Γράφτηκε στις .

Καρκίνος-ζωή-θάνατος-θεραπεία

Ἡ «ἐμπειρία» τοῦ καρκίνου ποῦ ζήσαμε, δὲν ἦταν ἁπλὰ μιὰ «κατάσταση» στὴ ζωή μας. Ἦταν ἡ ἴδια ἡ ζωὴ στὴν ὁριακή της πλευρὰ μὲ τὸ θάνατο. Ἀπὸ τὶς πρῶτες μέρες τὸ ἴδιο τὸ παιδί μου κοιτάζει κατάματα τὸ ἐνδεχόμενο τοῦ θανάτου του καὶ ρωτάει: «τί γίνεται μετὰ τὸ θάνατο; Ὅλα τέλος;». Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ἀρχίζει μία ἀναζήτηση στὰ τρίσβαθα τοῦ εἶναι μας. Ἡ ἐρώτηση ἦταν τέτοια ποῦ σχετιζότανε οὐσιαστικὰ μὲ τὸ σκοπὸ τῆς ὕπαρξής μας.

Ἤδη τὸ νόημα τῆς ὕπαρξης γιὰ μένα εἶχε θρυμματιστεῖ.

Μὲ τὸ χρόνο, διαπίστωσα ὅτι ἡ ἐπιστήμη, ἡ ἰατρική, ὅπως καὶ τὰ διάφορα ψυχοθεραπευτικὰ καὶ φιλοσοφικὰ ρεύματα, ἀδυνατοῦν νὰ δώσουν ἱκανοποιητικὲς ἀπαντήσεις σὲ ὁριακὰ ζητήματα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου.

Ἀφοῦ «ἔφυγε» ὁ Βανῆς ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή, ἀφοῦ πέρασε ἀρκετὸς χρόνος καὶ ξαναμελετῶντας τὰ σημάδια τῆς ἀλλαγῆς του, ἀνακάλυψα τὴν δυνατότητα τῆς θεραπείας τοῦ νοῦ ποῦ εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιτευχθεῖ, μόνον ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου «ἀποκαλυφθεῖ». Δηλαδή, μόνον ὅταν ὁ νοὺς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκτήσει ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ ἢ ἀλλιῶς εἶναι συνδεδεμένος μέσῳ τῆς νοερᾶς προσευχῆς μὲ τὸ Θεό, ὅπως λένε οἱ νηπτικοὶ Πατέρες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἔμαθα ὅτι τὸ βασικὸ πρόβλημα στὴ ζωή μας εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ νοῦ. Ὅμως μὲ τὴν εἰλικρινῆ προσευχὴ ὁ νοῦς «ἐξίσταται τῶν ὄντων πάντων». Μὲ τὴν ἔκσταση (ἵσταμαι ἔξω τοῦ ἑαυτοῦ μου, ἀπομακρύνομαι ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὴν ταραχὴ τοῦ κόσμου) ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει νὰ ἀποκτᾶ ἀληθινὴ γνώση τοῦ Θεοῦ.

Ἡ πνευματικὴ αὐτὴ διαδικασία στὴ ζωή μας ἔχει καὶ τὰ φυσικά της ἐπακόλουθα. Πρῶτον ἀπὸ ὅλα τὴν ἀληθινὴ θεραπεία. Διαπίστωσα μέσα ἀπ' ὅσα ἔζησα μὲ τὸ γιό μου, τὴν θεραπευτικὴ ἀγωγὴ ποῦ ἔχει ὁ Χριστιανισμὸς καὶ ἰδιαίτερα ἡ Ὀρθόδοξη Διδασκαλία καὶ παράδοση τῶν νηπτικῶν πατέρων τῆς πίστης μας, κάτι ποὺ σήμερα ἔχει χαθεῖ.

(Μαρίνα Λασηθιωτάκη, «Ὑπόσχεση», Ἐκδόσεις «Γρηγόρη»)

ΧΩΡΙΟ