Τά τρία στοιχεῖα

Μέ τήν ἐπίβλεψη τοῦ Καθηγητοῦ Παναγιώτη Χρήστου, ἕνα ὁλόκληρο καλοκαίρι, μέ ὁμάδα φοιτητῶν, ἐργασθήκαμε στίς βιβλιοθῆκες τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μετά τήν ἐργασία, μέ κάθε εὐκαιρία τρέχαμε μαζί μέ ἄλλους φοιτητές, σάν διψασμένα ἐλάφια,στά ἄλλα Μοναστήρια, τίς Σκῆτες καί τήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἀπολαμβάναμε τίς πολύωρες ἀγρυπνίες καί ἀκολουθίες, τίς συναντήσεις μέ τούς ἁπλούς μοναχούς, τίς μεγάλες πεζοπορίες στά εὐλογημένα μονοπάτια.

Μέσα μου, ὅμως, δημιουργεῖτο ἕνα πνευματικό κενό πού ὀφειλόταν σέ μένα. Ἀπό τήν μιά μεριά διάβαζα τά ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν καταπληκτική θεολογία, ἀπό τήν ἄλλη συναντοῦσα ἀσκητές τοῦ Ἁγίου Ὄρους μέ μεγάλη ταπείνωση, ἁπλότητα καί ἐλευθερία, χωρίς νά ἐκφράζουν αὐτήν τήν θεολογία πού συναντοῦσα στά κείμενα τῶν ἁγίων Πατέρων, τοὐλάχιστον ἔτσι ἐγώ θεωροῦσα.

Τήν ἐποχή ἐκείνη, ὅμως, ὑπῆρχαν διάφορα προβλήματα καί στήν ἐκκλησιαστική διοίκηση. .... ἐπικρατοῦσαν πάθη, ἀντιπαλότητες, ἐξουσιαστικές τάσεις. ....
Ἔτσι, ἔβλεπα μιά διάσταση μεταξύ τῆς θεολογίας πού διδασκόμουν στό Πανεπιστήμιο, τῆς ἁπλῆς ζωῆς τῶν ἀσκητῶν μοναχῶν, καί τῆς πολυπράγμονης καί πολυπαθοῦς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας. ....

Διερωτώμουν: «… Γιατί δέν μπορεῖ νά συνδεθῆ ἡ θεολογία μέ τήν ποιμαντική καί ἄλλοτε ὑπάρχει θεολογία χωρίς νά ποιμαίνη καί ἄλλοτε ὑπάρχει ποιμαντική χωρίς νά θεολογῆ; Πῶς συνδέεται ἡ ἡσυχαστική νηπτική παράδοση μέ τήν θεολογία; Γιατί νά μήν ὑπάρχουν σήμερα Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας;»…

Διακατεχόμενος ἀπό τά ἐρωτήματα, τά ὁποῖα πιό πάνω ἀνέφερα, καί ἐντυπωσιασμένος ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου γιά τόν Γέροντα Σιλουανό ἀποφάσισα νά ἐπισκεφθῶ τό Μοναστήρι τοῦ Essex καί νά γνωρίσω τόν ὑποτακτικό τοῦ Γέροντος Σιλουανοῦ καί συγγραφέα τοῦ βιβλίου περί αὐτοῦ. Καί, φυσικά, ὅταν τόν γνώρισα, ὅπως θά καταγράψω πιό κάτω, διαπίστωσα ὅτι ἦταν αὐτό πού ζητοῦσα. Συγκέντρωνε στό πρόσωπό του καί τά τρία στοιχεῖα: ἦταν ἐμπειρικός θεολόγος, μέγας ἡσυχαστής καί διακριτικός Πνευματικός Πατέρας, γεμάτος στοργή καί ἀγάπη.

(Ναυπάκτου Ἱεροθέου: «Οἶδα ἄνθρωπον ἐν Χριστῷ»)