Τό ζωντανό πνεῦμα τῆς Ρωμηοσύνης

Ἡ πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑπῆρξε ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα γεγονότα μέσα στήν ἱστορία. Πρέπει νά παρατηρηθῆ ὅτι τά ἐγκαίνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔγιναν ἀπό τόν Μ. Κωνσταντίνο καί τήν μητέρα του Ἑλένη στίς 11 Μαΐου τοῦ 330 καί ἡ πτώση τῆης ἔγινε στίς 29 Μαΐου τοῦ 1453, ἐνῶ Αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Κωνσταντίνος καί ἡ μητέρα του Ἑλένη. Ἡ ἵδρυσή της ἔγινε μέ μεγαλοπρέπεια καί τελετές, ἐνῶ ἡ πτώση της συνδέθηκε μέ θεία Λειτουργία πού ἔγινε μέσα σέ ἕνα ἐσχατολογικό χαρακτήρα καί προοπτική, ἔσβυσε μέσα στήν αἰωνιότητα, στήν διαχρονικότητα τοῦ χρόνου πού διαποτίζει τήν θεία Εὐχαριστία, ὅπως τό ἐκφράζει ἡ ἐκφώνηση τοῦ Ἱερέως «τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα».

Ὅμως, παρά τήν τραγικότητα τῆς πτώσης, ἀλλά καί τῶν γεγονότων πού ἀκολούθησαν ὑπάρχουν καί τά θετικά σημεῖα, ἀφοῦ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κατά τήν Τουρκοκρατία διοργανώθηκε μέ τίς δικές της δυνάμεις, σφυρηλατήθηκε ἡ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διαφυλάχθηκε τό δόγμα. [….]

Αὐτή ἡ διαφύλαξη τοῦ δόγματος καί τοῦ ἡσυχαστικοῦ πνεύματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνέδειξε ὁμολογητάς καί μάρτυρες, τούς νεομάρτυρες, ἐνέπνευσε ἀγωνιστές, ἐνίσχυσε τούς ἁπλούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ καί διεφύλαξε γενικά τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς φυλῆς μας καί τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.

Τό πνεῦμα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς Ρωμηοσύνης, δέν χάθηκε μέ τήν πτώση τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Διασώθηκε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κυρίως ἀπό τόν μαρτυρικό Πρωτόθρονο Οἰκουμενικό θρόνο, ἀπό τόν ὀρθόδοξο μοναχισμό καί ἀπό τόν πολιτισμό τῆς Ρωμηοσύνης, μέ τήν ἁγιογραφία, τήν ναοδομία, τήν μουσική καί τήν ἰατρική ψυχοθεραπευτική μέθοδο πού διασώζει τήν ἀρχοντιά καί τό μεγαλεῖο τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.

Ἡ Ρωμηοσύνη, καί ὅταν ἦταν ὀργανωμένο Κράτος, ἦταν στήν βάση του πνευματική, ἀλλά καί τώρα πού καταργήθηκε τό Κράτος ἀνήκει σέ ὅλον τόν κόσμο, σέ ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη, ἀφοῦ Ρωμηοί ὑπάρχουν σέ ὅλα τά μέρη τῆς γῆς.

Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Ἐκκλησιαστικοί Ἀναβαθμοί