Γεώργιος Κούρογλου: Λόγος στήν 28η Ὀκτωβρίου ’40

Ἀπόσπασμα ἀπό τόν πανηγυρικό λόγο πού ἐξεφώνησε ὁ Ἐκπαιδευτικός κ. Γεώργιος Κούρογλου, στήν πλατεία ἡρώων Ναυπάκτου ἐνώπιόν των Ἀρχῶν καί τοῦ λαοῦ τῆς πόλεως, κατά τόν ἐπίσημο ἑορτασμό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου ’40

***

...Ὅλοι παραδέχονται ὅτι οἱ Ἕλληνες τοῦ ’40, παραμέρισαν τίς μέριμνές τους, τά μικροσυμφέροντά τους, τίς μικροανέσεις τους, ὅλες τίς φτωχές καθημερινότητες τῆς ζωῆς, τούς φόβους τους καί καταδύθηκαν ὅσο γίνεται βαθύτερα στήν ἱστορία τους, στίς παραδόσεις τους, κέρδισαν ἀκαριαία τήν αὐτοσυνειδησία τους, τό ἀνακάλυψαν ὅτι εἶναι λαός μέ ρίζες, λαός πού τόν διακρίνει ἡ θεοσέβεια, ἡ φιλοπατρία, ἡ ἀγάπη στήν Ἐλευθερία, ἡ στοργή στήν οἰκογένεια, ἡ ἀξιοπρέπεια καί τό φιλότιμο. Ἀναβαπτίσθηκαν οἱ Ἕλληνες τήν κρίσιμη ὥρα τοῦ κινδύνου στά νάματα τῆς ἱστορίας τους, εἶπαν: “μέσα μας τρέχει ἡρώων αἷμα, εἴμαστε ἀπόγονοι ἡρώων καί μαρτύρων”...

Αὐτές τίς ἡμέρες ἡ σκέψη μᾶς γυρίζει σ’ ἐκείνη τήν ἐποχή... Τέτοιες πράξεις ἠρωϊσμού, αὐταπάρνησης, ἀδιαφορίας γιά τήν προσωπική ζωή καί προτάξεως τοῦ καλοῦ της πατρίδος καί τῶν ἀξιῶν τῆς πίστεως, τῆς ἐλευθερίας, τῆς δημοκρατίας, ἔχει πολλές νά παρουσιάση τό ἔθνος μας...

Ἅς ἀναρωτηθοῦμε ὅμως, ποιά θά ἦταν σήμερα ἡ ἀνταπόκρισή μας σ’ ἕνα παρόμοιο κάλεσμα ὅπως αὐτό τοῦ ’40; Θά εἴμασταν ἕτοιμοι νά στερηθοῦμε τίς ἀνέσεις μας, τήν εὐδαιμονία μας, τόν καταναλωτισμό μας, τόν ἀτομισμό μας καί νά ἀγωνιστοῦμε γιά τίς ἀξίες μας; Εἶναι πολλοί ἴσως ἐκεῖνοι πού θά ἀμφέβαλλαν γι’ αὐτό. Καί βεβαίως ἴσως ἡ πατρίδα μας νά μήν βρεθῆ ξανά στήν ἴδια θέση πού βρέθηκε τό ’40. Ἡ χώρα μᾶς ἔχει προοδεύσει οἰκονομικά, πολιτικά καί κοινωνικά. Μέ τούς τότε εἰσβολεῖς μᾶς συνδέει σήμερα συμμαχία οἰκονομική καί πολιτική. Βεβαίως, ὁ ἐξ Ἀνατολῶν κίνδυνος εἶναι πάντα ὑπαρκτός καί ἡ Κύπρος μιά ἀνοικτή πληγή στήν καρδιά μας.

Ὑπάρχουν ὅμως ἄλλοι κίνδυνοι πού εἶναι πιό ὕπουλοι καί γι’ αὐτό ἴσως πιό ἐπικίνδυνοι. Εἶναι οἱ κίνδυνοι πού προκύπτουν ἀπό τόν παγκοσμιοποίηση. Κίνδυνοι πού ἔχουν νά κάνουν ὄχι τόσο μέ τήν ἐδαφική ὅσο μέ τήν ἐθνική ἀκεραιότητα. Εἶναι ὁ κίνδυνος νά χάσουμε τήν ταυτότητά μας ὡς ἔθνος, νά ἀφομοιωθοῦμε πολιτισμικά, νά πάψουμε νά λειτουργοῦμε ὡς πρόσωπα μέ αὐτοσυνειδησία, μέ γνώση τῆς ἱστορίας μας, μέ γνώση τῶν παραδόσεων καί τοῦ πολιτισμοῦ μας. Καί ποιά εἶναι αὐτά τά στοιχεῖα ποῦ συνιστοῦν τήν ταυτότητά μας; Εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἡ πίστη μας. Κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήση ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι στοιχεῖο κυρίαρχό της ταυτότητός μας. Ἔπειτα εἶναι ἡ συνεπής προσήλωσή μας στά ἰδανικά της ἐλευθερίας καί τῆς δημοκρατίας. Ἰδανικά ριζωμένα μέσα μας γιά περισσότερα ἀπό 2,5 χιλιάδες χρόνια.

Μέ τά στοιχεῖα αὐτά ὀφείλει ἡ παιδεία μας νά γαλουχήση τίς νέες γενιές, ὄχι γιά νά τούς ὁδηγήση σέ μιά στείρα παρελθοντολαγνεία, ἀλλά γιά νά τούς διδάξη ὅτι οἱ ἄλλοι θά τούς σέβονται καί θά τούς ὑπολογίζουν, ὅταν δέν ἀπεμπολοῦν τήν ἱστορία τους καί τίς παραδόσεις τους, ὅταν δέν δέχονται νά ὁμογενοποιηθοῦν καί διατηροῦν ἀτόφια τήν κληρονομιά τῶν προγόνων τους...

...Ἅς εὐχηθοῦμε οἱ Ἕλληνες ἐκείνης τῆς γενιᾶς νά βροῦν μιμητές ἐνθουσιώδεις στίς ἡμέρες μας, ὥστε ἡ ἐμπορική καί τεχνολογική παγκοσμιοποίηση, νά μήν ὁδηγήση σέ πολιτισμική ἰσοπέδωση, σέ ἀλλοτρίωση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, ἀλλά σέ οἰκουμενικότητα, σέ πρόοδο κοινωνική καί πολιτική αὐτοσυνειδησία καί ἐθνική ἀκεραιότητα.