Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τό μέγα τραῦμα - Ὑπέρ πλεόντων

Τό μέγα τραῦμα

Αὐτές τίς μέρες ἀκούσαμε τό δοξαστικό ἀπό τήν ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς τοῦ Ἀντίπασχα (τοῦ Θωμᾶ), στό ὁποῖο ὁ ὑμνογράφος μιλάει γιά τό «μέγα τραῦμα, τόν ἄνθρωπο», ὁ ὁποῖος «ἰάθη» ἀπό τήν «πληγήν» τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ζήτησε νά δῆ ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς, προκειμένου νά πειστῆ ὅτι ὁ Χριστός ἀνέστη.

Ἡ ἀναφορά τοῦ ὑμνογράφου στό «μέγα τραῦμα» μᾶς ὑποδεικνύει τήν προϋπόθεση, ἡ ὁποία πρέπει νά ἰσχύη, ὥστε ἐμεῖς «οἱ μὴ ἰδόντες» νά γίνουμε ἱκανοί νά πιστεύσουμε στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς λέει, λοιπόν, ὅτι γιά νά ἀποκτήσουμε μιά, ἔστω μικρή, αἴσθηση (πληροφορία) ὅτι ὁ Χριστός ἀνέστη, ὥστε νά μή λέμε ψέματα, σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Συμεών τόν Νέου Θεολόγο, ὅταν ἀπαγγέλουμε τό «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι», πρέπει κάπως νά μᾶς ἀγγίξη ἡ αἴσθηση τοῦ ὑμνογράφου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι «τό μέγα τραῦμα». Πρέπει, δηλαδή, νά ἀποκτήσουμε αἴσθηση τῶν ὀδυνηρῶν συνεπειῶν τῆς ἁμαρτίας. Νά καταλάβουμε μέ ἔστω ἀμυδρή ἐπισκίαση τῆς Χάριτος «οἵους [ἡμᾶς] ἐποίησεν ἡ ἁμαρτία». Χωρίς τήν ἐμπειρία αὐτοῦ τοῦ πάθους, αὐτοῦ τοῦ πόνου, δέν εἶναι δυνατή ἡ γεύση τῆς ἀνάστασης.

Ὅλος ὁ ἄνθρωπος, ἔξω ἀπό τήν ἀνακαινιστική ἐνέργεια πού παρέχει ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκκλησίας Του, εἶναι «πληγή φλεγμαίνουσα», στήν ὁποία, κατά τόν προφήτη Ἡσαΐα, «οὐκ ἔστιν μάλαγμα ἐπιθῆναι, οὔτε ἔλαιον, οὔτε καταδέσμους». Ταυτόχρονα, ὁ ἄνθρωπος στήν ἀποστασία του ἀποτελεῖ ἕνα «μέγα τραῦμα» πάνω στό σῶμα τῆς δημιουργίας, ἡ ὁποία κτίσθηκε «καλή λίαν» ἀπό τόν Δημιουργό.

Ἐπειδή, ὅμως, τό κακό οἱ πολλοί δέν τό βλέπουμε μέσα μας, ἀλλά ἔξω ἀπό ἐμᾶς, μιά αἴσθηση τοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ τό «μέγα τραῦμα» τῆς δημιουργίας, μποροῦμε στίς μέρες μας νά ἀποκτήσουμε βλέποντας στά δελτία εἰδήσεων τίς καταστάσεις ἀγριότητας πού βιώνουν, ὅσοι δέν συμφωνοῦν μέ τούς Τζιχαντιστές, στήν Μέση Ἀνατολή καί τήν Βόρεια Ἀφρική. Βασανιστήρια, δημόσιοι ἀποκεφαλισμοί (μπροστά στίς κάμερες), πράξεις μέ τίς ὁποῖες διώχνονται λαοί ἀπό τίς πανάρχαιες ἑστίες τους καί ρίχνονται, κατά τήν φυγή τους πρός τήν ἐλευθερία, στά χέρια ἐπιτήδειων δουλεμπόρων, οἱ ὁποῖοι τούς φορτώνουν σέ σαπιοκάραβα μέ τά ὁποῖα θαλασσοπνίγονται στήν Μεσόγειο.

Στίς μέρες μας ὁ παραλογισμός καί ἡ ἀγριότητα τοῦ ἀνθρώπου ἔχει φθάσει στά ὅρια τοῦ ἐμφανοῦς δαιμονισμοῦ. (Λέμε τοῦ «ἐμφανοῦς», γιατί ὑπάρχει καί ἀφανής, γιά ἐμᾶς τούς πολλούς, δαιμονισμός κρυπτόμενος κάτω ἀπό πολλά προσωπεῖα εὐγένειας, ἀνοχῆς, διαλλαγῆς κ.τ.λ.).

Ὑπέρ πλεόντων

Στίς μέρες, μέ ὅλες τίς τραγωδίες πού συμβαίνουν καθημερινά στήν Μεσόγειο, ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη βαρύτητα ἡ προτρεπτική ἐκφώνηση, κατά τίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, γιά δέηση τοῦ λαοῦ «ὑπέρ πλεόντων».

Αὐτή ἡ δέηση, ἐκτός ἀπό ὅλους τούς «πλέοντες» στίς θάλασσες τῆς Ὑφηλίου, ἰδιαίτερα πρέπει νά περιλαμβάνη τούς «πλέοντες» στήν Μεσόγειο, πάνω σέ σαπιοκάραβα δουλεμπόρων, ἀναζητώντας καλύτερη ζωή μέ ἐλευθερία.

Πρέπει, ὅμως, νά περιλαμβάνη καί τούς «πλέοντες» στόν ἀέρα, τούς «ἀεροποροῦντας», κατά τήν ἔκφραση κάποιου Κληρικοῦ, ὁποῖος συχνά ταξίδευε μέ ἀεροπλάνο.

Ἡ πρόσφατη αὐτοκτονία τοῦ Γερμανοῦ πιλότου, πού πῆρε μαζί του στόν θάνατο 150 ἐπιβάτες, ἐπιβάλλει ἰδιαίτερα φορτισμένη προσευχή γιά τούς «ἀεροποροῦντας», μέ τήν αἴσθηση τῶν κινδύνων πού γεννιοῦνται ἀπό τούς ὀξεῖς καί ποικίλους πόνους τοῦ «μεγάλου τραύματος», τοῦ ἀμεταμόρφωτου ἀπό τήν Χάρη τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἀνθρώπου.

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ