Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἀρχάγγελος Μιχαήλ. Τό ἐν Κολοσσαῖς (Χώναις) θαῦμα του, 6 Σεπτεμβρίου

Στίς Κολοσσές τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τόν 2ο αἰώνα μ.Χ., συνέβη ἕνα θαυμαστό γεγονός, μέ πρωταγωνιστή τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ, τό ὁποῖο εἶχε προφητεύσει λίγα χρόνια πρίν ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος.

Πρίν προχωρήσουμε, ὅμως, στήν διήγηση τοῦ θαύματος αὐτοῦ, νά ἀναφέρουμε μέ συντομία ὅτι οἱ Ἄγγελοι εἶναι «λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα, διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν». Τούς κατέστησεν ὁ Θεός «παντός ἔθνους καί λαοῦ ἐπιστάτας, καί πρός τό συμφέρον ὁδηγούς». Δημιουργήθηκαν πρίν ἀπό τόν ὁρατό κόσμο καί τόν ἄνθρωπο. Ὁ Θεός τούς «ἔπλασε πρίν ἀπό ἐμᾶς γιά χάρη μας». Ἡ ὄψη τους εἶναι φωτεινή καί τό ἔνδυμά τους, συνήθως, λευκό, γεγονός πού φανερώνει τήν καθαρότητά τους, καί τροφή τους εἶναι ἡ θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ ἀναφέρεται ὀνομαστικά στήν Ἁγία Γραφή, ὅπου παρουσιάζεται νά ὑπηρετῆ τό ἔργο τῆς θείας Οἰκονομίας γιά τήν προστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό κάθε κίνδυνο, καί κυρίως ἀπό τήν μανία τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου, ὁ ὁποῖος τρέμει στήν θέα του, ὅπως ψάλλουμε: «Ὅπου ἐπισκιάσῃ ἡ Χάρις σου Ἀρχάγγελε, ἐκεῖθεν τοῦ διαβόλου διώκεται ἡ δύναμις‧ οὐ φέρει γάρ τῷ φωτί σου προσμένειν ὁ πεσών ἑωσφόρος».

Στίς Κολοσσές, λοιπόν, μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ, πού ἐκδηλώθηκε διά τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ἀνέβλυσε, μέ θαυμαστό τρόπο πηγή ἁγιάσματος στήν ὁποία καθημερινά προσέρχονταν μέ πίστη πολλοί ἀσθενεῖς καί θεραπεύονταν. Κάποιος εὐλαβής Χριστιανός, τοῦ ὁποίου ἡ θυγατέρα θεραπεύθηκε ἀπό ἀνίατη ἀσθένεια, ἔκτισε περικαλλῆ Ἱερό Ναό δίπλα στήν πηγή τοῦ ἁγιάσματος, τήν ὁποία πηγή φρόντισε νά σκεπάση, γιά νά τήν προφυλάξη. Μετά ἀπό ἀρκετά χρόνια τοποθετήθηκε ὡς φύλακας τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί τοῦ ἁγιάσματος ὁ Ἄρχιππος, ἕνας εὐλαβής νέος, ὁ ὁποῖος παρέμενε ἐκεῖ σέ κάποιο κατάλυμα, καί ζοῦσε μέ ἄσκηση καί προσευχή. Ὅμως, ὁ φθονερός διάβολος, δέν μποροῦσε νά ἀντέξη τήν ὕπαρξη τοῦ Ἁγιάσματος, ἐπειδή γινόταν αἰτία νά θεραπεύονται οἱ πιστοί, ἀλλά καί νά βρίσκουν τόν δρόμο τῆς πίστεως καί τῆς σωτηρίας πολλοί ἄπιστοι καί εἰδωλολάτρες, γι’ αὐτό καί ὑποκίνησε πειθήνια ὄργανά του, ἤτοι ἀνθρώπους ἐμπαθεῖς καί φθονερούς, νά ἐπιδοθοῦν στό ἔργο τῆς καταστροφῆς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί τοῦ Ἁγιάσματος. Αὐτοί στράφηκαν πρῶτα ἐναντίον τοῦ Ἀρχίππου, τόν ὁποῖο κακοποίησαν καί στήν συνέχεια τόν ἐγκατέλειψαν λιπόθυμο. Κατόπιν προσπάθησαν νά ὑλοποιήσουν τό δαιμονικό σχέδιό τους, ἀλλά βρέθηκαν ἀντιμέτωποι μέ τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ καί δοκίμασαν τήν δύναμή του. Κάποιοι ἀπό αὐτούς ἔμειναν ἐκεῖ «μαρμαρωμένοι», ἄλλοι παρέλυσαν, καί ἄλλοι πάλι εἶδαν μπροστά τους δυνατή φλόγα πού δέν τούς ἐπέτρεψε νά προχωρήσουν, καί ἔτσι ἔφυγαν ἄπρακτοι.

Οἱ ἄνθρωποι, ὅμως, αὐτοί δέν σταμάτησαν ποτέ νά σκέφτονται μέ ποιόν τρόπο θά ἐπετύγχαναν τόν σκοπό τους. Τελικά συνέλαβαν ἕνα, ὄντως, σατανικό σχέδιο. Ἔκαναν ἐκτροπή τοῦ ποταμοῦ κατευθύνοντας τά νερά του πρός τόν Ἱερό Ναό καί τό Ἁγίασμα, γιά νά τά καταστρέψουν, ἀλλά καί γιά νά πνίξουν τόν Ἄρχιππο. Ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ, ὅμως, ἐπενέβη καί ἄλλαξε τήν πορεία τοῦ ποταμοῦ καί ἔτσι δέν μπόρεσαν νά προβοῦν στήν καταστροφή πού προγραμμάτισαν. Τότε πείσμωσαν περισσότερο καί ἀποφάσισαν νά ἑνώσουν καί ἄλλους δύο ποταμούς γιά νά εἶναι πιό ὁρμητικά τά νερά καί ἔτσι νά ἐπιτύχουν, ὅπως ἐνόμιζαν, τόν σκοπό τους. Ὁ Ἄρχιππος, πού ἐν τῷ μεταξύ εἶχε θεραπευθῆ ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ, κατάλαβε τούς πονηρούς σκοπούς τους καί προσευχήθηκε θερμά στόν προστάτη του Ἀρχάγγελο, ὁ ὁποῖος παρουσιάσθηκε μπροστά του καί τοῦ ἔγνεψε νά τόν ἀκολουθήση, γιά νά δῆ, ὅπως τοῦ εἶπε, τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ. Στάθηκαν καί οἱ δύο μπροστά στόν Ἱερό Ναό καί τήν πηγή τοῦ Ἁγιάσματος καί ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ σχημάτισε τόν τύπο τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Τότε τά νερά τῶν ποταμῶν ἀκινητοποιήθηκαν σάν νά ὑπῆρχε μπροστά τους ἀδιαπέραστο τεῖχος. Στήν συνέχεια τά διέταξε νά μποῦν σέ μιά χοάνη καί νά χωνευθοῦν, γι’ αὐτό καί ὁ τόπος ἐκεῖνος ἀπό τότε ὀνομάσθηκε «Χῶνες», «πρός δόξα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, καί ἔπαινο καί τιμή τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ».

Τά παραπάνω, μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Ὁ Θεός προστατεύει πάντοτε αὐτούς πού Τόν λατρεύουν καί Τόν ἐπικαλοῦνται, καί τούς βοηθᾶ μέ πολλούς καί ποικίλους τρόπους. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι τό ὅτι ἀποστέλλει τούς ἀγγέλους Του γιά νά τούς βοηθοῦν καί νά τούς λυτρώνουν ἀπό τούς διαφόρους πειρασμούς καί κυρίως ἀπό τήν μανία τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Ὅσοι ἀγαποῦν ἀληθινά τόν Θεό μέ φλογερή ἀγάπη καί ἀγωνίζονται μέ φιλότιμο νά ἀκολουθοῦν τήν ὁδό τῶν ἐντολῶν Του, ἤτοι νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημά Του, αὐτοί βίωσαν καί βιώνουν τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ καί δέχονται τήν Χάρη Του, ἀνάλογα μέ τήν χωρητικότητά τους. Δηλαδή, στόν βαθμό πού μποροῦν νά τήν βαστάσουν, νά τήν χωρέσουν, ὅπως ἀκριβῶς οἱ τρεῖς πρόκριτοι Μαθητές τοῦ Χριστοῦ στό Ὄρος Θαβώρ, εἶδαν τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ «ὡς ἐχώρουν».

Ὅσοι στεροῦνται ἀνθρώπινης παρηγοριᾶς, εἴτε γιατί ἀσκοῦνται μόνοι τους στήν ἔρημο, εἴτε γιατί ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως στήν ἔρημο τῆς σύγχρονης ἀπρόσωπης κοινωνίας, αὐτοί παρηγοροῦνται ἀπό τόν Ἴδιο τόν Θεό, ὁ ὁποῖος ἀποστέλλει δικούς Του ἀνθρώπους ἤ τούς ἀγγέλους Του, γιά νά τούς συντροφεύουν καί τούς διακονοῦν. Καί ὅσοι ἔχουν ἁπλότητα καί ἐσωτερική καθαρότητα αὐτοί αἰσθάνονται τήν φιλάνθρωπη καί εὐεργετική παρουσία τῶν ἀγγέλων, κάποιοι, μάλιστα, τούς βλέπουν καί συνομιλοῦν μαζί τους, ὅπως π.χ. ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τόν φύλακα ἄγγελό του, τόν ἀγκάλιαζε καί τόν ἀσπαζόταν. Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος ὁ Ἀθωνίτης (τοῦ Ἔσσεξ), ἐπαναλαμβάνοντας τόν λόγο τοῦ Στάρετς Ἀμβροσίου τῆς Ὄπτινα, ἔλεγε: «Ὅπου κανείς εἶναι ἁπλός, ἔχει μαζί του ἀγγέλους κατά δεκάδες, ὅπου δέ εἶναι «σοφός», δέν ἔχει κανέναν· μένει μόνος». Αὐτό σημαίνει ὅτι, ὅποιος ἔχει ταπείνωση καί ἁπλότητα, ἔστω καί ἄν δέν ἔχη δίπλα του ἀνθρώπους, δέν αἰσθάνεται μοναξιά, ἐπειδή ἔχει μαζί του ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι τόν παρηγοροῦν καί τόν ἐνυσχύουν στόν ἀγώνα του. Ἀντίθετα, ὁ πονηρός καί ὑπερήφανος, ἐπειδή παριστάνει τόν σοφό γιά νά ξεχωρίζη ἀπό τούς ἄλλους, στό τέλος ἐγκαταλείπεται ἀπό ὅλους, καί τούς ἀγγέλους καί τούς ἀνθρώπους.

Νά παρακαλᾶμε τόν Ἀρχάγγελο Μιχαήλ νά μᾶς προστατεύη πάντοτε, ἀπό ὁρατούς καί ἀοράτους ἔχθρούς, ἰδιαιτέρως δέ κατά τόν καιρό τῆς ἐξόδου μας ἀπό τόν παρόντα βίο νά εἶναι συμπαραστάτης καί βοηθός μας. Νά τοῦ λέμε: «Ὑπό τήν σκέπην τῶν θείων ἡμᾶς πετερύγων σου, προσπεφευγότας πίστει, Μιχαήλ θεῖε νόε, φύλαττε καί φρούρει ἐν βίῳ παντί καί ἐν ὥρᾳ Ἀρχάγγελε, τῇ τοῦ θανάτου σύ πάρεσο βοηθός, ἡμῖν πᾶσιν εὐμενέστατος».