Γράφτηκε στις .

Δελτίον Τυποῦ Ἱερᾶς Μητροπόλεως γιὰ τὸ δημοσίευμα στὸ "Ἐμπρός" 6-9-2002

Στήν Ἐφημερίδα “Ἐμπρός” τῆς 6-9-2002 δημοσιεύθηκε ἄρθρο τοῦ “Ἀρχιμ. Ἰγνατίου Σταυροπούλου” μέ τίτλο “Εἰκοσιπέντε χρόνια δημιουργίας”.

Αὐτή τήν στιγμή πρέπει νά γίνουν τρεῖς παρατηρήσεις πάνω στό κείμενο αὐτό.

1. Μέ τό ἄρθρο αὐτό γίνεται προσπάθεια μιᾶς ἐπιφανειακῆς, νομικιστικῆς καλύψεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως. Πρόκειται γιά μιά ἐπιφανειακή ἐντελῶς καταγραφή τῆς εἰκοσιπενταετούς “δημιουργίας” τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, ἀπ’ ὅπου ἀπουσιάζει ἐντελῶς τό ἡσυχαστικό πνεῦμα, πού εἶναι ἡ πεμπτουσία τοῦ Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ. Γιά τόν Ὀρθόδοξο μοναχό ἰσχύει ἐντονώτατα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου “ὅταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα ὑμίν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοι ἐσμεν” καί ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου “ὁ δέ καυχώμενος ἐν Κυρίω καυχάσθω' οὐ γάρ ὁ ἐαυτόν συνιστῶν, ἐκεῖνός ἐστι δόκιμος, ἀλλ’ ὅν ὁ Κύριος συνίστησιν”. Ἡ ἄκρατος καυχησιολογία τοῦ ἄρθρου δέν ταιριάζει σέ μοναχούς. Κάνουμε λόγο γιά νομικίστικη κάλυψη, διότι μέ μιά προσεκτική ματιά καί ἀπό ἕναν πρωτοετῆ φοιτητή τῆς Νομικῆς διαπιστώνονται σοβαρές παρανομίες καί παρατυπίες. “Μωραίνει Κύριος ὅν βούλεται ἀπωλέσαι”.  Γίνεται φανερό ὅτι στήν Ἱερά Μονή ὑφίστανται ποικίλα νομικά προβλήματα, τόσο στό ἰδιοκτησιακό καθεστώς, ὅσο καί στόν τρόπο λειτουργίας της, τά ὁποῖα ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπεδοκίμασε ἔντονα ὡς παράνομα καί ἀντικανονικά καί ἀπεφάσισε νά λυθοῦν ἀπό δύο νομικούς συμβούλους πού θά προταθοῦν ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη καί ἀπό τήν Ἱερά Μονή.  Ἐπίσης κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια, τήν ὁποία περιγράφει τό ἄρθρο, ὑπάρχει ἕνα βάθος τό ὁποῖο γνωρίζουν καλά ὅσοι ἀσχολήθηκαν μέ τό θέμα, ἀλλά καί ὅλοι οἱ Ναυπάκτιοι. Μεγάλο τμῆμα τοῦ κτιριακοῦ καί “ποιμαντικού” ἔργου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἔγινε καί γίνεται ἄνευ εὐλογίας τῶν κατά καιρούς Μητροπολιτῶν. Πέρα λοιπόν ἀπό τήν ἐπιφάνεια ὑπάρχει ἕνα βάθος, ἤτοι ἡ κατάρα τοῦ Μητροπολίτου Δαμασκηνοῦ, ἡ ἀγανάκτηση τοῦ Μητροπολίτου Ἀλεξάνδρου, οἱ πάνω ἀπό δεκαπέντε ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ καταγγελία τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων στήν Ἱερά Σύνοδο, γιατί ἐν ἀγνοία τοῦ φιλοξενήθηκαν παιδιά τοῦ Πατριαρχείου στίς Κατασκηνώσεις τῆς Μονῆς, ἡ σχισματική δραστηριότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, οἱ κατάρες καί οἱ κατά καιρούς “ἐπιθέσεις” τοῦ Ἡγουμένου ἐναντίον διαφόρων προσώπων κλπ. Ἑπομένως πρόκειται γιά “εἰκοσιπέντε χρόνια δημιουργίας ἑνός παρεκκλησιαστικοῦ ἔργου”. Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἔχει ἀποφανθῆ σέ ἔγγραφό της πρός τόν Ἡγούμενο: “ἡ αὐτόθι κατάστασις ἔχει ὁπωσδήποτε ἐκτραπεῖ ἐκ τέ τῆς εὐαγγελικῆς καί τῆς κανονικῆς ὀδού” καί συντελεῖται μιά “διαρχία ὑπό τῶν ἱερῶν Κανόνων κατακρινομένη”.

2. Τό ἄρθρο αὐτό –μέ ὅλη τήν αὐτοκαυσιολογία πού τό χαρακτηρίζει καί πού δέν συνιστᾶ ὀρθόδοξο μοναχικό ἤθος– μέ τά ὅσα περιγράφει καί ὅσα ἀποσιωπᾶ παρουσιάζει τήν πραγματικότητα ὅτι ἡ Ἱερά Μονή ἔχει διαρθρωθῆ ὡς μιά παρεκκλησιαστική ὀργάνωση, ὡς ἕνα “κράτος ἐν κράτει”, μέ ἐμπορικές ἐπιχειρήσεις, μέ σωματεῖα πού φέρουν τήν ἴδια ἐπωνυμία τῆς Μονῆς γιά παραπλάνηση τῶν πιστῶν, μέ συνέδρια, μέ οὐσιαστικῶς ἀνύπαρκτο γηροκομεῖο, μέ ραδιοφωνικό σταθμό κλπ., καί ὅλα αὐτά χωρίς τήν ἔγκριση, τήν γνώση, καί τήν ἄδεια τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας πού ἐπέβαλε ἡ Ἱερά Σύνοδος συνδέεται μέ ὅλα αὐτά καί δέν ἦταν ἀποτέλεσμα “μίσους”, ἀλλά προσπάθεια θεραπείας τῆς ἀνταρσίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἔναντί του Ἐπισκόπου καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου.  Βεβαίως ὅλοι μποροῦν νά ἐργάζονται ἱεραποστολικά μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἀρκεῖ νά γίνεται τό ἔργο αὐτό μέσα στά πλαίσια τῶν ἱερῶν Κανόνων καί μέ τήν εὐλογία τῶν Ἐπισκόπων, καί ὄχι αὐτοβούλως, αὐθαιρέτως καί ἀτομοκεντρικῶς, καταργώντας τήν ὅλη κανονική δομή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι γνωστόν ὅτι στήν Ναύπακτο οἱ τρεῖς Ἐνορίες ἐπιτελοῦν, μέ τό λατρευτικό, ποιμαντικό καί κοινωνικό ἔργο, σπουδαιότατη κοινωνική καί φιλανθρωπική προσφορά, μέ τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου καί τήν βοήθεια τῶν ἑκατοντάδων Χριστιανῶν.

3. Ο ἀρθρογράφος χρησιμοποιεῖ τόν τίτλο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου, ἐνῶ τοῦ ἔχει ἀφαιρεθῆ μέ ἀπόφαση βάσει τοῦ νόμου “περί Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων”, καθώς ἐπίσης δέχθηκε τό ἐπιτίμιο τῆς ἀκοινωνησίας καί ἔχει παραπεμφθῆ στό Ὑπηρεσιακό Συμβούλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου πρός ἀπόλυση, ὕστερα ἀπό πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Αὐτό δείχνει τό ἦθος του. Ἐπί τέλους, κάποτε πρέπει νά ἀντιληφθοῦν ὁ Ἡγούμενος, τό Ἡγουμενοσυμβούλιο καί τά μέλη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ὅτι πρέπει νά σέβονται τήν Ἐκκλησία, τίς ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, τόν Ἐπίσκοπό τους καί νά μή στηρίζονται σέ κοσμικά στηρίγματα, ἤτοι στήν κοσμική προβολή, τίς κοσμικές διασυνδέσεις, τούς νομικούς συμβούλους καί δημοσιογράφους. Εἶναι λυπηρό ὅτι τά χρήματα τά ὁποῖα προσφέρουν οἱ ἀνυποψίαστοι πιστοί στήν Ἱερά Μονή καί τά ὁποῖα στήν οὐσία διοχετεύονται σέ ἄλλα ταμεῖα, τά ὁποῖα λειτουργοῦν στήν Ἱερά Μονή, δίδονται σέ νομικούς συμβούλους καί σέ ἄλλα πρόσωπα, ὥστε νά συντηρῆται ἡ διαρχική καί σχισματική αὐτή κατάσταση, νά πολεμᾶται ὁ Ἐπίσκοπος καί νά προβάλλεται αὐτή ἡ ἀντιεκκλησιαστική, ἀντιμοναχική καί ἀκτιβιστική αὐτή νοοτροπία, ὡς ὀρθόδοξος μοναχισμός!

ΜΟΝΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ, ΜΟΝΗ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ - ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ