Γράφτηκε στις .

Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τό νόημα τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων μετά τήν 11η Σεπτεμβρίου 2001 - Σκοπιμότητα καί αἵρεση

Τό νόημα τῶν Ἐθνικῶν ἐπετείων μετά τήν 11η Σεπτεμβρίου 2001

Ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι τά πολεμικά κατορθώματα τῶν προγόνων μας, μετά τήν κατάρρευση τῶν Διδύμων Πύργων τῆς Νέας Ὑόρκης, ἔχουν χάσει ἀρκετή ἀπό τήν λάμψη τους στά μάτια τῶν Νεοελλήνων τηλεθεατῶν.

Αὐτό συμβαίνει γιά δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, λόγω τῆς παγκόσμιας «φαντασμαγορικῆς» προβολῆς τοῦ γεγονότος τῆς Νέας Ὑόρκης καί, δεύτερον, διότι ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ αὐτοθυσία μόνη της δέν δικαιώνει ἕναν ἀγώνα. Οἱ Ἰσλαμιστές καμικάζι θυσίασαν τήν ζωή τους στόν «ἱερό ἀγώνα» τους, ἀλλά ὁ τρόπος πού ἐπέλεξαν νά ἀγωνισθοῦν –παίρνοντας μαζί τους στόν θάνατο χιλιάδες ἀνύποπτους πολίτες– ἀμαύρωσε τό δίκαιο πού τούς ξεσήκωσε. Τό σοβαρότερο ὅμως εἶναι ὅτι μέ τήν πράξη τούς αὐτή διέβαλαν τό πνεῦμα τῆς αὐτοθυσίας. Γι’ αὐτό πρέπει νά τονισθῆ ἡ μεγάλη ποιοτική διαφορά πού ὑπάρχει ἀνάμεσα στήν αὐτοθυσία τους καί στήν αὐτοθυσία τοῦ Ζαλόγγου, τῆς Ἀραπίτσας ἤ τῆς Μονῆς Ἀρκαδίου.

Ποιό νόημα, λοιπόν, μποροῦν νά ἔχουν οἱ ἐθνικές ἐπέτειοι μετά τήν 11η Σεπτεμβρίου τοῦ 2001; Νομίζω ὅτι δέν μποροῦμε πλέον νά μιλᾶμε καί νά καυχόμαστε μονομερῶς γιά πολεμικά κατορθώματα καί ἡρωικές πράξεις, ἀλλά κυρίως γιά τό πνεῦμα τῶν ἀγωνιστῶν καί τοῦ ἀγώνα τους. Αὐτό πού ἔχει ἀξία μέσα στήν ἐθνική μας μνήμη εἶναι ἡ ἀγάπη γιά τήν ἐλευθερία, ὁ σεβασμός τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἡ λεβεντιά καί τό φιλότιμο, πού διακρίνονται γιά τήν εὐρυχωρία τῆς καρδιᾶς, ἡ ὁποία χωρᾶ ἀκόμη καί τούς ἀντιπάλους, ὅταν αὐτοί εἶναι ἀνήμποροι.

Ἡ πολιτιστική παράδοση πού βοηθᾶ τούς ἀγωνιζόμενους, μαζί μέ τό ἀδούλωτο φρόνημά τους, νά διατηροῦν μέσα στήν ἔνταση καί ἀγριότητα τῆς μάχης τήν ἀνθρωπιά τους, δίνει διαχρονικό νόημα στίς ἐθνικές ἐπετείους. Τέτοια εἶναι ἡ παράδοσή μας, ὅπως ἐνσαρκώθηκε ἀπό τόν Μακρυγιάννη καί τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό καί ἐπιβίωσε στόν πόλεμο τοῦ 1940.

Σκοπιμότητα καί αἵρεση

Μιά μορφή αἵρεσης εἶναι ἡ μετατροπή τῆς θεολογίας σέ μεταφυσικό συμπλήρωμα τῶν ἐπιλογῶν πού κάνουν οἱ αἱρεσιάρχες στήν προσωπική ἤ «ἐκκλησιαστική» τους ζωή. Προφανῶς ἡ θεολογία αὐτή δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐμπειρικῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλά μεταφυσικός στοχασμός. Ὑπάρχουν, βέβαια, καί οἱ πλανεμένοι, «ἐξ ἀποκαλύψεως» τοῦ διαβόλου. Προβληματικώτεροι, ὅμως, εἶναι ἐκεῖνοι πού προσαρμόζουν τήν θεολογία στά πάθη καί τίς σκοπιμότητές τους. Στήν τελευταία κατηγορία ἐντάσσεται ἡ ἀπόπειρα -γιά παράδειγμα- νά δικαιολογηθῆ ἡ ἀνυπακοή στόν Ἐπίσκοπο μέ προκρούστιες ἑρμηνευτικές ἀναλύσεις χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τό γεγονός αὐτό δηλώνει ὅτι ὁ «βάκιλος» τῆς αἱρέσεως ἔχει «ἀπανθρακώσει» τήν θεολογική αἴσθηση τῆς ψυχῆς, ἔχει εἰσβάλλει στούς πνεύμονες τῆς πίστης καί τούς νεκρώνει. (Γιά πιό ἐξειδικευμένη ἀνάλυση τοῦ θέματος βλέπε Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί ἄγ. Βλασίου Ἱεροθέου, Συνοπτική ἐνημέρωση γιά τήν Ἱερά Μονή Μεταμορφώσεως, σ. 34-54).

π.Θ.Α.Β.

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ