Εκδρομή στην Παναγία την Προυσιώτισσα

«Και εις την επαρχίαν δε, Λιτσάς της Παναγίας,

Άδεται Μοναστήριον, Προυσσός ονομασίας.

Από την Προύσσαν (βέβαια), Εικόνα Της η θεία,

Ήλθεν εδώ και έμεινε. Πολλά δε θαυμασία...»

(Χειρόγραφο Ι. Μ. Ξηροποτάμου)

Μια ακόμη επιτυχημένη και με μεγάλη συμμετοχή εκδήλωση των συνάξεων της Ιεράς Μητροπόλεώς μας πραγματοποιήθηκε στις 19 Ιουνίου. Με επικεφαλής τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, επισκεφθήκαμε την ιστορική Ιερά Μονή Προυσσού και προσκυνήσαμε την εικόνα της Παναγιάς της Προυσιώτισσας. Το προσκύνημα αυτό είναι τακτικό και οικείο στους κατοίκους της Μητροπόλεώς μας, μια και η Παναγιά η Προυσιώτισσα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη απ' τα παλιά τα χρόνια με την Ναυπακτία. Κάθε όμως προσκύνημα στη Χάρη Της αποτελεί ταυτόχρονα και ξεχωριστό για τον καθένα μας γεγονός. Ιδίως όταν αυτό πραγματοποιήται με την συμμετοχή του Μητροπολίτη μας, του οποίου η αγάπη και ο στενός σύνδεσμος με τα Ορθόδοξα Μοναστήρια προσδίνουν ένα ιδιαίτερο και μοναδικό νόημα.

Η διαδρομή κουραστική μεν αντάξια όμως κι αυτή του προορισμού της. Αγρίνιο, ιστορικό Θέρμο, Οικία και Ιερά Μονή Πατροκοσμά, Καρπενήσι. Τόποι ευλογημένοι, μαρτυρικοί, αγιασμένοι. Το τοπίο φτάνοντας στο Μοναστήρι μοναδικό. Θαρρείς ότι η φύση έμεινε ανέγγιχτη και ξεχασμένη από το μένος του σύγχρονου πολιτισμού. Έλατα πανύψηλα και υγιή, βράχια πελώρια και μεγαλειώδη, βουνά στοιχισμένα το ένα πίσω από το άλλο.

«Ήρα τους οφθαλμούς μου εις τα όρη

όθεν ήξει η βοήθειά μου παρά Κυρίου...» (Ψαλμός)

Φτάνοντας στο Μοναστήρι η υποδοχή των Μοναχών αυτή που αρμόζει στην πατροπαράδοτη φιλοξενία των Ορθοδόξων Μοναστηριών. Μα πάνω απ' όλα η υποδοχή της Παναγιάς σε καθέναν από εμάς προσωπικά, βάλσαμο μοναδικό και λυτρωτικό. Τα θαύματα και η παρουσία της Παναγίας ολοζώντανα. Δίκαια το Μοναστήρι συγκαταλέγεται στα σημαντικότερα προσκυνήματα της Ορθοδοξίας, παρά το ότι βρίσκεται στη μέση δύσβατων βουνών, περικυκλωμένο θαυμάσια από βράχους και φωλιασμένο σε μια φοβερή και απάτητη σπηλιά.  Η επιστροφή γεμάτη εικόνες, συναισθήματα, βιώματα. Η δύναμη που έλαβε ο καθένας μας μεγάλη. Προς το κλείσιμο της ημέρας «καντήλια είχαν αναφτεί κι έλαμπε της ζωής άσβεστη ελπίδα».

Άραγε ποιά θα ήταν η πίστη μας και τι θα ήταν ο καθένας από εμάς χωρίς την επαφή με την πηγή του γνήσιου Ορθόδοξου πνεύματος, με τα Μοναστήρια μας!

Γ. Λαγού-Γκίζα