Γράφτηκε στις .

Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Ὁ Χριστουπόλεως Πέτρος (Δακτυλίδης)

Ἡ κοίμηση τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Χριστουπόλεως κυροῦ Πέτρου, τὴν δεύτερη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων μὲ λύπησε, γιατί ἦταν ἀπὸ τὰ ἀγαπητὰ καὶ σεβαστά μου πρόσωπα. Ἡ γνωριμία μου μαζί του ἀρχίζει ἀπὸ τὸ ἔτος 1987, ὅπου μετατέθηκα ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν. Ὑπηρετοῦσε τότε κατ' ἀρχὰς στὸν Ἱερὸ Μητροπολιτικὸ καὶ Καθεδρικὸ Ναὸ τῶν Ἀθηνῶν, ὡς Προϊστάμενος καὶ στὴν Ἀποστολικὴ Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς Διευθυντής. Τὸν ξεχώριζα ὡς Ἱερέα εὐλαβή, συνετό, διακριτικό, πεπειραμένο, μὲ εὐχάριστο καὶ πνευματικὸ λόγο, ἐλεήμονα, φιλόστοργο, ἔχοντα ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ λειτουργικὸ ἦθος. Λειτουργοῦσε ταπεινά, μὲ φόβο καὶ ἀγάπη Θεοῦ, μὲ εὐλάβεια.

Ναυπάκτου Ἱερόθεος, Χριστουπόλεως Πέτρος (Δακτυλίδης)

Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἀρχιμ. Ἀγαθαγγέλου Μιχαηλίδου, τὸν ὁποῖον εἶχα Πνευματικὸ Πατέρα, ὅταν κοιμήθηκε ὁ Γέροντάς μου Μητροπολίτης Καλλίνικος Ποῦλος, ἐπέλεξα τὸν τότε Ἀρχιμ. Πέτρο Δακτυλίδη ὡς Πνευματικό μου Πατέρα. Ὅταν τοῦ τὸ ζήτησα τὴν πρώτη φορά, αἰσθάνθηκε ἀμηχανία, λόγῳ τῆς μεγάλης τοῦ ταπείνωσης. Μὲ τιμοῦσε πολὺ ὡς ἱεροκήρυκα τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς καὶ ὡς συγγραφέα καὶ αἰσθανόταν δυσκολία νὰ εἶναι Πνευματικός μου Πατέρας. Ἦταν εὐγενὴς καὶ ταπεινός. Στὴν ἐπιμονή μου ὑποχώρησε, ἀλλὰ πάντα μὲ δεχόταν μὲ σεβασμὸ καὶ ταπείνωση.

Ὠφελήθηκα πολὺ ἀπὸ τὸν λόγο του, τὴν σεμνότητα, τὴν πολυχρόνια ποιμαντική του διακονία, τὴν πεῖρα του στὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, τὸν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τῶν διαφόρων δυσκολιῶν στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν στὸ ἔπακρον διδακτικός, φιλόστοργος, χαρούμενος, ὑπάκουος στοὺς κατὰ καιροὺς προϊσταμένους του καὶ γεμᾶτος ἀγάπη. Μοῦ μιλοῦσε γιὰ τὶς δοκιμασίες ποῦ πέρασε, ἀλλὰ καταλάβαινα καὶ τὴν ἀμνησικακία του.

Σὲ αὐτὸν ἐναπέθετα καὶ ἐγὼ τὶς δυσκολίες τῆς διακονίας μου στὴν Ἱερὰ Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν καὶ μετέπειτα τῆς διακονίας τοῦ Ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ, ἀλλὰ καὶ τὰ θέματα τῆς προσωπικῆς μου ζωῆς. Διέκρινα τὴν ἀνεξικακία του καὶ τὴν ἀγάπη του. Καὶ ὅταν τὸν ἀδικοῦσαν, ἐκεῖνος τὸ προσπερνοῦσε μὲ τὸ γέλιο, τὸ ἀστεῖο, τὸ χιοῦμορ.

Στὸ σπίτι ζοῦσε μὲ τὴν ἀδελφὴ τοῦ Μαρία. Μοῦ ἔλεγε ἐπανειλημμένως ὅτι ἡ Μαρία ἦταν ἄγγελος καὶ ὄχι ἄνθρωπος. Ἔτσι τὴν θεωροῦσε, φύλακα ἄγγελό του, καὶ γι' αὐτὸ ὅταν κοιμήθηκε αἰσθάνθηκε μεγάλη δυσκολία καὶ πολὺ πόνο. Τὴν θυμόταν μὲ δάκρυα καὶ μονολογοῦσε ὅτι τώρα βρίσκεται μὲ τοὺς ἀγγέλους στὸν οὐρανό.

Εἶχε πολλὰ πνευματικὰ παιδιὰ στὰ ὁποία στάλαζε τὴν ἀγάπη του, τὸ μειλίχιο τοῦ χαρακτῆρα του, τὴν ποιμαντική του πεῖρα, κυρίως ὅμως τὸ ἐκκλησιαστικό του φρόνημα. Μεταξὺ αὐτῶν τῶν πνευματικῶν παιδιῶν συγκαταλέγεται ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Θηβῶν καὶ Λεβαδείας κ. Γεώργιος. Μεταξύ τους ὑπῆρχε ἀμοιβαῖα ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ. Ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης ἀγαποῦσε πολὺ τὸν Μητροπολίτη Θηβῶν Γεώργιο, καυχόταν γι' αὐτὸν καὶ ἡ χαρά του πλημμύρισε τὴν καρδιά του ὅταν τὸν εἶδε Μητροπολίτη. Ἀλλὰ καὶ ὁ Σέβ. Μητροπολίτης Θηβῶν καὶ Λεβαδείας Γεώργιος ὄχι μόνον τὸν σεβόταν, ἀλλὰ τὸν ἀγαποῦσε ὑπερβαλλόντως. Γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα τὸν φιλοξένησε στὸ Γηροκομεῖο τῆς Λεβαδιὰς καὶ τὸν περιποιόταν ἀξιοθαύμαστα. Δὲν τοῦ ἔλειπαν ποτὲ ἀπὸ κοντά του οἱ γιατροί, οἱ νοσηλευτὲς καὶ διάφορα ἄλλα πρόσωπα. Τὸ προσωπικὸ ἐνδιαφέρον τοῦ γιὰ τὸν Γέροντά του ἦταν καταπληκτικὸ καὶ παραδειγμάτιζε ὅλους.

Ὁ μακαριστὸς Ἱεράρχης Πέτρος ἔφυγε πλήρης ἡμερῶν καὶ ἄφησε σὲ ὅλους μας ἀγαθὴ μνήμη καλοῦ Λευίτου, διακριτικοῦ Πνευματικοῦ Πατρός, τιμημένου Ἐπισκόπου. Δὲν μπόρεσα νὰ παρευρεθῶ στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ ποῦ ἔγινε στὴν ἰδιαίτερη Πατρίδα του, τὴν Μύκονο, ἀλλὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη συμμετεῖχα νοερῶς στὴν ἀκολουθία, τὸν μνημόνευσα στὴν θεία Λειτουργία, ἔκλαψα ἀπὸ συγκίνηση καὶ εὐχήθηκα στὸν Θεὸ νὰ τὸν συγκαταλέξη μεταξὺ τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν.

Ἐμεῖς θὰ ἐνθυμούμαστε τὸν καλοκάγαθο Κληρικό, μὲ τὸ ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα, τὴν ἀγάπη τοῦ πρὸς πάντες, ἀκόμη καὶ πρὸς ὅσους τὸν ἔβλαψαν, μὲ τὴν ποικιλότροπη προσφορά του στὴν Ἐκκλησία. Τὸν εὐγνωμονοῦμε καὶ δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν ἀνάδειξη τέτοιων Κληρικῶν καὶ Ἐπισκόπων στὴν Ἐκκλησία.