκλησία»! (Ἐπιστολή 66.8).

Σεῖς, πάτερ Σπυρίδων, στό μάθημα αὐτό, ὄχι μόνο τώρα τελευταίως, ἀλλά καί σέ προηγούμενα χρόνια, ἀπεδείχθητε, κατά κοινή ὁμολογία, κακός μαθητής καί ἐκάματε μεγάλη ζημιά στόν ὑπέροχο λαό τῆς φιλτάτης πατρίδος μου, γιατί κλονίζατε μέ τήν διαγωγή σᾶς τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ λαοῦ στόν Ἐπίσκοπό του. Καί τήν ζημιά αὐτή, κατά ἕνα πατερικό λόγιο, τήν κάμνουν οἱ «δυναμικοί» στόν χαρακτήρα τους, ὅπως σεῖς. Παρατηρῆστε, ὅτι ὅλοι οἱ αἱρετικοί ἦταν, πράγματι, δυναμικοί. Πονοῦσα καί πονῶ πολύ γι’ αὐτήν τήν ἐκκλησιολογική ζημιά στήν πατρίδα μου καί ἐξεδήλωνα σιωπηλά τόν πόνο μου καί τήν ἀντίθεσή μου σέ σᾶς μέ τό νά μή ἐπισκεφθῶ ποτέ τό Μοναστήρι σας καί ὅταν, σπανίως, συναντώμεθα σέ διάφορα Συνέδρια ἤθελα νά σᾶς ἐκφράσω ἀδελφικῶς τήν ἀντίθεσή μου, ἀλλά δέν συνευδοκοῦσε οὔτε ὁ τόπος οὔτε ὁ χρόνος. Τώρα μέ τήν ἐπιστολή μου αὐτή, ἄν καί γνωρίζω ὅτι θά σᾶς λυπήσει, ὅμως ἀναπαύομαι, γιατί σᾶς ἐκφράζομαι σαφῶς καί δέν περικρύπτομαι ὑποκριτικῶς. Στά ἐκκλησιολογικά θέματα, μοῦ εἶπε κάποτε ὁ Ἐπισκοπός μου -καί στά ἑρμηνευτικά ἀκόμη προσθέτω-, δέν χωρεῖ εὐγένεια.

Τό ὅτι πράγματι, πάτερ Σπυρίδων, ἐκάνατε καί κάνετε μεγάλη πνευματική ζημιά μέ τίς κατά καιρούς πολεμικές σας πρός τούς Ἐπισκόπους σας φαίνεται ἀπό τούς «ὀπαδούς» σας (ἡ ἔκφραση δέν εἶναι τιμητική γιά τόν ὀρθόδοξο κληρικό). Ναί, οἱ ἐξαρτώμενοι ἀπό σᾶς χριστιανοί, πού σᾶς ἔχουν «ἀρχηγό» τους (καί πάλι ἡ ἔκφραση δέν σᾶς εἶναι τιμητική), παίρνουν τό δικό σας ἦθος καί ὄχι μόνο περιφρονοῦν τόν Ἐπίσκοπό τους, ἀλλά καί τόν ὑβρίζουν καί ἀκόμη χειρότερα τόν ἀπειλοῦν μέ......φόνο, ὅπως ἀκούω. Ἀλήθεια, τί ἐλεεινή καί πρόστυχη ἐπιστολή ἦταν αὐτή πού ἔγραψε μία ὀπαδός σας καί πού διάβασα σέ ἕνα βιβλίο τοῦ Ἐπισκόπου σας, ὁ Ὁποῖος γίνεται ἐξ αἰτίας σᾶς μαρτυρικός Ἱεράρχης καί χύνει τόν πόνο Του στό βιβλίο αὐτό; Νά πεῖτε ἐκ μέρους μου στήν συντάξασα τήν ἐπιστολή αὐτή ὅτι εἶναι ἀναιδέστατη καί αἰσχρή στήν ψυχή καί σέ σᾶς γι’ αὐτήν σας λέγω: «Νά τήν χαίρεστε»! Δέν εἶναι πρός τιμήν σας, πάτερ μου, νά ἔχετε τέτοια πνευματικά τέκνα, χωρίς ἦθος. Τουλάχιστον νά ἔχουν ἐντροπή στίς ἐκφράσεις τους, ὅταν μάλιστα ἐκφράζονται πρός κληρικούς καί μάλιστα πρός Ἐπίσκοπο. Στείλατέ τα σέ ἕνα Κατώτερο Κατηχητικό Σχολεῖο γιά νά μάθουν τά στοιχειώδη: πῶς πρέπει νά φέρονται καί νά ὁμιλοῦν στούς ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς. Ἐκεῖ θά μάθουν ὅτι, ὅταν γράφουν γράμμα σέ ἕνα Ἀρχιερέα καί μάλιστα στόν Ποιμενάρχη τους, νά γράφουν τό «προσκυνῶ» καί τό «τήν εὐχή σας, Σεβασμιώτατε». Ἡ ἐπιστολογράφος πνευματικοπαίδα σας, πάτερ Σπυρίδων, ἀπέδειξε μέ τό ἐλεεινό της κείμενο ὅτι δέν ἐφοίτησε οὔτε στό Κατώτερο Κατηχητικό Σχολεῖο. Λυπᾶμαι, πολύ λυπᾶμαι σάν Ναυπάκτιος, γιατί βλέπω ὅτι καί στήν πατρίδα μου «μπῆκε γιά καλά», ὅπως τό λέμε σ’ αὐτήν τοπικά, τό αἱρετικό μακρακιστικό πνεῦμα. Καί ποῦ νά τό φανταστεῖ κανείς: τό κακό αὐτό συνέβηκε ἐξ αἰτίας τοῦ ἱεροκήρυκος τῆς πόλεως!....

Ἡ μόνη παρηγορία στήν πικρία μας γιά τά συμβαίνοντα στήν Ναύπακτο, ἐξ αἰτίας σας καί μόνον, πάτερ Σπυρίδων, εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Σεπτοῦ Γέροντός μου πατρός Ἀρσενίου σ’ αὐτήν, ὅπως καί ἡ παρουσία τῶν ἄλλων ἐναρέτων καί εὐπαιδεύτων, ἀλλά καί ἁπλῶν κληρικῶν τῆς πόλεως καί Μητροπόλεως, κεκοσμημένων μέ τήν μεγάλη ἐκκλησιολογική ἀρετή τῆς τιμῆς καί ὑπακοῆς πρός τόν Ἐπίσκοπό τους' διότι εἶναι ὀρῶντες καί βλέπουν τό ὀρθόν της ὑποθέσεως, τό ἰδικόν Τοῦ δίκαιον καί τήν ἰδικήν σᾶς ἁμαρτίαν. Καί εἶναι ἐντροπή, πράγματι, πάτερ Σπυρίδων, ἕνας ἁπλός ἔγγαμος ἱερεύς νά διδάσκει, μέ τόν ταπεινόν του τρόπο, σέ μᾶς τούς ἱεροκήρυκες καί ἱερομονάχους μάθημα ὑπακοῆς πρός τόν Ἐπίσκοπο. Ἀλλά μέ τήν εὐκαιρία νά ἐρωτήσω, ἐλέγχοντας καί τόν ἑαυτό μου: Πῶς τό τολμᾶμε, πράγματι, πῶς τό τολμᾶμε καί ζητᾶμε ὑπακοή ἀπό τούς ἄλλους, σεῖς ἀπό τά πολλά καλογέρια σας καί ἐγώ ἀπό τούς ὀλίγους ἐξομολογουμένους μου, ὅταν ἠμεῖς πρῶτα δέν ὑπακούομε στόν κοινό πνευματικό Πατέρα, τόν Ἐπίσκοπο; Εἶναι κωμικό!

Μαθαίνουμε ὅμως, πάτερ, ὅτι ἔχετε ἀποκοπεῖ ἀπό τούς ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεως, γιατί αὐτοί εἶναι πιστοί στόν Ἐπίσκοπό τους' καί ἀκόμη ἐμάθαμε ὅτι καί αὐτοῦ του Σεπτοῦ Γέροντος πατρός Ἀρσενίου ἐξουθενώσατε τήν ἐξ ἀγάπης τοῦ σοφή συμβολή τοῦ περί μετανοίας σας καί μεσολαβήσεώς του περί γεφυρώσεως τοῦ χάσματός σας μέ τόν Ἐπίσκοπο, ὅπως ἀπεκρούσατε καί τήν ἐξ Ἁγίου Ὄρους ὁμοία νουθεσία τοῦ Σεβασμίου Γέροντος πατρός Θεοκλήτου. Ἐρχόμεθα τώρα καί ἠμεῖς -καί εἴμαστε πολλοί- οἱ μακράν της Ναυπάκτου εὑρισκόμενοι πατριῶτες νά σᾶς παρακαλέσουμε καί νά σᾶς ἱκετεύσουμε, ἀγαπητέ καί σεβαστέ πάτερ, νά διορθώσετε διά τῆς μετανοίας σᾶς τό συμβάν κακόν, τό ταράσσον τήν τοπική Ἐκκλησία τῆς Ναυπάκτου' γνωρίζουμε δέ ὅτι τό κακόν αὐτό δέν εἶναι τωρινόν, ὥστε νά ἔχουμε λογισμό καί περί τυχούσης ἐνοχῆς τοῦ Ἐπισκόπου, ἀλλά εἶναι κακόν, ἀκριβῶς τό ἴδιο, τό ὁποῖον ἐπόνεσε τήν καρδίαν καί τῶν προκατόχων τοῦ κ. Ἱεροθέου Ἀρχιερέων, ἀπό τοῦ μακαριστοῦ Δαμασκηνοῦ ἤδη.

Ἐάν, πάτερ Σπυρίδων, ἐνεργήσετε ὅπως σᾶς ἱκετεύουμε καί πετύχετε διά τῶν μοναχικῶν ἰδία ἀρετῶν, τῆς ταπεινώσεως, μετανοίας καί ὑπακοῆς, τό ποθούμενο, τήν ἑνότητα, δηλαδή, μέ τόν Ἐπίσκοπό σας, τότε θά ἠχήσετε τό καλύτερο ὀρθόδοξο κήρυγμα, πού θά ἐντυπωσιάσει καί θά ὠφελήσει καί τήν κοινωνία τῆς πόλεως Ναυπάκτου, ἀλλά καί πολλούς, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν ἀκουσταί τῆς ἀπειθείας τοῦ ἱεροκήρυκος Ναυπάκτου πρός τόν Ἐπίσκοπό του' τότε θά μᾶς γίνετε λίαν σεβαστός καί ἀγαπητός, πραγματικά ἡγούμενος, ὡς ἡγούμενος μετανοίας. Τό γέ νῦν ἔχον δέν ἀκούονται καλοί λόγοι περί Ὑμῶν καί ἐντός καί ἐκτός της Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου.

Σᾶς ζητῶ συγγνώμη διά τήν ἐπιστολή, τήν ὁποία ἔγραψα μέ πόνο, μήπως ἐπιτευχθεῖ τό ποθούμενο.

Καλᾶς ἐορτάς. Ζητῶ τήν εὐχή σας μέ σεβασμό,

Ἱερομόναχος Ἱερεμίας Φούντας.
Μάνδρα Ἀττικῆς 19/12/2001»

Ἐπιστολὴ στὴν Παρέμβαση

Σὲ προηγούμενο τεῦχος δημοσιεύσαμε μία ἐπιστολή τοῦ Πανοσ. Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη, Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας, ἡ ὁποία ἀπευθυνόταν πρὸς τὸν Πρέσβ. Ἰωάννη Διώτη. Ἡ ἐπιστολὴ δημοσιεύθηκε ὡς ἀπάντηση σὲ συκοφαντικὸ κείμενο τοῦ Πρεσβυτέρου ποὺ διέσπειρε κατ' ἀρχὰς σὲ ἑκατοντάδες ἤ καὶ χιλιάδες ἐπιλεγμένα πρόσωπα στὴν Ναύπακτο καὶ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἤδη κυκλοφόρησε σὲ βιβλίο, παρ' ὅλο ὅτι τὸ περιεχόμενό του ἀπαντήθηκε τὸ πρῶτον ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ ἑτέρων Κληρικῶν, ἀνασκευάσθηκε δὲ ἀπὸ τὸν Ἀρχιμ. Καλλίνικο Γεωργᾶτο καὶ κατακρίθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Πρεσβύτερος Ἰωάννης Διώτης μᾶς ἀπέστειλε μὲ δικαστικὸ κλητῆρα ἐπιστολή-ἀπάντηση στὸν π. Ἀντώνιο Φραγκάκη, ἀπαιτῶντας τὴν δημοσίευσή της, παρ' ὅλο ποὺ οἱ ἐνέργειές του ἤδη τὸν ἔχουν ξεπεράσει.

Ἡ Ἐφημερίδα μας ἀπέστειλε ἐπιστολὴ στὸν ἴδιο, γράφοντας τὰ ἑξῆς:

«Ἐλάβαμε τὴν ἀπὸ 11-1-2006 ἐξώδικη ἐπιστολή σας καὶ θὰ θέλαμε νὰ σᾶς γνωρίσουμε τὰ κάτωθι.

Πρὸ τῶν Χριστουγέννων ἀποστείλατε κείμενό σας μὲ τὸν ὑβριστικὸ τίτλο «Τέρατα καὶ σημεῖα...» καὶ μὲ ἀκόμη πιὸ ὑβριστικὸ περιεχόμενο ἐναντίον τοῦ Σέβ. Μητροπολίτη μᾶς κ. Ἱεροθέου σὲ ἑκατοντάδες καὶ ἐνδεχομένως σὲ χιλιάδες παραλῆπτες, ὅπως ὁ ἴδιος γράφετε στὸ τέλος τοῦ κειμένου, ἀλλὰ καὶ τὸ κυκλοφορήσατε εὐρύτατα καὶ ἐντὸς τῆς πόλεως καὶ περιφερείας της Ναυπάκτου, πέρα τῶν παραληπτῶν ποὺ ἐσεῖς σημειώνατε, ἀκόμη δὲ καὶ σὲ δημοσιογράφους. Καὶ αὐτό, ἐνῷ γνωρίζατε ὅτι ἐπρόκειτο σύντομα νὰ κριθῆ ἡ ὑπόθεση στὸ Δευτεροβάθμιο Δικαστήριο καὶ ἄρα δὲν ὑπῆρχε λόγος γιὰ τέτοια δημοσίευση. Μπορούσατε νὰ τὸ ἀποστείλετε στὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο καὶ ἂς ἀναμένατε νὰ δημοσιεύσετε τὶς ἀποφάσεις τοῦ Δικαστηρίου, ὡς ἐκδήλωση σεβασμοῦ πρὸς τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη καὶ τοὺς Συνοδικοὺς Ἀρχιερεῖς Δικαστές.

Ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη θὰ μποροῦσε νὰ συνταχθῇ ἕνα κείμενο-ἀπάντηση ποὺ νὰ ἀπευθυνόταν πρὸς τοὺς ἰδίους παραλῆπτες γιὰ νὰ τοὺς ἐνημερώση γιὰ τὰ γραφόμενά σας, τὰ ὁποῖα, ὅσα ἀναφέρονται σὲ γεγονότα καὶ ὄχι σὲ ὕβρεις, ἀνατρέπονται στὸ σύνολό τους. Καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ θέματα ποὺ θίγετε περιλαμβάνονται στὸ κατηγορητήριο ποὺ ἐκρίθη ἀπὸ τὸ Πρωτοβάθμιο Συνοδικὸ Δικαστήριο καὶ κρίνεται αὐτὸν τὸν καιρὸ καὶ ἀπὸ τὸ Δευτεροβάθμιο Συνοδικὸ Δικαστήριο, καὶ ἀναμένουμε τὴν κρίση του, καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχουν καὶ νέα στοιχεῖα ποὺ περιῆλθαν στὰ χέρια μας. Γιὰ παράδειγμα θὰ θέλαμε νὰ ἀναφέρουμε τὴν ἀπὸ 12-12-2005 χειρόγραφη ἀπάντηση τοῦ Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κομπούγια γιὰ τὰ ὅσα γράφετε γιὰ τὸν ἴδιο.

Ἀντὶ ὅμως ἄλλης ἀπαντήσεως καὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ θέλαμε νὰ προβοῦμε σὲ ἐν εἴδει προκηρύξεως διανομὴ κάποιας ἐπιστολῆς, προτιμήθηκε ἀπὸ τὴν σύνταξη τῆς Ἐφημερίδος νὰ δημοσιευθῇ στὴν «Ἐκκλησιαστικὴ Παρέμβαση» ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη, ποὺ ἀπαντᾶ στὴν οὐσία τῶν θιγομένων ἀπὸ σᾶς θεμάτων, δοθέντος ὅτι ἡ Ἐφημερίδα μας ἀποστέλλεται σχεδὸν στοὺς ἰδίους παραλῆπτες στοὺς ὁποίους καὶ ἐσεῖς κοινοποιήσατε τὸ κείμενό σας, δηλαδὴ στοὺς Μητροπολῖτες, τὶς Ἱερὲς Μονές, τοὺς Κληρικοὺς καὶ τοὺς λαϊκοὺς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, κλπ.

Μὲ ἄλλα λόγια, ἡ δημοσίευση τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη ἀποτελεῖ ἀπάντηση στὴν οὐσία τῶν ἐπιστολῶν σας.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἐὰν ἐπιμένετε νὰ δημοσιευθῇ στὴν «Ἐκκλησιαστικὴ Παρέμβαση» μιὰ εἰδικὴ ἀπαντητικὴ ἐπιστολή σας, θὰ τὴν δημοσιεύσουμε -ἂν καὶ ἡ ἐφημερίδα τῆς Μητροπόλεώς μας δὲν προσφέρεται γιὰ ἀντιπαραθέσεις- ἀλλὰ θὰ πρέπη νὰ ἀποτελῆται ἀπὸ χίλιες (1.000) περίπου λέξεις. Θὰ πρέπη, λοιπόν, νὰ μᾶς ἀποστείλετε μιὰ ἐπιστολὴ μικροτέρας ἐκτάσεως, διότι ὑπάρχει πρόβλημα χώρου γιὰ τὴν Ἐφημερίδα μας, ἡ ὁποία νὰ ἀπαντᾶ στὴν ἐπιστολὴ τοῦ π. Ἀντωνίου. Ὕβρεις δὲν δικαιοῦται νὰ καταχωρήση ἡ Ἐφημερίδα μας.

Μετὰ ἀδελφικῶν εὐχῶν

Ὁ Διευθυντής

Πρωτοπρ. π. Ἀθανάσιος Λαουρδέκης».

Ὁ Πρεσβύτερος Ἰωάννης Διώτης ἐπέμενε στὸ νὰ ἀπαιτῇ τὴν δημοσίευση τῆς ἐπιστολῆς του, κατὰ τί πιὸ μικρῆς, παρ' ὅλο ποὺ ὅπως εἴπαμε οἱ ἐνέργειές του τὸν εἶχαν ξεπεράσει, δηλαδὴ ἐξέδωσε ἤδη τὸ ἀπαράδεκτο κείμενό του σὲ βιβλίο ποὺ τὸ ἀπέστειλε παντοῦ, ἐνῷ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τὸν εἶχε κατακρίνει καὶ τοῦ εἶχε συστήσει νὰ ἀνακαλέση.

Δημοσιεύουμε, λοιπόν, τὰ βασικὰ σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς του, τηρῶντας τὶς ἀπαραίτητες προϋποθέσεις, δηλ. δίχως τὰ σημεῖα ποὺ τὸ λεξιλόγιό τους δὲν εἶναι δημοσιεύσιμο σὲ Ἐκκλησιαστικὸ ἔντυπο, ἢ στρέφονται ἐναντίον τρίτων.

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Π. ΙΩΑΝΝΗ ΔΙΩΤΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ Π. ΑΝΤΩΝΙΟ ΦΡΑΓΚΑΚΗ (ΒΛ. Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη: Ἐπιστολή – παρέμβαση)

«Εἰς τὸ φύλλον τοῦ Δεκεμβρίου 2005 τῆς «Ἐκκλησιαστικῆς Παρέμβασης» ἐδημοσιεύσατε μίαν ἐπιστολὴν πρὸς ἐμὲ ἑνὸς Ἀρχιμανδρίτου Ἀντωνίου Φραγκάκη...

1) Καθ' ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς εννεαμήνου ἐκρηκτικῆς ἐπιστολιμαίας ἀντιπαραθέσεώς μου..., δὲν ἠδυνήθητε νὰ συντάξητε διὰ τὸ περιοδικόν σας μίαν ἀπάντησιν πρὸς ἐμὲ καὶ δι' αὐτὸ ἐχρησιμοποιήσατε ἕτοιμον ἀπαντητικὸν ὑλικὸν καὶ μὲ ἑξάμηνον καθυστέρησιν ἀπὸ τὴν ἑτοιμασίαν του.

2) Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ ἀπεστάλη πρὸς ἐμὲ πρὸ ἐξ (6) μηνῶν περίπου. Οὔτε χρόνον εἶχον διαθέσιμον, ἀλλὰ καὶ μάταιον ἦτο νὰ ἀπαντήσω ἀμέσως εἰς ἕνα λιβελλογράφον, δυστυχῶς, ἱερομόναχον. Δὲν εἶχον δὲ ἀποκλείσει τὸ ἐνδεχόμενον, δοθείσης χρονικῆς εὐκαιρίας, νὰ ἀπαντήσω εἰς αὐτὸν πρὸς σωφρονισμόν του...

3) Ἀδικαιολογήτως, προσεφέρατε σεῖς τὴν στέγην αὐτήν. Ἀδικαιολογήτως, οὐχὶ ὅμως καὶ ἀνεξηγήτως. Ἡ ἐξήγησις εἶναι ὅτι ἐδημοσιεύσατε αὐτὸ τὸ προϊὸν μίας συγκεχυμένης καὶ τεταραγμένης γραφίδος, μετὰ τὴν συγγραφὴν καὶ κυκλοφορίαν τοῦ ἐξ ἑξήκοντα (60) σελίδων κειμένου μου ὑπὸ τὸν τίτλον «ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ»... Εἰς αὐτὸ τὸ κείμενον ἀναφέρεται ἡ εἰσαγωγή σας καὶ συνδυάζετε τὴν δημοσίευσιν τῆς ἐπιστολῆς μὲ τὸ «ὁ π. Ἰωάννης, δυστυχῶς, περιέπεσε σὲ πολλὰ σφάλματα». Διὰ νὰ ἐλεγχθοῦν λοιπὸν καὶ νὰ ἀποκαλυφθοῦν τὰ «πολλὰ σφάλματά» μου, ἐπειδὴ σεῖς δὲν εἴχατε τὴν σχετικὴν ἀποδεικτικὴν τῶν σφαλμάτων μου ἐπιχειρηματολογίαν, ἐχρησιμοποιήσατε ξένον κείμενον δυσφημιστικόν, ὑβριστικὸν καὶ συκοφαντικὸν ἐναντίον μου.

4) Ἡ ἐπιστολὴ ὅμως αὐτή... ἐγράφη τὴν 25ην Ἰουνίου 2005, ὡς γράφετε καὶ σεῖς εἰς τὸ εἰσαγωγικὸν σημείωμά σας, καὶ τὸ ἰδικόν μου, ὡς ἄνω, ἐκτενὲς κείμενον φέρει χρονολογίαν 10 Δεκεμβρίου 2005. Κατὰ ποίαν λογικὴν καὶ δημοσιογραφικὴν πρακτικήν, ὁ ἐπιστολογράφος οὗτος ἠδύνατο νὰ κρίνη κείμενόν μου, τὸ ὁποῖον ἐγράφη ἐξ (6) μῆνας ἀργότερον; Ἀντελήφθητε τί ἐπράξατε; Τοιοῦτον προηγούμενον δὲν ὑφίσταται. Τοιοῦτον πάθημα εἶναι ἄγνωστον εἰς τὰ δημοσιογραφικὰ χρονικά.

5) Ἡ ἐπιστολή, τὴν ὁποίαν ἐδημοσιεύσατε... ἀναφέρεται, ρητῶς, εἰς ἐν μόνον κείμενόν μου, εἰς τὴν «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΙΝ» μου... (30-5-2005). Τοῦτο πληροφορεῖ ὁ ἴδιος ὁ συντάκτης τῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς. Τὸ παρεμβατικὸν αὐτὸ κείμενον εἰς τὸν διάλογον μεταξὺ τοῦ Μητροπολίτου καὶ ἐμοῦ, τὸ ὁποῖον ἐδημοσιοποιήσατε, οὐδὲν οὐσιαστικὸν προσφέρει. Εἰς οὐδὲν συγκεκριμένον σημεῖον τοῦ κειμένου μου ἀναφέρεται. Ἐξ ἄλλου, καὶ ὁ ἐπιστολογράφος ὁμολογεῖ, μὲ παραπαίουσαν καὶ ἀκατανόητον δικαιολογίαν, ὅτι δὲν εἰσέρχεται εἰς τὴν οὐσίαν τοῦ κειμένου μου. Ἡ πραγματικότης εἶναι ὅτι δὲν ἠδύνατο νὰ ἀντικρούση τὸ κείμενόν μου. Δὲν διέθετεν ἀνατρεπτικὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα...

6) Πολὺ δὲ περισσότερον δὲν ἔχει οὐδεμίαν σχέσιν (ἀπολύτως οὐδεμίαν) ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ μὲ τὸ κείμενόν μου «ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΙΑ...», τὸ ὁποῖον, ἐπαναλαμβάνω, ἐγράφη ἐξ (6) μῆνας ἀργότερον καὶ εἰς τὴν οὐσίαν τοῦ ὁποίου, ὡς παραδόξως γράφετε εἰς ἰδιαιτέραν πρὸς ἐμὲ ἐπιστολήν σας, ἀπαντᾶ ἡ ἐπιστολὴ τὴν ὁποίαν ἐδημοσιεύσατε. Ἀπορῶ, συγκλονίζομαι καὶ ἐξίσταμαι. Ἀνεγνώσατε τὸ κείμενόν μου καὶ ἔχετε βρῇ, ἔστω καὶ ἐν σημεῖον τοῦ κειμένου μου, εἰς τὸ ὁποῖον ἀπαντᾶ ἡ ἐπιστολὴ αὐτή; 

7) Ἐρωτῶ καὶ πάλιν• τὸ περιεχόμενον τῆς ἐναντίον μου ἐπιστολῆς, τὴν ὁποίαν ἐδημοσιεύσατε, ποίαν σχέσιν ἔχει μὲ τὴν προσπάθειαν διαψεύσεως τῶν ὅσων ἔγραψα; Διαψεύδει κάτι; Τροποποιεῖ κάτι; Ὄχι. Ἀπολύτως ὄχι. Τότε ποῖος ὁ σκοπὸς τῆς δημοσιεύσεώς σας αὐτῆς;

8) Ἀντὶ λοιπὸν νὰ ἀντιμετωπίσητε τὰ ὑπ' ἐμοῦ γραφέντα μὲ πειστικὴν ἐπιχειρηματολογίαν, ἐπελέξατε ὡς ἀπάντησίν σας πρὸς ἐμὲ τὸ κείμενον, τὸ ὁποῖον οὐδαμῶς ἔχει ἀπαντητικὸν χαρακτῆρα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀρχὴν ἕως τὸ τέλος του ἀποτελεῖ ἕνα ἀοριστολογικόν,... λίβελλον ἐναντίον μου.

9) Ἐπαναλαμβάνω, συνεχῶς, ὅτι ὅσα ἔγραψα περὶ τοῦ Σέβ. Μητροπολίτου... προκληθεῖς ὑπ' αὐτοῦ, εἶναι ὅλα ἀληθῆ καὶ στηρίζονται, κυρίως, εἰς γραπτὰ κείμενά του. Οὐδεὶς μὲ διέψευσεν. Μὲ τὴν ἐνέργειάν σας νὰ δημοσιεύσητε τὸ κρινόμενον δυσφημιστικὸν κείμενον ἐναντίον μου, ὡς ἀπάντησίν σας εἰς ὅσα ἔγραψα, ἄνευ οὐδενὸς διαψευστικοῦ στοιχείου καὶ ἐπιχειρήματος, μὲ ἐδικαιώσατε πλήρως... Σεῖς, διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ, ὁμολογεῖτε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἀντίλογος εἰς ὅσα ἔγραψα... Τὸ στερούμενον πάσης ἀποδεικτικῆς ἀξίας δημοσίευμά σας...

10) Μὲ τὸ δημοσίευμά σας αὐτὸ ἐνημερώνετε τοὺς ἀναγνώστας σας καὶ πληροφορεῖτε αὐτοὺς ὅτι εἶναι «σοφιστικὴ καὶ παραπλανητικὴ ἡ ἐπιχειρηματολογία» μου.  ...Σᾶς διαψεύδω, κατηγορηματικῶς, ὅτι εἰς τὰ κείμενά μου ἐχρησιμοποίησα «σοφιστικὴ καὶ παραπλανητικὴ ἐπιχειρηματολογία». Ἔχετε τὴν εὐθύνην τῆς ἀποδείξεως αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ, τὸν ὁποῖον υἱοθετήσατε καὶ ἐδημοσιεύσατε. Διατὶ ἀοριστολογεῖτε καὶ δὲν παρουσιάζετε, οὔτε ὡς δεῖγμα, μίαν περίπτωσιν τῆς τοιαύτης ἐπιχειρηματολογίας μου; Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν εὕρετε οὔτε μίαν....

11) Προβάλλετε καὶ ἑπτὰ (7) πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἐπαινέσει τὸν Μητροπολίτην. Διατὶ δὲν λαμβάνετε ὑπ' ὄψιν σας τοὺς θερμοὺς ἐπαίνους ὑπὲρ τοῦ Ἡγουμένου π. Σπυρίδωνος Λογοθέτου πλήθους κορυφαίων ἐκπροσώπων τοῦ Μοναχισμοῦ, τοῦ Νομάρχου Αἰτωλοακαρνανίας καὶ τῶν ἄλλων πολιτικῶν καὶ δημοτικῶν ἀρχόντων, ὡς περιέχονται εἰς τὸ προαναφερθὲν κείμενόν μου; Ἐπίσης, ὑπὲρ τοῦ Ἡγουμένου ἔχουν ἐκφρασθῇ, ἐγκαρδίως, Πατριάρχαι, Μητροπολῖται, πανεπιστημιακοὶ Καθηγηταὶ καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῶν Γραμμάτων καὶ τῆς Ἐπιστήμης. Αἱ ὑπὲρ ἐμοῦ κορυφαῖαι τιμητικαὶ διακρίσεις τῆς Ἐκκλησίας καὶ πολλῶν ἄλλων παραγόντων δὲν ἔχουν ἀξίαν;

12)... Ἰδοὺ τί γράφει ὁ ἐπιστολογράφος σχετικῶς• «Θὰ ἤθελα νὰ καταθέσω τὴν ἐμπειρίαν μου...». Σᾶς πληροφορῶ ὅτι ἑκατοντάδας τοιούτων ἐπιστολῶν δύναμαι νὰ προμηθευθῶ...

13) Ἀναγράφεται εἰς τὴν εἰσαγωγὴν πρὸ τῆς δημοσιευθείσης ἐπιστολῆς ὅτι «κατὰ δήλωσίν μου εἶμαι δημοσιογράφος». Οὐδέποτε καὶ οὐδαμοῦ ἔδωσα δικαίωμα τοιαύτης ἀμφισβητήσεως... Σᾶς πληροφορῶ ὅτι ἔχω κρατικὸν πτυχίον δημοσιογραφίας. Εἶμαι δὲ καὶ μέλος Δημοσιογραφικῆς Ἑνώσεως, ὡς ἐπιβεβαιοῦται τοῦτο ὑπὸ τοῦ φωτοαντιγράφου τῆς δημοσιογραφικῆς ταυτότητός μου, τὸ ὁποῖον λαμβάνετε.

14) Τέλος, μὲ τοποθετεῖτε «στὸ προθύριδο τῆς αἰωνιότητας». Δὲν ἀνέμενον τήν... ὑπόδειξιν... τοῦ ἐπιστολογράφου διὰ νὰ ἔχω τοιαύτην συναίσθησιν εἰς τὰ 75 ἔτη τῆς ἡλικίας μου. Ἐκ νεότητός μου διέρχομαι τὸν βίον μου μὲ «τὴν μνήμην τοῦ θανάτου», ὅπως διδάσκουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Καὶ αὔθις πληροφορῶ... ὅτι ἔχω ἤρεμον τὴν συνείδησίν μου....

Ἀπορῶ πὼς σεῖς ἐπετύχατε νὰ εὑρίσκεσθε μακρὰν ἀπὸ τὸ «προθύριδο τῆς αἰωνιότητος»; Πόθεν καὶ κατὰ ποῖον τρόπον ἐξησφαλίσατε συμβόλαιον μακροβιότητος; Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «Γρηγορεῖτε οὗν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ἡ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται» (Μάτθ. κὲ 13) δὲν λέγει τίποτε διά... τὸν ἐπιστολογράφον;

Ἐν Ἀθήναις τὴ 11η Ἰανουρίου 2006-02-18

Μὲ ἀδελφικὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπην

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Κ. Διώτης

Μὲ τὴν ἐπιφύλαξιν παντὸς κανονικοῦ καὶ νομίμου δικαιώματός μου, ἁρμόδιος δικαστικὸς ἐπιμελητὴς παραγγέλλεται νὰ ἐπιδώση νομίμως την παροῦσαν ὅπου ἀπευθύνεται πρὸς γνῶσιν καὶ διὰ τὰς κανονικὰς καὶ νομίμους συνεπείας, ἀντιγράφων αὐτὴν ὁλόκληρον εἰς τὴν ἔκθεσιν ἐπιδόσεώς της.

Ὁ παραγγέλλων».

ΣΧΟΛΙΑ

Ὅταν κάποιος εἰσέρχεται σὲ ἕναν ἄγνωστο χῶρο, ἔχει –ὀφείλει νὰ ἔχη– μιὰ συστολὴ καὶ μιὰ διστακτικότητα, τοὐλάχιστον μέχρι νὰ μάθη αὐτὰ ποὺ κατὰ φυσικὴ αἰτία ἀγνοεῖ. Οἱ συνετοί, βεβαίως, διαθέτουν τὴν συστολὴ αὐτὴ σ' ὅλην τους τὴν ζωή. Ὁ μετ' «ἀδελφικῆς ἀγάπης» ἐξωδίκως «παραγγέλλων» εἰσῆλθε ὄψιμα καὶ γιὰ δικούς του λόγους στὸ ἐκκλησιολογικὸ πρόβλημα ποὺ ὑφίσταται στὴν Μητρόπολή μας. Γι' αὐτὸ καὶ δὲν δικαιολογεῖται ἡ ἐριστικότητά του περὶ θεμάτων ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα ἔχουν πολυσυζητηθῆ στὴν Τοπική μας Ἐκκλησία, ἔχουν κριθῆ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Δικαιοσύνη καὶ θεωροῦνται αὐτονόητα.

Σχετικὰ μὲ τὸν ἰσχυρισμό του π. Ι. Διώτη ὅτι προκλήθηκε στὸ νὰ ἐπιτεθῇ, ἀντὶ ἄλλου σχολιασμοῦ σημειώνουμε ἐπιγραμματικὰ τὸ ἱστορικὸ τῆς ἐπεμβάσεώς του:

–Τὴν 5η Ἀπριλίου 2005 καὶ ἐν ὄψει τῆς πρώτης Συνεδριάσεως τοῦ Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου γιὰ τὴν ὑπόθεση τοῦ Ἱερομ. Σπυρίδωνος Λογοθέτη, ὁ Πρέσβ. Ι. Διώτης μοίρασε στοὺς Συνοδικοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς Ἀρχιερεῖς – Δικαστὲς κείμενό του μὲ ἡμερομηνία 3-4-2005, μὲ τὸ ὁποῖο προσπάθησε νὰ ἐπέμβη ἐξωθεσμικὰ στὴν Δίκη ἐξισώνοντας τὸν Μητροπολίτη μὲ τὸν ὑπόδικο καὶ ἀμετανόητο Ἱερομόναχο. Δὲν εἶχε ζητήσει ποτὲ ἐνημέρωση ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἂν καὶ εἶναι δημοσιογράφος.

–Ἀφοῦ μοίρασε τὸ κείμενό του στοὺς Ἀρχιερεῖς, λίγο πρὶν τὴν Συνεδρίαση τὸ ἀπέστειλε μὲ τηλεομοιότυπο στὸν Μητροπολίτη μας. Κατὰ τὰ ἄλλα τὸ αὐτοχαρακτήριζε «εἰρηνοποιὸ» καὶ διαμεσολαβητικό. Ἔτσι, ὅμως, ἀποδείχθηκε ὅτι δὲν τὸν ἐνδιέφερε ἡ μεσολάβηση στὸν Μητροπολίτη μας, ἀλλὰ ὁ ἐπηρεασμὸς τῶν Δικαστῶν καὶ ἡ δημιουργία ἐντυπώσεων.

–Ὁ Μητροπολίτης μᾶς κατόπιν τούτων ἀναγκάσθηκε νὰ ἀπαντήση μὲ τὴν ἀπὸ 7-4-2005 ἐπιστολή του καὶ ἔτσι ἄρχισε ἡ ἀλληλογραφία, ποὺ κατέληξε στὰ «Τέρατα...» τοῦ π. Ι. Διώτη. Αὐτά, γιὰ τὸν ἰσχυρισμὸ τοῦ Πρεσβυτέρου ὅτι «προκλήθηκε» γιὰ νὰ ἐπιτεθῇ.

Ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἰσχυρισμό του ὅτι δῆθεν ἡ Ἐφημερίδα μας δὲν εἶχε στοιχεῖα νὰ τὸν ἀντικρούση, πρέπει νὰ σημειώσουμε ὅτι:

Ἡ Ἐφημερίδα μας δὲν θεώρησε ποτὲ σκόπιμο νὰ σχολιάση τὰ γραφόμενα τοῦ π. Ι. Διώτη, γιατί ἁπλούστατα, ὅπως ἀναφέραμε καὶ στὸ προηγούμενο μᾶς σχόλιο, τὰ θέματα ποὺ ἔθιγε ἦταν πολυαπαντημένα, ἦταν ὑλικὸ τῆς Δικογραφίας καὶ κρίνονταν ἤδη ἀπὸ τὸ Συνοδικὸ Δικαστήριο. Ἡ ἀπάντηση στὶς ἐπιστολές του δίδονται ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ποὺ ἡ Ἐφημερίδας μας ἔχει δημοσιεύσει. Ὁ π. Ἀντώνιος, γνωρίζοντας τὴν πραγματικότητα αὐτή, ἀρκέσθηκε στὸν σχολιασμὸ τῆς νοοτροπίας τῶν παρεμβάσεων τοῦ π. Ι. Διώτη. Ἀκόμη ἀπάντηση δίνει ὁ ἴδιος στὸν ἑαυτόν του μὲ τὸ ἦθος καὶ τὸ ὕφος τῆς ἔκφρασης του.

Ὡστόσο, γιὰ τὰ τυχὸν «νέα» θέματα ποὺ θίγει, παραπέμπουμε στὸ ἐκ 330 σελίδων βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Καλλινίκου Γεωργάτου μὲ τίτλο «Πόθεν τὰ τέρατα καὶ σημεῖα; Ἀπάντηση στὸν π. Ἰωάννη Διώτη» ποὺ ἤδη κυκλοφόρησε εἰς ἔλεγχό του. Στὸ βιβλίο αὐτὸ περιλαμβάνονται ἀπαντήσεις ποὺ λάμβανε ὅλον αὐτὸν τὸν καιρὸ ὁ π. Ι. Διώτης ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη μας καὶ ἀπὸ διαφόρους Κληρικούς, ἡ Ἀνασκευὴ τῶν θέσεών του –θέσεων τῆς Μονῆς– καί, βεβαίως, ἡ ἀπάντηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου (βλ. σέλ. 6 τοῦ παρόντος καθὼς καὶ τὰ περιεχόμενα τοῦ βιβλίου, σέλ. 10).

Τὰ κείμενα αὐτὰ ἀνατρέπουν καὶ τὸν ἰσχυρισμό του π. Ι. Διώτη ὅτι ὅσα ἔγραφε εἶναι ἀληθῆ καὶ ὅτι δὲν τὸν διέψευσε κανείς (!).

Ἡ ἀπάντηση τοῦ π. Ἀντωνίου Φραγκάκη, ἑνὸς καλοῦ κληρικοῦ μὲ ἐκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐκκλησία καὶ τὸν μοναχισμό, στὴν ὡς ἄνω ἐπιστολὴ τοῦ Πρεσβυτέρου περιλαμβάνεται στὸ βιβλίο αὐτό. Γεύση τοῦ λόγου τοῦ π. Ἀντωνίου μποροῦν νὰ λάβουν οἱ ἀναγνῶστες:  Ἀρχιμ. π. Ἀντωνίου Φραγκάκη: Ἐπιστολή – παρέμβαση

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου

Ὅπως ἀναφέραμε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπέστειλε αὐστηρὴ ἐπιστολὴ στὸν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως, μετὰ ἀπὸ ἔγγραφη πρόκληση τῆς ἴδιας τῆς Μονῆς.

Ἡ ἐπιστολὴ ἔχει ὡς ἑξῆς:

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου


Πρὸς τὸν Πανοσιολογιώτατον Ἀρχιμανδρίτην κ. Σπυρίδωνα Λογοθέτην, Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου.

Διὰ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Συνεδρίᾳ Αὐτῆς της 26ης παρελθόντος μηνὸς Αὐγούστου ἔ.έ., συνεζήτησεν ἐπισταμένως καὶ διεξοδικῶς την ὑπ' ἀριθμ. πρώτ. 87/23.7.2004 ἀναφορὰν τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μονῆς πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον ὡς καὶ τὴν ὑπ' ἀριθμ. πρώτ. 86/22.7.2004 διαμαρτυρίαν τοῦ Ἠγουμενοσυμβουλίου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἰερόθεον, ἅτινα διεβιβάσθησαν ὑπό του ὡς εἴρηται Ἀρχιερέως πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον διά του ὑπ' ἀριθμ. πρώτ. 428/27.7.2004 ἐγγράφου αὐτοῦ.

Γενομένης εὐρυτάτης συζητήσεως ἐπὶ τοῦ παρατεταμένου εἰσέτι, ὡς μὴ ὤφελε, προβλήματος τῶν σχέσεων ὑμῶν μετὰ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου, παρὰ τὴν Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατὰ τὴν Τακτικὴν Συνεδρίαν Αὐτῆς τοῦ Ὀκτωβρίου 2001 καὶ τὴν ἐκ ταύτης προελθοῦσαν Ἀπόφασιν τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 13ης Δεκεμβρίου 2001, αἱ ὁποῖαι Ἀποφάσεις δὲν ἐφηρμόσθησαν εἰσέτι, εὐθύνη ὑμῶν, ἀπεφάσισεν ὅπως:

1. Ἐκφράση τὴν βαθυτάτην θλῖψιν καὶ τὴν ἔντονον ἀνησυχίαν Αὐτῆς διὰ τὴν ἀχαρακτήριστον καὶ ἀντιεκκλησιατικὴν δικομανίαν καὶ φιλοδικίαν ὑμῶν, τὴν ἐκφρασθεῖσαν διὰ τῶν ἐπανειλημμένων προσφυγῶν ἐνώπιον τῆς κοσμικῆς δικαιοσύνης καὶ τοῦ Εἰσαγγελέως, τόσον τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μονῆς, ὅσον καὶ μεμονωμένων ἀδελφῶν αὐτῆς (αἵτινες προσφυγαὶ ἀνέρχονται περίπου, κατὰ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἰερόθεον, εἰς τὸν ἀριθμὸν τριάκοντα -30-) κατὰ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς ΕΚΥΟ., τῆς Οἰκονομικῆς Ἐπιθεωρήσεως, τῆς Ναοδομίας καὶ τῆς ὡς ἄνω Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

2. Ἤδη κατ' ἐξακολούθησιν περιφρονεῖτε καὶ καταπατεῖτε ἐν τῇ πράξει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὰς Ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μάλιστα δὲ τὰ διαλαμβανόμενα ἐν τῇ ὑπ' ἀριθμ. 2300/9.10.1981 Ἐγκυκλίω Αὐτῆς, διὰ τῆς ὁποίας ἐντέλλονται οἱ Κληρικοὶ ὅπως μὴ προσφεύγωσιν εἰς τὴν κοσμικὴν Δικαιοσύνην ἐναντίον τῶν ἀποφάσεων τῆς Ἐκκλησίας, ἰδία ὅταν πρόκειται περὶ πνευματικῶν ζητημάτων, ὅπως συμβαίνει μὲ πολλὰς ἀπὸ τὰς προσφυγὰς τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μονῆς.

3. Ἡ ὡς ἄνω Ἐγκύκλιος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μεταξὺ τῶν ἄλλων χαρακτηρίζει τὰς τοιαύτας ἀντικανονικὰς καὶ ἀπαραδέκτους ἐνεργείας τῶν Κληρικῶν ὡς ἑξῆς:

"Τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἀλλοιώνοντας ἐνίοτε ἐπικίνδυνα τὴν λειτουργίαν τῆς ἱερατικῆς μας σκέψεως, ὁδηγεῖ ὡρισμένους Κληρικοὺς εἰς τὴν παραδοχὴν ἐνεργειῶν, ποὺ εἶναι μὲν δυνατὸν νὰ ἐπιδοκιμάζωνται ἀπὸ τὰς κυριαρχούσας σήμερον ἀντιλήψεις τῶν πολλῶν, ὅμως θέτουν εἰς κίνδυνον τὴν ἰδιαιτερότητα τοῦ Θείου Ὀργανισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὅπως γνωρίζετε, διέπεται ἀπὸ ξεχωριστὸν Δίκαιον καὶ μᾶς ἐπιβάλλει ἰδιαιτέρως δεσμεύσεις, ποὺ πρόθυμα μὲ τὴν χειροτονίαν μας ἀναδεχθήκαμε. Ἀνάμεσα εἰς τὰς ἐνεργείας αὐτὰς ποὺ ἀποβαίνουν ἐπὶ ζημίᾳ της Ἐκκλησίας συγκαταλέγεται καὶ ἡ εὐκολία, μὲ τὴν ὁποίαν Κληρικοὶ οἱουδήποτε βαθμοῦ καὶ Μοναχοὶ προσφεύγουν εἰς τὰ Πολιτικά, Ποινικὰ καὶ Διοικητικὰ Δικαστήρια τῆς Χώρας πρὸς διεκδίκησιν τοῦ δικαίου των. Τελευταίως μάλιστα παρατηρεῖται μία ἀνησυχητικὴ ἔξαρσις τοῦ φαινομένου αὐτοῦ, ἰδιαίτερα εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ εἰς τὰς προσφυγὰς ἐνώπιον τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, πρᾶγμα διὰ τὸ ὁποῖον δὲν ἠμποροῦμε παρὰ νὰ προβληματισθοῦμε. Καὶ τοῦτο διότι ἡ πικρὰ πεῖρα, ποὺ ἔχομεν ἐν τῷ μεταξὺ συναγάγει, διδάσκει ὅτι, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα, αἱ δικαστικαὶ αὐταὶ διενέξεις, εἰς τὰς ὁποίας πρωταγωνιστοῦν Κληρικοὶ στρεφόμενοι εἴτε κατὰ συναδέλφων των, εἴτε κατὰ τῆς προϊσταμένης τῶν Ἀρχῆς, ἀποβαίνουν τελικὰ εἰς βάρος τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἐκθέτουν τοὺς Κληρικοὺς αὐτοὺς ὡς φιλοδίκους καὶ ἀσεβεῖς ἀπέναντι τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ μαρτυροῦν σοβαρὰν Ἐκκλησιολογικὴν ἀπόκλισιν, ἐφ' ὅσον, μὲ τὰς ἐνεργείας αὐτάς, ἡ Ἐκκλησία ἐκλαμβάνεται ὡς ἕνας κοινὸς Δημοσίου Δικαίου Ὀργανισμὸς καὶ ὄχι ὡς "Σῶμα Χριστοῦ" καὶ πνευματικὴ κοινωνία πίστεως καὶ ἀγάπης".

Μετὰ δὲ ταῦτα ἡ ὡς ἄνω Ἐγκύκλιος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνιστᾶ:

"Νὰ ἀποφεύγετε πάσῃ θυσίᾳ νὰ καταφεύγετε εἰς τὰ πολιτικὰ ἢ ποινικὰ Δικαστήρια διὰ νὰ ἐπιλύετε δικαστικὰς διαφορᾶς ποὺ ἔχετε τυχὸν μὲ λαϊκούς, ἐκτὸς πολὺ ἐξαιρετικῶν περιπτώσεων ἀναποφεύκτου ἀνάγκης πρὸς ὑπεράσπισιν τῆς ἱερατικῆς σας τιμῆς ἢ τῆς περιουσίας σας καὶ πάλιν ἀφοῦ ἐνημερώσετε τὴν προϊσταμένην σας Ἀρχὴ καὶ συμβουλευθῆτε αὐτὴν ἐπί του προκειμένου.

Νὰ ἀπέχετε διακριτικὰ ἀπὸ τῆς ὑποβολῆς στὸ Σ.τ.Ε. προσφυγῶν πρὸς ἀκύρωσιν Ἐκκλησιαστικῶν διοικητικῶν πράξεων ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἄσκησιν τῆς κανονικῆς Ἐπισκοπικῆς δικαιοδοσίας, ἐπιδεικνύοντες ἔτσι τὴν ἀγάπην σας πρὸς τὴν Μητέρα Ἐκκλησία μας καὶ τοὺς Ἁγίους θεσμούς της. Ἐὰν δὲ ἔχετε τυχὸν καταθέσει τέτοιες προσφυγὲς ποὺ ἤδη ἐκκρεμοῦν, νὰ τὶς ἀποσύρετε ἀμέσως.

Ὁπωσδήποτε παύσετε κάθε τέτοια προσφυγὴ εἰς τὸ Σ.τ.Ε. πρὸς ἀκύρωσιν πράξεων ποὺ ἔχουν μυστηριακὸν ἢ τελετουργικὸν χαρακτῆρα, διότι κάτι τέτοιο θὰ ἐπρόδιδεν ἀνευλάβειαν πρὸς τὴν δογματικὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, προσβολὴν τῆς Θείας Χάριτος καὶ βλασφημίαν ἐναντίον τοῦ Παναγίου καὶ Τελεταρχικοῦ Πνεύματος!".

Τούτων οὕτως ἐχόντων, καθίσταται σαφὲς ὅτι ἡ ἀποτελοῦσα ἀπόρροιαν καὶ ἀποτέλεσμα τῆς πλήρους ἐκκοσμικεύσεως τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μονῆς καὶ τοῦ ἀσυγκρατήτου κοσμικοῦ πνεύματος, ἀθεράπευτος νοοτροπία ὑμῶν ὅπως προσφεύγητε συνεχῶς εἰς τὰ κοσμικὰ Δικαστήρια ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ τὰς ἐπανειλημμένας Ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι πάντη κατακριτέα καὶ συνιστᾶ ἐκκοσμίκευσιν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος, ἔλλειψιν Ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, ἐκτροπὴν ἐκ τῆς κανονικῆς τάξεως, πτῶσιν ἐκ τοῦ Ὀρθοδόξου μοναχικοῦ βίου καὶ πολιτεύματος, καί, συνελόντι εἰπεῖν, νοοτροπίαν ἀπάδουσαν πρὸς Κληρικοὺς καὶ Μοναχοὺς ἐπαγγελλομένους τὴν εὐσέβειαν, ἀγωνιζομένους διὰ τὴν σωτηρίαν αὐτῶν καὶ διακονοῦντας τὴν σωτηρίαν ἑτέρων Χριστιανῶν.

4. Γνωρίση ὑμῖν ὅτι ἡ ἐπιβολὴ τῆς κανονικῆς τάξεως εἰς μίαν Ἐπαρχίαν ἐντὸς τῶν πλαισίων τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Νομοθεσίας, εἶναι ἀποκλειστικὴ ἁρμοδιότης, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ὑποχρέωσις, τοῦ Μητροπολίτου τῆς Ἐπαρχίας ταύτης καὶ ἐπ' οὐδενὶ λόγῳ μία τοιαύτη ἐνέργεια συνιστᾶ κατάχρησιν ἐξουσίας, ὡς κακῶς ὑποστηρίζετε. Ἐὰν ὁ Μητροπολίτης μιᾶς Ἐπαρχίας, ὡς συμβαίνει εἰς τὴν περίπτωσιν ὑμῶν, διαπιστώνη ἀνταρσίαν Κληρικῶν ἢ Μοναχῶν κατὰ τῆς Κανονικῆς τάξεως καὶ τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος, εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ ἐπεμβαίνη πρὸς διαφύλαξιν τῆς ἑνότητος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἄλλως καθίσταται ὑπόλογος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ παρουσία τοῦ Ἐπισκόπου εἰς μίαν Ἐπαρχίαν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκληφθῇ ὡς μία ἁπλὴ διακοσμητικὴ παρουσία εἰς τὰς διαφόρους Ἐκκλησιαστικὰς Τελετάς, ἀλλὰ εἶναι τὸ μυστήριον τῆς αἰσθητὴς παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἡ θέσις τοῦ Ἐπισκόπου, ὡς ὁρίζεται καὶ καταγράφεται τόσον εἰς τοὺς κανόνας τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων, ὅσον καὶ εἰς τὰ συγγράμματα τῆς Πατερικῆς διδασκαλίας, ἀποτελεῖ τρανοτάτην ἀπόδειξιν τῶν ἀπαραβάτων κανονικῶν δικαίων τοῦ οἰκείου ὑμῶν Ποιμενάρχου, ἵνα διαφυλάσσηται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιτυγχάνηται ἡ θεραπεία τῶν ἀσθενούντων μελῶν καὶ περιορίζηται ἡ ἀνίατος ἀσθένεια πρὸς μὴ ἐπέκτασιν εἰς ἕτερα μέλη τῆς Ἐκκλησίας.

5. Ἀνακοινώση ὑμῖν ὅτι ἤδη ἀνέθεσεν εἰς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Καισαριανής, Βύρωνος καὶ Ὑμηττοῦ κ. Δανιήλ, ἵνα ἐξετάση τὴν δυνατότητα διαγραφῆς ὑμῶν ἐκ τοῦ Καταλόγου ἐκλογίμων πρὸς Ἀρχιερατείαν, κατὰ τὰς διατάξεις των παρ. 1 καὶ 2 τοῦ ἄρθρου 22 τοῦ Νόμου 590/1977 "Περὶ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος", διότι εἶναι πάντη ἀνεπίτρεπτον ὁ Ἡγούμενος καὶ Πνευματικὸς πατὴρ Ἱερᾶς Μονῆς νὰ ὁδηγῇ ἅπασαν τὴν Μονὴν εἰς ἀνταρσίαν πρὸς τὸν Ἐπίσκοπον καὶ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ νὰ τυγχάνη ὑποψήφιος πρὸς Ἀρχιερατείαν.

6. Ὑπογραμμίση ὅτι ἐν ἢ περιπτώσει παραταθῇ περαιτέρω τόσον ἡ ἀνεπίτρεπτος αὕτη διαγωγὴ ὑμῶν, δηλονότι αἱ συνεχεῖς προσφυγαὶ εἰς τὴν κοσμικὴν Δικαιοσύνην, διὰ τῶν ὁποίων προστίθενται πληγαὶ εἰς τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὅσον καὶ ἡ ἀπειθαρχία ὑμῶν εἰς τὰς Ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος θὰ προβῆ εἰς ἐπιβολὴν ἑτέρων μέτρων, καθ' ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διατηρῆται πολυχρονίως ἡ ἀντικανονικὴ αὕτη κατάστασις καὶ ἀντιεκκλησιαστικὴ νοοτροπία, ἐπὶ βλάβη καὶ ζημία τόσον ὑμῶν προσωπικῶς καὶ τῆς καθ' ὑμᾶς ἀδελφότητος, ὅσον καὶ τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν.

Ταῦτα γνωρίζουσα εἰς ὑμᾶς ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἔχει δι' ἐλπίδος ὅτι τελικῶς θὰ ἀνανήψητε καὶ θὰ ἐπιδιώξητε μακρὰν ἐγωϊσμὼν καὶ διεκδικήσεων, ἀλλὰ μὲ ταπείνωσιν, τὴν συνεννόησιν μετὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου καὶ Ποιμενάρχου ὑμῶν πρὸς ὄφελος τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας.

Ἐντολὴ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς, Ἀρχιμ. Χρυσόστομος Σκλήφας

Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος πρὸς τὸν Ἀρχιμ. Σπυρίδωνα Λογοθέτη

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

1634/9-5-2003

Πρὸς τὸν Πανοσ. Ἀρχιμ. κ. Σπυρίδωνα Λογοθέτην,

Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος

Πανοσιολογιώτατε, Χριστὸς Ἀνέστη!

Ἐν ἄλγει ψυχῆς ἀνέγνωμεν τὴν ὑπ' ἀριθμ. πρώτ. 44/6.4.2003 ὑμετέραν ἐπιστολὴν πρὸς ἡμᾶς δι' ἧς παραθέτων ὀκτὼ σημεῖα παραγράφους, καταφέρεσθε κατὰ τρόπον ἀνοίκειον καὶ ἀπάδοντα πρὸς ὀρθόδοξον Κληρικόν, μάλιστα δὲ καὶ Ἡγούμενον, κατὰ τοῦ οἰκείου ὑμῶν Ποιμενάρχου, ἀλλὰ καὶ κατὰ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ὡς κάλλιον δὲ παντὸς ἄλλου γνωρίζετε δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ κατὰ τὴν ὁποίαν ἀσχολεῖται ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μετὰ τῆς ὑμετέρας Πανοσιολογιότητος ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου. Ἐπανειλημένως ἔχει ἀσχοληθῇ Αὕτη μὲ τὰ κατὰ καιροὺς ἀνακύπτοντα προβλήματα εἰς τὰς σχέσεις τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μονῆς μετὰ τῶν ἑκάστοτε Μητροπολιτῶν Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου, ἰδιαιτέρως δὲ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη μετὰ τοῦ νῦν Πατρὸς καὶ Ποιμενάρχου ὑμῶν κ. Ἱεροθέου. Κατ' ἐπανάληψιν μάλιστα διὰ τῶν πράξεων καὶ ἐνεργειῶν ὑμῶν ἔχετε παράσχει δείγματα ἀπειθαρχίας καὶ ἀνυπακοῆς, οὐχὶ μόνον πρὸς τὸν κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας Ποιμενάρχην ὑμῶν, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, Ἥτις ἔχει ἀποστείλει ὑμῖν πλῆθος παραινετικῶν ἢ ἐλεγκτικῶν ἐγγράφων.

Ἡ ἐν λόγῳ ἐπιστολὴ ὑμῶν τυγχάνει ἄκρως διαστρεβλωτικὴ τῶν γεγονότων καὶ ὡς ἐκ τούτου ἀπαράδεκτος διότι ὅσα ἀναφέρονται περὶ ἐκβιασμοῦ καὶ πιέσεων, μάλιστα δὲ καὶ ἐκ μέρους δῆθεν τῆς Μετριότητος ἡμῶν, διὰ τὴν ὑπογραφὴν τῆς "δηλώσεως" εἶναι παντελῶς ψευδῆ. Οὐδέποτε ἠσκήθη πρὸς ὑμᾶς πίεσις, πολλῷ δὲ μᾶλλον ἐκβιασμός, διὰ τὴν ὑπογραφὴν ἐκ μέρους ὑμῶν "δηλώσεως" μετανοίας, ἀντιθέτως μάλιστα ἡ πρότασις διὰ τὴν ὑπογραφὴν τῆς ὡς εἴρηται δηλώσεως προήρχετο ἐκ τῆς ἐπιθυμίας ἡμῶν ἀλλὰ καὶ τῆς Ἀποφάσεως τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 2001, κατόπιν εἰσηγήσεως τῆς τριμελοῦς ἐξ Ἀρχιερέων Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ὑπὸ τὴν Προεδρίαν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἀνθίμου, πρὸς ἐκτόνωσιν τῆς κρίσεως τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ συμπεριφορὰ ὑμῶν ὡδήγει, κατὰ τὸν παρελθόντα Ὀκτώβριον, τὸ Σεπτὸν Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας εἰς τὴν ἐπιβολὴν τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας. Ἡ ἐξ εὐεργετικῆς λοιπὸν διαθέσεως πρότασις ἡμῶν ὅλως κακοβούλως προβάλλεται ἐν τῇ ἐπιστολῇ ὡς προϊὸν "ψυχολογικῆς καὶ πνευματικῆς βίας", κατὰ πλήρη διαστρέβλωσιν τῆς πραγματικότητος καὶ πρὸς δημιουργίαν ἐντυπώσεων.

Ἤκοντες νῦν εἰς τὰ ἐπὶ μέρους ὀκτὼ σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς, ἀναφερόμενα κυρίως εἰς τὰς σχέσεις ὑμῶν μετὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, ἔχομεν νὰ παρατηρήσωμεν τὰ ὡς κάτωθι:

1. Ὡς πρὸς τὸ πρῶτον σημεῖον: Κατὰ σαφεστάτην καὶ εἰλικρινῆ διαβεβαίωσιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ἱεροθέου, ἐὰν μετὰ τὴν περίφημον "δήλωσιν" ἐπεδεικνύατε πνεῦμα ταπεινώσεως καὶ κατανοήσεως καὶ διάθεσιν συμφιλιώσεως καὶ καταλλαγῆς θὰ ἐπελύοντο τὰ πλεῖστα τῶν ἀναφυέντων προβλημάτων. Ὑμεῖς ὅμως δὲν ἐπεσκέφθητε οὐδὲ μίαν φορᾶ τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην ὑμῶν, οὔτε κἂν ἐπεκοινωνήσατε ἔστω καὶ τηλεφωνικῶς μετ' αὐτοῦ. Ἐὰν ἐδεικνύατε πνεῦμα συνεργασίας καὶ ὑπακοῆς αἱ ἐξελίξεις θὰ ἦσαν διαφορετικαί. Ἡ φράσις δὲ ἡ ἀποδιδομένη εἰς τὸν Σεβασμιώτατον ὅτι δῆθεν εἶπε ὅτι "τὰ χρήματα ποῦ δὲν ἐδώσατε σὲ μένα θὰ τὰ πληρώσετε τώρα στοὺς δικηγόρους" οὐδέποτε διετυπώθη κατὰ τὴν διαβεβαίωσιν τοῦ ἰδίου καὶ τῶν παρόντων Κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐλέγχεται ὡς ψευδής. Οὐδέποτε ἐζήτησεν ὁ Σεβασμιώτατος "τὰς ἑκατοντάδας τῶν ἑκατομμυρίων δραχμῶν" ὡς ἀναληθῶς ἀναφέρετε. Ἡ δὲ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τὴν 9ην Μαρτίου 2002 εἰς συνάντησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου μεθ' ὑμῶν καὶ ἐνώπιον ἄλλων ἐδήλωσεν οὗτος μὲ διάθεσιν σκωπτικήν: "Λέτε ὅτι σᾶς ζήτησα 200.ΟΟΟ.ΟΟΟ ἑκατομμύρια δραχμές. Αὐτὸ δὲν ἔγινε ποτέ. Τὸ ἐβεβαίωσα καὶ δι' ἐγγράφου. Ἀλλὰ ἐὰν ὑποτεθῇ ὅτι σᾶς ζήτησα χρήματα, θὰ ἦταν πολὺ λιγότερα ἀπὸ αὐτὰ ποῦ δώσατε γιὰ γνωμοδοτήσεις καὶ στοὺς δικηγόρους". Ὁ δὲ παριστάμενος πατὴρ Ἱερώνυμος ἀπήντησε ἀμέσως ὅτι "Τὸ χρῆμα πρέπει νὰ κινεῖται". Ἀποδεικνύεται λοιπὸν ἡ ἐκ μέρους ὑμῶν διάθεσις διαστρεβλώσεως καὶ τῆς πλέον ἀθώας φράσεως.

2. Ὡς πρὸς τὸ δεύτερον σημεῖον: Ἐὰν ἀναφέρεσθε εἰς τὸ ἔγγραφον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διὰ τὴν περίπτωσιν τῶν κατασκηνώσεων, μετὰ ἀπὸ καταγγελίαν τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ. Εἰρηναίου, ὑπενθυμίζομεν ὑμῖν ὅτι αἱ κατασκηνώσεις αὗται τῆς Ἱερᾶς Μονῆς λειτουργοῦν ἄνευ ἀδείας καὶ εὐλογίας τοῦ οἰκείου ὑμῶν Ποιμενάρχου φιλοξενοῦσαι μάλιστα νέους προερχομένους καὶ ἐξ ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἄνευ ἐγκρίσεως τῶν κατὰ τόπους Ἀρχιερέων. Ὡς δὲ εἴχομεν ἐπισημάνει εἰς προγενεστέραν Συνοδικὴν Ἐπιστολήν, κατὰ τὴν διάρκειαν προετοιμασίας μιᾶς τοιαύτης περιόδου ὑπῆρξε καὶ θανατηφόρον ἀτύχημα, ἐξ αἰτίας τοῦ ὁποίου ἐξετέθη ἡ Ἱερὰ Μητρόπολις Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου καὶ διεσύρθη ἀπὸ δημοσιεύματα ἡ Ἐκκλησία. Ὡς δὲ πρὸς τὴν ἐκζήτησιν ἐπιβραβεύσεων διὰ τὸ ὑφ' ὑμῶν καὶ τῆς συνοδείας ὑμῶν ἐπιτελούμενον ἱεραποστολικὸν ἔργον, εἶναι περιττὸν νὰ ἐπισημάνωμεν ὅτι ἀπάδει τοῦτο οὐ μόνον πρὸς τὴν συμφώνως πρὸς τὰ μοναχικὰ ἰδεώδη ἐν ταπεινώσει καὶ ἄνευ ἐπιδιώξεως ἐπαίνου ἢ ἀνταμοιβῆς, ἄσκησιν ἀνιδιοτελοῦς ἱερατικῆς διακονίας, ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸ στοιχειῶδες ὀρθόδοξον χριστιανικὸν ἦθος, γνώμων τοῦ ὁποίου τυγχάνει ἡ προτροπὴ τοῦ Κυρίου "...ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρείοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὠφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν (Λούκ. 17,ΙΟ).

3. Ὡς πρὸς τὸ τρίτον σημεῖον : Αὐτεπαγγέλτως ὁ Εἰσαγγελεὺς ἤσκησε τελικῶς ποινικὴν δίωξιν δι' ὑπεξαίρεσιν ἐπιστραφέντων εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν φόρων Φ.Π.Α. μὴ κατατεθέντων εἰς τὸ Ταμεῖον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ὕψους 73.ΟΟΟ.ΟΟΟ δραχμῶν. Τὸ ἀπαλλακτικὸν βούλευμα σᾶς ἀπαλλάσσει μὲν ἀπὸ τὴν ὑπεξαίρεσιν, ἀλλὰ ἀφήνει σοβαρᾶς αἰχμὰς δι' ἄλλα ποινικὰ ἀδικήματα ὡς λ,χ. δι' ἀπιστίαν, τὰ ὁποῖα θὰ ἐρευνήση ὁ διαταχθεὶς καὶ ἐν ὄψει διαχειριστικὸς ἔλεγχος. Εἶναι δὲ σημαντικὸν νὰ ὑπογραμμισθῇ ὅτι εἰς τὸ ἐν λόγῳ βούλευμα ἀναφέρεται ὅτι οἱ ἐπιστραφέντες φόροι δὲν ἐτέθησαν εἰς τὸ Ταμεῖον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀλλὰ εἰς ἕτερον νομίμως λειτουργοῦν ταμεῖον αὐτῆς, μὴ ἐλεγχόμενον ὅμως ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου (!). Πρὸς τί λοιπὸν νὰ ὑποστῇ ἐκκλησιαστικὴν "συνέπειαν διὰ τὸ βαρύτατον αὐτὸ ἔγκλημά του" ὁ Σεβασμιώτατος; Ποὺ εὑρίσκεται ἡ "βαρυτάτη συκοφαντία του"; Ἀντιθέτως μάλιστα ὑμεῖς ὑπέχετε ἐκκλησιαστικὰς εὔθύνάς, διότι δὲν παρεδώκατε τὸ βιβλίον τοῦ ταμείου τούτου νὰ τὸ ἐλέγξη ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης, ὁ ἔχων τὸ δικαίωμα τοῦτο ἔκ τε τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς νομοθεσίας.

4. Ὡς πρὸς τὸ τέταρτον σημεῖον: Ἀδίκως κατηγορεῖται ὁ Σεβασμιώτατος ὅτι "ἐκινήθη ἐναντίον" τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μονῆς διὰ καταγγελιῶν πρὸς τὴν Πολεοδομίαν περὶ ἀνεγέρσεως τῶν κτιρίων αὐτῆς ὡς αὐθαιρέτων. Ἡ ἀλήθεια ἐπὶ τοῦ θέματος εἶναι ὅτι ἡ Ἱερὰ Μονὴ ἀνήγειρε Ξενῶνα ἄνευ ἀδείας τῆς Ναοδομίας, ἄνευ γνώσεως τοῦ Μητροπολίτου καὶ ἄνευ ἐγκρίσεως δημοπρασιῶν ὑπ' αὐτοῦ, ἐν συνεχείᾳ δὲ παρεπλάνησε τὴν Πολεοδομίαν Ναυπάκτου ἵνα μετατρέψη τὸν ἐν λόγῳ Ξενῶνα εἰς Κέντρον Ἐκπαιδευτικῆς Κατάρτισης (Κ.Ε.Κ.). Ὁ ἴδιος ὁ Προϊστάμενος τῆς Πολεοδομίας διεπίστωσε τὸ γεγονὸς τοῦτο καὶ ἁπλῶς ἐνημέρωσε τὸν Σεβασμιώτατον ὁ ὁποῖος, ὡς εἶχε καθῆκον, ἠρεύνησε τὸ θέμα. Τὰ δὲ ἐλθόντα εἰς τὴν Ναύπακτον ἐντεταλμένα ὄργανα τῆς Ναοδομίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διεπίστωσαν ὄντως τὰς ὑπερβάσεις δι' ὃ καὶ δι' ἀποφάσεως τῆς Ναοδομίας διετάχθη "ἡ ἄμεσος διακοπὴ ἐργασιῶν τῆς 13α/80 ἀδείας λόγῳ διαπιστωθεισῶν ὑπερβάσεων".

5. Ὡς πρὸς τὸ πέμπτον σημεῖον: Κατὰ τρόπον ἀνοίκειον ἀναφέρεσθε εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο εἰς τὸ πρόσωπον τῆς Ἐφόρου τῆς Δ.Ο.Υ. Ναυπάκτου κ. Σοφίας Κουβάτση, ὅτι δῆθεν κατέλαβε τὴν θέσιν της Ἐφόρου "παραγκωνισθέντος κάθε ἄλλου δικαιούχου παρὰ πᾶσαν ἀξιοκρατίαν καὶ νομιμότητα μὲ μοναδικὸν σκοπὸν τὴν δίωξιν τοῦ Μοναστηριοῦ..." καὶ κατηγορῶν κατὰ τρόπον ὅλως ἀπαράδεκτον τὸν Ἐπίσκοπον ὑμῶν γράφετε ὅτι "ὁ Σέβ. κ. Ἰερόθεος, ἀπὸ καιροῦ ἐφημολογεῖτο ὅτι ἐπέτυχε τὴν μετάθεσιν τῆς στενῆς συνεργάτιδός του καὶ συζύγου τοῦ ὁδηγοῦ τοῦ αὐτοκινήτου τοῦ κ. Σοφίας Κουβάτση ἐξ Ἀθηνῶν εἰς τὴν Ἐφορίαν Ναυπάκτου καὶ τὴν ἀνέβασεν εἰς τὴν θέσιν τῆς Προϊσταμένης μὲ τὰ πολιτικὰ μέσα τὰ ὁποῖα διέθετε". Εἰσέρχεσθε οὕτως εἰς ἕτερα ζητήματα εἰς τὰ ὁποῖα δὲν ἔχετε ἁρμοδιότητα, καθὼς ἐπίσης στηρίζεσθε εἰς φημολογίας, τοὺθ' ὅπερ εἶναι ἀνάρμοστον εἰς Κληρικούς. Καὶ ταῦτα πάντα ἐπειδὴ ἐθίγητε ἀπὸ τὰ ἐπιβληθέντα πρόστιμα. Συμπληρώνετε μάλιστα εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο τὴν ἀπαράδεκτον φράσιν: "Ἰδοὺ τὸ κατάντημα τῆς πονηρίας καὶ δολοπλοκίας κάποιων σταυρωτῶν Ἀρχιερέων, τιμωμένων καὶ προβαλλομένων ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας!!!...".

6. Ὡς πρὸς τὸ ἕκτον σημεῖον: Ποιεῖτε λόγον εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο διὰ "τὸν ἄδικον, ἀνελέητον καὶ ἀπάνθρωπον διωγμὸν ἐναντίον τοῦ πατρὸς Ἰγνατίου", ἐνῷ γνωρίζετε ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Κληρικός, ἔχει κατ' ἐπανάληψιν δημιουργήσει προβλήματα εἰς τὸν Ἐπίσκοπόν του, οὐ μόνον κατέφυγεν εἰς τὸν Εἰσαγγελέα, εἰς βάρος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου, ἀλλὰ προσέφυγεν δὶς εἰς τὸ Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας. Ἀποφεύγομεν δὲ παντὸς εἴδους σχολιασμὸν διὰ τὴν φοβερὰν φράσιν ὑμῶν: "Ἰδοὺ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀνταμοιβὴ τῶν ἐργασθέντων καὶ θυσιασθέντων χάριν τῆς Ἐκκλησίας Κληρικῶν!!!... Θυσιάζονται ὡς θύματα καὶ καλύπτονται αἱ ἀνομίαι κάποιων ἀδικούντων θυτῶν, σταυρωτῶν Ἀρχιερέων!!!.."

7. Ὡς πρὸς τὸ ἕβδομον σημεῖον: Ἰσχυρίζεσθε ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ, Ἰερόθεος "παρὰ πᾶσαν νομιμότητα καὶ κανονικότητα" ἀρνεῖται νὰ τελέση τὰς προτεινομένας χειροτονίας πατέρων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ ὅτι "ἐὰν δὲν προβῆ εἰς τὰς χειροτονίας, τότε θὰ πρέπει τὸ ἁρμόδιον Δικαστήριον, (ἐννοῶν προφανῶς τὸ Συμβούλιον τῆς Ἐπικρατείας) νὰ μᾶς προστατεύση ἀπὸ τὰς παρανόμους ἐκκλησιαστικὰς ἐπιθέσεις". Δὲν ὑπεισερχόμεθα εἰς τὴν οὐσίαν τοῦ ἐν λόγῳ θέματος καθόσον τὸ χειροτονεῖν Διακόνους καὶ Πρεσβυτέρους ἐναπόκειται εἰς τὴν ἀπόλυτον κανονικὴν κρίσιν καὶ δικαιοδοσίαν τοῦ οἰκείου Ἀρχιερέως, ἐκφράζομεν ὅμως οὐ μόνον τὴν ἀπορίαν ἀλλὰ καὶ τὴν βαθυτάτην θλῖψιν ἡμῶν ὅταν εἷς Ἡγούμενος καὶ ἐπὶ τριακονταπενταετίαν Ἱεροκῆρυξ ἐκφράζει μίαν τόσον ἀκραίαν καὶ ἀντορθόδοξον ἄποψιν, γέμουσαν ἐκκοσμικεύσεως καὶ πολιτειοκρατικὴς ἀντιλήψεως: Ὀρθόδοξος Ἡγούμενος αἰτούμενος παρ' ἑνὸς κοσμικοῦ Δικαστηρίου τὴν λῆψιν ἀποφάσεως πρὸς ἐπιβολὴν τελέσεως τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἱερωσύνης! Θλιβερὸν τὸ ὀλίσθημα! Παρὰ ταῦτα, ὡς πληροφορούμεθα ὑπὸ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, πρὸ τῆς δημιουργηθείσης ἐντάσεως, δεκατέσσαρες (14) ἀδελφοὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εὐηργετήθησαν ὑπ' αὐτοῦ, ἤτοι ἑπτὰ (7) διὰ χειροτονίας (Πρεσβυτέρων καὶ Διακόνων), τέσσαρες (4) διὰ χειροθεσίας Πνευματικοῦ καὶ τρεῖς (3) διὰ διορισμοῦ, συνολικῶς δὲ οἱ ὑπάρχοντες Κληρικοὶ εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν ἀνέρχονται εἰς τὸν ἀριθμὸν τῶν δεκαπέντε (11 Πρεσβύτεροι καὶ 4 Διάκονοι) ἐξ αὐτῶν δὲ ὀκτὼ εἶναι διωρισμένοι καὶ λαμβάνουν ἐτησίως τὸ ποσὸν τῶν 134.122,96 Ἔ (45.702.398 δρχ.). Ἐτέθησαν δὲ ὑπ' ὄψιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τὰ συνεχῆ ἔγγραφα ὑμῶν ἐπὶ τοῦ θέματος τούτου, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀπαράδεκτα, δεδομένου ὅτι, ὡς προείπομεν, ἡ χειροτονία τῶν Κληρικῶν ἀποτελεῖ κανονικὸν δικαίωμα τοῦ οἰκείου Ἱεράρχου.

8. Ὡς πρὸς τὸ ὄγδοον, τέλος, σημεῖον : Ἀναφέρετε ὅτι "ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἰερόθεος μετὰ τὴν ὑπογραφὴν τῆς δηλώσεως τὴν ὁποίαν ἐδημοσίευσε θριαμβολογὼν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης... ἐσυνέχισε τὸν ἄδικον διωγμὸν ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς...". Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἀρχικῶς εἰς οὐδεμίαν ἐνέργειαν προέβη ὁ Σεβασμιώτατος μετὰ τὴν ὑπογραφὴν τῆς δηλώσεως. Ὅταν ὅμως ἡ ἰδία ἡ Ἱερὰ Μονὴ ὑμῶν, μετὰ τὴν Ἀπόφασιν τῆς Ἱεραρχίας περὶ μὴ ἐπιβολῆς εἰς ὑμᾶς τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας (λόγῳ τοῦ ὅτι ὑπεγράψατε τὴν δήλωσιν), ἔσπευσε νὰ διοχετεύση εἰς τὸν τοπικὸν τύπον παραπλανητικὰς δηλώσεις τοῦ τύπου: "Ἡ Ἱεραρχία ἀθώωσε τὸν Ἡγούμενο ἢ κανένα ἐπιτίμιο στὸν Σπυρίδωνα", συνοδευομένας ὑπὸ φωτογραφίας ὑμῶν μετὰ Σταυροῦ, Ἐπανωκαλυμμαύχου καὶ Ράβδου, τότε ἠναγκάσθη οὗτος νὰ δημοσιεύση τὸ κείμενον τῆς δηλώσεως, τὸ ὁποῖον ἔπρεπε ὑμεῖς νὰ πράξητε συμφώνως τὴ ἀποφάσει τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 2001. Ὅσον ἀφορᾶ δὲ εἰς τὸ ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος πολλάκις κατέφυγεν εἰς τὴν Δικαιοσύνην σύρων ἢ διασύρων τὴν Ἱερὰν Μονὴν τυγχάνει ἀνακριβές, διότι, ὡς οὗτος διεβεβαίωσεν ὑμᾶς, δὶς μόνον ἤγειρεν ἀγωγὰς ἐναντίον δύο δημοσιογράφων, καὶ ὄχι ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, διότι οὗτοι διὰ σχετικῶν δημοσιευμάτων αὐτῶν ἔθιγον τὸ κῦρος καὶ τὴν ἀξιοπρέπειαν αὐτοῦ.

Πανοσιολογιώτατε,

Περιττὸν ἵνα εἴπωμεν ὅτι πάντα τὰ ἀναφερθέντα στοιχεῖα καὶ γεγονότα δι' ὧν ἀναιροῦνται τὰ προβαλλόμενα "περίφημα" ὀκτὼ σημεῖα τῆς ἀπαραδέκτου ὑμετέρας ἐπιστολῆς εἶναι εἰς ὑμᾶς γνωστά, πλὴν ὅμως ἀποσιωπῶνται ἢ διαστρεβλοῦνται ἐπὶ τῷ τέλει τῆς προβολῇς καὶ κατισχύσεως τῶν ὑμετέρων ἀπόψεων.

Πέραν τούτων ἡ ἐνορχηστρωμένη ἐπίθεσις, διὰ προφορικῶν καὶ γραπτῶν λόγων, ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου ὑμῶν, προερχομένη τόσον ἀπὸ ὑμᾶς ὅσον καὶ ἀπὸ τοὺς Συλλόγους τους λειτουργοῦντας πέριξ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς διὰ τῶν περιοδικῶν αὐτῶν, ἐπ' εὐκαιρίᾳ τῆς ἐκδόσεως βουλεύματος, συνιστᾶ ἀπρεπῆ, ἀνοίκειον καὶ ἀντιεκκλησιαστικὴν ἐνέργειαν. Ἰδία δὲ οἱ λόγοι ὑμῶν κατὰ τὰς Ἱερὰς Ἀκολουθίας τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἐξαιρέτως δὲ κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Παρασκευῆς, αἱ ὁποῖαι ὁμιλίαι μετεδόθησαν καὶ διὰ τοῦ ἄνευ ἀδείας ἐκ μέρους τῆς Μητροπόλεως καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου λειτουργοῦντος Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ, δεικνύουν πόσον ἐξέστητε ἀπὸ τοῦ γνησίου ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος, ἀπαραιτήτου γνωρίσματος παντὸς Κληρικοῦ καὶ Λαϊκοῦ.

Θλιβόμεθα δὲ διότι πάλιν καὶ πολλάκις προσεπαθήσαμεν νουθετοῦντες ὑμᾶς ἐν ἀγάπῃ καὶ πατρικὴ στοργὴ ἵνα γεφυρώσωμεν τὸ χάσμα καὶ ἐπαναφέρωμεν τὴν γαλήνην καὶ ἠρεμίαν εἰς τὰς σχέσεις ὑμῶν μετὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου ὑμῶν. Φοβούμεθα ὅμως ὅτι θὰ παύση πλέον ἡ γλῶσσα τῆς ἐπιεικείας καὶ θὰ χρησιμοποιηθῇ ἡ τοιαύτη τῆς αὐστηρότητος, οὐχὶ ἐκ λόγων τιμωρίας, ἀλλὰ πρὸς συνετισμὸν καὶ ἐπαναφορᾶν ὑμῶν εἰς τὸν δρόμον τῆς κανονικότητος καὶ ὑπακοῆς. Τὸ ἐπὶ τόσα ἔτη ἐπαναλαμβανόμενον, "Μὴ τέκνα... μὴ ποιεῖτε οὕτως.." (Α' Βασ. Β, 24) τοῦ Ἀρχιερέως Ἠλὶ κινδυνεύει νὰ ὀδηγήση ἅπαντας εἰς ἀπώλειαν ψυχώλεθρον. Διὰ τοῦτο καὶ ἐπιβάλλεται ἡ δραστικωτέρα ἀντιμετώπισις τοῦ προβλήματος, ἵνα μὴ ἡ χαίνουσα πληγὴ ἐπεκταθῇ ἐπικινδύνως καὶ μολύνη ἀνεπανορθώτως ἅπαν τὸ σῶμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ ὕφος τῆς ἐπιστολῆς σας καὶ αἱ φράσεις τὰς ὁποίας χρησιμοποιεῖτε εἰς βάρος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου εἶναι ἀχαρακτήριστα καὶ ἀπαράδεκτα. Δὲν εἶναι δυνατὸν Κληρικὸς νὰ καταφέρεται μὲ τοιούτους χαρακτηρισμοὺς κατὰ τοῦ Μητροπολίτου του, δοθέντος μάλιστα ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ, Ἰερόθεος ἀνεφέρθη διεξοδικῶς εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον καὶ Αὕτη ἔλαβε τὰς συγκεκριμένας ἀποφάσεις. Ἑπομένως τὸ πρόβλημα ὑμῶν δὲν ὑφίσταται μόνον μετὰ τοῦ οἰκείου ὑμῶν Ποιμενάρχου ἀλλὰ μετὰ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ γενικώτερον μετὰ τῆς καθ' ὅλου Ἐκκλησίας.

Γενικῶς ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐνεργεῖτε καὶ ἡ ἀπείθεια πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην ὑμῶν καὶ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον ἀποτελεῖ ἀρνητικὸν παράδειγμα Ἡγουμένου πρὸς τοὺς Μοναχοὺς αὐτοῦ. Ἐρωτᾶται πῶς ὑπακούουν οἱ ἀδελφοὶ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς εἰς ὑμᾶς, ὅταν ὑμεῖς δὲν ὑπακούετε εἰς τὸν Μητροπολίτην καὶ τὴν Ἱερὰν Σύνοδον;

Ἐν κατακλεῖδι δὲ διερωτώμεθα πῶς εἶναι δυνατὸν διακατεχόμενοι ὑπὸ τοιούτου παραπικρασμοῦ κατὰ τοῦ Ἐπισκόπου σας, οὗτινος ἡ ἐκκλησιαστικὴ πολιτεία, τὸ φρόνημα καὶ τὸ ἦθος, ἀλλὰ καὶ ἡ θεολογικὴ κατάρτισις τυγχάνουν διορθοδόξως ἀνεγνωρισμένα, νὰ λειτουργῆτε μνημονεύοντες τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ;

Πεποιθότες ὅτι ποιοῦντες τὴν ἐσχάτην ἔκκλησιν πρὸς ὑμᾶς θὰ συμμορφωθῆτε πάραυτα εἰς τὰ ἐν τῇ ἐκτενεῖ ταύτη ἐπιστολὴ διαλαμβανόμενα εὐχόμεθα πατρικῶς, ὅπως "ὁ δι' ὑπερβάλλουσαν ἀγαθότητα ὁδὸν ἀρίστην τὴν ταπείνωσιν ὑποδείξας ἡμῖν... Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν" φωτίση ὑμᾶς καὶ καθοδηγήση τὰ διαβήματα ὑμῶν πρὸς ἐργασίαν τῶν ἐντολῶν Αὐτοῦ, ἵνα, ἐν μετανοίᾳ, ὑπακοὴ καὶ ταπεινώσει (ὡς συνάδει τοῖς βιοῦσι τὴν ἀγγελικὴν πολιτείαν) ἀποδειχθῆτε ἄξιοι οἰκονόμοι τῆς Θείας Χάριτος ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως.

Ὁ ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, Πρόεδρος

Κύριο θέμα: Ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ τοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου - Μοναχικὴ Παρέμβαση

Εἶναι γνωστὸν τὸ πρόβλημα ποὺ ὑφίσταται στὴν Ἱερὰ Μητρόπολή μας σχετικὰ μὲ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Ναυπάκτου. Ὅμως, ἀπὸ ὅ,τι φαίνεται, τὸ πρόβλημα εἶναι γνωστὸν ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴ ἐπιφανειακὴ συμπτωματολογία του μᾶλλον –καὶ πάλι ὄχι ἐπαρκῶς– παρὰ ὡς πρὸς τὴν οὐσία του. Ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος ἐγγίζει τὸ βάθος τῆς μοναχικῆς καὶ ἐν γένει ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, καὶ αὐτό, δυστυχῶς, δὲν γίνεται ἀπ' ὅλους ἀντιληπτό.

Μετὰ ἀπὸ τὰ τελευταῖα δημοσιεύματά περί "σταυρωμένου μοναστηριοῦ", ὁ Ὀσιολογιώτατος Ναυπάκτιος Μοναχὸς π. Θεόκλητος Διονυσιάτης ἀπέστειλε χειρόγραφη ἐπιστολὴ στὸν Σεβασμιώτατο μὲ τὴν παράκληση νὰ ἀναπαραχθῇ καὶ νὰ μοιρασθῇ στοὺς Ναυπακτίους "ὥστε νὰ προβληματισθοῦν οἱ συντοπῖτες μου, ποὺ, χωρὶς νὰ θέλουν, συνετέλεσαν στὴν παράταση τῆς ψυχικῆς βλάβης τῶν πιστῶν".

Ὁ π. Θεόκλητος καὶ στὸ παρελθὸν εἶχε προσφερθῇ νὰ διαμεσολαβήση γιὰ τὴν λύση τοῦ προβλήματος. Ἦταν τὸν Μάρτιο τοῦ 1998, ὅταν ἀπέστειλε προσωπικὴ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Ἡγούμενο π. Σπυρίδωνα, στὴν ὁποία, ἀφοῦ ἐνετόπιζε τὸ λάθος του, ποὺ βρισκόταν στὴν τάση ἐπιβολῆς διαρχίας, τὸν παρακαλοῦσε:

"Σεβαστέ μου Γέροντα, δὲν ἐπιθυμῶ νὰ σᾶς κουράσω. Ἐλπίζω στὴν σύνεσή σας νὰ ἀντιληφθῆτε ὅτι, αἱ διατυπωθεῖσαι ἀπόψεις σας στὴν ἐν λόγῳ ἐπιστολήν σας, ἄγουν ἀναποδράστως σὲ ἀντιπαραθέσεις μετὰ τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου, ψυγωμένης τῆς πολυτίμου ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας μεταβαλλόμεθα σὲ κύμβαλα ἀλαλάζοντα, καὶ σκανδαλιζομένων τῶν χριστιανῶν. Δι' ὃ καὶ σᾶς ἱκετεύω, ὡς γέρων ταπεινὸς μοναχός, ὅπως ἀναθεωρήσετε τὴν στάση τῆς ἱερᾶς Μονῆς σας ἔναντι τῶν ἑκάστοτε Ἐπισκόπων τοῦ Τόπου, ἐπειδὴ ἐμφανιζόμενη ὡς διοικητικὴ καὶ πνευματικὴ Ἀρχή, ἐγκυμονεῖ ἀπροσδοκήτους περιπετείας, διασυρομένου καὶ τοῦ σεμνοῦ τάγματος τοῦ Μοναχισμοῦ...

Ἅγιε Γέροντα, ἡ Ναύπακτος εἶναι πολὺ μικρὴ γιὰ νὰ κρύψει τὶς ψυχοφθόρες τριβὲς μεταξὺ τοῦ Μητροπολίτου καὶ τῶν μοναχῶν τοῦ μοναδικοῦ ἐν αὐτῇ μοναστηρίου. Δι' ὃ καὶ σᾶς ἱκετεύω νὰ φροντίσετε ὥστε νὰ ἀρθοῦν τὰ αἴτια τῶν τριβῶν αὐτῶν, ποὺ βλάπτουν ὅλους καὶ αὐτοὺς ἀκόμη τοὺς καλοὺς ὑποτακτικούς σας. Δόξα τῷ Θεῷ ὁ νέος Μητροπολίτης τῆς Ἐπαρχίας σας ἔχει δώσει πολλὰ τεκμήρια τῆς Ὀρθοδοξίας του καὶ τοῦ ἀναλόγου ἤθους, ὥστε νὰ μὴ δικαιολογεῖται καμμία πρόφαση ἐναντιότητος...

Θὰ εὑρίσκομαι στὴν Ἀθήνα 4-5 ἡμέρες ἀκόμη καὶ εἶμαι πρόθυμος νὰ βοηθήσω, σὺν Θεῷ στὴν ἐξομάλυνση τοῦ προβλήματος, ποὺ ἄνευ λόγου προέκυψεν".

Δυστυχῶς, δὲν ὑπῆρξε ἀνταπόκριση ἐκ μέρους τοῦ Ἡγουμένου π. Σπυρίδωνος, ἂν καὶ ἦταν ἀκόμη πολὺ νωρίς, γιὰ τὴν ἀκρίβεια βρισκόμασταν στὴν ἔναρξη τῆς κρίσεως. Ἀντίθετα, ὁ Ἡγούμενος ἀμφισβήτησε τὸ ἀνεπηρέαστο τῆς ἐπιστολῆς τοῦ π. Θεοκλήτου. Ἔτσι ὑπῆρξε, ἀπὸ ὅ,τι γνωρίζουμε, προσωπικὴ ἀλληλογραφία τοῦ π. Θεοκλήτου καὶ τοῦ π. Σπυρίδωνος γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἡ ὁποία δὲν τελεσφόρησε.

Φθάσαμε, λοιπόν, στὸν Αὔγουστο τοῦ 2003, καὶ ὁ π. Θεόκλητος, ὅπως προαναφέραμε, λαμβάνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὰ σχόλια γιὰ τὰ δημοσιεύματά περί "σταυρωμένου μοναστηριοῦ" καὶ ἐκτιμῶντας μὲ τὴν διάκριση, τὴν πεῖρα καὶ τὴν γνώση του τὴν ζημιὰ ποὺ γίνεται στὴν Ἐκκλησία, ἀπέστειλε στὸν Σεβασμιώτατο χειρόγραφη ἀνοικτὴ ἐπιστολή, θέλοντας νὰ στιγματίση τὴν στάση τοῦ π. Σπυρίδωνος, ἀλλὰ καὶ νὰ συμβάλη στὴν θεραπεία τῆς χρονίου νοσηρῆς καταστάσεως, ποὺ ἔχει ἄμεσες ἐπιπτώσεις στὸν λαό. Μὲ τὴν ἀνοικτὴ αὐτὴ ἐπιστολὴ εἰσέρχεται στὴν οὐσία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ αὐτοῦ προβλήματος, ποὺ εἶναι, ὅπως ἀναλύει ὁ Γέροντας, ὁ "ἀντιπαραδοσιακὸς" μοναχισμὸς ποὺ καλλιεργεῖται στὴν Ἱερὰ Μονή, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀλλότριος σκοπὸς σύστασης τοῦ "ἱδρύματος" τοῦ π. Σπυρίδωνος.

Ἂν καὶ ἡ παράκληση τοῦ π. Θεοκλήτου γιὰ ἄμεση ἀναπαραγωγὴ καὶ δημοσίευση ἦταν σαφής, ὡστόσο διστάζαμε νὰ τὴν δημοσιεύσουμε, ἐπειδὴ παρατηρήθηκε κατὰ τὸ τελευταῖο σύντομο, ἔστω, χρονικὸ διάστημα, μιὰ κατάσταση ἐξωτερικῆς ἡσυχίας. Ὅμως πρόσφατα δημοσιεύματα τοῦ Περιοδικοῦ "Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν", ἀλλὰ καὶ ἐπιστολὲς στὸν τοπικὸ Τύπο ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἐπιμένουν, μεταξὺ τῶν ἄλλων, στὴν ἀδιάκριτη καὶ ἄδικη ἐξίσωση προσώπων, γεγονότων, θεσμῶν καὶ ἀξιῶν, δεικνύουν τὸ ἀμετάβλητο τῆς ἀρνητικῆς στάσης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ μᾶς ἀναγκάζουν νὰ δημοσιεύσουμε τὴν πολὺ σημαντικὴ αὐτὴ ἐπιστολή, γιὰ τὸν ἴδιο σκοπὸ ποὺ τὴν ἔγραψε καὶ ἀπέστειλε ὁ συγγραφέας της, σεβαστὸς Γέροντας Θεόκλητος.

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

τοῦ Ὀσιολογιωτάτου Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου

γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου


Σεβασμιώτατε, τὴν εὐχὴν Σας.

Φρονῶ ὅτι θὰ ἦταν ὠφέλιμον νὰ ἀναπαραγάγετε ἑκατοντάδες ἀνάτυπα, ὥστε νὰ προβληματισθοῦν οἱ συντοπῖτες μου, πού, χωρὶς νὰ θέλουν, συνετέλεσαν στὴν παράταση τῆς ψυχικῆς βλάβης τῶν πιστῶν.

Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ

ἀσπάζομαι τὴν δεξιὰν Σας

Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης

2-8-2003

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ

Θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου Ἐπαχτίτην. Ὄχι μόνον γιατί ἐγεννήθηκα στὴν Ναύπακτον, ἀλλὰ καὶ γιατί ἔζησα καὶ ἡ μνήμη μου διασώζει ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν μῶλον, τὸ διόροφο σπίτι μου, πλησίον στὸ Ὡρολόγιον, ἀπὸ τὴν Ψανὴ καὶ τὴν παραθάλασσα, ποὺ τσαλαβουτούσαμε μικρὰ παιδιά. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ Σχολεῖον της α' καὶ β' Δημοτικοῦ, ἔχω ἔντονες ἀναμνήσεις ἀπὸ τὶς φοβερὲς ἐκεῖνες δασκάλες καὶ τοὺς δασκάλους, ποὺ μᾶς τραβοῦσαν τ' αὐτιά. Καὶ αὐτὰ ὅλα μέχρι τῆς ἡλικίας τῶν 8-9 ἐτῶν, ποὺ στὸ λιμάνι εἶδα τὴν μεταφορὰ τοῦ νεκροῦ τοῦ ἐναρέτου ἰατροῦ Βαρδακουλᾶ, ποὺ τὸν μετέφερεν ἐκ Πατρῶν ἡ "Ἕλλη", ὁπότε ἔγινα μετανάστης στὴν Πάτρα. Ἀλλὰ τὰ καλοκαίρια ἐπισκεπτόμουν τὴν γενέτειρά μου καὶ μάλιστα σὲ ἡλικία 11 ἐτῶν εἰσήγαγα τὸ ποδόσφαιρο στὰ παιδιά τῆς Ναυπάκτου, ποὺ μιλοῦσαν ρουμελιώτικα, τοῦ πλί, τοῦ σκλί, τοῦ σκνί, καὶ τοὺς ὅρους τοῦ παιχνιδιοῦ.

Λοιπὸν θεωρῶντας τὸν ἑαυτόν μου Ναυπάκτιον, εἶναι ἑπόμενον νὰ συγκινοῦμαι πρὸς ὅ,τι σχετίζεται μὲ τὸν τόπον μου, νὰ χαίρω ὅταν μαθαίνω ὅτι οἱ συντοπῖτες μου ἀσκοῦν χριστιανικὲς ἀρετὲς καὶ νὰ λυποῦμαι ὅταν ἁμαρτάνουν ποικίλως.

Καὶ πρέπει νὰ ὁμολογήσω ὅτι ἐλυπήθην σφόδρα, ὅταν διάβασα τελευταίως, στὸ τεῦχος 87 τοῦ Περιοδικοῦ τῆς Μητροπόλεως Ναυπάκτου "Παρέμβαση" γιὰ "ἀπρέπειες καὶ ἀσέβειες στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ" ἐκ μέρους τοῦ ἡγουμένου τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς "Μεταμορφώσεως", τὶς ὁποῖες κατήγγειλε ὁ Μητροπολίτης σεβασμιώτατος Ἰερόθεος. Πρόκειται γιὰ συνεχιζόμενες ἐνέργειες, ποὺ ἀντιβαίνουν στοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ στὸ μοναστικὸν ἦθος, ὑπὸ τοῦ ἡγουμένου π. Σπυρίδωνος, μὲ ἀπόληξη νὰ ἔχη ἡ Ναύπακτος διχασθῇ καὶ νὰ ἔχη ψυγῇ ἡ χριστιανικὴ καὶ ἀδελφικὴ ἀγάπη. Πῶς λοιπὸν νὰ μὴ λυποῦμαι καὶ νὰ μὴ ἀναμιχθὼ γιὰ δεύτερη φορά, ὥστε νὰ ἐπισημανθοῦν τὰ αἴτια τῶν ἀφιλαδέλφων συγκρούσεων, ποὺ ματαιώνουν τὸ ἔργον τοῦ Θεοῦ καὶ χάνονται ψυχές;

Εἶναι ἀπαραίτητον νὰ περιγράψω συνοπτικῶς τὶς ἀφετηρίες τοῦ ὅλου προβλήματος, ποὺ βασανίζει τὴν κοινωνίαν της Ναυπάκτου, δύο σχεδὸν δεκαετίες, ὁπότε ἐλπίζω νὰ ἑρμηνευθῇ ὁ μεταξὺ τῶν ἐκεῖ χριστιανῶν διχασμός.

Ὁ ἱεροκῆρυξ της Ναυπάκτου π. Σπυρίδων, δὲν γνωρίζω πῶς ἐπεθύμησε περὶ τὸ '70-'75 νὰ ἰδρύση Ἱερὰν Μονὴν στὴν Ναύπακτον. Καὶ ἦλθεν στὸ Ἅγιον Ὅρος γιὰ συλλογὴν βοηθείας οἰκονομικῆς. Μὲ ἐπεσκέφθη, ὅταν ἤμουν Πρωτεπιστάτης, καὶ μοῦ ἐξέθεσε τὸν σκοπόν του. Μόλις ἄκουσα ὅτι στὴν γενέτειρά μου θὰ ἱδρύετο Μοναστήριον, ἀνέπεμψα δόξαν στὸν Θεὸν καὶ εὐχήθηκα ὅπως, ἡ Προστάτις τοῦ Μοναχισμοῦ Κυρία Θεοτόκος, συναντιληφθῆ τὸν καλὸν ἱερομόναχον γιὰ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ αὐτοῦ, ἐφ' ὅσον, βέβαια, ἦταν θέλημα Θεοῦ. Ἔχοντας τότε τὸ ἀξίωμα τοῦ Πρωτεπιστάτου, συνέταξα θερμότατον συστατικὸν Γράμμα πρὸς τὶς κ' (20) ἱερὲς Μονὲς τοῦ Ἁγίου Ὅρους, παρακαλῶντας νὰ συνδράμουν οἰκονομικῶς τον π. Σπυρίδωνα γιὰ τὸν ἱερὸν σκοπόν του, ἐνῷ παραλλήλως τοῦ προσέφερα ὅ,τι ἠδυνάμην καὶ τὸν διαβεβαίωσα, ὅτι θὰ τὸν βοηθοῦσα κατὰ καιρούς, ὡς καὶ ἐγένετο.

Πρέπει τώρα νὰ ὁμολογήσω ὅτι, γοητευθεῖς ἀπὸ τὸ ὅραμα τοῦ ἱδρυομένου Μοναστηρίου, δὲν ἐσκέφθην νὰ τὸν ἐρωτήσω, ὡς πρὸς τὶς ἱκανότητες καὶ τὴν καταλληλότητά του, ἐὰν δηλαδὴ ὁ ἴδιος ἔζησεν ὡς ὑποτακτικός, ἐὰν ἔχει ἐμπειρίες μοναστικές, ἐὰν ἐγνώρισε τὸν Ὀρθόδοξον Μοναχισμὸν στὴν θεωρία καὶ τὴν πράξη, ὥστε νὰ ἡγηθῇ, ὡς Γέροντας, ὡς ἡγούμενος καὶ πνευματικὸς ὁδηγὸς μοναζόντων, ἑνὸς Ὀρθοδόξου Μοναστηρίου, ὁπότε εἶναι ἐνδεχόμενον, ἐὰν δὲν ἔχει τὶς προϋποθέσεις αὐτές, νὰ βλάψη...

Γιατί, ἂν δὲν παρεσυρόμουν ἀπὸ τὸν ἄλογον ἐνθουσιασμόν μου καὶ τὸν ἐρωτοῦσα, μαθαίνοντας ὅτι πέραν τῶν θεολογικῶν σπουδῶν του καὶ τὴν θεωρητικὴν συγκρότησή του ὡς ἱερωμένου ἱεροκήρυκος, οὐδεμίαν ἀγωγὴν μοναχικὴν ὑπέστη, ἀσφαλῶς οὔτε θὰ τὸν ἐνίσχυα ἠθικοϋλικῶς, οὔτε θὰ τὸν ἐνεθάρρυνα νὰ κτίση Μοναστήριον καὶ ν' ἀναλάβη τὴν εὐθύνην ἠγουμενίας, διότι ἀφεύκτως θὰ τὸν ἐνέπαιζαν οἱ δαίμονες καὶ ἀντὶ καλοῦ, θὰ ἀπέβαινεν αἰτία νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὅπως συμβαίνει τώρα, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, ποὺ οἰηματίες τινὲς ἐπεχείρησαν νὰ ἐξέλθουν σὲ πόλεμον κατὰ τοῦ διαβόλου, ἀπειροπόλεμοι ὄντες, ὡς ἡγούμενοι...

Καὶ ἤδη αὐτὰ τὰ πράγματα βοοῦν, ὅτι ἐκτὸς τῆς ἀγνοίας καὶ ἀπειρίας τοῦ π. Σπυρίδωνος, στοὺς πνευματικοὺς πολέμους καὶ σκοποὺς τοῦ Μοναχισμοῦ, ὑπάρχουν τεκμήρια, ποὺ μαρτυροῦν, ὅτι ἤθελε τὴν αἴγλην τοῦ ἡγουμένου, ὡς ἐφαλτήριον γιὰ τὴν ἀναρρίχησίν του στὸ ἐπισκοπικὸν ἀξίωμα, σύμφωνα μὲ δημοσιευθὲν σημείωμά του.

Καὶ ἑπομένως, ἀντὶ νὰ μιμηθῇ τὰ παραδοσιακὰ μοναστήρια, ὅπου καλλιεργεῖται ἡ κάθαρση τῶν ψυχῶν καὶ ὁ ἁγιασμὸς των διὰ τῆς ταπεινώσεως, ὑψώνει κεραῖες ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ καὶ διαρρυθμίζει αἴθουσες γιὰ συνέδρια ἡμετέρων καὶ ξένων, ὅπου οἱ νέοι μοναχοὶ παγιδεύονται σὲ ἀσχολίες ἀλλότριες τοῦ Μοναχικοῦ βίου καὶ ἀντὶ νὰ ἀσκοῦνται στὴν ταπείνωση, φουσκώνουν, φυσιοῦνται ὅτι πλέουν, μέσα (σὲ) πελάγη πνευματικότητος, διὰ τῆς ἱεραποστολικῆς ἀκτινοβολίας των, γινόμενοι λακέδες τῶν ἱσπανίδων!...

Αὐτὰ βέβαια εἶναι ἀντιπαραδοσιακὰ καὶ μᾶλλον δαιμονικὰ καὶ ὁδηγοῦν κατ' εὐθεῖαν σὲ ἀπείθειαν καὶ σύγκρουση μὲ τοὺς κατὰ καιροὺς Ἐπισκόπους, ὁπότε ἡ ζωὴ τῶν Μοναχῶν, ἀντὶ νὰ εἶναι ταπεινὴ καὶ εἰρηνικὴ ἀποβαίνει αἰτία συνεχοῦς ταραχῆς καὶ ἐντάσεως καὶ ὁδηγεῖ σὲ σχίσματα μεταξὺ τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ.

Καὶ αὐτὰ ἀρχιτεκτονήθησαν ἀπὸ τὸν διορατικὸν ἡγούμενον, ὅστις προεῖδεν, ὅτι οἱ πορεῖες του θὰ ἤρχοντο σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ἑκάστοτε Ἐπισκόπους. Δι' ὃ καὶ ἐπενόησε τί; Τὴν συγκρότηση συλλόγων καὶ σωματείων "Φίλων τῆς ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως", ὡς ἀσπίδα αὐτοπροστασίας του, ὅπως καὶ ἐγένετο. Καὶ ἐδῶ εὑρίσκεται ἡ ἀπάτη ἀλλὰ καὶ ἡ παγίδευση τῶν ἀνυπόπτων καλοπροαιρέτων Ναυπακτίων. Ἐδέχθησαν ἀνυπόπτως νὰ προστατεύουν συλλογικῶς τό, ὡς Ὀρθόδοξον καὶ παραδοσιακόν, Μοναστήριον, στὴν πραγματικότητα ὅμως, προστατεύουν λεληθότως τὶς ἀδόκιμες καὶ καινοτόμες ἰδιοτροπίες τοῦ ἡγουμένου καὶ τῶν θυμάτων του μοναχῶν, μὲ συνέπειαν, ἀντὶ πνευματικῆς ὠφελείας, νὰ προκαλεῖται ψυχικὴ ζημία στοὺς μοναχοὺς καὶ τὸν ἡγούμενον ἀπὸ τὸν διχασμὸν τῶν πιστῶν, ἀλλά, θὰ συνεπλήρωνα καὶ κίνδυνος γιὰ τὴν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς των πού, συντελοῦν ἐν ἀγνοίᾳ των, στὴν προκαλουμένη ἀγανάκτηση τῶν διαδεχομένων Ἐπισκόπων, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὸν χρόνιον πόλεμον μεταξὺ τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἡγουμένου, –ἀφοῦ ὁ μακαρίτης Δαμασκηνός– ἀπέθανε χωρὶς νὰ συγχωρεθοῦν ἀπὸ τὶς ἀμοιβαίως ἐκτοξευθεῖσες ἀρές, καὶ ὅπως φαίνεται ἡ ἀγανάκτηση τοῦ σεβασμιωτάτου Ἱεροθέου στὸ τεῦχος 87 τῆς "παρεμβάσεως". Καὶ πρέπει νὰ γνωρίζουν οἱ καλοὶ "φίλοι" τῆς Μονῆς, ἡ θέση τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι θέση Χριστοῦ –ὅταν φυσικὰ κινῆται στὰ πλαίσια τοῦ Εὐαγγελίου– καὶ ἡ δικαία ἀγανάκτησή Του εἰσακούεται ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ ἐπέρχεται ἀνάλογος τιμωρία.

Ἐὰν κάναμε ἕναν ἀπολογισμὸν τῆς ὅσης ζημίας ἔχει προκαλέσει τὸ ἵδρυμα τοῦ π. Σπυρίδωνος –ὄχι τοῦ Θεοῦ– θὰ καταλήγαμε στὴν εὐχὴν ὅτι θὰ ἦταν προτιμώτερο νὰ μὴν ὑπῆρχεν. Ὁ σατανᾶς μεθοδεύει ἔτσι καὶ τὰ ἱερὰ ἀκόμη πράγματα ὥστε νὰ προωθῆ στὴν Ἐκκλησίαν ὄργανά του καὶ νὰ συνεργῇ στὸ κτίσιμο μοναστηρίων, ὥστε νὰ τρυγᾶ ὀφέλη, πρᾶγμα, φαινομενικῶς ἀντιφατικόν.

Τελειώνοντας, ὡς Ναυπάκτιος, σὲ κάποιο μέτρον, θὰ συνιστοῦσα στοὺς καλοὺς συντοπῖτες μου νὰ ἄρουν τὴν προσωπικὴν προστασίαν των, ὄχι στὶς Ὀρθόδοξες Μονές, ἀλλὰ στοὺς ἐμπαθεστάτους κληρικούς, ποὺ ἀνερριχήθησαν σὲ ἡγουμενικὰ ἀξιώματα, ὡς ἐφαλτήρια ἱκανοποιήσεως μωροφιλοδοξιῶν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ σκανδαλίζουν τὶς ψυχὲς καὶ νὰ βλασφημῆται ὁ Θεός, ὥστε νὰ μὴ γίνονται συνυπεύθυνοι.

Ἅγιον Ὅρος 2-8-2003

Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης

παπποῦς ἐτῶν 90-3.

Κωνσταντίνου Κόλια: Μιά ἔντιμη “κανονική” παρέμβαση σέ χρόνιο ἐκκλησιαστικό πρόβλημα

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΛΙΑ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Ἅγιε Ναυπάκτου καί Ἄγ. Βλασίου

Κύριε, Κύριε Ἱερόθεε,

Μετά βαθυτάτης εὐλαβείας κατασπάζομαι τήν Θεοτίμητον Δεξιάν Σας.

Μεγίστην τιμήν διά τήν ἐλαχιστότητά μου ἡγοῦμαι τήν πρόθεσιν τῆς Ὑμετέρας Σεβασμιότητος νά δημοσιευθῆ, εἰς τήν ὑπό Θείου Πνεύματος ἐμφορουμένην καί ὑπό τήν Ὑμετέραν πεπνυμένην καθοδήγησιν ἐκδιδομένην μηνιαίαν “Ἐκκλησιαστικήν Παρέμβασιν” τῆς καθ’ Ὑμᾶς Ι. Μητροπόλεως, ἐπιστολή μου ἀπό 21/11/2000 πρός τούς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἀδελφότητος Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου, κοινοποιηθεῖσα ὑπ’ ἐμοῦ τή Ὑμετέρα Σεβασμιότητι ὑπό τύπον εὐλαβεστάτης Ἀναφορᾶς.

Ἐπειδή κύριοι παραλῆπται τῆς ἐν λόγω ἤσαν Κληρικοί διαθέτοντες πρός μελέτην σύν τοῖς ἄλλοις καί τό “Ι. Πηδάλιον” τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἠμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, τό ὁποῖον, κατά τήν πίστιν συγχρόνου Ἐκκλησιαστικοῦ Πατρός, πρέπει νά εἶναι τό πρώτον μετά τήν Ἁγίαν Γραφήν Ι. Βιβλίον, πού θά μελετοῦν οἱ εὐλαβέστατοι Κληρικοί καί οἱ ὀσιώτατοι Μοναχοί, παρέθεσα εἰς αὐτήν τάς συστάσεις τοῦ Ἀγγέλου τῆς Ἀντιοχείας, τοῦ Ἁγίου καί Θεοφόρου Ἰγνατίου. Ἐν συνεχεία ἀνεφέρθην εἰς ὀκτώ (8) Ι. Κανόνας Ἁγιωτάτων Συνόδων, ἄνευ ἀναπτύξεως τοῦ περιεχομένου των. “Γινώσκουσι γάρ Νόμον” (Ρωμ. ζ’ 1) ἔγραφον.

Ἐφ’ ὅσον ὅμως τή Εὐλογία τῆς Ὑμετέρας πολυσεβάστου μοί Σεβασμιότητος τό περιεχόμενον τῆς ἐπιστολῆς μου πρόκειται νά περιέλθη εἰς γνῶσιν τοῦ Ὑμετέρου εὐσεβοῦς ποιμνίου, τοῦ ἀκολουθοῦντος τόν Θεοπρόβλητον Ποιμενάρχην του, μή γνωρίζοντος ὅμως τό ἀκριβές περιεχόμενον τῶν συγκεκριμένων Ι. Κανόνων, θεωρῶ σκόπιμον, ἐάν τυγχάνη τοῦτο τῆς Ὑμετέρας εὐλογίας, ἐπανερχόμενος ἐπί τοῦ θλιβερωτάτου τούτου θέματος, νά ἀναφερθῶ ἀναλυτικῶς πώς εἰς τούς ἐν λόγω Ι. Κανόνας.

I. Ὕβρις κατά Ἐπισκόπου

Ὁ νέ’ Ι. Ἀποστολικός Κανών ὁρίζει. “Εί τίς Κληρικός ὑβρίσοι τόν Ἐπίσκοπον, καθαιρέσθω. Ἄρχοντα γάρ τοῦ λαοῦ σου οὐκ ἐρεῖς κακώς”. Ο Ι. Κανών μᾶς θυμίζει τόν ἐντολήν “ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου οὐ κακῶς ἐρείς” (Ἐξ. κβ’, 28), καί τόν Ἀπόστολον Παῦλον ἐπαναλαμβάνοντα αὐτήν (Πράξ. κγ’, 5).

Ὕβρις δέν εἶναι μόνον ἡ ἐκστόμισις κακοήχων φράσεων εἰς βάρος προσώπου τινός. Ὕβρις εἶναι καί πάσα ἐνέργεια προδίδουσα ἔλλειψι σεβασμοῦ, μάλιστα δέ ὑποδεεστέρου ἰεραρχικῶς πρός ἀνώτερόν του, ὡς εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν Πρεσβυτέρου (καί Μοναχοῦ) - Ἀρχιμανδρίτου πρός τόν Ἐπίσκοπόν του. Τό νά ἀρνῆται ὁ Ἱερεύς (καί Μοναχός) ὑπακοή εἰς τόν Ἐπίσκοπόν του εἶναι ἀπόδειξις, ὅτι περιφρονεῖ τόν Ἡγούμενον τῆς Ἐπισκοπῆς Ἀρχιερέα. Εἶναι καταπάτησις τῆς Παυλίου ἐντολῆς “πείθεσθε τοῖς ἠγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε• αὐτοί γάρ ἀγρυπνούσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ὡς λόγον ἀποδώσοντες• ἴνα μετά χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καί μή στενάζοντες• ἁλυσιτελές γάρ ὑμίν τοῦτο” (Ἑβρ. ἰγ’ 17).

Ὁποίους ἀλαλήτους στεναγμούς ἐκβάλλει ὁ Ἐπίσκοπός του Θεοῦ, ὅταν ἀρνοῦνται συμμόρφωσιν πρός τάς ὁδηγίας του καί δυσχεραίνουν τόν ἀγώνα τοῦ οἱ φυσικοί συνεργᾶται του, ἀπό τούς ὁποίους προσδοκᾶ κουφισμόν εἰς τόν μόχθον του!

II. Ἔργα “ἄνευ γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου”

Ὁ λθ’ Ι. Ἀποστολικός Κανών ἐντέλλεται. “Οι Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι ἄνευ γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου μηδέν ἐπιτελείτωσαν. Αὐτός γάρ ἐστίν ὁ πεπιστευμένος τόν λαόν τοῦ Κυρίου, καί τόν ὑπέρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν λόγον ἀπαιτηθησόμενος”.

Εἰς τόν Ἐπίσκοπον ἔχει ἀνατεθῆ ἡ εὐθύνη διά τάς ψυχᾶς τοῦ ποιμνίου ἐν οἶς καί οἱ Μοναχοί. Ἀπό αὐτόν θά ζητήσει λόγον ὁ Κριτής διά τό Ποίμνιόν Του. Λοιπόν τίποτα δέν πρέπει νά γίνεται “ἄνευ γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου”.

Τήν ἴδιαν ἐντολήν ἐπαναλαμβάνει καί ὁ νζ’ Ι. Κανών τῆς ἐν Λαοδικεία Συνόδου. Ὅσοι εἶναι Ἐπίσκοποι “ἐν ταῖς κώμαις καί ἐν ταῖς χώραις”, στίς κωμοπόλεις καί στά χωριά, “μηδέν πράττειν ἄνευ γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου του ἐν τῇ πόλει. Ὠσαύτως δέ καί τούς Πρεσβυτέρους μηδέν πράττειν ἄνευ τῆς γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου”.

III. “Τον Ἐπίσκοπον ἐξουσίαν ἔχειν τῶν τῆς Ἐκκλησίας πραγμάτων”.

Ὁ μά’ Ι. Ἀποστολικός Κανών προστάσσει. “Προστάσσομεν τόν Ἐπίσκοπον ἐξουσίαν ἔχειν τῶν τῆς Ἐκκλησίας πραγμάτων. Εἰ γάρ τάς τιμίας των ἀνθρώπων ψυχᾶς αὐτῶ πιστευτέον, πολλοῦ ἄν δέη περί τῶν χρημάτων ἐντέλλεσθαι, ὥστε κατά τήν αὐτοῦ ἐξουσίαν πάντα διοικεῖσθαι καί τοῖς δεομένοις διά τῶν Πρεσβυτέρων καί Διακόνων ἐπιχορηγεῖσθαι μετά φόβου Θεοῦ καί πάσης εὐλαβείας”.

Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἦτο παραλλήλως πρός τόν Θ. Λόγον καί ἡ μέριμνα ἀνακουφίσεως τῶν ἐνδεῶν. Τοῦτο συνάγεται ἐξ ὅσων μᾶς πληροφοροῦν ὁ Ι. Εὐαγγελιστής Λουκᾶς (Πράξ. δ’ 5 καί ἴα’ 29-30) καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ἅ’ Κορ. ἴς’ 2).

Περί τά μέσα του Β’ αἰῶνος μ.Χ. ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος, ὁ φιλόσοφος καί μάρτυς, μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι οἱ Χριστιανοί κάθε Κυριακή ἐτέλουν τήν θ. Εὐχαριστίαν, καί περί τό τέλος αὐτῆς “οἱ εὐποροῦντες καί βουλόμενοι κατά προαίρεσιν ἕκαστος τήν ἐαυτοῦ, ὅ βούλεται, δίδωσι, καί τό συλλεγόμενον παρά τῷ προεστώτι ἀποτίθεται, καί αὐτός ἐπικουρεῖ ὀρφανοῖς τέ καί χήραις καί τοῖς διά νόσον ἤ δί’ ἄλλην αἰτίαν λειπομένοις, καί τοῖς ἐν δεσμοῖς οὔσι, καί τοῖς παρεπιδήμοις οὔσι ξενοις, καί ἁπλῶς πάσι τοῖς ἐν χρεία οὔσι, κηδεμών γίνεται” (Ἅ’ Ἀπολογία, 67, 6).

Τό ἔργον τοῦτο, τήν περίθαλψιν τῶν ἐνδεῶν, ἡ Ἐκκλησία ἀνέθεσεν ἐν τέλει εἰς τήν ἀποκλειστικήν εὐθύνην τῶν Ἐπισκόπων ἐπικουρομένων ὑπό τῶν Πρεσβυτέρων καί Διακόνων. Ἐφ’ ὅσον ὁ Θεός εἰς τόν Ἐπίσκοπον ἔχει ἐμπιστευθῆ τάς πολυτιμωτάτας ψυχᾶς τῶν Χριστιανῶν, Κληρικῶν, Μοναχῶν καί Λαοῦ, πολύ περισσότερον ἡ Ἐκκλησία ἐμπιστεύεται εἰς αὐτόν τά χρήματα καί ὅλα τα πράγματά Της, ὥστε σύμφωνα μέ τήν πνευματικήν ἐξουσίαν του, τόν σεβασμόν του πρός τόν Θεόν καί ὅλη τήν εὐλάβειά του, νά ἐπιχορηγῆ διά τῶν συνεργατῶν του, εἰς ὅσους ἔχουν ἀνάγκην.

Τά αὐτά ὁρίζει καί ὁ κέ' Ι. Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχεία Συνόδου. “Επίσκοπον ἔχει τῶν τῆς Ἐκκλησίας πραγμάτων ἐξουσίαν, ὥστε αὐτά διοικεῖν εἰς πάντας τους δεομένους μετά πάσης εὐλαβείας καί φόβου Θεοῦ...”.

Εἰς τήν συνέχειαν ὁ ἐν λόγω Ι. Κανών ὁρίζει καί τάς συνεπείας τῆς κακῆς διαχειρίσεως “τῶν τῆς Ἐκκλησίας πραγμάτων”.

IV. Ἡ ὑποταγή τῶν μοναχῶν εἰς τόν Ἐπίσκοπόν της πόλεως

Ἴσως κάποιος προβάλη τήν ἔνστασιν, ὅτι ἡ ὑποχρέωσις ὑπακοῆς εἰς τόν Ἐπίσκοπον καί ἡ ἐξουσία αὐτοῦ νά διαχειρίζεται τά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας ἀφορᾶ εἰς τούς Κληρικούς τῶν πόλεων καί τῶν χωρίων, δηλαδή εἰς τήν ἐνοριακήν, ὅπως θά ἐλέγαμε σήμερον, περιουσίαν καί ὄχι εἰς τούς Ἱερεῖς καί μοναχούς ἤ καί τήν περιουσίαν τῶν Μοναστηρίων.

Ἀπάντησιν εἰς αὐτό δίδουν οἱ Ἅγιοι πατέρες τῆς Δ' Οἴκ. Συνόδου (ἡ' Κανών). “Οι Κληρικοί τῶν πτωχείων καί Μοναστηρίων καί Μαρτυρίων ὑπό τήν ἐξουσίαν τῶν ἐν ἑκάστη πόλει Ἐπισκόπων, κατά τήν τῶν Ἁγίων Πατέρων παράδοσιν, διαμενέτωσαν καί μή κατά αὐθάδειαν ἀφηνιάτωσαν τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου. Οἱ δέ τολμῶντες ἀνατρέπειν τήν τοιαύτην διατύπωσιν καθ’ οἶον δήποτε τρόπον καί μή ὑποτασσόμενοι τῷ ἰδίω Ἐπισκόπω, εἰ μέν εἶεν Κληρικοί, τοῖς τῶν κανόνων ὑποκείσθωσαν ἐπιτιμίοις, εἰ δέ μονάζοντες ἤ Λαϊκοί ἔστωσαν ἀκοινώνητοι”.

“Αφηνιάζω: ἐπί ἵππων... δέν ὑπακούω εἰς τόν χαλινόν... 2) μεταφορικῶς ἐπί προσώπων, ἐναντιοῦμαι στασιακῶς κατά τῆς ὀφειλομένης ὑπ’ ἐμοῦ ὑποταγῆς...” (“Μέγα Λεξικόν ὅλης της Ἑλληνικῆς Γλώσσης” Δ.Β. Δημητράκου - Μεσικλή, 1954, τ. Β', σέλ. 1235).

Κατά τόν ὑπ’ ὄψει Ι. Κανόνα ἡ ὑπακοή εἰς τόν ἐκασταχού Ἐπίσκοπον εἶναι ὑποχρέωσι καί τῶν ἐγκαταβιούντων εἰς τά Μοναστήρια. Τοῦτο μάλιστα τήν ἐποχήν τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου (451 μ.Χ) δέν ἦτο κάτι καινοφανές. Ἦτο παλαιοτέρα παράδοσις τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Ὅλοι λοιπόν οἱ ἐν τοῖς Μοναστηρίοις, Κληρικοί καί ἁπλοί Μοναχοί, ἀπαγορεύεται νά ἐναντιώνωνται ἐπαναστατικῶς καί μέ αὐθάδεια κατά τῆς ὀφειλομένης ὑποταγῆς εἰς τόν Ἐπίσκοπόν τους. Ὅσοι δέ τολμοῦν καθ’ οἶον δήποτε τρόπον νά ἀνατρέψουν τόν Κανόνα αὐτόν καί νά μήν ὑποτάσσωνται εἰς τόν Ἐπίσκοπόν τους, ἐάν μέν εἶναι Κληρικοί, νά ὑποστοῦν τά προβλεπόμενα ὑπό τῶν Ι. Κανόνων ἐπιτίμια, ἐάν δέ εἶναι Μοναχοί ἤ Λαϊκοί νά γίνωνται ἀκοινώνητοι, δηλαδή νά ἀφορίζωνται.

Τό ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας, τοῦ ἀφορισμοῦ, λοιπόν προβλέπουν οἱ Ι. Κανόνες διά τούς Μοναχούς τους ἀρνουμένους τήν μοναχικήν ἀρετήν τῆς ὑπακοῆς εἰς τόν Ἐπίσκοπόν τους.

V. Συνωμοσία, Φατρία, Τυρεία.

“... Εἰ τινές Κληρικοί ἤ μονάζοντες εὐρεθεῖεν συνομνύμενοι ἤ φατριάζοντες ἤ κατασκευᾶς τυρεύοντες Ἐπισκόποις, ἤ συγκληρικοῖς, ἐκπιπτέτωσαν πάντη τοῦ οἰκείου βαθμού” (ἰη' Ι. Κανών τῆς Δ' Οἴκ. Συνόδου).

Ἄν ὑπάρξουν Κληρικοί ἤ Μοναχοί συνωμοτοῦντες κατά Ἐπισκόπων ἤ συγκληρικῶν, ἤ διασποῦν εἰς ἐσωτερικᾶς παρατάξεις τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἤ δημιουργοῦν σκληρᾶς καί πονηρᾶς καταστάσεις εἰς τούς Ἐπισκόπους των, αὐτοί πρέπει νά ἐκπίπτουν τελείως ἀπό τόν βαθμόν τους, νά καθαίρωνται.
Τά αὐτά, σχεδόν ἐπί λέξει, ἐπιτάσσει καί ὁ λδ' Ι. Κανών τῆς Πενθέκτης.

Ἱ.Τούς καθ’ ἑκάστην πόλιν καί χῶραν μονάζοντας ὑποτετάχθαι τῷ Ἐπισκόπω

Ἐν τέλει ἅς μου ἐπιτραπῆ νά προσθέσω τόν δ' Ι. Κανόνα τῆς Δ' Συνόδου. “Τους καθ’ ἑκάστην πόλιν καί χῶραν μονάζοντας ὑποτετάχθαι τῷ Ἐπισκόπω... ἐν οἶς τόποις ἀπετάξαντο, προσκαρτεροῦντες, μήτε δέ ἐκκλησιαστικοῖς, μήτε βιωτικοῖς παρενοχλεῖν πράγμασι, ἤ ἐπικοινωνεῖν, καταλιμπάνοντες τά ἴδια Μοναστήρια, ἤ μήποτε ἄρα ἐπιτραπεῖεν διά χρείαν ἀναγκαίαν ὑπό τοῦ τῆς πόλεως Ἐπισκόπου... Τόν δέ παραβαίνοντα τοῦτον ἠμῶν τόν ὄρον, ὠρίσαμεν ἀκοινώνητον εἶναι...”.

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἑρμηνεύει. “Οι δέ Μοναχοί οἱ εἰς κάθε πόλιν καί χῶραν εὑρισκόμενοι, νά ὑποτάσσωνται εἰς τόν τοῦ τόπου Ἐπίσκοπον... διαμένοντες εἰς τά Μοναστήρια ἐκεῖνα, ὅπου ἐκουρεύθησαν, χωρίς νά ἀφίνουν αὐτά καί νά περιπλέκουσι τόν ἐαυτόν τούς εἰς ἐκκλησιαστικά καί πολιτικά πράγματα, ἔξω μόνον ἄν κατ’ ἀνάγκην καί χρείαν διορισθοῦν εἰς τοῦτο ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου κρίναντος αὐτούς ἐπιτηδείους... Ὅστις παραβῆ τόν κανόνα τοῦτον, νά ἀφορίζεται” (Πηδάλιον, σέλ. 188).

Σεβασμιώτατε Πάτερ,

Προσεύχομαι εἰς τόν Κύριον, καλῶς δ’ ἐπίσταμαι, ὅτι καί ἡ Ὑμετέρα Σεβασμιότης τό αὐτό νυχθημερόν πράττει, ὥστε καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἀδελφότητος Σωτῆρος Ναυπάκτου, φωτιζόμενοι ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μή παρεμβάλουν προσκόμματα, ἐκκλησιαστικοῖς ἤ κοσμικοπολιτικοῖς νομικοῖς πράγμασι, εἰς τό θεάρεστον ἔργον Ὑμῶν, καί νά συνειδητοποιήσουν τήν ἀνάγκην τῆς ψυχοσωτηρίου ὑποταγῆς καί ὁλοπροθύμου ὑπακοῆς εἰς τόν Θεοπρόβλητον Ἐπίσκοπόν τους.

Ἐπί τούτοις, ἀπεκδεχόμενος τάς Πατρικᾶς εὐλογίας τῆς Ὑμετέρας πολυσεβάστου μοί Σεβασμιότητος, διατελῶ

Μετά βαθυτάτου σεβασμοῦ

Κωνσταντῖνος Κόλιας, Θεολόγος

Ἐπιστολή πρός τήν Ἱερὰ Μονή Μεταμορφώσεως

Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἀδελφότητος Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Ναυπάκτου,

Χαίρετε ἐν Κυρίω καί ὑγιαίνετε κατ’ ἄμφω.

Κατά τόν Ἄγγελον τῆς Ἀντιοχείας, τόν Ἅγιον καί Θεοφόρον Ἰγνάτιον, “Πάντες τῷ Ἐπισκόπω ἀκολουθεῖτε... Μηδείς χωρίς Ἐπισκόπου τί πρασσέτω τῶν ἀνηκόντων εἰς τήν Ἐκκλησίαν... Ὅπου ἄν φανῆ ὁ Ἐπίσκοπος, ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἔστω... Ὅ ἄν Ἐκείνος”, ὁ Ἐπίσκοπος, “δοκιμάση, τοῦτο καί τῷ Θεῶ εὐάρεστον” (Ἰγνατίου πρός Σμυρναίους, ἔααα, 1-2). “Ο τιμῶν Ἐπίσκοπον ὑπό θεοῦ τετίμηται• ὁ λάθρα Ἐπισκόπου τί πράσσων τῷ διαβόλω λατρεύει” (ἔνθα ἀνωτ., ἀέ, 1).

Σχετικῶς διακελεύουσι καί οἱ Ι. Κανόνες: 1) λθ', μά', καί νέ' Ἀποστολικοί, 2) ἡ' καί ἰη' τῆς Δ' Οἴκ. Συνόδου, 3) λδ' τῆς Πενθέκτης, 4) κέ' Ἀνιοχείας, 5) νζ' Λαοδικείας καί πολλοί ἄλλοι.

Ὁ ἐκ τῶν Μεγίστων Φωστήρων τῆς Τρισηλίου Θεότητος Ἱερός Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ: “Μή μοί τούς ἔξω νόμους λέγε” (Ι. Πηδάλιον, ἔκδ. “Αστήρ”, 1957, σέλ. κά'). “Ει δέ τίς μαχόμενον τύπον”, πολιτικόν νόμον καί βασιλικόν, “τοῖς νῦν ὠρισμένοις προσκομίσοι, ἄκυρον τοῦτον εἶναι ἔδοξε τή Ἁγία πάση καί ΟἰκουμενικήΣυνόδω” (ἡ’ Ι. Κ. τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς, ἐν Ι. Πηδαλίω, σέλ. 177-178).

Ἀπό χρόνου ἱκανοῦ ὑπώπτευσα ἀντίθεσιν ὑμῶν πρός τόν Ἐπίσκοπόν σας. Ἤδη αὕτη ἦλθεν εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος.

Ἴνα μή θεωρηθῶ συνευδοκῶν ὑμίν τή πρός τόν Ἐπίσκοπόν σας ἀνυπακοή, παρακαλῶ ὅπως ἔχητε μέ παρητημένον τῆς συνδρομῆς τῆς ὑμετέρας ἐκδόσεως “Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανών”.

Ἐπί τούτοις διατελῶ

Μετά τῆς ἐν Κυρίω ἀγάπης
Κωνσταντῖνος Κόλιας, Θεολόγος

Κοίν.: ὑπό τύπον εὐλαβεστάτης Ἀναφορᾶς, πρός τόν Σεβασμιώτατον καί Θεοτίμητον Μητροπολίτην Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Κύριον, Κύριον Ἱερόθεον
Ἀθῆναι 21-11-2000

Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου Διονυσιάτου: Β' Ἐπιστολὴ γιὰ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου

Στὸ 91ο τεῦχος, Σεπτεμβρίου 2003, εἴχαμε δημοσιεύσει τὴν ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ τοῦ Ὀσιολογιωτάτου Ἁγιορείτου Μοναχοῦ π. Θεοκλήτου, στὴν ὁποία ἐντόπιζε τὰ βασικὰ αἴτια τῆς ἀντιεκκλησιαστικῆς τακτικῆς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως καὶ τοῦ Ἡγουμένου αὐτῆς.

Ἡ ἐπιστολὴ ἐκείνη, ἀπ' ὅ,τι φαίνεται ἀπὸ τὰ γραφόμενα τοῦ π. Θεοκλήτου, προκάλεσε μιὰν ἀπάντηση ἀπὸ ὁρισμένους Ναυπακτίους, οἱ ὁποῖοι προσπάθησαν νὰ ὑπερασπιστοῦν τὴν Μονή. Ἔτσι, ὁ π. Θεόκλητος ἀναγκάστηκε νὰ στείλη μιὰ δεύτερη ἐπιστολή, τὴν ὁποία ἐπιγράφει "Ἀπάντηση πρὸς Ναυπακτίους ἐπιστολογράφους".

Τὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ δημοσιεύουμε ἐν συνεχείᾳ.

***

Ἐὰν οἱ δύο ἐπιστολές, τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν Ναυπακτίων, δὲν ἐξέφραζαν καὶ τὶς ἴδιες ἀντιρρήσεις "πολλῶν Ναυπακτίων Χριστιανῶν", ἴσως νὰ μὴ ἔγραφα τὴν ἀπάντησή μου στὴν φιλόξενη "Παρέμβαση", ἀλλὰ θὰ περιοριζόμουν σὲ δύο ἐπιστολὲς προσωπικές. Ἀναχωρῶντας, λοιπόν, ἀπὸ τὶς "ἀντιρρήσεις τῶν πολλῶν...." στὸ δημοσίευμά μου στὸ ἴδιον Περιοδικόν, περὶ τοῦ Μοναστηρίου τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τῶν χρονίων τριβῶν μεταξὺ τῶν διαδεχομένων Ἐπισκόπων καὶ τοῦ ἡγουμένου π. Σπυρίδωνος, εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ ἐπαναλάβω τὰ ἑξῆς:

1) Δὲν θὰ ἐπενέβαινα, γιὰ δεύτερη φορά, στὶς μεταξὺ τοῦ Μητροπολίτου καὶ τοῦ ἡγουμένου ἀντιλογίες, ἂν δὲν μὲ τρόμαζεν ἡ ἐκφρασθεῖσα ἀγανάκτηση τοῦ Σεβασμιωτάτου κατὰ τοῦ π. Σπυρίδωνος. Γνωρίζοντας δὲ τὴν δύναμη καὶ τὶς συνέπειες τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Ἀρχιερέως, ἔσπευσα νὰ συστήσω στοὺς συμπολῖτες μου Ναυπακτίους τὸν κίνδυνον, ποὺ διατρέχουν ὑποστηρίζοντες τὶς παρὰ τοὺς Ἱεροῦς Κανόνες, ἐνέργειες καὶ πράξεις τοῦ ἡγουμένου, ὅσον καὶ ἂν φαίνονται στοὺς ἀγνοοῦντες καλές.

2) Πρέπει νὰ διαβεβαιώσω τοὺς ἐπιστολογράφους μου καὶ κατ' ἐπέκταση τοὺς συμφωνοῦντας μὲ αὐτούς, ὅτι καὶ τὸν π. Σπυρίδωνα ἀγαπῶ καὶ τοὺς ἀδελφοὺς τῆς Μονῆς, ὅπως ἀπέδειξαν οἱ πρὸ ἐτῶν συμβουλές μου, ὡς πρεσβυτέρου στὴν ἡλικίαν καὶ στὸν μοναστικὸν βίον, ἀλλὰ καὶ ἡ τελευταία παρέμβασή μου ἐγένετο ἐξ ἀγάπης καὶ μόνον, δίδοντας ἀφορμὲς ἀναθεωρήσεως τῆς συμπεριφορᾶς ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου τοῦ κατὰ τ' ἄλλα καλοῦ π. Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος ἐρρίφθη στὴν περιπέτειαν νὰ γίνη κοινοβιάρχης χωρὶς τὰ ἀπαραίτητα προσόντα. Καί, ὡς ἦτο ἑπόμενον, νὰ ἐμπαίζεται ὑπὸ τῶν δαιμόνων.

3) Εἶχαν τὴν καλωσύνην, οἱ ἐπιστολογράφοι μου, νὰ μοῦ ἀποστείλουν τὸ τεῦχος τῶν Χριστουγέννων "Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν", γιὰ νὰ θαυμάσω τὴν δραστηριότητα τοῦ ἁγίου ἡγουμένου, ὥστε νὰ μὴ ἀνησυχῶ γιὰ τὴν πορείαν του, ὅπως εἶχα γράψει. Πρὶν σχολιάσω τὸ περιεχόμενον, θὰ συνιστοῦσα ἀδελφικῶς στοὺς καλοὺς Ναυπακτίους νὰ συγκρατοῦν τὸν ἐνθουσιασμόν των γιὰ τὴν "σπουδαίαν δραστηριότητα" τοῦ π. Σπυρίδωνος, ποὺ προβάλλει τὸ Περιοδικόν, γιὰ τὸν λόγον ὅτι ἡ δραστηριότης τῶν Μοναχῶν δὲν κρίνεται μὲ τὰ κοσμικὰ κριτήρια, ἀλλὰ μέσα στὰ πλαίσια τῆς μοναστικῆς πνευματικῆς παραδόσεως. Ἑπομένως, ποίαν ἀξίαν ἔχουν οἱ ἐπαινετικὲς κρίσεις ἑνὸς κοσμικοῦ δημοσιογράφου γιὰ τὸ μοναστήρι καὶ τοὺς μοναχούς; Ἀντιθέτως, μάλιστα, οἱ ἔπαινοι ἑνὸς κοσμικόφρονος, κρίνοντος μὲ ἐγκόσμια κριτήρια, δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχήσουν τοὺς ἐπαινεθέντες; ἀφοῦ ὁ κόσμος φιλεῖ ὅ,τι εἶναι κοσμικόν, σαρκικόν, ἐμπαθές, γήϊνον, ἀπατηλόν;

4) Ἂς ἔλθωμεν τώρα στὰ ἐπαινεθέντα ἔργα: Γράφετε γιὰ τὴν αἴγλη τοῦ μοναστηρίου ἀπὸ τὸ συνέδριο τῶν δικαστῶν, (μᾶλλον δικαστίνων, γιατί οἱ μὲν ἄνδρες ἦσαν ὀλίγοι, οἱ δὲ γυναῖκες πλῆθος πολύ). Ὥστε φρονεῖτε ὅτι, ὅταν ἕνα ἱερὸν μοναστήριον ἀνδρῶον παρέχει αἴθουσες καὶ φιλοξενίαν σὲ ἕνα τόσον μεγάλον ἀριθμὸν νεαρῶν δικαστίνων (ὅπως δείχνει ἡ ἔγχρωμη φωτογραφία) στεφανοῦται ὑπὸ αἴγλης; Ξέρετε τί λέτε, ἐκθέτοντες τὴν σοβαρότητά σας; Ὥστε τὰ πλήθη τῶν Ὀρθοδόξων μοναστηρίων, ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, ποὺ δὲν εἶχαν συνεδριακὲς διευκολύνσεις, ὅπως ὁλόκληρον τὸ Ἅγιον Ὅρος, στεροῦνται τῆς λαμπρᾶς αὐτῆς αἴγλης, ὅτι εἶναι ἀτελῆ; Ὕστερ' ἀπὸ τέτοιες κρίσεις καὶ ἀξιολογήσεις δύναται νὰ συνομιλήση μαζί σας ἕνας χριστιανός, ποὺ γνωρίζει τί σημαίνει ὀρθόδοξον μοναστήριον; Τὸ ἀπελπίζον εἶναι, κατὰ τὴν δήλωσή σας, ὅτι πολλοὶ φρονοῦν τὰ ἴδια μὲ σᾶς. Μία ἀδελφική-γεροντικὴ σύσταση: Φαίνεσθε κάτοχοι κάποιας παιδείας, πῶς ἐπιτρέπετε στὸν ἑαυτόν σας νὰ ἐκφέρη γνώμην γιὰ ἕναν θεσμόν, ποὺ ἀγνοεῖτε; Γι' αὐτὸ θὰ σᾶς συνιστοῦσα ἢ νὰ διαβάσετε τοὺς Ἁγίους Ἀσκητικοὺς Πατέρας, γιὰ νὰ μάθετε τί εἶναι ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμὸς (σκοπός, τρόπος ζωῆς, πνευματικὲς ἐμπειρίες) ἢ τοὐλάχιστον μὴ ἐκφέρετε γνώμην καὶ ἐνθουσιάζεσθε γιὰ μίαν τραγικὴν πραγματικότητα, ποὺ ἕνα Ὀρθόδοξον μοναστήρι, μετεβλήθη σὲ ἀκαθόριστον κέντρον ἐγκοσμίων ἐνδιαφερόντων μὲ τὸ συνέδριον τῶν δικαστῶν τώρα, πέρυσι δὲ μὲ τὸ συνέδριον τῶν κοσμικοτάτων ἱσπανίδων, θαυμαστριῶν τοῦ μετρίου ποιητοῦ Θερβάντες, ὅπου –ὅπως ξανάγραψα– οἱ ἀρνησίκοσμοι μοναχοὶ μετεβλήθησαν σὲ λακέδες τῶν ἡμιγύμνων ἱσπανίδων. Καί, ἀγαπητοί μου συντοπῖτες, μοῦ στείλατε τὴν φωτογραφία γιὰ νὰ ἰδῶ καὶ νὰ θρηνήσω τὸ κατάντημα ἡγουμένου, χειροκροτοῦντος τί; Τοὺς συνέδρους, ἀξιοσέβαστους μέν, ἀσχέτους δὲ πρὸς τὸν μοναχισμόν μας, ἀναπτύσσοντας ἀπόψεις περὶ τῶν τροχαίων δυστυχημάτων, μὴ ὑποπτευόμενος οὔτε τὸν ἀξιοθρήνητον προσωπικὸν τοῦ ἐκτροχιασμόν, οὔτε τοῦ εὑρισκομένου ἐν ἐκτροχιασμῷ ἀπὸ ἐτῶν μοναστηρίου ποὺ φέρεται ὁλοταχῶς κατὰ κρημνῶν! Ἑπομένως, μὴ σεμνύνεσθε γιὰ κάτι ποὺ θρηνεῖται ἀπὸ τοὺς σώφρονας μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς καὶ προκαλεῖ χαρὰν στοὺς πανούργους δαίμονες.

5) Στὴν συνέχεια μοῦ συνιστᾶτε νὰ θαυμάσω τὸ "οἰκοδομικὸν ἀριστούργημα", τὸν ἰερὸν ναόν, καὶ νὰ "μακαρίσω" τὸν δημιουργόν του π. Σπυρίδωνα. Καὶ πάλιν θὰ διαφωνήσω μαζί σας καὶ μὲ τοὺς σωφρονούντας Ἐπαχτίτες. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά, ποὺ ἔγραψα ὅτι δὲν "δένει" ὁ ἰερὸς ναὸς μὲ τὸ σύνολον τοῦ μοναστηρίου. Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ ὁρώμενος ὁ τεράστιος ἰερὸς ναὸς ἐντὸς τοῦ μοναστηριακοῦ χώρου, ἀποτελεῖ κραυγαλέαν παραφωνίαν λόγῳ ἀσυμμετρίας. Ἀλλὰ καὶ μεταφερόμενος στὸ κέντρον τῆς μικρᾶς πόλεως τῆς Ναυπάκτου καὶ πάλιν θὰ βοᾶ γιὰ τὴν ἀσυμμετρίαν του. Ἕνας ἰ. ναός, ποὺ ἐνθυμίζει Ἀγιὰ Σοφιά, γίνεται ἁρμονικὸς μόνον σὲ μεγαλόπολη. Οἱ ἰ. ναοί, ἀδελφοὶ μοῦ ἐν Χριστῷ, κτίζονται ἀναλόγως τῶν ἀναγκῶν, δηλαδὴ γιὰ συγκεκριμένους, ὡς ἔγγιστα ἀριθμοὺς ἐκκλησιαζομένων. Ἕνας ναὸς χωρητικότητος 4-5.000 πιστῶν, μὲ προορισμὸν νὰ στεγάση 20 μοναχούς, προκαλεῖ ἐρωτήματα. Ἀλλὰ ἴσως εἰπῆτε, ὅτι ἐσχεδιάσθη μὲ προοπτικὴν τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ λαϊκῶν ἀμφοτέρων τῶν φύλων. Καὶ αὐτὸ εἶναι προφανές, ἀφοῦ ὄχι μόνον ἄβατον δὲν εἶναι ταῖς γυναιξίν, ἀλλὰ καὶ ὡς ἐχόντων ἀγγελικὴν ἀπάθειαν τῶν μοναχῶν, ὁ ἡγούμενος προσκαλεῖ τὶς γυναῖκες, ὡς γνωστόν, νὰ συναναστρέφονται τοὺς μοναχοὺς ἀδελφικῶς καὶ ἀκινδύνως! Πάντως, ὁ ἀτελὴς ἤδη τεράστιος ἰ. ναός, ὡς ἀκατάλληλος γιὰ τοὺς 20 μοναχούς, πιθανὸν νὰ χρησιμοποιηθῇ ὑπὸ τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου ὡς μητροπολιτικὸς εἰς τὸ μέλλον. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ὠφέλιμη πλευρά του ἐκ κενοδοξίας κτίσματος. Ἐγὼ πάντως ἐκουράσθην ν' ἀσχολοῦμαι μὲ ἕνα ἀνιαρὸν θέμα, ποὺ μὲ ὑποχρεώνει σὲ ἔντονη προσευχὴ νὰ φωτίση τὸν δυστυχῆ ἀδελφὸν Σπυρίδωνα ὁ Κύριος καὶ τὴν ἀτυχῆ ἀδελφότητα, ὅπως ἐν ταπεινώσει ἀκολουθήσουν τὴν ὁδὸν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀμήν.

Ἅγιον Ὅρος 16/29.ΧΙΙ.03

Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης, παπποῦς ἐτῶν 90-2

Υ.Γ Γράφοντας γιὰ ἐκτροχιασμὸν τοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ καὶ τοῦ μοναστηρίου, κυριολεκτῶ, ἔχοντας ὑπ' ὄψει μου τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας περὶ τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος καὶ περὶ τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ. Ὅταν λοιπὸν οἱ Ἅγιοι Πατέρες λέγουν ὅτι "ἐκεῖνος ποὺ ἐνεργεῖ ἐν ἀγνοίᾳ τοῦ Ἐπισκόπου, τῷ διαβόλῳ δουλεύει", καὶ ὅταν ὑπάρχη πλῆθος Ι. Κανόνων, ποὺ εἰς οὐδένα κληρικὸν ἐπιτρέπουν νὰ ἐνεργῆ ἄνευ τῆς γνώμης τοῦ Ἐπισκόπου, τότε ἡ χρονία σύγκρουση μετὰ τῶν ἑκάστοτε Ἐπισκόπων του π. Σπυρίδωνος, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ ἐκτροχιασμός; Καὶ ἡ Μονή, λειτουργοῦσα ἐν ἐκτροπῇ ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων, τί ἄλλο εἶναι ἀπὸ ἐκτροχιασμός, μὲ ἀπόληξη τὸν ψυχικὸν κρημνόν, ὅπως μάλιστα περιγράφει σχετικὴν σκηνὴν ὁ Πνευματικὸς π. Ἀρσένιος Κομπούγιας, καθ' ἥν ὁ π. Σπυρίδων εἶχεν ἐξαγριωθῇ; Ἐὰν ὁ Ἱεροκῆρυξ π. Σπυρίδων ἤθελε δραστηριότητες, πρὸ καθάρσεως καὶ ἁγιασμοῦ, ἱεραποστολικῆς ἐξωτερικῆς προσφορᾶς, ἄριστα ἠδύνατο νὰ συγκροτήση μίαν ἀδελφότητα ἐκ λαϊκῶν, διὰ νὰ ἔχη ρ/κὸν σταθμόν, συνεδριακὸν κέντρον καὶ τράπεζες μὲ ἐλευθέραν ἀνάμειξη μὲ γυναῖκες κοσμικές. Οὐδεὶς θὰ ἠδύνατο νὰ ψέξη τὸν Ἱερομόναχον. Ἐφαρμόζοντας ὅμως τὰ σχέδιά του αὐτὰ ἐπὶ μοναστηρίου, γίνεται εὐθὺς ἔνοχος ἀντορθοδόξων καινοτομιῶν. Ὁπότε ἡ πρὸς ἀποκατάσταση τῆς τάξεως ἐπέμβαση τῶν οἰκείων Ἐπισκόπων ἀποτελεῖ καθῆκον των πρὸς διάσωση τῆς γνησιότητος τοῦ μοναχικοῦ θεσμοῦ.

Τελειώνοντας τὶς ἐξ ἀγάπης καὶ πόνου παρατηρήσεις μου ἐπιθυμῶ νὰ εἰσηγηθῶ κάποιες λύσεις στὴν χρόνιαν διάσταση μεταξὺ τῶν Μητροπολιτῶν καὶ τῆς Ι. Μονῆς, χωρὶς νὰ γνωρίζω σὲ ποιό μέτρον συμφωνεῖ ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης. Ὑποθέτω ὅτι μὲ ὀλίγην καλὴν διάθεση καὶ ἐν φόβῳ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ χάριν τῆς ὁμονοίας τῶν Ναυπακτίων Χριστιανῶν θὰ ἐξετοπίζοντο τὰ αἴτια τῶν συγκρούσεων ποὺ βλάπτουν τὶς ψυχές: 1) Ὁ τεράστιος ἰερὸς Ναὸς πρὸς χρήση τῶν μοναχῶν ἀποτελεῖ σαφέστατη ἀνορθογραφίαν. Ἀνατιθέμενος ὅμως ὡς Μητροπολιτικὸς στὴν Μητρόπολιν Ναυπακτίας, ἀξιοποιεῖται καὶ ἀποκτᾶ, ἐπί τέλους, Μητροπολιτικὸν Ναὸν ἡ πόλη. Αὐτονόητον εἶναι ὅτι θὰ ἀναλάβη ἡ Ἱερὰ Ἐπισκοπὴ τὰ τεράστια ἔξοδα πρὸς ἀποπεράτωσιν του. 2) Τὸ ἀμφιθέατρον τοῦ συνεδριακοῦ κέντρου νὰ μεταβληθῆ σὲ αἴθουσαν ὁμιλιῶν. 3) Ὁ Ρ/κὸς Σταθμὸς νὰ ὑπαχθῇ στὴν ἱερὰ Μητρόπολη. 4) Ἡ Ἱερὰ Μονὴ νὰ ἐφαρμόση τὸ ἄβατον, περιτειχιζομένη. 5) Ἡ ἰχθυοτροφικὴ μονάδα νὰ μεταφερθῆ μακρὰν τοῦ μοναστηρίου, ὁπότε οἱ μοναχοὶ θὰ περιορισθοῦν στὴν πνευματικὴν ἀποστολήν των, προσευχόμενοι, μελετῶντες, ἁγνιζόμενοι καὶ ἁγιαζόμενοι βάσει τῶν μοναχικῶν Κανόνων. 6) Λησμόνησα νὰ ἀναφερθῶ στὸ θλιβερὸν Γηροκομεῖον, ποὺ διαφημίζει τὸ Περιοδικὸν τῆς Μονῆς. Ἡ Ναύπακτος δὲν ἔχει γηροκομεῖον; Πρὸς τί ὁ πρόσθετος αὐτὸς κενόδοξος ἀκτιβισμός; Οἱ μοναχοὶ νὰ περιορισθοῦν στὶς διακονίες των, στὴν μελέτη θεολογικῶν καὶ πνευματικῶν βιβλίων καὶ κυριότατα στὴν ἀδιάλειπτον προσευχήν, ὥστε ἐν ταπεινώσει νὰ "διανοιγοὺν οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς των", ὁπότε θὰ κλαύσουν γιὰ τὸν ἀπωλεσθέντα χρόνον καὶ γιὰ τὴν μεγάλην ἁμαρτίαν τοῦ διχασμοῦ τοῦ λαοῦ, ποὺ πρέπει νὰ εἶναι ἑνωμένος τῷ Ἐπισκόπω.

Ἐλπίζω καὶ προσεύχομαι νὰ εἰσακουσθῶ. Ἀλλὰ πρέπει νὰ βοηθήσουν καὶ ὅσοι σχετίζονται μὲ τὴν μονὴν καὶ τοὺς μοναχούς, ὥστε νὰ ἐφαρμοσθῇ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: "νεκρὸς ἥν καὶ ἀνέστη· ἀπολωλὸς καὶ εὑρέθη". Τὸ ἀκροτελεύτιον ἄρθρον τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος λέγει, ἂν θυμᾶμαι καλά, τὸ 114, ὅτι "ἡ τήρηση τοῦ παρόντος ἀνατίθεται στὴν φιλοπατρίαν τῶν Ἑλλήνων". Καὶ ἐν προκειμένῳ ἡ φροντίδα εἰρηνεύσεως ἀνατίθεται στὴν φιλοτιμίαν τῶν φιλοχρίστων Ναυπακτίων. Ταῦτα ἔγραψα ἀπὸ τὴν μοναστικὴν πεῖραν 63 ἐτῶν.

Θ.μ.δ.

Περί ἀκοινωνησίας τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως καί περί τοῦ καθηρημένου μοναχοῦ - Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου

Μέ ἀφορμή πρόσφατα δημοσιεύματα πού σκοπό ἔχουν τήν παραπλάνηση τῶν ἀναγνωστῶν καί τοῦ ποιμνίου γενικότερα, ἡ Ἱερά Μητρόπολη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου ἀναγκάζεται νά προβῆ σέ δύο ἐπισημάνσεις.

*

1. Περί τῆς ἀκοινωνησίας τῶν ἀδελφῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Σκάλας Ναυπάκτου

Ὅλη ἡ ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, πλήν τριῶν μελῶν αὐτῆς, παραμένει ὑπό τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας πού ἔχει ἐπιβληθῆ στούς Μοναχούς ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο διαδοχικῶς τά ἔτη 2007, 2011 καί 2012, καθόσον οὐδεμία πράξη διορθώσεως, μετανοίας ἤ μεταμελείας ἔχουν αὐτοί ἐπιδείξει.

Πρόσφατα (19-8-2016) ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀποφάσισε τήν ἄρση τοῦ ἐπιτιμίου τῆς ἀκοινωνησίας σέ τρία μέλη τῆς Μονῆς (δύο Διακόνους καί ἕναν Μοναχό), προκειμένου αὐτοί νά ἀσκήσουν καθήκοντα διοικήσεως καί διαχειρίσεως τῆς Μονῆς ὡς Τριμελής Ἐπιτροπή.

Οἱ τρεῖς Μοναχοί ἀρνήθηκαν νά ἀναλάβουν τά καθήκοντά τους καί κοινοποίησαν τήν ἄρνησή τους στήν Ἱερά Σύνοδο, ἡ ὁποία καί θά ἀποφασίση προσεχῶς, ὁπότε καί θά ἐκδοθῆ σχετική ἀνακοίνωση.  

*

2. Ὁ μοναχός που παριστάνει τόν Ἱερέα

Ὁ μοναχός Ἰγνάτιος Σταυρόπουλος καθαιρέθηκε μέ ἀπόφαση τοῦ Β΄/θμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου ἀπό τήν Ἱερωσύνη τό ἔτος 2014.

Παρά ταῦτα καί παρά τό ὅτι πολλάκις ἔχει συλληφθῆ, ἔχει δικασθῆ μέ τήν διαδικασία τοῦ αὐτοφώρου καί καταδικασθῆ ἐπανειλημμένως μέ ποινή φυλάκισης ἀπό τό Πλημμελειοδικεῖο Μεσολογγίου γιά τό παράπτωμα τῆς ἀντιποίησης ὑπηρεσίας θρησκευτικοῦ λειτουργοῦ, ἐξακολουθεῖ νά τελῆ «ἱεροπραξίες» ἀντικανονικῶς καί παρανόμως.

Συγχρόνως τελεῖ «ἱεροπραξίες» καί ἐκτός τῆς Μητροπόλεώς μας, προφανῶς παραπλανώντας τούς κατά τόπους Μητροπολίτες ὅτι εἶναι Ἱερέας.

Γιά παράδειγμα, πρίν λίγους μῆνες «λειτούργησε» στόν Ἱερό Ναό Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς, χωρίς νά λάβη κανονική ἄδεια ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη, καί μάλιστα ὁ ἴδιος δημοσιοποίησε τό γεγονός αὐτό στήν σελίδα του στό δίκτυο κοινωνικῆς δικτύωσης, ἀναρτώντας σχετικό κείμενο καί φωτογραφίες.

Κατόπιν τούτου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας ἀπέστειλε ἔγγραφο στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς κ. Δημήτριο, μέ τό ὁποῖο τόν ἐνημέρωνε γιά τό γεγονός αὐτό.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος σέ ἀπάντηση ἀπέστειλε στόν Μητροπολίτη μας ἐπιστολή, ἐκφράζοντας τήν λύπη του.

Ἐπειδή οἱ ἀντικανονικές πράξεις τοῦ εἰρημένου μοναχοῦ συνεχίζονται καί γιά νά μή πέσουν καί ἄλλες Μητροπόλεις καί Ἐνορίες θύματα αὐτῆς τῆς τακτικῆς, ἀλλά καί γιά νά ἐνημερωθοῦν οἱ Χριστιανοί τῆς Μητροπόλεώς μας –οἱ ὁποῖοι πιθανόν παραπλανῶνται ὅτι δῆθεν ἔχει ἀποκατασταθῆ ὁ εἰρημένος μοναχός– καί Χριστιανοί ἄλλων Ἱερῶν Μητροπόλεων, δημοσιεύουμε στήν συνέχεια τό γράμμα (153/16/1-8-2016) τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου.

*

Ἡ Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου (σὲ pdf):

«Σεβασμιώτατε καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ Ἅγιε Ναυπάκτου,

Ἔλαβον τήν ὑπ' ἀριθμ. πρωτ. 285 καί ἀπό 8ης Ἰουνίου 2016 ἐπιστολήν ὑμῶν περί τοῦ μοναχοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἰγνατίου Σταυροπούλου.

Ἐκφράζων τήν εἰλικρινῆ θλῖψιν μου διά τά ἀναφερθέντα εἰς τήν ὡς ἄνω ἐπιστολήν σας, γνωρίζω ὑμῖν εἰς ἀπάντησιν ὅτι κατόπιν ἀμέσου ἐπικοινωνίας μου μετά τοῦ Προϊσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὁ ὁποῖος ἐκλήθη διά ἐξηγήσεις ἐπί τοῦ θέματος, οὗτος ἀνεγνώρισε ὅτι δέν ἐτηρήθη ὑπ' αὐτοῦ ἡ προβλεπομένη διαδικασία ἐπικοινωνίας του μετά τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς διά νά λάβῃ τήν ἀπαιτουμένην ἄδειαν διά τό συλλείτουργον καί ἐζήτησε συγνώμην (sic) διά τήν σοβαράν παράλειψιν. Ἐδήλωσε δέ ὑπευθύνως ὅτι δέν ἐγνώριζε ὅτι ὑπῆρχε καθαιρετική ἀπόφασις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατά τοῦ μοναχοῦ Ἰγνατίου Σταυροπούλου.

Πάντως διά τήν προκειμένην περίπτωσιν ἐγένετο ἤδη ἐνημερωτική εἰδοποίησις πρός τάς Ἱεράς Μητροπόλεις τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς περί τοῦ εἰρημένου καθηρημένου μοναχοῦ Ἰγνατίου Σταυροπούλου. Ἐπί πλέον ὑπεμνήσθη ὅτι ἰσχύει ἀπολύτως ὁ κανών τῆς ἀπαραιτήτου συνεννοήσεως τῶν ἐφημερίων μας μετά τῶν Πρωτοσυγκέλλων τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων, εἰς τάς ὁποίας ἀνήκουν, προκειμένου νά ἐπιτραπῇ συλλείτουργον ἤ οἱασδήποτε μορφῆς ἱεροπραξία μετά κληρικῶν μή ἀνηκόντων εἰς τήν Ἱεράν Ἀρχιεπισκοπήν Ἀμερικῆς».

*

Ἡ Ἱερά Μητρόπολη ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωση νά ἐνημερώνη τούς Χριστιανούς γιά τέτοιου εἴδους ἀντικανονικές παρεκτροπές. Καί, βεβαίως, μετά τήν ἐνημέρωση ἡ εὐθύνη γιά τήν τέλεση τῶν ἀντικανονικῶν πράξεων, ἐκτός τόν εἰρημένο μοναχό, βαρύνει καί τούς Χριστιανούς –Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς– πού ἐν γνώσει τους συμμετέχουν στά ἄκυρα «μυστήρια» καί στίς ἀνίερες «ἱεροπραξίες» γιά τίς πνευματικές συνέπειες πού προέρχονται ἀπό τήν συμμετοχή σέ αὐτά.