Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ θεότητα τοῦ αὐτοματισμοῦ - Σχολεῖο ὑψηλῆς πολιτιστικῆς στάθμης

Ἡ θεότητα τοῦ αὐτοματισμοῦ

Ἡ Μ. Τεσσαρακοστή μᾶς μαθαίνει νά ἀγαποῦμε τόν πόνο, τήν ἄσκηση, τήν στέρηση τῶν περιττῶν, τήν ἐλευθερία ἀπό ἐξαρτήσεις. Ξυπνᾶ τόν νοῦ μας ἀπό τούς πολυειδεῖς ὕπνους του, τόν κάνει ἐγρήγορο. Ἡ προσευχή, ἡ μή ἱκανοποίηση τῆς ἐπιθυμίας, ὅταν γλίχεται τά ἀνωφελῆ καί βλαπτικά, ἐνεργοποιοῦν τόν ἔσω ἄνθρωπο, ἐξυγιαίνουν τήν γνώμη, κινητοποιοῦν τήν θέληση πρός τό φῶς τῆς ἀληθινῆς ζωῆς.

Τό κατανυκτικό Τριώδιο, μέ τήν εὐαγγελική ἄσκηση τῆς εὐλογημένης περιόδου τῆς νηστείας, μᾶς ἀποκαλύπτει τό ἀληθινό ἐν Χριστῷ νόημα τῆς ζωῆς, ἔξω ἀπό τήν εἰδωλολατρία τοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἀνέσεων, τῶν αὐτοματισμῶν, τῆς ἀδράνειας τῆς θελήσεως.

Ὁ καθηγητής Β. Καραποστόλης, σέ ἄρθρο του στό Βῆμα (27.3.2016), ἐπισημαίνει: «Ἕνα ἀπό τά πιό χτυπητά παράδοξα τῶν ἡμερῶν μας εἶναι ὅτι ἄν καί ἀνασφαλεῖς, οἱ ἄνθρωποι ἀποφεύγουν νά πάρουν τά μέτρα τους. Ἐπικρατεῖ ἕνα διάχυτο “μούδιασμα”, ὅλοι τό ἀντιλαμβάνονται, ὅλοι τό νιώθουν. Ἀλλά ἡ σκέψη τους ἀποφεύγει νά θέτει καθαρά καί ἀνοιχτά τό ἐρώτημα: Πῶς εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν τόσοι κίνδυνοι γύρω καί ὁ ἀπειλούμενος νά μήν μπορεῖ καί σχεδόν νά μή θέλει νά γίνει ἐγρήγορος;».

Ἡ ἀπουσία τῆς ἐγρήγορσης, σύμφωνα μέ τόν ἀρθρογράφο, ὀφείλεται στήν νέα καί μοναδική πίστη πού ἐπικράτησε στούς νεώτερους χρόνους, στήν πίστη «ὅτι ἐπιτέλους τά πράγματα “θά δουλεύουν ἀπό μόνα τους”. Ὁ αὐτοματισμός ἀνυψώθηκε σέ σύγχρονη θεότητα». Αὐτή ἡ εἰδωλολατρική θεότητα τοῦ αὐτοματισμοῦ βυθίζει τήν θέληση στό τέλμα μιᾶς ἔμφοβης φιλήδονης ἀδράνειας. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως ἀντιλαμβάνεται τήν ἐπίδραση αὐτῆς τῆς τεχνολογικῆς θεότητας ὡς ἐξώθηση τῶν ἀνθρώπων σέ πορεῖες ζωῆς ἀντίρροπες πρός τίς ἀσκητικές κατευθύνσεις τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς.

Μέ τήν «λατρεία» τῆς θεότητας τοῦ τεχνολογικοῦ αὐτοματισμοῦ ἔχουμε ἐθισθῆ οἱ ἄνθρωποι στίς εὔκολες λύσεις καί τίς ζητᾶμε ἀπό παντοῦ καί γιά ὅλα τά θέματα, πολιτικά, κοινωνικά, οἰκονομικά, ἀκόμη καί πνευματικά. Στά πάσης φύσεως προβλήματα πού ἀναφύονται θέλουμε λύσεις χωρίς κόπο καί χωρίς εὐθύνη. Σημειώνει ὁ ἀρθρογράφος: «Ἡ παρατεταμένη ἐμπιστοσύνη στίς λύσεις πού θά προσέφεραν κάποιοι “μηχανισμοί” προκάλεσε μιά ἀνεπανόρθωτη βλάβη στήν ἴδια τή δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ νά ὁδηγεῖται σέ ἀποφάσεις, νά ἀναθεωρεῖ, νά ἐπιδιορθώνει, νά ἀλλάζει κατεύθυνση».

Σχολεῖο ὑψηλῆς πολιτιστικῆς στάθμης

Ἡ ἀλλαγή κατεύθυνσης στήν πνευματική ζωή, ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι πήραμε λάθος δρόμο, εἶναι μιά κρίσιμη φάση τῆς ἀτελεύτητης  μετάνοιας. Εἶναι μιά νέα ἀρχή πού ἀνασυγκροτεῖ τόν ἑαυτό μας, μέ τήν πίστη, τήν ἐλπίδα, τήν ἀγάπη τοῦ κόπου. Δέν «ζαρώνουμε ἀπό τόν φόβο». Στίς μέρες μας, βέβαια, ὅπως διαπιστώνει ὁ κ. Καραποστόλης: «Οἱ πάντες φοβοῦνται νά μήν ὑποστοῦν κάποιο πλήγμα στά ἔσοδα ἤ στήν ὑγεία τους καί τρέμοντας τό κακό ἐνδεχόμενο προφυλάγονται, ὥστε οἱ μέρες τους νά γίνουν ἔστω καί λίγο περισσότερες. Ζοῦμε γιά τό Λίγο. Αὐτό σημαίνει πώς ἀντίθετα μέ ὅ,τι διατυμπανίζεται δέν εἶναι ἡ ζωή καί ἡ εὐτυχία πού ἐνδιαφέρει τούς ἀνθρώπους, εἶναι ἡ μέ κάθε τρόπο ἀποφυγή τοῦ πόνου».

Ἡ παραπάνω περιγραφή διαζωγραφίζει ἕναν κόσμο σέ ἀδράνεια καί ἀγωνία. Ἕναν κόσμο πού πανικοβάλλεται ἀπό «ὅ,τι ἔρχεται ἀντίθετα πρός τήν ἐπιθυμία» του.

Τελικά, ἡ Μ. Τεσσαρακοστή, μέ τό ξύπνημα τοῦ νοῦ, τήν ἐξυγίανση τῆς γνώμης καί τήν παιδαγώγηση τῆς ἐπιθυμίας εἶναι ἕνα σχολεῖο ὑψηλῆς πολιτιστικῆς στάθμης –θεανθρώπινης.

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ