Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἀγῶνες γιά ψέματα - Ἐλεύθεροι καί ὄχι ἁμαρτωλοί

Ἀγῶνες γιά ψέματα

Οἱ ἀγῶνες καί οἱ θυσίες, ὅταν δέν συνδέονται μέ τήν ἀλήθεια, δέν ἔχουν καμμιά ἀξία. Εἶναι τραγικό νά βλέπη κανείς ἀνθρώπους μέ δίψα γιά τήν ζωή νά θυσιάζονται γιά αὐταπάτες, γιά ἰδέες πού εἶναι φανταχτερά ψεύδη, τά ὁποῖα κάποια στιγμή νόμισαν ὅτι τούς ἔδιναν νόημα ζωῆς, ἐνῶ δέν νικοῦσαν τόν θάνατο. Ὁ Καμύ δικαιολογώντας τόν Γαλιλαῖο πού ἀρνήθηκε τίς σωστές ἀπόψεις του γιά νά γλυτώση ἀπό τήν πυρά, γράφει: “Δέν ἄξιζε ν’ ἀνέβει στήν πυρά γι’ αὐτή τήν ἀλήθεια. Τό ἐάν ἡ γῆ γυρίζει γύρω ἀπό τόν ἥλιο ἤ ὁ ἥλιος γύρω ἀπό τήν γῆ, δέν ἔχει κατά βάθος σημασία. Εἶναι μιά μάταιη ἀπορία”. Καί συνεχίζει μιλώντας γιά δύο κατηγορίες ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι γιά διαφορετικούς λόγους χάνουν τή ζωή τους. Στήν πρώτη κατηγορία ἀνήκουν αὐτοί πού δέν κατάλαβαν τήν ἀξία τῆς ζωῆς καί στήν δεύτερη αὐτοί πού τῆς ἔχουν δώσει κάποιο “θνητό” νόημα. Διαπιστώνει: “...παρατηρῶ ὅτι πολλοί ἄνθρωποι πεθαίνουν γιατί πιστεύουν πῶς ἡ ζωή δέν ἀξίζει νά τή ζῆ κανείς. Βλέπω ἄλλους νά σκοτώνονται, παραδόξως, γιά ἰδέες πού τούς παρέχουν μιά δικαιολογία γιά νά ζοῦν (αὐτό πού νομίζουν δικαιολογία γιά νά ζοῦν ἀποτελεῖ συγχρόνως μιά περίφημη δικαιολογία γιά νά πεθάνουν)”. Σ’ αὐτή τήν δεύτερη κατηγορία ἀνήκουν χιλιάδες ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι χωρίς νά πιστεύουν σέ ἄλλη ζωή, θυσίασαν τήν ζωή τους σέ ἀγῶνες γιά δικαιοσύνη καί οἰκονομική ἰσότητα, σέ “ἀγαθά”, τά ὁποῖα μετά τόν θάνατό τους δέν θά μποροῦσαν νά τά ἀπολαύσουν. Καθετί ὅμως πού δέν ἔχει μέσα του ζωή αἰώνιο, εἶναι ἕνα ψέμα• ἔχει στά σπλάχνα τοῦ τά σπέρματα τῆς τραγωδίας.

Τήν τραγωδία τῆς θυσίας γιά ἕνα τέτοιο ψέμα περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά ὁ δημοσιογράφος Ἀντώνης Καρκαγιάννης στήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Σ. Λιναρδάτου “Πολιτικοί καί Πολιτικοί”. Γράφει: “Θέλω νά θέσω τό ἑξῆς ἐρώτημα: Ἄν ἐπρόκειτο νά ξανακάνη κανείς τόν ἴδιο δρόμο, μέ τήν στερνή γνώση ὅτι εἶναι μάταιος καί ἀδιέξοδος, πολύ χειρότερα ὅτι ἦταν “ψεύδος”, θά τόν ξαναέκανε; Ἔγραψα “ψεύδος” καί πραγματικά τρόμαξα: πῶς μπορεῖ νά εἶναι “ψεύδος” ἕνας δρόμος τῆς ἱστορίας, γεμάτος αἵματα καί ἀνθρώπινη περιπέτεια, ἔστω καί ἄν δέν ὁδήγησε πουθενά; Τά ἑκατομμύρια πού πέθαναν ἀκολουθώντας τόν δέν πίστευαν στό “ψεύδος”, πίστευαν ὅτι εἶναι ἀλήθεια”.

Δέν ἔχει σημασία τί πιστεύει κανείς γιά ἀλήθεια, ἀλλά ἐάν αὐτό πού πιστεύει εἶναι ἀλήθεια καί μάλιστα ἀλήθεια ἐνυπόστατη. Γιατί ἡ ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά ταυτισθῆ μέ καμμιά ἰδεολογία. Εἶναι πρόσωπο. Εἶναι ἡ προσωπική ἀρχή τοῦ παντός, τῆς ὁποίας ἡ ἀγάπη ἀναδύσε ὅλα τα ὄντα ἀπό τήν ἀνυπαρξία.

Ἐλεύθεροι καί ὄχι ἁμαρτωλοί

Ἕνας σύγχρονος στοχαστής σέ κείμενό του, στό ὁποῖο μπορεῖ νά βάλη κανείς πολλά ἐρωτηματικά, γράφει μεταξύ ἄλλων μιά σημαντική ἀλήθεια. Ἡ Ἐκκλησία κατά τόν 21ο αἰώνα θά ὑποχρεωθῆ “νά ἀπευθυνθῆ σέ ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος αἰσθάνεται ἐλεύθερος καί ὄχι ἁμαρτωλός”.

Ἡ ἐλευθερία αὐτή εἶναι ψυχολογικῆς τάξεως. Συνίσταται στήν ἀπουσία ἀναστολῶν καί τύψεων, πού εἶναι ἕνα ἀπό τά ἐπιπτεύγματα τῆς οὐμανιστικῆς ψυχολογίας, ἡ ὁποία προσπαθεῖ νά ἰσορροπήση ἐσωτερικά τόν ἄνθρωπο, ἐναρμονίζοντας μεταξύ τους ὅλες τίς ἀπαιτήσεις τῶν παθῶν του.

Τό δύσκολο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά πείση τούς ψυχολογικά ἐλεύθερους ὅτι εἶναι δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας καί χρειάζονται πνευματική ἀπελευθέρωση.

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ