Γράφτηκε στις .

Αφιέρωμα γιά τόν Ιεροκήρυκα π. Αθηναγόρα Καραμαντζάνη: Εισήγηση Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου

Εισήγηση γιά τόν π. Αθηναγόρα τού Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

(απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα)

…Ο π. Αθηναγόρας εργάσθηκε στήν Ναύπακτο καί σέ όλη τήν Ναυπακτία οκτώ (8) χρόνια σέ μιά κρίσιμη περίοδο, τό 1960-1968, καί παρέμεινε στήν μνήμη τού Ναυπακτιακού λαού.

…Δέν ήμουν τότε εδώ στήν Ναύπακτο, όταν ήταν εκείνος ιεροκήρυξ, αλλά μπορώ νά πώ ότι ξέρω πώς εργάσθηκε στήν Ναύπακτο, διότι αμέσως μετά, τό 1968 ανέβηκε στήν Μητρόπολη Εδέσσης Πέλλης καί Αλμωπίας, στήν οποία πήγα κι εγώ ως νεαρός τότε, μετά τό Πανεπιστήμιο... Τότε ήμουν λαϊκός καί άκουγα γιά δύο-τρία χρόνια τίς ομιλίες τίς οποίες έκανε εκεί καί μετά έγινα ο διάδοχός του, ως Ιεροκήρυξ στήν Έδεσσα. Συνεργασθήκαμε πολύ στίς Κατασκηνώσεις καί σέ όλο τό ποιμαντικό έργο τής Ιεράς Μητροπόλεως. Ήταν παρών σέ όλα τά μεγάλα γεγονότα τής ζωής μου, στήν κουρά μου ως Μοναχού, στίς χειροτονίες εις Διάκονος καί Πρεσβύτερον, στίς χειροθεσίες μου σέ Αρχιμανδρίτη καί Πνευματικό. Εγώ, πρέπει νά πώ, πολύ ωφελήθηκα από τόν π. Αθηναγόρα. Είναι μιά προσωπική μου μαρτυρία.

Θέλω νά αναφέρω τέσσερα σημεία πού μού έκαναν εντύπωση από τόν π. Αθηναγόρα:

Πρώτον, ότι ήταν ένας κατανυκτικός καί ευλαβέστατος λειτουργός. Κατανυκτικός μέ τήν μελωδική καί κατανυκτική φωνή ήταν ένας ευλαβέστατος Κληρικός. Στίς συνάξεις πού κάναμε, έδινε πολύ μεγάλη σημασία στόν τρόπο πού λειτουργεί ο Ιερεύς. Μάς έλεγε: «Ο καλός Κληρικός φαίνεται στό πώς προσεγγίζει τήν Αγία Τράπεζα. Όχι σάν νά ακουμπάη πάνω σέ τραπέζι. Ο καλός Κληρικός φαίνεται πώς κάνει συστολή μετά τή θεία Κοινωνία καί πώς κάνει κατάλυση». Καί μάς έλεγε πάρα πολλά παραδείγματα. Τότε εμείς νεαροί ακούγαμε καί ωφελούμασταν από τόν λόγο του. Ήταν, λοιπόν, ένας κατανυκτικός λειτουργός καί εξακολουθεί νά είναι.

Δεύτερον, ήταν ένας μελίρρυτος καί γλυκύτατος ιεροκήρυκας. Μέ χάρισμα ρητορικό καί πολλά χαρίσματα μέ τά οποία σαγήνευε τό ακροατήριο. Καί τό κήρυγμά του ανέδιδε μιά γλύκα καί εξέφραζε όλη τήν παράδοση τής Εκκλησίας μας.

Τρίτον, ήταν ένας πολύ καλός Πνευματικός Πατέρας. Καί λέγω «καλός Πνευματικός Πατέρας», μέ τήν έννοια ότι αγαπούσε υπεράγαν τά πνευματικά του παιδιά καί προσπαθούσε νά τά παιδαγωγήση. Τούς έδινε βιβλία νά διαβάζουν, τούς μιλούσε γιά τούς Πατέρες τής Εκκλησίας. Όταν είχα τελειώσει τότε τό Πανεπιστήμιο καί πήγα στήν Έδεσσα καί συνάντησα τόν π. Αθηναγόρα, θυμάμαι ότι αυξήθηκε η έμπνευσή μου γιά τήν μελέτη τών Πατερικών κειμένων. Καί μάς μιλούσε γιά τούς Πατέρες, γιά τούς Γέροντες, οπότε καί μέ αυτή τήν έννοια λέγω ότι ωφελήθηκα. Καί προσπαθούσε τά πνευματικά του παιδιά νά τά θεωρήση ως παιδιά τής Εκκλησίας καί παιδιά τού Θεού, ως δώρα τού Θεού, καί νά τά αναγεννά πνευματικά. Δέν ήταν από τούς Πνευματικούς Πατέρες πού έκαναν οπαδούς καί ήθελαν νά κρατήσουν τά πνευματικά τους παιδιά κοντά του, αλλά, όταν διέκρινε ότι κάποιος είχε ζήλο καί κάποια αναζήτηση περισσότερη, μεγαλύτερη, δέν δίσταζε νά τόν διευκολύνη. Δηλαδή είχε μιά ελευθερία.

Γενικά είναι ένας Κληρικός πού έχει εκκλησιαστικό φρόνημα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό νά έχη ο Κληρικός εκκλησιαστικό φρόνημα. Αγάπησε τόν Θεό, αγάπησε τήν Εκκλησία τήν Πατερική μας παράδοση, καί σ’ αυτό πού λέμε θεσμό, εν Αγίω Πνεύματι, τής Εκκλησίας.

Όταν διαβάση κανείς τό βιβλίο πού έγραψε «Όσα δέν πήρε ο άνεμος», βλέπει καί τό χιούμορ του, βλέπει καί τήν αγάπη του πρός τήν Εκκλησία, τήν αγάπη του πρός τόν Θεό, βλέπει τήν αυτομεμψία τήν οποία εκφράζει σέ πολλά σημεία. Τό βιβλίο αυτό είναι μιά δημόσια, θά έλεγα, αυτοεξομολόγηση. Καί εκεί βλέπει κανείς καί μερικές, άς πούμε αδικίες, τίς οποίες δέχθηκε μέσα στήν Εκκλησία. Αλλά τίς αντιμετώπισε μέ πάρα πολύ καλή διάθεση, καί φαίνεται, άλλωστε, αυτό καί στό βιβλίο. Γιατί μέσα στήν Εκκλησία, άνθρωποι είμαστε θά κάνουμε καί λάθη. Αλλά όλα αυτά τά αντιμετώπισε καί τά αντιμετωπίζει μέ πίστη στό Θεό, μέ μιά, θά έλεγα, καλογερική διάθεση υπακοής. Γι’ αυτό καί ο Θεός τόν ευλόγησε. Θεωρώ ότι καί αυτές τίς φαινομενικές αδικίες, πού μπορεί νά γίνονται από ανθρώπους τής Εκκλησίας, τίς διορθώνει ο Θεός. Καί αυτό φαίνεται από τό ότι είναι Πνευματικός Πατέρας δύο μεγάλων Μοναστηριών, πού επιτελούν ένα σημαντικό έργο στήν Ιερά Μητρόπολη Κίτρους καί Κατερίνης καί γενικότερα στήν Μακεδονία.

Λοιπόν, κανείς έχει σκοπό νά γίνη τό α' ή τό β', αλλά πολλές φορές φεύγει από τόν κόσμον αυτό χωρίς νά αφήση έργο. Καί εκείνος είναι Πνευματικός Πατέρας δύο Μοναστηριών. Οι πιό στενοί συνεργάτες του είναι Ναυπάκτιοι. Ο π. Μάξιμος (Κυρίτσης) στήν Ιερά Μονή τού Αγίου Διονυσίου καί η Γερόντισσα Ειρήνη (Ζορμπά), πού έχει τό γυναικείο μοναστήρι, πού κατάγεται από τό Καταφύγιο. Επομένως, δέν είναι απλώς κανείς νά καταλάβη μιά θέση μέσα στήν Εκκλησία, τό θέμα είναι τί έργο κάνει καί ποιοί είναι οι καρποί, οι πνευματικοί τούς οποίους αποδίδει μέσα στήν Εκκλησία.

Δέν θέλω νά πώ περισσότερα πράγματα. Απλώς θέλω νά εκφράσω τήν προσωπική μου μαρτυρία, ότι ο π. Αθηναγόρας είναι ένας Κληρικός πού έχει αγαθή διάθεση, πνεύμα Θεού, πατερικό ήθος, εκκλησιαστικό φρόνημα καί νομίζω ο Θεός τόν έχει πλουτίσει μέ δώρα καί τόν έχει γεμίσει μέ τήν αγάπη Του καί μέ τήν Χάρη τού Αγίου Πνεύματος. …