Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἡ νοσταλγία τῶν ἰδεολογιῶν... - Ὁ βαθύτερος πολιτισμός τῆς καθημερινότητας

Ἡ νοσταλγία τῶν ἰδεολογιῶν...

Εἶναι γεγονός ὅτι τήν τελευταία δεκαετία ζοῦμε τήν κατάρρευση ἑνός ὁλόκληρου πολιτισμοῦ, τοῦ λεγόμενου δυτικοῦ πολιτισμοῦ, πού κτίσθηκε πάνω στήν ἀπολυτοποίηση αὐτῆς τῆς ζωῆς καί τήν αὐτονόμηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό. Ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά αὐτοῦ του πολιτισμοῦ ἦταν ἡ ἀνάπτυξη καί ἡ ἐπικράτηση ἰδεολογιῶν.

Οἱ ἰδεολογίες ἔδιναν ἕνα “ὑψηλό” νόημα στή ζωή καί τή δράση τῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἰδέες τῆς ἰσότητας τῶν πολιτῶν, τῆς εἰρηνικῆς συμβίωσης τῶν λαῶν, τῆς προστασίας τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, τῆς κατάργησης τῶν φυλετικῶν διαφορῶν, δημιουργοῦσαν τήν ἐλπίδα ὅτι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, μέ τήν ἐπικράτησή τους, θά ἦταν θετική καί ἡ οἰκουμένη θά γινόταν ἕνας ἐπίγειος παράδεισος. Ὅμως, τά γεγονότα διέψευσαν αὐτή τήν προσδοκία. Εἰδικά οἱ νατοϊκοί βομβαρδισμοί τῆς Σερβίας, μέ τήν σιωπή ὅλων των δυτικῶν “ἰδεολόγων”, σκοτείνιασαν τήν ἐλπίδα γιά τό μέλλον. Οὔτε οἱ πολύ δραστήριοι οἰκολόγοι ἐνδιαφέρθηκαν γιά τήν καταστροφή τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος τῆς Σερβίας καί τῆς εὐρύτερης περιοχῆς. Ἡ ἀβεβαιότητα, λοιπόν, πού ἐπικράτησε δημιούργησε σέ πολλούς τήν ἀνάγκη τῆς ἀναζήτησης τῶν ξεπερασμένων ἰδεολογιῶν. Θεωροῦν, μάλιστα, ὅτι τά γεγονότα τῆς τελευταίας δεκαετίας δέν σήμαναν τό τέλος τῶν ἰδεολογιῶν, ἀλλά τό τέλος τῶν ἰδεολόγων (Βλ. σχετικό ἄρθρο τοῦ Μ. Σταματελάτου, Καθημερινή, 11-6-99).

Τό θέμα εἶναι ὅτι ἡ ἐπικράτηση τῶν ἰδεολογιῶν δέν βελτίωσε τούς ἰδεολόγους, δέν ἔφερε τόν παράδεισο στή γῆ. Πέτυχε τό ἀντίθετο. Ἔχουμε τώρα εὐγενεῖς δολοφόνους καί ἀνθρωπιστικούς βομβαρδισμούς. Τό πρόβλημα, λοιπόν, δέν εἶναι ὅτι “μᾶς τελείωσαν” οἱ ἰδεολόγοι, τό πρόβλημα εἶναι ὅτι ἀκόμη αἰσθανόμαστε τήν ἀνάγκη τῶν ἰδεολογιῶν. Πιστεύουμε ὅτι μέ τήν ἐπιβολή κάποιων ἀρχῶν καί κάποιων συστημάτων θά σωθῆ ὁ πλανήτης μας. Ἀλλά γιά νά ποῦμε ἁπλές - ὅσο καί δύσκολες - ἀλήθειες: Ἐφόσον ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ξεπεράση τήν φιλαυτία καί τήν ἰδιοτέλειά του, πάντα τίς ἴδιες “ἀνθρωπιστικές” καταστροφές θά ἔχουμε, ἀπό φίλαυτους ἰδεολόγους.

Ὁ βαθύτερος πολιτισμός τῆς καθημερινότητας

Ὁ λόγος καί ἡ μουσική, ἡ αἰσθητική του χώρου στόν ὁποῖο ζοῦμε καί τῶν ἀνοικτῶν χώρων στούς ὁποίους συναντιόμαστε μέ ξένους καί συντοπίτες μας, οἱ εἰκαστικές τέχνες πού καλλωπίζουν αὐτούς τούς χώρους, δίνοντας σ’ αὐτούς ὄχι μόνο αἰσθητική ἀλλά καί πνευματική προοπτική, ἀκόμη ὁ τρόπος διασκέδασης, ὁ τρόπος ἐκδήλωσης τῆς χαρᾶς καί τῆς λύπης, ἀλλά καί ἡ συμμετοχή στή χαρά καί τή λύπη τῶν ἄλλων, εἶναι στοιχεῖα πού συνθέτουν τόν πολιτισμό τῆς καθημερινότητας, πού κλήθηκαν νά σχολιάσουν καί νά ἀναπτύξουν ὡς θέμα ἔκθεσης οἱ ὑποψήφιοι φοιτητές τῆς 1ης,2ης καί 3ης δέσμης.

Κάθε κίνηση τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ πιό ταπεινή καί ὑλική εἶναι ἔκφραση πολιτισμοῦ. Γιατί πολιτισμός δέν εἶναι μόνο κάποιες αἴθουσες εἰκαστικῆς ἤ μουσικῆς τέχνης, ἀλλά κυρίως εἶναι ἡ αὐθόρμητη ἔκφραση τοῦ περισσεύματος τῆς καρδιᾶς, ἡ ὁποία ἀγαπᾶ τούς ἀνθρώπους, ἀγαπᾶ καί προστατεύει τή φύση, θαυμάζει τήν ὀμορφιά πού ὑπάρχει, ἀλλά δέν τήν λατρεύει σάν εἴδωλο, γιατί ἀγαπᾶ πιό πολύ “ἐν αἰσθήσει ψυχής” τόν Χριστό, τόν δημιουργό καί προνοητή του παντός, ὁ ὁποῖος γιά ἐμᾶς δέχθηκε, ἐνῶ ἦταν “ὁ ὡραῖος κάλλει παρά τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων” νά λάβη γιά τήν δική μας ἀγάπη “εἶδος ἄτιμον”. Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού μπορεῖ νά ξεπερνᾶ κάθε αἰσθητική ὀμορφιά, εἶναι ὁ βαθύτερος θεανθρώπινος πολιτισμός, πού διδάσκεται καί μεταδίδεται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ