Ἕνας εὐγενής καλός Χριστιανός

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Τά ξημερώματα τῆς 18ης Νοεμβρίου ἐκοιμήθη ὁ Γιάννης Ἀλαγιάννης καί ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία ἔγινε τήν 19η Νοεμβρίου στήν Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Καμένων Βούρλων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.

Τόν Γιάννη Ἀλαγιάννη τόν γνώρισα ὅταν ὑπηρετοῦσα στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν ὡς Ἱεροκήρυξ καί ἀπό τότε συνδεθήκαμε πολύ στενά πάνω ἀπό 35 χρόνια. Μέ ἐξυπηρετοῦσε μέ τό αὐτοκίνητό του στίς μετακινήσεις μου στήν Ἀθήνα, ἰδίως ὅταν τά πρωϊνά πήγαινα στίς Συνεδριάσεις τόσο τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ὅσο καί τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί τό ἔκανε μέ μεγάλη χαρά. Στό αὐτοκίνητο συζητούσαμε θεολογικά καί πνευματικά θέματα, ἰδίως τά τρέχοντα ἐκκλησιαστικά ζητήματα.

Εἶχε συνταξιοδοτηθῆ ἀπό τό ΙΓΜΕ (Ἰνστιτοῦτο Γεωλογικῶν καί Μεταλλευτικῶν Ἐρευνῶν) ὅπου εἶχε ἐπιτελικές θέσεις, μέ τίς γνώσεις του καί τήν ἐμπειρία του, ἀφοῦ εἶχε τελειώσει τό Πολυτεχνεῖο Ἀθηνῶν καί μελετοῦσε τά θέματα τῆς εἰδικότητός του.

Ὁ Γιάννης ἦταν ἀπό τά καλύτερα πνευματικά μου παιδιά. Συμμετεῖχε σέ ὅλες τίς ὁμιλίες πού ἔκανα στήν Ἀθήνα, ἐνδιαφερόταν γιά πνευματικά θέματα, μελετοῦσε ὅλα τά βιβλία μου καί πάντοτε ὁμιλοῦσε γιά θέματα πού θίγονταν σέ αὐτά, προσευχόταν πολύ σέ ὅλα τά διαστήματα τῆς ἡμέρας, διαβάζοντας τίς καθημερινές ἀκολουθίες καί τό Ψαλτήριο, ἐκκλησιαζόταν κάθε Κυριακή, κάθε Σάββατο καί σέ ὅλες τίς μεγάλες ἑορτές, κοινωνοῦσε σχεδόν κάθε ἑβδομάδα.

Ἔκανε κάτι πού μέ εἶχε συγκινήσει πολύ, ὅταν μοῦ τό ἀνέφερε. Ἐνῶ διάβαζε ὅλα τά βιβλία μου ὅταν ἐκδίδονταν, ὅμως πρίν λίγα χρόνια εἶχε τήν ἰδέα νά τά διαβάση πάλι ἀπό τήν ἀρχή, ἀλλά, μάλιστα, κατά χρονολογική σειρά πού ἐξεδόθησαν γιά νά παρακολουθήση, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί πῶς ἐξελίχθηκε ἡ θεολογική μου σκέψη. Ἔτσι, γνώριζε ὅσο ὀλίγοι ὅλα ὅσα εἶχα γράψει στά πάνω ἀπό ἑκατό βιβλία μου καί τόν τρόπο τῆς συγγραφικῆς μου ἀναπτύξεως.

Ἐκτός τοῦ ὅτι ἦταν καλός ἐπιστήμονας, ἦταν κυρίως καλός Χριστιανός μέ ἐπίγνωση καί εὐαισθησία. Ὡς ἄνθρωπος ἦταν ἔξυπνος, ἐξυπηρετικός, πρόθυμος σέ ὅ,τι τοῦ ἔλεγες καί κυρίως εὐγενής, εἰρηνικός, ἄρχοντας πραγματικός. Ἡ εὐγένειά του ἦταν τό χαρακτηριστικό του γνώρισμα, ὅπως καί τό αὐστηρό χαμόγελό του. Εἶχε ἀπόλυτη πίστη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, καί σέ ὅσα θέματα παρουσιάζονταν στήν ζωή του, ἀλλά καί γιά θέματα τῆς Ἐκκλησίας πού τόν στενοχωροῦσαν συνήθιζε νά λέη: «Τό ἐπέτρεψε ὁ Χριστός», «αὐτό θέλει ὁ Χριστός», «ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός», «θά δείξη ὁ Χριστός»!!

Ἀγαποῦσε ὑπερβολικά τήν καλή του σύζυγο Σοφία (Σωσώ), δέν μποροῦσε νά κάνη χωρίς αὐτήν, ἀλλά καί ἐκείνη τόν ἀγαποῦσε ὑπερβολικά. Εἶχαν μεγάλη ἐπικοινωνία καί ἑνότητα, παρά τά πολλά χρόνια τοῦ γάμου τους.

Ὁ τρόπος τῆς ἐξόδου του ἀπό τόν κόσμο αὐτόν ἦταν ἀνέλπιστος. Λίγες ἡμέρες αἰσθάνθηκε ἀδιαθεσία, μετά ἀπό ἐξετάσεις βρέθηκε ὄγκος στό πάγκρεας καί τό συκώτι. Μέ ἐνημέρωσε γιά τήν κρισιμότητα τῆς κατάστασής του καί μοῦ εἶπε: «Παρά ταῦτα αἰσθάνομαι μιά εἰρήνη μέσα μου». Καί ἐνῶ θά ἄρχιζε τίς θεραπεῖες, αἰσθάνθηκε ἀπότομα μεγάλη ἀδυναμία, εἰσῆλθε στό Νοσοκομεῖο καί σέ τρεῖς ἡμέρες ἐκοιμήθη.

Ἐπέτρεψε ὁ Χριστός, ὅπως ἔλεγε ἐκεῖνος, νά τόν ἐπισκεφθῶ στό Νοσοκομεῖο τήν πρώτη ἡμέρα πού εἰσῆλθε σέ αὐτό, καί ἔτσι δυό ἡμέρες πρίν κοιμηθῆ τόν εὐλόγησα στήν κεφαλή του, καί τελικά αὐτό ἦταν ὁ τελευταῖος ἀποχαιρετισμός μας, ἐνῶ ἦταν ἀκόμη ζωντανός.

Ἡ κοίμησή του μέ συγκλόνισε, ἀλλά συγχρόνως μοῦ προξένησε χαρά, γιατί ἕνα ἄλλο καλό πνευματικό μου παιδί εἰσῆλθε στόν Παράδεισο. Πέρασε ὅλη τήν ζωή του ἀγωνιζόμενος, ζοῦσε μέ μετάνοια, προσευχή, ὑπακοή, ὀρθόδοξη πίστη στόν Θεό, ὑπακοή στήν Ἐκκλησία καί τόν πνευματικό του πατέρα, ἀφοσιωμένος στήν καλή σύζυγό του, εἶχε τήν ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ἔχω τήν ἐσωτερική πληροφορία ὅτι ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο αὐτόν, μέσα σέ ἡσυχία καί προσευχή, καί αὐτό μοῦ δίνει, ἐκτός τῶν ἄλλων, τήν βεβαιότητα τῆς σωτηρίας του.
Νοέμβριος 2019