Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Ἀνάσταση καὶ μετενσάρκωση - Ἡ παρηγοριὰ τῆς ἔντιμης ταφῆς

Ἀνάσταση καί μετενσάρκωση

Ἡ ἀνάσταση εἶναι ἡ ἐλπίδα πού ἔφερε ὁ Χριστός στόν κόσμο, ὁ ὁποῖος ζοῦσε κάτω ἀπό τήν δυναστεία τοῦ θανάτου. Εἶναι ἕνα γεγονός πού δείχνει τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου σώματος, γιατί αὐτό πού περιμένουμε, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ ἀνάσταση τῶν σωμάτων, τά ὁποῖα διαλύθηκαν μετά τόν χωρισμό τους ἀπό τήν ψυχή. Τό κήρυγμα, δηλαδή, τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μέ τίς συνέπειες πού ἔχει σέ ὅλο το ἀνθρώπινο γένος, εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστιανισμοῦ σέ αὐτούς πού μιλοῦν γιά μετενσάρκωση, εἴτε εἶναι ἐπηρεασμένοι ἀπό τούς ἀρχαίους Ἕλληνες φιλοσόφους, εἴτε ἀπό τίς ἀνατολικές θρησκεῖες.

Ἡ μετενσάρκωση ὑποτιμᾶ τό σῶμα. Τό θεωρεῖ φυλακή τῆς ψυχῆς ἤ ἕνα ροῦχο πού πετιέται γιά νά χαθῆ ἡ ἀτομική ψυχή μέσα στήν φανταστική παγκόσμια ψυχή. Δέχεται ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἡ ψυχή του. Ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξη διδασκαλία λέει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό συναμφότερο, ψυχή καί σῶμα, δημιουργημένος “κατ’ εἰκόνα Θεού”. Τό σῶμα πού προσέλαβε ὁ Χριστός ὀνομάζεται ἀπό τούς Πατέρες μᾶς ὁμόθεο. Χάρη στή σχέση τῶν ἁγίων μέ τόν Χριστό τά ἀναστημένα σώματά τους θά ἀκτινοβολοῦν καί αὐτά ἀπό τήν δόξα τῆς θεότητος. Ἀπόδειξη αὐτοῦ του γεγονότος ἀποτελοῦν τά μυροβλύζοντα καί θαυματουργούντα λείψανά τους.

Ἡ παρηγοριά τῆς ἔντιμης ταφῆς

Ὁ καθηγητής Δ. Ν. Μαρωνίτης σέ ἄρθρο του στό Βῆμα τῆς 15ης Ἀπριλίου γράφει: “Ἡ παρηγοριά τῆς ἀνάστασης στόν Ὅμηρο δέν ὑπάρχει• γιά νά γλυκάνει κάπως ὁ ἀβάστακτος πόνος τῶν βροτῶν πού ἐπιφέρει ὁ θάνατος, προσφέρεται ὡς ἀντίβαρο ἡ ἔντιμη ταφή• ἡ ὁποία σέ δύο περιπτώσεις, τοῦ λύκιου Σαρπηδόνα καί τοῦ τρώα Ἕκτορα, προσλαμβάνει στήν Ἰλιάδα τή μορφή νεκρώσιμου νόστου”. Δηλαδή, ἡ ἐπιστροφή τοῦ νεκροῦ στήν πατρίδα του καί ἡ ταφή του μέ τιμές ἀπό τούς δικούς του εἶναι μιά παρηγοριά, ἕνα ἀντίβαρο στήν ἀπαράκλητη θλίψη τοῦ θανάτου.

Ὁ “νεκρώσιμος νόστος”, βέβαια, μέσα στό πλαίσιο τῆς Χριστιανικῆς πίστης παίρνει ἄλλη μορφή. Ἡ παρηγοριά δέν προέρχεται ἀπό τήν ταφή τοῦ νεκροῦ σώματος μέ τιμές στήν πατρίδα. “Ου γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητούμεν”. Τό περιεχόμενο τοῦ “νεκρώσιμου νόστου” εἶναι ἡ ἐπιστροφή τοῦ νεκροῦ στήν ἀληθινή του πατρίδα, “τήν μένουσαν πόλιν”. Εἶναι ἡ πορεία τῆς ψυχῆς στόν τόπο τῆς ἀναπαύσεώς της, ὅπου θά ἀναμένη τήν ἀνάσταση τοῦ νεκροῦ σώματος, γιά νά ἀπολαύση μαζί του –ὁλόκληρος ὁ ἀνθρωπος– τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

π.Θ.Α.Β

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ