Γεγονότα καὶ Σχόλια: Συνέπειες ἐθισμοῦ - Ἀπατηλός προοδευτισμός

Συνέπειες ἐθισμοῦ

Στό κακό, ὅπως καί στό καλό, ὑπάρχει ἐθισμός. Γι’ αὐτό ἔχει μεγάλη σημασία τό πῶς ἐνεργοῦμε σέ κάθε περίσταση, τό τί πράττουμε μέ τό σῶμα μας.

Αὐτός πού ἐπιλέγει νά ἀκούη καί νά μελετᾶ τά κείμενα πού ἐνέπνευσε τό Ἅγιο Πνεῦμα λαμβάνει μέσα του τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή μέσα σέ κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ κρύβεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Αὐτός πού λαμβάνει (ἀποδέχεται, πιστεύει) τίς ἐντολές Του καί τίς τηρεῖ στήν ζωή του, δέχεται μέσα του τόν νομοδότη Χριστό καί μαζί Του τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί ὁ Χριστός εἶναι ἀχώριστος ἀπό τά ἄλλα πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἡ ἐνοίκηση τοῦ Θεοῦ μέσα στόν ἄνθρωπο, μέ τόν φωτισμό τῆς χάριτός Του, καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο πολύ εὐαίσθητο στίς κινήσεις τῶν παθῶν καί στίς προσβολές τοῦ πονηροῦ. Αἰσθάνεται τίς καταστροφικές συνέπειες τῆς ἁμαρτίας. Γι’ αὐτό ἄλλωστε ἔχει καί τήν ἱκανότητα τῆς μετάνοιας.

Ἀντίστροφα, ὁ ἐθισμός στό κακό διαμορφώνει ἀνάλογα καί τήν συνείδηση. Τήν νεκρώνει. Τήν καθιστᾶ ἀνίκανη νά διακρίνη τίς συνέπειες τοῦ κακοῦ, τήν καταστροφική δράση τῶν «ματαίων λογισμῶν» τῆς ἁμαρτίας. Τόν καθιστᾶ ἀνίκανο νά διακρίνη τό καλό ἀπό τό κακό, γι’ αὐτό πολλές φορές καί τά ταυτίζει ἤ νομίζει ὅτι ὑπάρχει γιά τόν ἄνθρωπο καί κάτι ἄλλο, πέρα ἀπό τό καλό καί τό κακό.

Συνείδηση εἶναι ὁ νοῦς μας, ὁ ὁποῖος σκοτίζεται ἀπό τόν ἐθισμό στήν ἁμαρτία. Σ’ αὐτόν τόν σκοτασμό βρίσκονται ὅσοι θεωροῦν τό σκότος φῶς καί τό φῶς σκότος· πού ὀνομάζουν τό ψέμα ἀλήθεια, τήν κανονικότητα ἀντικανονικότητα, τό φυσικό ἀφύσικο, καί τό ἀντίστροφο. Αὐτοί πνίγονται στήν ἀντιφατικότητα, ἀφοῦ αὐτό πού κατηγοροῦν ὡς ἀδικία, μπορεῖ, κατά τίς περιστάσεις, νά τό προβάλουν καί ὡς ἀπόδοση δικαιοσύνης.

Καταλαβαίνει κανείς ὅτι αὐτή ἡ ἀντιφατικότητα ὡς παράσιτο μπορεῖ νά θεριέψη σέ κάθε κοινωνία: στήν πολιτεία (καί τήν πολιτική), ἀκόμη καί στόν περίβολο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως σέ μοναστικές κοινότητες πού δέν πῆραν μυρωδιά ἀπό τό πῶς λειτουργεῖ ἱεραρχικά (φωτιστικά καί θεουργικά) ὁ «θεσμός τῆς Ἐκκλησίας».

Ἀπατηλός προοδευτισμός

Τόν τελευταῖο καιρό γίνεται λόγος γιά τόν πολιτικό μιθριδατισμό. Ὁ ὅρος μιθριδατισμός χρησιμοποιεῖται στήν κριτική τῶν κυβερνήσεων τῶν τελευταίων ἐτῶν, οἱ ὁποῖες ἀναγκάσθηκαν κάτω ἀπό τίς πιέσεις τῶν δανειστῶν νά κάνουν πράγματα πού ἦταν ἀντίθετα μέ αὐτά πού ὑποσχέθηκαν προεκλογικά ἤ πού περιελάμβαναν στά προγράμματά τους.

Ὁ ὅρος χρησιμοποιεῖται στήν περίπτωση αὐτή μεταφορικά. Περιγράφει τήν ἀποδοχή ἀπό τά κόμματα πού κυβέρνησαν καί πού κυβερνοῦν ὅλων τῶν ἀρνητικῶν ἤ δυσάρεστων καταστάσεων, γιά τά ὁποῖα προηγουμένως δυσφοροῦσαν καί γιά τά ὁποῖα μάλιστα ἀσκοῦσαν ἔντονη κριτική, ὅταν δέν ἦταν στήν κυβέρνηση.

Ὁ ὅρος προέρχεται ἀπό τόν βασιλιά τοῦ Πόντου Μιθριδάτη τόν Στ', ὁ ὁποῖος, ἐπειδή φοβόταν μήπως τόν δηλητηριάσουν, ἔπαιρνε ὁ ἴδιος περιοδικά μικρές μή θανατηφόρες δόσεις δηλητηρίου. Ἔτσι δημιούργησε ἀντισώματα στόν ὀργανισμό του, ὁ ὁποῖος ἐθίστηκε στό δηλητήριο καί δέν πάθαινε τίποτε ἀπό αὐτό.

Εἶναι φοβερό νά ἐθιστῆ κανείς στό δηλητήριο τῆς ἀπάτης, τῆς ἀδικίας, τῆς ἁμαρτίας, κι’ ὅλον αὐτόν τόν ἐθισμό νά τόν κάνη φιλοσοφία, πολιτική ἤ καί θεολογία.

Εἶναι φοβερό, ἀλλά ὁ μιθριδατισμός στίς μέρες μας εἶναι μιά πραγματικότητα, πού προβάλλεται μάλιστα ἀπατηλά ὡς προοδευτισμός.

π.Θ.Α.Β.