Γράφτηκε στις .

π. Ἰωάννου Ρωμανίδη: “Ἡ Ἀποκάλυψις, ἡ Ἱερά Παράδοσις, ἡ Ἁγία Γραφή καί τό Ἀλάθητον”

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Ρωμανίδη

Ἕνα ἔτος συμπληρώνεται τήν 1 Νοεμβρίου ἀπό τήν κοίμηση τοῦ ἀειμνήστου Πρωτοπρεσβυτέρου καί Καθηγητού τῆς Θεολογίας π. Ἰωάννου Ρωμανίδη. Ὡς μνημόσυνο ἡ Ε.Π. παραθέτει ἐν συνεχεία τμῆμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ τῆς Δογματικῆς το ὁποῖο μας κατέλιπε (http://romanity.org).

Τό κέντρον τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ μετ’ Αὐτοῦ κοινωνία καί ἡ περί Αὐτοῦ μαρτυρία τῶν φίλων Αὐτοῦ προφητῶν, ἀποστόλων καί ἁγίων. Εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην ὁ Χριστός ἀπεκάλυπτεν Ἐαυτόν ἀσάρκως καί ἐν Ἐαυτῶ τόν Πατέρα διά Πνεύματος Ἁγίου εἰς τούς προφήτας φίλους Αὐτοῦ’ μετά δέ τήν ἐνανθρώπησιν Αὐτοῦ ἐν σαρκί εἰς τούς φίλους Αὐτοῦ προφήτας, ἀποστόλους καί ἁγίους.

Ἐν τῇ ἀποκαλύψει ὡς καί ἐν τῇ Ἱερά Παραδόσει ἔχομεν τρία τινά’ 1) Τόν ἀποκαλύπτοντα καί δοτήρα, 2) τό ἀποκαλυπτόμενον ἤ τήν δωρεάν, καί 3) τόν δέκτην, φύλακα καί μεταδότην τῆς ἀποκαλυπτομένης δωρεᾶς.

1) Ὁ ἀποκαλύπτων δοτήρ εἶναι ὁ Θεός. Ὁ ἀπεσταλμένος μεταφορεύς καί ἐν Ἐαυτῶ κατά φύσιν φέρων καί ἀποκαλύπτων τόν Θεόν καί τήν Αὐτοῦ δωρεάν δοτήρ εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἐν τῷ ἀποκαλύπτοντι καί κατά φύσιν δοτήρι Πνεύματι Αὐτοῦ χαρίζει τήν ἀποκάλυψιν καί μέθεξιν τῆς δωρεᾶς τοῖς ἀνθρώποις μέσω τῶν προφητῶν, τῶν ἀποστόλων, τῶν ἁγίων καί τοῦ ἱερατείου.

2) Ἡ ἀποκαλυπτομένη καί μετεχομένη δωρεά τῆς ὁποίας τήν μέθεξιν χαρίζει ὁ Χριστός ἐκ τοῦ Πατρός ἐν Πνεύματι Ἁγίω εἰς τόν λαόν τοῦ Θεοῦ, μέσω τῶν προφητῶν, ἀποστόλων καί ἁγίων εἶναι ἡ ἄκτιστος φυσική δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἀμερῖστως μερίζεται ἐν μεριστοῖς κατά τήν ἀξίαν ἤ προετοιμασίαν τῶν ἀνθρώπων. Ἡ δωρεά τῆς ἀποκαλύψεως καί μεθέξεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Ἀγγέλου τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ τοῖς προφήταις καί τῷ λαῶ τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Παλαιά Διαθήκη, συμπεριλαμβάνει ἐν τῇ ἐνσαρκώσει καί τήν ἀνθρωπίνην φύσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου.

...

Αὐτή ἡ ἐν τῷ λαῶ τοῦ Θεοῦ ἐνέργεια τοῦ Λόγου πρό καί μετά τήν ἐνσάρκωσιν Αὐτοῦ εἶναι ἡ Παρακαταθήκη τῆς πίστεως, ὡς καί τό κέντρον καί ἡ μορφοποιός δύναμις τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως καί ἡ κεντρική διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

3) Ὁ δέκτης, φύλαξ καί μεταδότης τῆς θείας ταύτης ἀποκαλύψεως καί δωρεᾶς εἶναι ὁ διά τῆς θεώσεως γενόμενος προφήτης, ἀπόστολος καί ἅγιος της Ἐκκλησίας, ὡς καί ὁ παραμένων ἐν Πνεύματι Ἁγίω πιστός εἰς τούς θεουμένους καί τήν διδασκαλίαν αὐτῶν λαός τοῦ Θεοῦ. Ὁ οὕτω θεούμενος προφήτης, ἀπόστολος καί ἅγιος λαμβάνει ἄμεσον γνῶσιν τοῦ Θεοῦ διά τοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι, καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ λαμβάνει μέσω τῶν θεουμένων φίλων του Χριστοῦ ἔμμεσον γνῶσιν περί τοῦ Θεοῦ...

Ἡ ἐκ τῶν προφητῶν, ἐκ τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λόγου καί ἐκ τῶν ἀποστόλων ἔμμεσος γνῶσις περί τοῦ Θεοῦ ἐμπεριέχεται εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, εἰς τήν λειτουργικήν καί μυστηριακήν ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τά συγγράμματα τῶν Πατέρων καί εἰς τάς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων. Ἡ δέ ἄμεσος ὑπό τῶν θεουμένων γνῶσις τοῦ Θεοῦ ὑπερβαίνει τά περί Θεοῦ σύμβολα ταῦτα, οὐδέποτε ὅμως διαφέρει αὐτῶν, ἀλλ’ εἶναι πάντοτε σύμφωνος πρός ταῦτα. Ὅπως ἡ ἄμεσος καί ἔμμεσος γνῶσις πάντοτε συμφωνοῦν οὕτω καί οἱ ἔχοντες τήν ἄμεσον γνῶσιν πάντοτε συμφωνοῦν μεταξύ των καί κατανοοῦν τά νοήματα ἀλλήλων. Ὑπάρχει μεταξύ αὐτῶν ἑρμηνευτική ταυτότης. Διά τοῦτο ψευδοπροφήτης καί ψευδαπόστολος καί ψευδοάγιος ἤ ψευδοθεούμενος διδάσκει ἀντίθετα πρός τήν διδασκαλίαν τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν θεουμένων.

Ἡ δύναμις ἥτις καθιστᾶ δυνατήν τήν ἀποδοχήν, τήν φύλαξιν καί τήν μετάδοσιν ἤ παράδοσιν τῆς ἀποκαλυπτομένης καί σωστικῆς, ἁγιαστικῆς καί θεωτικής δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τῆς Παρακαταθήκης τῆς ἐν τῷ σαρκωθέντι Λόγω ὡς ἄνω ἐνεργείας καί χάριτος, εἶναι αὐτή αὕτη ἡ Παρακαταθήκη, ἥτις μεταδίδεται καί μετέχεται διά τοῦ μυστηρίου τῆς δόξης καί βασιλείας ἤ διά τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως.

Ὁ ἐμφανίσας Ἐαυτόν ἐν δόξη ἀσάρκως τοῖς προφήταις καί ἐν σαρκί αὐτοῖς καί τοῖς ἀποστόλοις Λόγος τοῦ Θεοῦ, Ὅστις τῷ Πνεύματι Αὐτοῦ ἐνεφάνισεν ἐν Ἐαυτῶ τόν Πατέρα Θεόν καί ἐπ’ ἐσχάτων των ἡμερῶν ἐγεννήθη ὡς ἄνθρωπος ἐκ τῆς Θεοτόκου, εἶναι Αὐτός ἡ Παρακαταθήκη ἥν παραλαμβάνει καί παραδίδει ἡ Ἱεραρχία ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν κατά τήν θείαν Εὐχαριστίαν εἰς τούς ἐπισκόπους καί τούς πρεσβυτέρους κατά τήν ἡμέραν τῆς χειροτονίας αὐτῶν, ἴνα διά τῶν ἐπισκόπων καί τῶν πρεσβυτέρων φυλαχθῆ καί μεταδοθῆ πρός ἁγιασμόν καί θέωσιν τῶν πιστῶν. Ἀλλά ὁ σαρκωθεῖς Λόγος, ὁ ἴδιος, ὁ οἶκος τοῦ Θεοῦ καί τό κατοικητήριον τῶν πιστῶν, εἶναι Ἐκεῖνος Ὅστις ἐν τῷ ἐπισκόπω τή ζώση ἐν τοῖς μυστηρίοις εἰκόνι Αὐτοῦ, δέχεται, φυλάττει καί μεταδίδει ἤ παραδίδει τήν Παρακαταθήκην, δηλαδή τόν Ἐαυτόν Τοῦ μετά τῶν ἀγγέλων καί τῶν φίλων Αὐτοῦ πρός τελείωσιν τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἤ ἡ Ἄμπελος, ἥν ἐφύτευσεν ὁ Θεός τή δεξιά Αὐτοῦ, ἤτοι διά τῆς δόξης καί τῆς βασιλείας Αὐτοῦ, δί’ ἧς κατέστρεψε τό βασίλειον τοῦ θανάτου καί ἀνέστησε τάς ψυχᾶς τῶν νεκρῶν ἐν τῷ Ἅδη καί διά τοῦ βαπτίσματος ἀνιστᾶ τάς ψυχᾶς τῶν κεκαθαρμένων τῶν πεφωτισμένων καί τῶν θεουμένων. Αἵ δέ ψυχαί αὑταί εἶναι τά κλήματα τῆς ἀμπέλου καί γεωργός ὁ Θεός.

Ὁ Θεός διά τοῦ ἐνσαρκωθέντος Λόγου ἐν Πνεύματι Ἁγίω καθιστᾶ δυνατήν τήν ἀποδοχήν, φύλαξιν καί μετάδοσιν τῆς χάριτος, οὐχί παρά τήν βούλησιν ἀκαταγωνίστως, ἀλλ’ ἀντιθέτως τή συνεργεῖα τοῦ ἀνθρώπου πρός καρποφόρον βλάστησιν τῶν κλημάτων. Ἡ ἄμπελος καί τά κλήματα ὁμού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Τό ἀποκοπτόμενον τῆς ἀμπέλου ἄκαρπον καί ξηρόν κλῆμα παύει νά εἶναι φορεύς τῆς Παρακαταθήκης, ἀφοῦ, ἡ Παρακαταθήκη δέν δύναται νά ταυτισθῆ μέ τό νεκρόν κλῆμα. Ἡ Παρακαταθήκη εἶναι ὁλόκληρος ἡ ἄμπελος μετά τῶν καρποφόρων κλημάτων, δηλαδή ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ σύν τοῖς μετόχοις τοῦ σώματος καί τῆς βασιλείας Αὐτοῦ ἁγίοις καί πιστοῖς.

+ Ἰωάννου Πρεσβυτέρου, αἰωνία ἡ μνήμη

Π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ