Γράφτηκε στις .

Γεγονός καὶ Σχόλιο: Οἱ διωγμοὶ τῶν Χριστιανῶν στὴν Συρία

Παρακολουθοῦμε ὅ,τι ἔρχεται στὸ φῶς ἀπὸ τὸν πόλεμο ποῦ γίνεται στὴν Συρία. Ὅσα γίνονται ἐκεῖ παρουσιάζονται ὡς ἕνας ἐμφύλιος πόλεμος, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐμπλέκονται ἄλλες ἐξωτερικὲς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες θέλουν νὰ ἔχουν ἐπιρροὴ στὴν περιοχή. Ἀπὸ τὴν μιὰ πλευρὰ εἶναι ἡ Τουρκία, ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ τὸ Κατάρ, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ εἶναι οἱ Ρῶσοι, τὸ Ἰρὰν καὶ ἡ Κίνα. Σαφέστατα καὶ ἐδῶ ἡ κρίση εἶναι γεωπολιτική, ἀφοῦ ἡ Συρία εἶναι σὲ μιὰ κρίσιμη περιοχὴ ὅπου πολλὰ κράτη ἔχουν συμφέροντα.

Ἐκεῖνο, ὅμως, ποῦ διαφεύγει τῆς προσοχῆς τῶν πολλῶν εἶναι ὅτι στὴν Συρία γίνεται μιὰ σφαγὴ τοῦ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ. Πρόσφατα ἦρθε στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος τὸ γεγονὸς τῆς ἀπαγωγῆς τοῦ ὀρθοδόξου Μητροπολίτου Παύλου καὶ τοῦ Συροϊακωβίτου Μητροπολίτου Ἰωάννου-Ἰμπραχίμ. Πρόκειται γιὰ ἕνα θλιβερὸ γεγονὸς ποῦ δείχνει τὸ ἄγριο πρόσωπο τοῦ πολέμου στὴν περιοχὴ καὶ τὶς συνέπειές του. Ὅμως, τὰ προβλήματα εἶναι ἀκόμη χειρότερα γιὰ τοὺς Χριστιανούς.

Εἶναι σημαντικὲς οἱ πληροφορίες ποῦ μᾶς δίνει ὁ Στάθης Εὐσταθιάδης («Τὸ Βῆμα τῆς Κυριακῆς» 19-5-2013) καὶ θὰ τὰ παραθέσω στὴν συνέχεια:

Ἀπὸ δελτίο τῆς ἁρμόδιας Ἐπιτροπῆς τοῦ ΟΗΕ στὶς 16 Ἀπριλίου ἐ.ἔ. πληροφορούμαστε ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν Χριστιανῶν ποῦ σκοτώθηκαν, δολοφονήθηκαν καὶ ἀγνοοῦνται «πιστεύεται ὅτι ἔχει ξεπεράσει τοὺς 1.220». Ἕνας συρορθόδοξος Κληρικὸς τοῦ Ἀμμὰν (μονοφυσίτης) δήλωσε στὸ ἀραβικὸ CNN ὅτι «ἔχουμε διωγμὸ ἀντίστοιχο τῶν σφαγῶν τοῦ Διοκλητιανοῦ». Καὶ συνέχισε: «ὅσοι δὲν πρόλαβαν νὰ φύγουν θὰ ἔχουν τὴν τύχη τῶν ὁμοδόξων μας τοῦ Ἰράκ».

Καὶ ἐπειδὴ γίνεται λόγος γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς τοῦ Ἰράκ, πρέπει νὰ καταγραφοῦν οἱ δηλώσεις τῆς Νίνας Σίας ἐκπροσώπου τῆς ἀμερικανικῆς ἐπιτροπῆς ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία τὴν διετία 2012-2013 στὸ Ἰρὰκ «δολοφονήθηκαν, στραγγαλίστηκαν καὶ ἐξαφανίσθηκαν συνολικὰ 2.310 Ἰρακινοί, μέλη θρησκευτικῶν μειονοτήτων, Χριστιανοὶ στὴν πλειοψηφία». Ἐπίσης τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2012 «δὲν ὑπῆρχε οὔτε μία ἐκκλησία γιὰ νὰ λειτουργήσει», ἀφοῦ εἶχαν πυρποληθῇ καὶ ἰσοπεδοθή, ἐνῷ οἱ περισσότεροι Κληρικοὶ εἶχαν ἐγκαταλείψει τὸ Ἰρὰκ ἢ κρύφτηκαν «ἐπειδὴ ἦταν καὶ παραμένουν ὁ κύριος στόχος τῶν ἰσλαμιστῶν». Καὶ αὐτὰ γίνονται στὸ Ἰράκ, μετὰ τὸν Μάϊο τοῦ 2005, ποῦ τελείωσε «ἐπισήμως» ὁ πόλεμος. Φαίνεται ὅτι «ἄρχισε μιὰ ὀργανωμένη συστηματικὴ δίωξη τῶν ἰρακινῶν Χριστιανῶν».

Τὸ ἔτος αὐτό, ποῦ εἶναι ἐπέτειος τῶν 1700 χρόνων ἀπὸ τὸ Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων (313 μ.Χ.) μὲ τὸ ὁποῖο καθορίσθηκε ἡ ἀνεξιθρησκεία στὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, συμβαίνουν φοβεροὶ διωγμοὶ ἐναντίον Χριστιανῶν (ὀρθοδόξων, μονοφυσιτών), οἱ ὁποῖοι ἀποκεφαλίζονται καὶ δολοφονοῦνται, καταστρατηγοῦνται οἱ θρησκευτικὲς ἐλευθερίες καὶ ἐπανέρχονται ἡ βία καὶ ἡ ἀπανθρωπιά.

Τὰ ὅσα γίνονται στὴν Συρία, στὸ Ἰρὰκ καὶ στὰ ἀνατολικὰ Κράτη, δυστυχῶς γίνονται μὲ τὴν συνδρομή, ἀνοχή, ἀλλὰ καὶ συμμετοχὴ δυτικῶν χριστιανικῶν Κρατῶν, ἐπειδὴ πάνω ἀπ' ὅλα κυριαρχοῦν τὸ οἰκονομικὰ συμφέροντα.

Καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τί κάνουμε; Πῶς ἀντιδροῦμε; Συγκινούμαστε ἀπὸ τὸ δρᾶμα τῶν ἀδελφῶν μας; Μᾶς ἀπασχολεῖ τὸ δρᾶμα τους; Προσευχόμαστε γι' αὐτούς; Πονᾶμε;

Ν.Ι

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ