Γράφτηκε στις .

Γεγονὸς καὶ σχόλιο: «Δέν σκεφτόμαστε μέ ὅρους θνητότητας»

Ἀπό τήν ἀρχή τῆς πανδημίας τοῦ covid-19, τοῦ λεγομένου κορωνοϊοῦ, τόνιζα ὅτι κάθε ἀσθένεια καί πρό παντός αὐτή γιά τήν ὁποία δέν ὑπάρχουν φάρμακα καί ἐμβόλιο ἐξάπτουν τόν φόβο τοῦ θανάτου.

Ὁ ἄνθρωπος, μέ ὅλους τούς σύγχρονους τρόπους, ἀναζητᾶ κάποια μέθοδο γιά νά ξεχάση τόν θάνατο, νά τόν ἀποβάλη ἀπό τήν ζωή του, καί ὅταν ἔρχονται στήν ἐπιφάνεια μερικά περιστατικά, τότε ἐπανέρχεται ἡ ἀνάμνηση τοῦ θανάτου καί βιώνεται ψυχολογικά καί ὑπαρξιακά ὁ φόβος τοῦ θανάτου.

Ὁ Βούλγαρος Ἰβάν Κράστεφ, πού εἶναι πρόεδρος τοῦ Κέντρου Φιλελευθέρων Στρατηγικῶν τῆς Σόφιας καί μόνιμος ἑταῖρος τοῦ Ἰνστιτούτου Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν, μέ ἕδρα τήν Βιέννη, τονίζει ὅτι ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ θά ἀφήση κάποια παρακαταθήκη στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες ὅτι «εἴμαστε θνητοί καί εὐάλωτοι».

Αὐτό μᾶς τό τονίζει ὁ Ἄγγελος Ἀθανασόπουλος στήν Ἐφημερίδα «Τό Βῆμα» (Κυριακή 27-9-2020) πού ἀναφέρει ὅτι ὁ Κράστεφ στό τελευταῖο δοκίμιό του, μεταξύ ἄλλων γράφει: «Ἡ κρίση αὐτή μᾶς ὑπενθύμισε ὅτι εἴμαστε ὅλοι θνητοί. Στίς προηγούμενες κοινωνίες παλαιοτέρων αἰώνων οἱ ἄνθρωποι ἀντιμετώπιζαν τόν θάνατο ὡς "παρόντα". Κατά κάποιον τρόπο ἤμασταν μέ τόν θάνατο στό ἴδιο δωμάτιο καί μετά τόν βάλαμε στό διπλανό δωμάτιο». Ὡς συνέπεια αὐτῆς τῆς καταστάσεως, ὅπως λέει, ἦταν ὅτι «σταματήσαμε νά σκεφτόμαστε μέ ὅρους θνητότητας. Ἡ πανδημία ἐπανέφερε μιά αἴσθηση κοινῆς εὐαλωτότητας. Αὐτή θά μείνη μαζί μας γιά μεγάλο χρονικό διάστημα».

Στό δοκίμιό του αὐτό ὁ Κράστεφ παρατηρεῖ ὅτι ἡ πανδημία τῆς ἱσπανικῆς γρίππης θανάτωσε τόν ἴδιο ἀριθμό ἀνθρώπων ἀπό τούς δύο Παγκοσμίους Πολέμους. Ὅμως, ὁ ἀριθμός τῶν βιβλίων πού γράφηκαν γιά τούς Παγκοσμίους Πολέμους εἶναι πολύ περισσότερος ἀπό ὅσα γράφηκαν γιά τήν ἱσπανική γρίππη. Αὐτό δείχνει ὅτι «στήν πανδημία δέν μπορεῖς εὔκολα νά ἐξηγήσεις γιά ποιόν λόγο πεθαίνεις».

Μέ ἀφορμή αὐτές τίς σκέψεις, σκέπτομαι ὅτι τό γεγονός εἶναι ὅτι ξεχνᾶμε πολύ εὔκολα ὅτι εἴμαστε θνητοί, καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε δυνατοί καί θά μείνουμε ἀθάνατοι στήν γῆ. Κάποτε-κάποτε ξυπνᾶμε ἀπό αὐτήν τήν ὕπνωση καί πάλι ἐπανερχόμαστε σέ αὐτήν, ἕως ὅτου ἀντικρύσουμε κατάματα τήν πραγματικότητα. Ὁ χρόνος περνᾶ ἀνέμελα καί περπατᾶμε μέ βήματα παρελάσεως πρός τόν θάνατο.

Εἴμαστε θνητοί καί αἰώνιοι, παραμένουμε λίγο σέ αὐτήν τήν γῆ καί πορευόμαστε ἀλλοῦ. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι μᾶς ἀπορροφᾶ τό παρόν καί δέν μᾶς ἀπασχολεῖ τό μέλλον.

Ζοῦμε μέ ψευδαισθήσεις τῆς ἀθανασίας πάνω στήν γῆ καί κλείσαμε τόν θάνατο στό «διπλανό δωμάτιο». «Δέν σκεφτόμαστε μέ ὅρους θνητότητας», ἀλλά μέ ψεύτικους καί παραπλανητικούς ὅρους ἐπίγειας ἀθανασίας. Αὐτό εἶναι τό βασικό θέμα πού ἀνέδειξε, μεταξύ τῶν ἄλλων, ὁ κορωνοϊός!

Ν.Ι.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ