Γράφτηκε στις .

Γραπτά Κηρύγματα: Η άφεση τών αμαρτιών

Κυριακή 31 Ιουλίου

Ένα από τά αιτήματα τών «πληρωτικών» πού ερμηνεύουμε στά κυριακάτικα κηρύγματα τού Καλοκαιριού αυτού αναφερόταν καί στό νά είναι η ημέρα μας, τελεία, αγία, ειρηνική καί αναμάρτητη. Αυτό μπορεί νά πραγματοποιηθή από τούς φίλους τού Χριστού μέ τήν δική Του Χάρη καί τήν δική τους συνέργεια. Όμως, αυτό δέν γίνεται από όλους μας, γι’ αυτό δοκιμάζουμε συνήθως τό πικρό ποτήρι τής αποτυχίας, τής αστοχίας. Αποτυγχάνουμε στό νά τηρήσουμε τίς εντολές τού Θεού, νά ανταποκριθούμε στήν αγάπη Του καί, βέβαια, τότε η θλίψη μας είναι μεγάλη, ο πόνος είναι βαθύς.

Αυτός είναι ο λόγος γιά τόν οποίο αισθανόμαστε τήν ανάγκη νά προσευχηθούμε στόν Θεό νά μάς συγχωρήση: «Συγγνώμην καί άφεσιν τών αμαρτιών καί τών πλημμελημάτων ημών παρά τού Κυρίου αιτησώμεθα», δηλαδή νά ζητήσουμε από τόν Κύριο συγχώρηση καί άφεση τών αμαρτιών μας καί τών παραπτωμάτων μας.

Η αμαρτία είναι απομάκρυνση από τόν Θεό καί στέρηση τού Φωτός Του. Καί όποιος απομακρύνεται από τόν Θεό, πού είναι ο αληθινός ήλιος τής δικαιοσύνης, περιπίπτει στό σκοτάδι. Φώς είναι η αγία ζωή, σκοτάδι είναι η αμαρτία. Βρισκόμενος ο άνθρωπος μέσα στό σκοτάδι τής αμαρτίας είναι δούλος, δέν μπορεί νά δή, νά ακούση, νά αναπνεύση, είναι υποδουλωμένος στόν διάβολο, γι’ αυτό καί ο άγιος Ανδρέας Επίσκοπος Κρήτης γράφει στόν Μεγάλο Κανόνα του: Άρον απ' εμού τόν κλοιόν τόν βαρύν τόν τής αμαρτίας». Ο αμαρτωλός άνθρωπος είναι δούλος καί φυλακισμένος. Έτσι πρέπει νά ερμηνευθή η «άφεσις τών αμαρτιών». Η απώλεια τού Φωτός δημιουργεί φρικτές καταστάσεις, στερεί τήν πραγματική ελευθερία τού ανθρώπου, οπότε πρέπει νά ελευθερωθούμε από τό πνευματικό σκοτάδι.

Έπειτα, τά «πλημμελήματα» είναι αμαρτήματα όχι από νομικής, αλλά από πνευματικής πλευράς. Δέν πρόκειται γιά ένα αμάρτημα πού γίνεται εκ συναρπαγής, δηλαδή χωρίς νά τό καταλάβη πολύ καλά ο άνθρωπος, αλλά γιά αμαρτήματα πού γίνονται από τά πάθη καί μέ συνείδηση τού τί κάνουμε, αφού πολλές φορές τό σχεδιάζουμε μέ τήν ελευθερία μας. Ξέρουμε από τήν νηπτική διδασκαλία τής Εκκλησίας ότι, όταν ένα αμάρτημα επαναλαμβάνεται πολλές φορές, τότε γίνεται πάθος, δηλαδή αρρωσταίνει μιά δύναμη τής ψυχής, όπως η επιθυμία, ο θυμός, καί έτσι ο άνθρωπος δεσμεύεται καί επαναλαμβάνεται η αμαρτωλή πράξη.

Γιά όλα αυτά ζητάμε από τόν Θεό συγχώρηση καί άφεση. Τίς δύο αυτές λέξεις «συγχώρηση» καί «άφεση» πρέπει νά τίς εξετάσουμε από πλευράς ιατρικής καί όχι συναισθηματικής καί δικαστικής. Ο Θεός δέν είναι δικαστής πού επιβάλλει τιμωρίες καί επιζητεί εξιλέωση, αλλά είναι Πατέρας πού αγαπά καί θέλει τήν επιστροφή τού αγαπητού παιδιού Του. Είναι ιατρός πού θεραπεύει τόν τραυματισμένο άνθρωπο. Η παραβολή τού ασώτου υιού δείχνει τί είναι η συγχώρηση καί η άφεση τών αμαρτιών, δηλαδή είναι σχέση καί κοινωνία μέ τόν Θεό, επιστροφή τού ανθρώπου στήν Εκκλησία, όπου αισθάνεται τήν στοργική αγάπη τού Θεού, συμμετέχει στό πραγματικό πανηγύρι καί τρώγει τόν Αμνό τού Θεού, τό Σώμα καί τό Αίμα τού Χριστού.

Η Εκκλησία τά έχει τοποθετήσει όλα σωστά. Προσεύχεται γιά μάς στόν Θεό νά ζούμε χριστιανικά, αλλά, όταν δέν τό κατορθώνουμε, προσεύχεται γιά τήν μετάνοιά μας. Χαιρόμαστε πού είμαστε μέλη τής Εκκλησίας, δοξάζουμε τόν Θεό πού είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Ο Μητροπολιτης

+ Ο Ναυπακτου και Αγιου Βλασιου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΓΡΑΠΤΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ