Κατασκηνώσεις Ἱερᾶς Μητροπόλεως: “Μελωδία”

Ὅταν “ἔκλεινε” τό παρόν τεῦχος τῆς Ε.Π. βρισκόταν ἐν ἐξελίξει ἡ τρίτη περίοδος τῶν Κατασκηνώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, κατά τήν ὁποία φιλοξενοῦντο ἀγόρια ΣΤ' Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου.

Ἡ ὀνομασία τῆς περιόδου αὐτῆς ἦταν “Μελωδία” καί εἶχε σκοπό τήν ἐξοικείωση τῶν παιδιῶν μέ τούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας καί τήν βυζαντινή παραδοσιακή μουσική καί τήν καλλιέργεια τῆς συνείδησης ὅτι κύριο ἔργο τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ἡ ἀναφορά στόν Θεό μέ ὕμνους καί προσευχές. Κατά τόν Πλάτωνα ἡ μελωδία συνίσταται ἀπό ἁρμονία, ρυθμό καί λόγο. Ἡ Χριστιανική μελωδία προϋποθέτει καί ὁδηγεῖ στήν κοινωνία μέ τόν Λόγο. Στήν Ἐκκλησία ἡ μελωδία (ἁρμονία, ρυθμός, λόγος) σφραγίζεται μέ τήν παρουσία τοῦ προσωπικοῦ Θεοῦ Λόγου, ὁ ὁποῖος στέλνει τόν Πνεῦμα τοῦ σ’ αὐτούς πού “ἀνοίγουν τό στόμα τους” γιά νά μελωδήσουν ἀξίως τούς θεωτικούς ὕμνους, καί γιά νά κράζουν μέσα ἀπό τήν ψυχή τούς τόν Πατέρα λέγοντας “Ἀββᾶ ὁ Πατήρ”.

Τά ὀνόματα τῶν ὁμάδων δόθηκαν ἀπό τούς ὀκτώ ἤχους τῆς βυζαντινῆς μας μουσικῆς, καί ἡ κάθε ὁμάδα ἔμαθε τά τροπάρια (ἀπολυτίκια) τοῦ ἤχου της. Προστάτες τῆς κάθε ὁμάδας τέθηκαν ἅγιοί της Ἐκκλησίας μᾶς μελωδοί καί ψαλμωδοί πού ἐδόξασαν μέ ὕμνους ἤ μέ μελωδικούς λόγους τήν Ἐκκλησία μας: ὁ προφητάναξ Δαυίδ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἅγιος Ρωμανός ὁ Μελωδός, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κουκουζέλης.

Μέ τήν εὐλογία τοῦ Μητροπολίτου μας κ. Ἱεροθέου ἐργάσθηκε ἐθελοντικά μία ὁμάδα ἀνθρώπων γιά τήν Γ' Κατασκηνωτική Περίοδο. Ὑπεύθυνοι Ἱερεῖς ἤσαν ὁ Ἀρχιμ. Καλλίνικος Γεωργάτος καί ὁ Ἱεροδιάκ. Σιλουανός Πεπονάκης. Ἀρχηγός τῆς Κατασκήνωσης ἐτέθη ὁ θεολόγος καθηγητής κ. Γεώργιος Στυλιαρᾶς, μέ ὑπαρχηγούς τούς κ. Κωνσταντῖνο Λανάρα, μουσικό, καί κ. Ἀπόστολο Καραγεῶργο, γυμναστῆ, μέ ἐπιτελεῖο τούς καθηγητές Μέσης Ἐκπαιδεύσεως κ. Ἰωάννη Σύψα, κ. Ἰωάννη Κοτρώτσιο, κ. Χρῆστο Μάϊνο καί τόν ζωγράφο κ. Νικόλαο Καλαϊτζή. Ὁμαδάρχες ἦταν οἱ φοιτητές Ἀλέξανδρος Ἀργυρός καί Ἰωάννης Κουρμπίνης καί οἱ μαθητές Λυκείου Δημήτριος Καμζέλας καί Ἀθανάσιος Βαμβίνης. Ἰατρός τῆς Κατασκήνωσης ἦταν ἡ κ. Γεωργία Λουκοπούλου καί στό μαγειρεῖο ἡ κ. Μαρία Δημοπούλου καί ὁ Σύνδεσμος Ἀγάπης Ἐνορίας Ἁγίου Γεωργίου.

Τό πρόγραμμα τῆς περιόδου αὐτῆς περιελάμβανε ὁμιλίες σχετικές μέ τό θέμα τῆς Κατασκήνωσης, θεῖες Λειτουργίες (δύο Κυριακάτικες, μία πανηγυρική του Ἁγίου Παντελεήμονος, καί μία νυκτερινή) ἐξομολόγηση, τραγούδι, μαθήματα ζωγραφικῆς, διάφορα πρωταθλήματα, κ.α. Ἐπίσης περιελάμβανε ἡμερίσια ἐκδρομή στήν ἐλατοσκέπαστη Ἄνω Χώρα καί στό Μοναστήρι τῆς Ἀμπελακιώτισσας. Στήν Ἄνω Χώρα (Μεγάλη Λομποτινά) ἕδρα τοῦ ὀρεινοῦ Δήμου Ἀποδοτίας, τά παιδιά ξεναγήθηκαν στό χωριό ὅπου δίδαξε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καί ἔπαιξαν στά γήπεδα τοῦ Δήμου. Τό μεσημέρι κατέλυσαν στό Μοναστήρι τῆς Ἀμπελακιώτισσας. Ἐκεῖ τους ξενάγησε ὁ Ἡγούμενος π. Πολύκαρπος, τούς μίλησε καί ἀπάντησε στίς ἐρωτήσεις τους.

Εἶναι πολύ σημαντικό ὅλα αὐτά τά παιδιά νά μελωδοῦν –μέ ἁρμονίες καί λόγους πού τείνουν νά γίνουν ξένα καί ἄγνωστα γιά τήν γενιά αὐτή– καί νά δοξάζουν τόν Θεό. Εἶναι ἐπίσης σημαντικό το μοίρασμα μέ τούς συγκατασκηνωτές τούς τοῦ ἀτομικοῦ τους χώρου, ὁ ὁποῖος ἀτομικός χῶρος, ἰδίως σήμερα, τόσο καλά περιχαρακώνεται ἀπό τόν καθένα μας, ὥστε νά βασιλεύση σ’ αὐτόν ἡ τυραννίς φιλαυτία.

Ἡ παιδευτική αὐτή ἐργασία ἔγινε ὑπό τήν σκέπη τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν εὐλογία τοῦ Ποιμενάρχη, καί ἀποτελεῖ ἔτσι ἕναν ἀκόμη κρίκο στήν πολύτιμη ἁλυσίδα τῆς μακραίωνης παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας μας.