Γράφτηκε στις .

«Ἴσχυε, Πολύκαρπε, καὶ ἀνδρίζου»

Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου

Κήρυγμα στὴν πανήγυρη τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμπελακιωτίσσης - Ἅγιος Πολύκαρπος, 23 Φεβρουαρίου 2013 (ἀπόσπασμα).

Πολλὲς φορὲς μίλησα στὴν Ἱερὰ Μονὴ αὐτή, ποὺ διαθέτει τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου, γιὰ τὸν ἅγιο Πολύκαρπο, τὸν Ἀποστολικὸ αὐτὸν Πατέρα, τὴν ζωή του, τὴν διδασκαλία του καὶ τὸ μαρτύριό του. Σήμερα θὰ ἀναφερθῶ σὲ ἕνα γεγονὸς ποὺ δείχνει ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἐνίσχυσε στὴν πορεία τοῦ μαρτυρίου του.

«Ἴσχυε, Πολύκαρπε, καὶ ἀνδρίζου»

Τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἅγιος Πολύκαρπος εἰσῆλθε μέσα τὸ στάδιο, στὸ ὁποῖο θὰ ἔδινε τὴν μαρτυρία τῆς πίστεώς του μπροστὰ στὸν ἀνθύπατο, ἀκούσθηκε φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό: «Ἴσχυε, Πολύκαρπε, καὶ ἀνδρίζου». Καὶ ὅπως σημειώνεται στὸ μαρτυρολόγιο, «καὶ τὸν μὲν εἰπόντα οὐδεὶς εἶδεν, τὴν δὲ φωνὴν τῶν ἡμετέρων οἱ παρόντες ἤκουσαν», δηλαδή, κανένας δὲν εἶδε αὐτὸν ποὺ ἐξεφώνησε αὐτὸν τὸν λόγο, ἀλλὰ μόνον οἱ Χριστιανοὶ ἄκουσαν αὐτὴν τὴν φωνή. Πρόκειται σαφῶς γιὰ τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐνίσχυσε τὸν ἅγιο Πολύκαρπο στὴν ὁδὸ τοῦ μαρτυρίου του, καὶ ἦταν μιὰ θεοπτία, ἀφοῦ κατὰ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων, στὴν ἐμπειρία τῆς θεώσεως ὅλες οἱ αἰσθήσεις γίνονται μία, ὁπότε καὶ ἡ ἀκοὴ εἶναι ὅραση καὶ ἡ ὅραση εἶναι ἀκοή.

Ἔτσι, στὸ στάδιο, ἐνῷ ὅλοι οἱ εἰδωλολάτρες ἔκαναν θόρυβο, μόλις ἐμφανίσθηκε ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, προφανῶς κραύγαζαν ἐναντίον του, ὅμως οἱ παρόντες Χριστιανοὶ ἄκουσαν τὴν θεία φωνὴ καὶ ὁ ἅγιος Πολύκαρπος ἐνδύθηκε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐνδυναμώθηκε ἀπὸ αὐτὴν καὶ προχώρησε μὲ ἀνδρεία στὸ μαρτύριο.

Τέτοιες σκηνὲς ἔχουν ἐπαναληφθῆ διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ὅταν οἱ Χριστιανοὶ προτιμοῦσαν νὰ πεθαίνουν μὲ φρικτὰ βασανιστήρια, παρὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό. Καὶ σήμερα σὲ διάφορα μέρη τοῦ κόσμου ἐπαναλαμβάνονται τέτοια γεγονότα. Δυστυχῶς, ὅμως, πολλοὶ ἀπὸ μας ζοῦμε στὴν Ἐκκλησία χωρὶς αἴσθηση μαρτυρίου, χωρὶς ἀγωνία, χωρὶς νὰ ἐκφράζουμε τὴν πίστη μας στὸν Χριστὸ μὲ θυσία καὶ προσφορά. Πολλοὶ σύγχρονοι Χριστιανοί, διάδοχοι τέτοιων μαρτύρων, ἐπιδιώκουν τὴν εὐδαιμονία, τὴν καλοπέραση, τὴν κενοδοξία, γενικὰ τὴν ἀσταύρωτη ζωή.

«Ἴσχυε, Πολύκαρπε, καὶ ἀνδρίζου»

Λαμβάνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὸ στάδιο, στὸ ὁποῖο εἰσῆλθε ὁ ἅγιος Πολύκαρπος, μποροῦμε νὰ δοῦμε καὶ τὸ Μοναστήρι αὐτὸ ὡς ἕνα ἄλλο πνευματικὸ στάδιο, ἀφοῦ ἡ μαρτυρικὴ ζωὴ συνεχίζεται σήμερα στὰ Ὀρθόδοξα Μοναστήρια, ὅπως σὲ αὐτὸ ποῦ ἤλθαμε σήμερα γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὴν μνήμη τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου. Στὸ Μοναστήρι αὐτὸ ποῦ εἶναι ὁ θησαυρὸς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, εἶναι ἐναποτεθημένα καὶ δύο σημαντικὰ θησαυρίσματα, ἤτοι ἡ ἱερὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Ἀμπελακιώτισσας καὶ τὸ ἱερὸ λείψανο τῆς χειρὸς τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου. Αὐτὰ τὰ δύο εὐλογημένα ἀποθησαυρίσματα ἑλκύουν διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἀνθρώπους γιὰ νὰ μονάσουν καὶ νὰ ἀσκηθοῦν στὴν πνευματική τους ζωή. Τὸ Μοναστήρι αὐτὸ εἶναι ἕνα στάδιο στὸ ὁποῖο εἰσέρχεται κάθε μοναχός, ὡσὰν τὸν Ἅγιο Πολύκαρπο, γιὰ νὰ ὁμολογήση τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ζήση μέσα στὴν δύναμη τῆς πίστεως. Εἰσερχόμενος στὸ στάδιο αὐτὸ ἀκούει τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «ἴσχυε, μοναχέ, καὶ ἀνδρίζου». Ἐδῶ στὸ στάδιο αὐτὸ δὲν εἶναι ἁπλῶς ἄνθρωποι, ἀλλὰ ἄγγελοι καὶ ἅγιοι ποῦ παροτρύνουν τὸν μοναχὸ στὸν ἀγῶνα του καί, φυσικά, ὁ μοναχὸς δέχεται τὶς παρακλήσεις ἀπὸ τὸν Θεό. Κάθε μοναχὸς ἀγωνίζεται ἐναντίον τῶν παθῶν τοῦ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ὀρθόδοξης Μονῆς καὶ ὁ σκοπὸς τοῦ ὀρθοδόξου μοναχοῦ. Μένει στὸ Μοναστήρι γιὰ νὰ ἀσκηθῇ στὴν προσευχή, νὰ θεραπεύη τὰ πάθη του, νὰ πορεύεται στὸν δρόμο τῆς θεώσεως, νὰ ἀποκτήση τὴν ὑπακοή, τὴν καθαρότητα ψυχῆς καὶ σώματος, τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό. Τὸ Μοναστήρι δὲν εἶναι τόπος ψυχαγωγίας, καταλαλιᾶς-κουτσομπολιοῦ, ἀνυπακοῆς στὸν Ἐπίσκοπο καὶ τὴν Ἐκκλησία. Οἱ Μοναχοὶ ἀσκοῦνται στὴν ὑπακοὴ καὶ ὄχι στὴν ἀνυπακοή.

Ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἔχουν καθορίσει τὶς Ἱερὲς Μονὲς ὡς στάδια πνευματικό, ὡς παλαῖστρες πνευματικές, ὅπου οἱ μοναχοὶ ἀγωνίζονται νὰ ζήσουν τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μὲ ὑπακοή, παρθενία καὶ ἀκτημοσύνη. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ὁ μοναχὸς αἰσθάνεται ἄφραστη χαρά, ἀπολαμβάνει τὴν σταυροαναστάσιμη ζωή. Αὐτὸς ὁ μοναχισμὸς μὲ ἐνθουσιάζει, αὐτὸς ἀναπαύει τὴν ψυχή μου, αὐτὸς μὲ χαροποιεῖ!

Καὶ ἐμεῖς ἤλθαμε σήμερα σὲ αὐτὸ τὸ πνευματικὸ στάδιο καὶ καθένας μας ἄκουσε αὐτὴν τὴν φωνή, ἐσωτερικὰ στὴν καρδιά του: «ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου», στὸν ἀγῶνα του καὶ στὴν ζωή του. Αὐτὸ τὸ λέγω καὶ στὸν ἑορτάζοντα σήμερα Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς: «Ἴσχυε, π. Πολύκαρπε, καὶ ἀνδρίζου». Αὐτὸ τὸ λέγω σὲ καθένα σας: «Ἴσχυε καὶ ἀνδρίζου». Μὴ ἀποκάμνετε ἀπὸ τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις, μὴν ἀπογοητεύεσθε ἀπὸ τὶς συκοφαντίες καὶ τὶς διαβολὲς ποῦ δέχεσθε. Ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Πολυκάρπου νὰ εἶναι πάντα μαζί μας.–