Γράφτηκε στις .

Συνέντευξη με τον π. Κωνσταντίνο Τσίγκα: Ιερέας στην Αμερική (Γ)

(συνέχεια από το προηγούμενο: Ιερέας στην Αμερική (Β))

Ερώτηση: Σε ποιά σημεία ρίξατε το κύριο βάρος της ποιμαντικής σας προσπάθειας;

Απάντηση: Η προσπάθειά μου ήταν κατ’ αρχήν το Λειτουργικό, γιατί στην Θεία Λειτουργία γίνεται η ένωση των πιστών με τον Ιησού Χριστό, με την Θεία Ευχαριστία. Έτσι οι Χριστιανοί άρχισαν να καταλαβαίνουν τον σκοπό της Θείας Λειτουργίας και κατόπιν προετοιμασίας έρχεται το μεγαλύτερο μέρος των πιστών και κοινωνεί, αφού ο Χριστός εκήρυξε και είπε: «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το Αίμα ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς». Όσες φορές και αν πας στην εκκλησία, όσα κεριά και αν ανάψης, και όσες τυχόν δωρεές κάνης, εάν δεν πας με προετοιμασία να κοινωνήσης είσαι νεκρός πνευματικά. Το άλλο σημείο ήταν να είμαι κοντά στους ενορίτες μου είτε στην λύπη είτε στις χαρές τους. Εκεί που έριξα το βάρος ήταν η οικογένεια. Πολλές φορές λέμε να προσέξουμε την νεολαία. Διαφωνώ. Να φροντίσουμε να έχουμε συγκροτημένες και αρμονικές οικογένειες, οικογένειες που θα έχουν στήριγμα τον Χριστό και την Εκκλησία και η οικογένεια θα φροντίση για τα παιδιά και η Εκκλησία θα βοηθήση. Μερικές Κοινότητες, όπως και η δική μου, είχαμε πρόγραμμα προετοιμασίας των νέων ζευγαριών να καταλάβουν τι είναι ο γάμος. Διότι δεν καταλαβαίνουν την σοβαρότητα του γάμου. Δεν γνωρίζουν πως θα αντιμετωπίσουν τα διάφορα προβλήματα που θα παρουσιαστούν. Ο γάμος δεν είναι παιχνίδι. Είναι ένα από τα σοβαρότερα θέματα της ζωής μας. Εάν επιτύχης στο γάμο σου πέτυχες και στα υπόλοιπα της ζωής σου. Το πρόγραμμα αυτό το ονομάζουμε «Προετοιμασία του γάμου». Στην προσπάθειά μου δεν ελησμόνησα την τρίτη ηλικία και τους κατάκοιτους, τους οποίους επισκεπτόμουν, προσευχόμασταν και ελάμβαναν την Θεία Κοινωνία.

 

Ερώτηση: Εκεί οι ελληνικές κοινότητες είναι κλειστές η υπάρχει επικοινωνία με όλους τους αμερικανούς υπηκόους όλων των εθνοτήτων και θρησκειών;

Απάντηση: Στην Αμερική είναι όλοι μια ανοικτή κοινωνία. Δεν μπορούμε να κλειστούμε στον εαυτό μας. Ζούμε με τους Αμερικάνους με αρμονία. Οι γείτονές μας δεν είναι Έλληνες. Εκεί που δουλεύουμε σπάνια θα έχουμε Έλληνες. Πως μπορείς να εργάζεσαι με κάποιον και να μην του μιλάς; Πολλοί Αμερικανοί έρχονται στις εκδηλώσεις της Εκκλησίας μας, σε Βαπτίσεις, γάμους, κηδείες και στα ετήσια τριήμερα φεστιβάλ έρχονται χιλιάδες Αμερικανοί και οι δικοί μας καλούνται στις δικές τους εκδηλώσεις.

 

Ερώτηση: Πως ζήσατε το πρόβλημα της ύπαρξης πολλών «εθνικών» Ορθοδόξων Εκκλησιών (Ελληνική, Ρωσσική, Αντιοχειανή κλπ.) στην Αμερική;

Απάντηση: Στην Αμερική εκτός των Ελλήνων Ορθοδόξων υπάρχουν και άλλων εθνικοτήτων Ορθόδοξοι. Υπάρχει συνεργασία μεταξύ των Επισκόπων και έχουν οργανωθή όλες οι αναγνωρισμένες Εκκλησίες με την επωνυμία SCOBA. Έχουν ορισμένες συνελεύσεις και διατηρούν τον Έλληνα Αρχιεπίσκοπο ως Πρόεδρο του Οργανισμού αυτού. Βεβαίως θα είχε μεγαλύτερη δύναμη, εάν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελούσαν μία ενότητα, αλλά θα χάναμε την δύναμη της εθνικότητας.

 

Ερώτηση: Ποιά είναι η στάση των μη ορθοδόξων μελών της αμερικανικής κοινωνίας απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία;

Απάντηση: Η Αμερική είναι σαν ένας μεγάλος λέβητας όπου λιώνουν όλα τα μέταλλα και αποτελούν ένα μείγμα, που λέγεται αμερικανική κοινωνία. Από οποιαδήποτε εθνικότητα θα βρης στην Αμερική. Συνεπώς και οποιαδήποτε θρησκεία θα την βρης σε κάποια γωνιά της. Συνεπώς δεν υπάρχει κανένα θέμα μη συνεργασίας και αλληλοσεβασμού. Εμείς σεβόμαστε τις άλλες εθνικότητες, τις άλλες θρησκείες και εκείνοι εμάς. Στην πόλη που έμενα εγώ όλοι οι ιερείς, ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες, είχαμε μια φορά το μήνα μια συνεδρίαση και μιλούσαμε για θέματα που αφορούσαν την αμερικανική κοινωνία, χωρίς να θίγουμε ο ένας τον άλλον. Δεν μιλούσαμε για θρησκευτικά θέματα πολύ δε περισσότερο για δογματικά.

 

Ερώτηση: Ποιά είναι τα βασικά σημεία τα οποία θα μπορούσε να συζητήση ένας Ορθόδοξος Ιερέας με έναν μη Ορθόδοξο Αμερικάνο; Υπάρχει αναζήτηση; Τίθενται ερωτήματα;

Απάντηση: Πολλοί Αμερικανοί δεν γνωρίζουν τίποτε η ελάχιστα περί Ορθοδοξίας. Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι μια ομάδα Ευαγγελικών από την Καλλιφόρνια εμελετούσαν την Εκκλησιαστική ιστορία. Έφθασαν στο Σχίσμα των Εκκλησιών. Είπαν ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει δίκαιο, αλλά δεν γνώριζαν ότι υπάρχει ακόμα η Ορθόδοξη Εκκλησία. Μελετώντας περισσότερο έμαθαν ότι υπάρχει και στην Αμερική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ήσαν περίπου 25 πάστορες. Ήλθαν σε επικοινωνία με τους αρχηγούς των διαφόρων ορθοδόξων εκκλησιών και εζήτησαν να γίνουν ορθόδοξοι μαζί με τους ενορίτες τους. Όλοι όμως οι Ορθόδοξοι εφοβούντο να τους δεχθούν μήπως αλλοιωθή η εκκλησία τους. Έφθασαν μέχρι το Πατριαρχείο. Ο Πατριάρχης δεν παρουσιάσθηκε, αλλά έστειλε έναν αντιπρόσωπό του. Αν και έφυγαν χωρίς αποτέλεσμα δεν απογοητεύθηκαν. Τελικά η Αντιοχειανή Εκκλησία τους δέχθηκε και πολλοί από τους πάστορες έγιναν ορθόδοξοι ιερείς. Έγραψαν διάφορα βιβλία και ένας από αυτούς, ο π. Πέτρος Γκίλκουϊστ έγραψε ένα βιβλίο «Γιατί γίναμε Ορθόδοξοι» και αναφέρει ότι το μέλλον της Εκκλησίας της Αμερικής είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Όταν έρχονται στα φεστιβάλ των Κοινοτήτων μας και τους εξηγούμε τι είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας λένε «Ποτέ δεν είχαμε ακούσει γι’ αυτήν» η «σκέπτομαι να γίνω Ορθόδοξος».

 

Ερώτηση: Μια ευχή για τους νέους Ιερείς της Αμερικής η και της Ελλάδος;

Απάντηση: Η ευχή μου για τους νέους ιερείς είναι: «Να μη γίνονται ιερείς όσοι παίρνουν την ιερωσύνη για επάγγελμα. Είναι τιμή για έναν άνθρωπο να καταξιωθή να υπηρετή στην Αγία Τράπεζα. Τιμή είναι ακόμη για μια γυναίκα να είναι σύζυγος ιερέως. Ο Άγιος Κοσμάς για να διδάξη την αξία του ιερέως τον τοποθετεί επάνω από τους αγγέλους. Ο ιερεύς πρέπει να έχη τα χαρίσματα που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος προς τον μαθητή του Τιμόθεο στο τρίτο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής.

«Δει τον Επίσκοπον-και κάθε κληρικόν-ανεπίληπτον είναι, μιας γυναικός άνδρα, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, μη πάροινον, μη πλήκτην, μη αισχροκερδή, αλλ’ επιεική, άμαχον, αφιλάργυρον, του ιδίου οίκου καλώς προϊστάμενον, τέκνα έχοντα εν υποταγή μετά πάσης σεμνότητος... δει δε αυτόν και μαρτυρίαν καλήν έχειν από των έξωθεν ίνα μη εις ονειδισμόν εμπέση και παγίδα του διαβόλου.... έχοντας το μυστήριον της πίστεως εν καθαρά συνειδήσει» (Τιμ. 2-13)

Όλα τα εμπόδια που βρήκα στη ζωή μου τα θεωρώ τώρα ευλογίες του Θεού που με ανάγκασαν να ξενιτευθώ και να γίνω ιερεύς-υπηρετώ για 45 χρόνια-και να υπηρετήσω την Εκκλησία του Χριστού. Η Αγία Τράπεζα είναι για μένα το πιο όμορφο και τιμητικό. Στους νέους που σκέπτονται την Ιερωσύνη να σκεφθούν σοβαρά και να προχωρήσουν με αφοσίωση και ταπείνωση, αισθανόμενοι ότι η Χάρις του Θεού θα μας ενισχύση στο δύσκολο αλλά τιμητικό έργο. Ο Θεός με αξίωσε να δώσω και τον υιό μου Δημήτριο στην Εκκλησία. Εγώ παρακαλώ τον Θεό όσο ζήσω να μη στερηθώ την Αγία Τράπεζα. Εύχεσθε.–

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ