Γράφτηκε στις .

Πέτρου Πιτσιάκκα: «Ο Αγώνας του ’21 πυξίδα του σήμερα»

του Πέτρου Πιτσιάκκα, Διευθυντού 3ου Γυμνασίου Ναυπάκτου

Το ιδανικό της ελευθερίας αδιάρρηκτα δεμένο με την αξιοπρέπεια και την πρόοδο φλογίζει τις ανθρώπινες καρδιές και τις οδηγεί στον ανυποχώρητο αγώνα που φτάνει στην αυτοθυσία για την επικράτηση του δικαίου. Τις ξεσηκώνει σε μια πάλη μέχρι το θάνατο για την απόκτηση και τη διατήρηση της ελευθερίας.

Η ιστορία της ανθρωπότητας, και ιδιαίτερα η ελληνική, είναι γεμάτη από απελευθερωτικούς αγώνες. Ανάμεσα σ’ αυτούς, ξεχωριστή θέση κατέχει η ελληνική επανάσταση του 1821 για την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό.

Η ιδέα της ελευθερίας συντήρησε για αιώνες αλύγιστη την πονεμένη Ρωμηοσύνη. Στη διάσωση και τη συγκρότηση του ελληνισμού σε Γένος συνέβαλαν και η θρησκεία, συνεκτικός δεσμός και προστατευτικό τείχος, η κοινή γλώσσα, ο χώρος και ο λαός με την ιστορική του συνέχεια, η παράδοση, η συλλογική μνήμη του κοινού παρελθόντος, η κοινή μοίρα του παρόντος, οι ίδιες παρήγορες ελπίδες για το μέλλον.

Η συνοχή του υπάρχει ήδη διαμορφωμένη στο ιδεολογικό του υπόβαθρο. Από τη μια, η βυζαντινή κληρονομιά, η θεοφρούρητη εκκλησία, ο οικουμενικός πατριάρχης, ο περιούσιος λαός της ορθοδοξίας, απροσδιόριστος ίσως μυστικισμός, αλλά αιώνια πηγή μεσσιανικής προσδοκίας, αυτοπεποίθησης και οραματισμών.

Από την άλλη, οι αρχαίοι πρόγονοι, η δόξα των αιώνων, σοφοί και ήρωες, τιμωροί των ασιατών και κοσμοκράτορες. Ο υπόδουλος ελληνισμός γαλουχείται με τον θρύλο του μαρμαρωμένου βασιλιά, αναζητεί το πλήρωμα του χρόνου στα χρησμολόγια, ιστορεί στις τοιχογραφίες των εκκλησιών τον Ακάθιστο Ύμνο με την πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη κάτω από την σκέπη της Υπερμάχου. Ζωγραφίζει όμως και τους έλληνες φιλοσόφους δίπλα από τους προφήτες. Σκύβει με κατάνυξη στα συναξάρια των νεομαρτύρων, που τονώνουν την εγκαρτέρηση. Στο γόνιμο αυτό έδαφος έριχνε το σπόρο της η παιδεία.

Ο σπόρος της λευτεριάς, που καλλιεργείτο τόσους αιώνες, φύτρωσε στις 25 Μαρτίου 1821. Την μέρα αυτή, η Παρθένος παίρνει το μήνυμα για την γέννηση του Σωτήρα του κόσμου, και οι Έλληνες παίρνουν τα όπλα για την απελευθέρωση. Το αρχαγγελικό σάλπισμα της 25ης Μαρτίου ξεσήκωσε όλες τις πληγωμένες ελληνικές ψυχές που, εξαγνισμένες στο μαρτύριο τετρακοσίων χρόνων τυραννίας, πέταξαν προς τον ουρανό της λύτρωσης, όπου εκτόξευε ένα φοβερό μήνυμα ο φρικτός όρκος της Αγίας Λαύρας: «Ελευθερία ή Θάνατος».

Νόμος είναι ανθρώπινος, νόμος ιστορικός: Η χαμένη ελευθερία δεν ξαναποκτιέται παρά μόνο με την περιφρόνηση του θανάτου. Νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο αποτελεί πάντα η διατήρηση, και, πολύ περισσότερο, η επανάκτηση της ελευθερίας. Μέσα στο ξεκίνημα αυτό έβρισκε την άνθησή του ο σπόρος του Ρήγα Φεραίου: «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».

Το ξεσήκωμα της ελληνικής ψυχής έμοιαζε με ανάληψη προς τους ουρανούς. Εγκατάλειψη της σκλαβωμένης ζωής, με ανέκκλητη απόφαση θυσίας. Μοναδική περίπτωση παλιννόστησης, η ελευθερία. Ελευθερία για τα κορμιά, για τα άψυχα, γιατί οι ψυχές ήταν ήδη ελεύθερες.

Η μεγάλη αυτοκρατορία των τυράννων αγριοσάλεψε. Κινητοποιήθηκε για να καταπνίξη τον ελληνικό ξεσηκωμό. Νόμιζε πως είχε να κάνη με τα βασανισμένα κορμιά των σκλάβων. Δεν κατάλαβε πως τώρα είχε να κάνη με τις ελεύθερες ψυχές των αποφασισμένων. Το κάστρο της θυσίας υψώνεται απόρθητο. Λαός που κλείνεται αποφασιστικά στο κάστρο αυτό έχει εξασφαλίσει τη νίκη. Είτε με την ελευθερία της ζωής, είτε με την ελευθερία του θανάτου. Και όλος ο ελληνικός λαός, όλο το έθνος, είχε κλειστεί σ’ αυτό.

Στα εννιά χρόνια του Αγώνα, χρόνια ποτισμένα με αίμα και δάκρυα, με νίκες και ηρωισμούς, με μάχες και αυτοθυσίες, με ολοκαυτώματα και καταστροφές, με δόξα και μεγαλεία, όλα τα μέρη της ελληνικής γης, από την Κύπρο μέχρι τη Μακεδονία έχουν να προσφέρουν, στη λατρεία του κοινού ιδανικού, ναούς θριάμβου και πάνσεπτα θυσιαστήρια. Τα λόγια είναι φτωχά μπροστά στα έργα αυτών που οδήγησαν και θα οδηγούν για πάντα τις νεότερες γενιές.

Κυρίες και Κύριοι

Ο αγώνας για την εθνική παλιγγενεσία αποτελεί την αποθέωση του παράτολμου ηρωισμού εναντίον κάθε λογικής πρόβλεψης.

Σήμερα όμως ζούμε στην εποχή της απιστίας. Ο,τι άλλοτε ήταν όραμα και ιδανικό σήμερα ονομάζεται χίμαιρα και ουτοπία. Η κοινωνία μας, διαβρωμένη από την ανυπαρξία μιας ιδέας, που θα μπορούσε να προκαλέση τη στράτευση καρδιάς και νου, γύρω από ένα συλλογικό σχέδιο, ασφυκτιά και μένει απαθής. Αυτή η μεθυσμένη πορεία μας προς το κενό του εφησυχασμού και της παραίτησης, πρέπει να σταματήση. Το αθάνατο ’21 αποτελεί πυξίδα για τη στάση μας σήμερα. Γι’ αυτό:

Αντιμετωπίζουμε τους πολέμιους της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας, που είναι αθάνατη ζωή, ελπίδα και παρηγοριά για όλο τον κόσμο, αφού ικανοποιεί τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου.

Αντιστεκόμαστε στη μαζοποίηση, το λαϊκισμό και την ανευθυνότητα, την κοινωνική αδικία, την απανθρωπιά και το ρατσισμό, την αναξιοκρατία, το παρασκήνιο και τη διαπλοκή, την οικονομική ασυδοσία και την οικολογική καταστροφή που διασπούν τον κοινωνικό ιστό και νοθεύουν την ποιότητα της δημοκρατίας, την ποιότητα της ζωής.

Απορρίπτουμε την τηλεοπτική ασυδοσία, που εθίζει το κοινό στη βωμολοχία, τον κυνισμό και την ελαφρότητα, τον εκβιασμό και τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την αγοραπωλησία της αθωότητας και του έρωτα, της ζωής και του θανάτου.

Εναντιωνόμαστε στον ατομικισμό και τον ευδαιμονισμό, την κατανάλωση και την καλοπέραση, που οδηγούν στην αποξένωση από το νόημα της πατρίδας και μας κάνουν να ξεχνάμε πως πατριωτισμός είναι το τι κάνουμε για την πατρίδα και όχι να περιμένουμε τους άλλους να φροντίσουν ή να θυσιαστούν γι’ αυτή, ή σαν έρθει ο θέρος να προτιμάμε τα δρεπάνια να σφυρίξουν στο διπλανό χωράφι.

Αγνοούμε εκείνους που συγχέουν την ενεργοποίηση των πατριωτικών αντανακλαστικών με τον ανόητο εθνικισμό και τις ακραίες εκδηλώσεις. Οι επικριτές της πατριωτικής έξαρσης οφείλουν να διακρίνουν τη φιλοπατρία από το σωβινισμό και να συνειδητοποιήσουν πως η εθνική ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης είναι η αντίδραση στους δια γυμνού οφθαλμού ορατούς εθνικούς κινδύνους.

Αντιδρούμε σε πράξεις εθνικής ταπείνωσης, που γίνονται στο όνομα του ρεαλισμού και του ορθολογισμού. Η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, αλλά με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα. Δεν δίνουμε όμως άφεση και σ’ εκείνους που χρησιμοποιούν την πατρίδα για να ακονίζουν τα δόντια τους εκμεταλλευόμενοι την εθνική μας ευαισθησία.

Τέλος ξεσηκωνόμαστε και εναντίον εκείνων που, όλες αυτές τις δεκαετίες, δεν κατάφεραν να ντύσουν με σάρκα κάποια όνειρα αυτού του έθνους, δε διδάχτηκαν από τις τραγωδίες του και τα διδάγματα που ανάβλυσαν από το αίμα τα έκαναν να μοιάζουν απλή τελετουργική αναφορά κατά τις εθνικές μας επετείους.

Κυρίες και Κύριοι

187 χρόνια μετά τον ηρωικό ξεσηκωμό του έθνους η ιστορία πρέπει να πάψη να είναι μόνο σελίδες σχολικών βιβλίων και λόγοι πανηγυρικοί. Οφείλουμε να την κάνουμε έργο ζωής.–