Γράφτηκε στις .

Στό πανηγύρι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπω

Στίς 23 Ἰανουαρίου πανηγύρισε ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπω στό Λιτόχωρο Πιερίας. Τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἡγεῖται θεοφιλῶς ὁ Ναυπάκτιος, κατά σάρκα, Ἀρχιμ. π. Μάξιμος Κυρίτσης. Ὁ ἅγιος Καθηγούμενος καί ὁ Ποιμενάρχης τῆς Πιερίας κ. Ἀγαθόνικος κάλεσαν τόν Μητροπολίτη μας νά προστῆ τῆς Εὐχαριστιακῆς Συνάξεως καί τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν πού λαμβάνουν χώρα πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Διονυσίου, προστάτου τοῦ Μοναστηριοῦ καί ὅλης της Πιερίας.

Η Ἱερὰ Μονή προσπαθεῖ καί ἀκολουθεῖ σχεδόν κατά γράμμα τό ἁγιορείτικο τυπικό, σέ σημεῖο πού νά μποροῦν νά ποῦν καί οἱ γυναῖκες πού ἐκκλησιάζονται στό ἐξωτερικό καθολικό της Μονῆς (γιατί ἡ Μονή διατηρεῖ τό ἄβατο) ὅτι ἐπισκέφθηκαν καί λειτουργήθηκαν σέ ἕνα ἁγιορείτικο Μοναστήρι.

Ὁ Σεβασμιώτατος, ἀντιφωνώντας τόν ἅγιο Καθηγούμενο μετά τήν ὑποδοχή πού τοῦ ἐπιφυλάχθηκε, ἐξέφρασε τήν συγκίνησή του καί τήν χαρά του, γιατί βρέθηκε σέ ἕναν τόπο ἁγιασμένο, τόν ὁποῖο ἀναμόρφωσαν ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου, ἄνδρες ἐκκλησιαστικοί, μέ τούς ὁποίους εἶχε πολύ παλαιά γνωριμία, φιλία καί συνεργασία. Στήν εἰρημένη Ἱερὰ Μονή ἐγκαταβιεῖ καί ὁ Πανοσ. Ἱεροκήρυκας π. Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐργαστεῖ στήν Ναυπακτία γιά πολλά χρόνια, ἀφήνοντας ἀγαθή μνήμη.

Στόν πανηγυρικό Ἑσπερινό, πού τελέσθηκε μέσα σέ ἁγιορειτική ἀτμόσφαιρα, χοροστάτησε ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ ὁποῖος στό κήρυγμά του ἀναφέρθηκε στήν σημασία τοῦ ὄρου “κατά χάριν θεός” ἤ “θεούμενος”, καθώς καί στούς λόγους γιά τούς ὁποίους τόν προτιμοῦμε ἀπό τόν ὄρο “κατά χάριν θεάνθρωπος”. Ὑπογραμμίζοντας δέ τό βαθύ νόημα καί τόν ὑψηλό στόχο τῆς ζωῆς μας, δεήθηκε στόν ἅγιο Διονύσιο νά κάνη τό μεγάλο θαῦμα στήν ζωή τοῦ καθενός μας, δηλαδή, νά κατανοήσουμε τόν σκοπό τῆς δημιουργίας μας, συγχρόνως δέ νά ἐνισχυθῆ ἡ θέλησή μας ὥστε νά ἐπιτύχουμε τήν ἐπίτευξη αὐτοῦ του σκοποῦ.

Στήν θεία Λειτουργία, ὁ Σεβασμιώτατος συλλειτούργησε μέ τόν Μητροπολίτη Καστορίας κ. Σεραφείμ καί μέ τόν οἰκεῖο Ποιμενάρχη κ. Ἀγαθόνικο, ὁ ὁποῖος καί τόν παρεκάλεσε νά προστῆ τῆς θείας Λειτουργίας καί νά κηρύξη τόν θεῖο λόγο. Σ’ αὐτό τό δεύτερο κήρυγμά του, κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφέρθηκε στήν ἱεράρχηση καί τίς προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς ὑπακοῆς, καθώς καί στήν σημασία τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσής μας.

Νά ποῦμε ὅτι ἡ πρωινή ἀκολουθία μέ τήν θεία Λειτουργία ἄρχισε στίς 5 π.μ. καί τελείωσε στίς 12.30 τό μεσημέρι!

Στήν ἐκκλησιαστική αὐτή σύναξη συμμετεῖχε ἐν σώματι ἡ τοπική Ἐκκλησία: ὁ Ἀρχιερέας, ἐπί κεφαλῆς τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί προεστῶς τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως. Οἱ Πρεσβύτεροι, ἀπό τούς ὁποίους ἐξέχουσα θέση κατέχει στήν συνείδηση τῶν πιστῶν ὁ Ἡγούμενος τοῦ Μοναστηριοῦ, ὡς πνευματικός καθοδηγός τῶν μοναχῶν. Οἱ διάκονοι, οἱ περικυκλοῦντες τόν Ἐπίσκοπο καί προτρέποντες τόν λαό σέ προσευχή. Οἱ Μοναχοί, πού εἶναι ἡ ὑψηλοτέρα τάξη τῶν λαϊκῶν. Ἦταν ἀκόμη οἱ ἄρχοντες καί οἱ ἄλλοι λαϊκοί. Ὅλος ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, ἐν τῇ ἱεραρχία τῶν χαρισμάτων, καθώς μέ σοφία καί τάξη τά ἔχει κανονίσει ἡ Ἐκκλησία μας. Ὅλοι μαζί, σάν ἕνα σῶμα, ὕμνησαν τόν Θεό, καί δεήθηκαν στόν ἅγιο Διονύσιο τόν ἐν Ὀλύμπω. Αὐτή εἶναι ἡ τάξη τῆς ἐκκλησιολογίας μας, ἡ ὁποία δέν ἀπορρίπτει κανένα χάρισμα, οὔτε ἀκρωτηριάζεται. Καί ἀκριβῶς ἐπειδή δέν ἀπορρίπτει κανένα χάρισμα, παραμένει ἡ μόνη ἐλπίδα μας νά μήν χαθῆ ἡ καθολική (ὁλοκληρωμένη) ζωή, ἡ καθολική διδασκαλία.

Ν.Γ.