Γράφτηκε στις .

Λογική προσφορά: Ο άγιος οσιομάρτυρας, ιερομάρτυρας καί νεομάρτυρας Νικήτας

Η ζωή δέν καθορίζεται από τόν ορθολογισμό καί δέν καταπιέζεται από τήν λογική, η οποία θέλει όλα νά τά ερμηνεύη, νά τά κρίνη, νά τά εξετάζη, νά τά προβλέπη καί νά τά καθορίζη. Η λογική είναι η ενέργεια πού μάς βοηθά νά διαχειριζόμαστε τά πρός τό ζήν καί νά μαθαίνουμε τίς τέχνες μέ τίς οποίες αντιστεκόμαστε στήν φθορά, όσο βρισκόμαστε πάνω στήν γή. Στά μεγάλα όμως οριακά γεγονότα τής ζωής, στά πνευματικά καί λειτουργικά γεγονότα, η λογική υποκλίνεται ενώπιον τής ζωής, καί απλώς παρακολουθεί καί εξιστορεί τίς εκφάνσεις της.

Αυτό γίνεται κυρίως στήν ζωή τών Αγίων, όπου η πραγματική ζωή κινείται πέρα καί πάνω από κάθε λογική ή αποσπασματική θεώρηση καί απλώς καταγράφεται γιά νά βοηθήση τούς ανθρώπους. Καί όταν λέμε ότι κινείται πάνω καί πέρα από κάθε λογική, δέν εννοούμε μόνον από τήν κοσμική λογική, αλλά καί από τήν λογική πού θά θελήση νά χρησιμοποιήση ακόμη καί «χριστιανικά» επιχειρήματα.

*

Λογική προσφορά: Ο άγιος οσιομάρτυρας, ιερομάρτυρας καί νεομάρτυρας Νικήτας ΣερρῶνΟ άγιος οσιομάρτυρας, ιερομάρτυρας καί νεομάρτυρας Νικήτας, πού μαρτύρησε στίς Σέρρες, καταγόταν, κατά μία παράδοση, από τήν Τραπεζούντα, από γονείς κρυπτοχριστιανούς. Έγινε μοναχός καί ιερέας στήν Σκήτη τής Αγίας Άννης στό Άγιον Όρος, όπου ανέπεμπε τίς άγιες προσευχές του καί τίς λειτουργικές ευχές υπέρ τής σωτηρίας όλου τού κόσμου.

Ζώντας μέσα στόν παράδεισο τού Περιβολιού τής Παναγίας καί γευόμενος τήν άπειρη αγάπη τού Χριστού, τού δημιουργήθηκε πόνος στήν ψυχή του γιά τόν κόσμο όλο, αλλά καί γιά τήν αμφίρροπη στάση τών προγόνων του, πού δέν ομολόγησαν φανερά τήν πίστη τους στόν Χριστό. Θέλοντας νά θεραπεύση τόν πόνο αυτό καί νά βοηθήση τούς προγόνους του νά μή χάσουν τήν αιωνιότητα μέ τόν Χριστό, αποφάσισε νά δώση αυτός τήν ομολογία, αντί τών γονέων του.

Η αγάπη του γιά τόν Χριστό τόν έφερε, τήν Μεγάλη Εβδομάδα τού 1808, στήν πόλη τών Σερρών. Αφού έλαβε δύναμη από τήν προσευχή, από τήν συνομιλία μέ τόν γέροντα τής Ιεράς Μονής τής Παναγίας τής Ηλιόκαλλης καί από τήν μετάληψη τών τιμίων δώρων, εισήλθε στήν πολιτεία καί μπροστά στό τζαμί τής πόλης μίλησε γιά τόν Χριστό σέ έναν νεαρό χωλό μουσουλμάνο ιεροσπουδαστή. Τόν σπλαχνίσθηκε γιά τήν αναπηρία του καί τού συνέστησε νά πιστεύση στόν Χριστό, άν ήθελε νά γίνη καλά. Στήν συνέχεια ο άγιος οδηγήθηκε στούς μουσουλμάνους ιεροδιδασκάλους, συζήτησε μαζί τους καί ήλεγξε ενώπιον όλων τους καί ενώπιον τών αρχών τήν θρησκεία τους. Βασανίσθηκε καί απαγχονίσθηκε τήν νύκτα τής Αναστάσεως. Έμεινε τρείς μέρες στήν αγχόνη, μέ πρόσωπο ήρεμο καί λαμπερό, ενώ τό αίμα του από μιά πληγή πότισε τήν γή τών Σερρών.

*

Από τόν βίο τού Αγίου εντύπωση προκαλεί, μεταξύ άλλων, η αιτιολογία τής ομολογίας του. Φαίνεται τόσο παράξενη η απόφασή του νά αφήση τό Περιβόλι τής Παναγίας καί τήν ωφέλεια πού δεχόταν αλλά καί προσέφερε εκεί ως Ιερέας καί ως μοναχός, γιά νά «διδάξη» έναν κουτσό στό σώμα καί τήν ψυχή μουσουλμάνο. Πέρα τού ότι ριψοκινδύνευσε τήν ζωή του, ριψοκινδύνευσε καί τήν Ιερωσύνη του, μέ τήν οποία τόσο πολύ ωφελούσε τούς άλλους μοναχούς, αλλά καί τόν κόσμο, τελώντας τήν θεία Λειτουργία υπέρ όλο τού κόσμου, ζώντων καί κεκοιμημένων, καί ριψοκινδύνευσε καί τήν μοναχική του πολιτεία, τήν δυνατότητα δηλαδή νά βοηθά ανιδιοτελώς τούς προσκυνητές καί νά προσεύχεται αδιαλείπτως γιά τόν εαυτό του καί γιά τόν ταλαίπωρο κόσμο καί γι' αυτούς τούς προγόνους του, γιά τήν αγάπη τών οποίων θέλησε νά ομολογήση τήν αληθινή πίστη.

Η πράξη του νά πάη νά κηρύξη ομολογιακά τόν Χριστό σέ ένα άγνωστο μέρος, ενώπιον αγνώστων ανθρώπων, χωρίς καμμιά ελπίδα επιτυχίας τού κηρύγματός του, εγκαταλείποντας έναν ευλογημένο τρόπο ζωής, κρίνεται παράξενη, όχι μόνον μέ κοσμικά κριτήρια, αλλά καί μέ λογικά «χριστιανικά». Αλλά ο άγιος Νικήτας δέν σκεπτόταν ούτε κοσμικά, ούτε λογικά, αλλά ζούσε χριστιανικά. Ζούσε μέσα στό φώς τής αγάπης τού Χριστού, πού δέν είναι ένα συναίσθημα, αλλά αυτός ο ίδιος ο Χριστός, καί η αγάπη τού Χριστού είχε γίνει δική του αγάπη, μέ τήν οποία αγαπούσε καί όλον τόν κόσμο, καί βεβαίως τούς προγόνους του.

Ζώντας μέσα στήν αγάπη αυτή, έζησε καί τήν τραγωδία τής αθεΐας, τής «ενεργητικής» καί τής «παθητικής» αθεΐας, άς μάς επιτραπή ο όρος. Ζώντας μέσα στήν αγάπη αυτή κατενόησε τόν μεγάλο κίνδυνο γιά τό αιώνιο μέλλον τών προγόνων του, καί μέ μιά φυσικότατη γι' αυτόν πράξη έσπευσε νά τούς εκβάλη από τό πύρ τής αιωνίου κολάσεως, από τό οποίο κινδύνευαν. Η αγάπη τού Χριστού καί η εμπειρία τής αιωνίου κολάσεως τού έδιναν τέτοιες δυνάμεις καί τέτοιους οφθαλμούς, ώστε τά βασανιστήρια καί οι απειλές τών αρχόντων τού αιώνος τούτου νά τού φαίνονται ως ανύπαρκτες σκιές.

Καί η δικαίωση τής φαινομενικά αδιέξοδης καί επικίνδυνης πράξης του ήλθε από τόν ίδιο τόν Χριστό, αφού εξαιτίας αυτής τής πράξης, τής μοναδικής «δράσης» του στήν πόλη τών Σερρών, η πόλη τόν έχει πολιούχο της! «Τίς εγκαλέσει κατά εκλεκτών Θεού; Θεός ο δικαιών τίς ο κατακρίνων;».

Ως πρός τήν προσφορά πού θά προσέφερε διά τής ιερωσύνης καί τής μοναχικής του βιοτής, άν ζούσε μερικά χρόνια ακόμη, τώρα η προσφορά αυτή πολλαπλασιάσθηκε καί διαιωνίσθηκε, αφού έγινε ο ίδιος θυσία καί θύμα καί προσφορά καί χιλιάδες άνθρωποι έγιναν Χριστιανοί ή παρέμειναν Χριστιανοί ή στερεώθηκαν στήν πίστη τους καί εμπνεύστηκαν από τήν δόξα τού μαρτυρίου καί τού αγιασμένου προσώπου του.

Α.Κ.