Γράφτηκε στις .

Γεγονός καὶ Σχόλιο: «Τὰ Χριστούγεννα τῆς μελαγχολίας»

Μὲ τὸν τίτλο αὐτὸν δημοσιεύθηκε κείμενο στὴν «Ἐλευθεροτυπία» μετὰ τὶς ἑορτὲς τῶν Χριστουγέννων (Λήδα Παπαδοπούλου 4-1-2003) καὶ ἀναφέρεται σὲ στοιχεῖα ποὺ ἔδωσε ἡ βρετανικὴ ἐφημερίδα «Ὀμπσέρβερ» γιὰ τὴν λεγόμενη «μελαγχολία τῶν γιορτῶν». Σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν φιλανθρωπικὴ ὀργάνωση τῶν Σαμαρειτῶν «πάνω ἀπὸ τὸ 60% τοῦ πληθυσμοῦ βρίσκουν κάποια πλευρὰ τῶν Χριστουγέννων καταπιεστικὴ ἢ καταθλιπτική». Μάλιστα ἀναφέρεται ὅτι οἱ κλήσεις βοήθειας πρὸς τὴν ὀργάνωση μεταξὺ Χριστουγέννων καὶ Πρωτοχρονιᾶς αὐξάνονται κατὰ 17 %.

Δίνονται πολλὲς ἑρμηνεῖες τοῦ φαινομένου αὐτοῦ. Ἡ μία εἶναι ὅτι «τὰ Χριστούγεννα λειτουργοῦν ὡς μεγεθυντικὸς φακὸς τῶν προβλημάτων μας, θυμίζοντάς μας παράλληλα παλιότερες καλύτερες ἐποχές», ἰδιαίτερα σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἀντιμετωπίζουν πολλὰ προβλήματα. Ἡ ἄλλη ὅτι τὰ Χριστούγεννα μᾶς βάζουν στοὺς παραδοσιακοὺς καὶ οἰκογενειακούς μας ρόλους τοὺς ὁποίους ἀναλάβαμε ἀπὸ τὴν παιδική μας ἡλικία καὶ ἔτσι δίνουν τὴν εὐκαιρία «γιὰ νὰ βγοῦν στὴν φόρα ἀπωθημένα ἐτῶν ἢ καὶ δεκαετιῶν». Ἡ τρίτη εἶναι οἱ μεγάλες προσδοκίες ποὺ ἔχουμε γιὰ τὸ πῶς θὰ περάσουμε τὶς ἡμέρες αὐτές, ποὺ δὲν πραγματοποιοῦνται καὶ εἶναι φυσικὸ ὅτι «ἡ φαντασία ἀποδεικνύεται πλουσιότερη ἀπὸ τὴν πραγματικότητα», ὁπότε δημιουργοῦνται γκρίνιες. Καὶ ἡ τέταρτη εἶναι «ὁ ἀναπόφευκτος ἀπολογισμὸς ποὺ γίνεται στὸ τέλος τοῦ χρόνου» καὶ μάλιστα γίνεται αὐτὸ πιὸ πιεστικὸ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια.

Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος μὲ ὑψηλὲς καὶ μεγάλες προδιαγραφές, ἔχει δημιουργηθῇ γιὰ νὰ φθάση στὴν θέωση. Οἱ ἑορτές, ὅπως τὶς ἔχει καθορίσει ἡ Ἐκκλησία, ἀποβλέπουν στὸν βαθύτερο αὐτὸν σκοπό. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἐορτάζη αὐτὰ τὰ γεγονότα ἐξαντλῶντας τὸ ἐνδιαφέρον του μόνον σὲ ὑλικὲς καὶ κοσμικὲς χαρές, τὸ πνεῦμα του δὲν μπορεῖ νὰ ἀναπαυθῇ καὶ τότε ἀναπτύσσεται ἡ ἀπογοήτευση. Αὐτὴ ἡ ἀπογοήτευση μοιάζει μὲ τὴν ἀπογοήτευση ποὺ αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος ὅταν βγαίνη ἀπὸ τὸν χῶρο μιᾶς πολύωρης ἐξαντλητικῆς διασκέδασης, ἡ ὁποία ὅμως τοῦ ἄφησε ἄλυτα τὰ ὑπαρξιακὰ προβλήματα, τὸν ἄφησε σὲ ἕνα ὑπαρξιακὸ κενὸ καὶ σὲ ἕνα βαθύτατο πόνο.

Ἂν θέλη νὰ δὴ κανεὶς γιατί ὁ Χριστιανὸς αἰσθάνεται ἀπελπισμένος μετὰ ἀπὸ τέτοιες ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, ἂς διαβάση τὸ «Ἐορτοδρόμιο» τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, μέσα στὸ ὁποῖο φαίνεται ὁ σκοπὸς τῶν ἑορτῶν αὐτῶν καὶ ὁ τρόπος τοῦ ἀληθινοῦ ἑορτασμοῦ καὶ τότε θὰ ἐντοπίση τὸ πρόβλημα. Ἑπομένως, τὸ πρόβλημα τῆς μελαγχολίας τῶν ἑορτῶν δὲν ἑρμηνεύεται ψυχολογικά, ἀλλὰ πνευματικά, θεολογικά.

N.I

ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ