Δηλώσεις καὶ ὁμολογία Πίστεως

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Κατά καιρούς καταγγέλλονται Ἱεράρχες ὀνομαστικά ἤ γενικά, κατ’ εὐθεῖαν ἡ μέ ὑπονοούμενα ὅτι ἀνήκουν σέ διάφορες ἀντιχριστιανικές ὀργανώσεις καί μάλιστα στήν Μασωνία, ἡ ὁποία, ὅπως ἔχει ἀποδειχθῆ, δέν εἶναι µιά κοινωνική ὀργάνωση, ἀλλά μιά συγκρητιστική θρησκεία, µέ ἰδιαίτερες τελετές καὶ μυστήρια. Ἡ ἐποχή μας ἔχει χαρακτηρισθῆ ὡς ἐποχή παραπληροφόρησης ἀπό τήν ἄποψη ὅτι γενικεύονται µερικά πράγµατα καί ἀκόμη θεωροῦνται ὡς αὐταπόδεικτα αὐτά πού δέν αἰσθάνεται κανείς ἀνάγκη νά διαψεύση. 

Στήν τελευταία Ἱεραρχία (Ὀκτώβριος 1996) τέθηκε τό θέµα τῶν καταγγελιῶν ὅτι ὑπάρχουν Ἱεράρχες πού εἶναι µέλη μασωνικῶν στοῶν. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο ἡ Ἱεραρχία ἀνακοίνωσε ὅτι ἀνανεώνει τίς παλαιότερες καταδικαστικές ἀποφάσεις κατά τῆς Μασωνίας ἐκ µέρους τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπί πλέον μέ τίς ὑπογραφές τῶν Μητροπολίτων βεβαιώνεται ὅτι κανείς Ἱεράρχης δέν ἀνήκει σέ αὐτήν τήν ὀργάνωση. Τό κείµενο ἔχει ὡς ἑξῆς: 

«Ἐνστερνίζεται (ἡ Ἱεραρχία) καί ἐπιβεβαιοῖ τάς κατά τῆς Μασωνίας, ὡς παγανιστικῆς θρησκείας, ἀσυμβιβάστου πρὸς τόν Χριστιανισμόν, ἀποφάσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῶν ἐτῶν 1993 καί 1972 καί ϐ) Δηλώνει ἀνεπιφυλάκτως ὅτι οὐδείς ἐκ τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας ἔχει οἰανδήποτε σχέσιν μέ τόν µασωνισµόν, τόν ὁποῖον ἀνεπιφυλάκτως καί πάλιν καταδικάζει ὡς ἀντίχριστον σύστηµα». 

Ἐκτός ἀπό τήν ὁμολογία τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὐπάρχει καί σχετικἠ ὁμολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, πού ὑπογράφεται ἀπό τόν Ἀρχιγραμματέα τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τόν Μητροπολίτη Φιλαδελφείας Μελίτωνα, στήν ὁποία μεταξύ ἄλλων λέγεται: 

«Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης ἡμῶν, ἐπειδή στόχος Αὐτοῦ εἶναι ἡ οἰκοδομή πάντων τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, δηλοῖ ἐν 
πάσῃ συγκαταβάσει τά ἑξῆς: 
α) Οὐδεμίαν ἔχει σχέσιν μετ' οὐδεμιᾶς ἀντιχριστιανικῆς ὀργανώσεως καί πρό παντός οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μετά τῆς Μασωνίας καί τῶν συνακολούθων αὐτῇ. 
ϐ) Δέχεται καί ἀσπάζεται ὁ Πατριάρχης ἡμῶν ἅπαντα τά δόγµατα καί τούς θείους καί ἱερούς κανόνας τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν... γ) ...δ) ...ε)»

Ἐπίσης πρέπει νά ἐνημερώσουμε τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος κατά τόν Χαιρετισµό του πρός τούς ἐπισκεφθέντας αὐτόν ἐκπροσώπους των Lions Ἑλλάδος καί Κύπρου (15 Σεπτεµβρίου 1996), ἔκανε µιά θαυμάσια προτροπή νά ἀποκαθάρουν τούς ἑαυτούς τους καί τόν οἶκο τῆς ὀργανώσεώς τους ἀπό τίς θρησκευτικές συγκρητιστικές ἀρχές καί νά προτιμοῦν τήν κληρονοµία τῶν πατέρων ἡμῶν, δηλαδή «τήν εἰς Χριστόν Ὀρθόδοξον πίστιν». Ὅλο τό κείµενο εἶναι γραμμένο µέ παρρησία καί ὁμολογιακό θάρρος, ἀλλά καί µέ πατρική διάκριση καί ποιμαντική σύνεση. 

Τά κείµενα αὐτά εἶναι καταπληκτικά καί ἐνδεχομένως ἡ ποιμαντική εὐαισθησία δημιούργησαν τήν ἀναγκαιότητα νά γραφοῦν, ἀκριβῶς γιατί ὑπάρχουν χριστιανοί µέ ἀσθενῆ πἰστη, οἱ ὁποῖοι σκανδαλίζονται ἀπό τήν κακοήθεια καί τήν ἀπρέπεια διαφόρων ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας, πού ἐνσπείρουν ζιζάνια γιά ἀλλοτρίους σκοπούς. Ἔχω ὅμως γενικά νά παρατηρήσω δύο πράγματα. 

Πρῶτον. Εἶναι ἀρκετή ἡ ὁμολογία τής πίστεως πού δίνει κανείς κατά τό μυστήριο του Βαπτίσµατος ἤ καί ἡ ὁμολογία τοῦ Συµβόλου τῆς Πίστεως  πού ἀπαγγέλλεται κατά τήν θεία Λειτουργία ἤ σέ ἄλλες λειτουργικές συνάξεις. Πράγματι, ἄν διαβάση κανείς προσεκτικά τό Σύµβολο τῆς Πίστεως, θά διαπιστώση ὅτι αὐτό ἀποκλείει τήν παραδοχή κάθε ἄλλης συγκρητιστικῆς καί παγανιστικῆς ὁμολογίας. Ὁπότε δὲν μποροῦμε νά ἀπαγγέλλουµε τό Σύµβολο τῆς Πίστεως καί νά ἀνήκουμε σέ ἄλλες θρησκευτικές κινήσεις. 

Αὐτό πού ἰσχύει γιά κάθε χριστιανό πολύ περισσότερο ἰσχύει γιά τόν ἐπίσκοπο. Κάθε ἐπίσκοπος ἐκτός τοῦ ὅτι, ὡς Χριστιανός, ἀποκλείεται νά ἀνήκει σέ διάφορες ἄλλες παρεκκλησιαστικές καὶ παραθρησκευτικές κινήσεις, ταυτόχρονα καί ὡς Ἐπίσκοπος ἀνήκει κατ’ ἐξοχήν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐπειδή εἶναι ἐκφραστής τῆς ἀλήθειας. Μάλιστα, κατά τήν ὥρα τῆς χειροτονίας του εἰς Ἐπίσκοπον δίδει ὁμολογία πίστεως ὅτι θά τηρῆ ὅλα τά δόγµατα καί τούς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ τῶν Τοπικῶν Συνόδων. Πρέπει νά ἀρκῆται κανείς σέ αὐτήν τήν ὁμολογία, ὁπότε, ὅταν διαφοροποιῆται, εἶναι ἐπίορκος καί ἀρνητής τοῦ Χριστοῦ καί ἀποστάτης ἀπό τήν ἀληθινή πίστη.  

Δεύτερον. Ἄν καί µερικές φορές εἶναι ἀπαραίτητες οἱ δηλώσεις λόγω ποιμαντικῶν λόγων, ὅτι δέν ἀνήκουμε σέ ἄλλη παραθρησκευτική κίνηση, ἐν τούτοις δέν μποροῦμε νά παρακολουθοῦμε αὐτήν τήν νοοτροπία καί τήν φιλοσοφία τῶν δηλώσεων καί τῶν ἀρνήσεων. Δηλαδή, δέν εἶναι δυνατόν κάθε φορά πού δημιουργεῖται ἕνα ζήτηµα θεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό, ἠθικό κ.λπ., νά κάνουµε δηλώσεις ὅτι δέν εἵμαστε αὐτό πού μᾶς κατηγοροῦν. Ἀντί νά ἀρνῆται κανείς κάτι καί νά δηλώνη ὅτι «δέν εἶμαι», θά ἦταν ἀρκετό νά δίνη τήν ὁμολογία: «εἶμαι Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί δέχομαι ὅλα τά δόγµατα τῆς πίστεως καί τούς ἐκκλησιαστικούς κανόνες κ.λ.π.». Αὐτό ἔχει ὑπ' ὄψη του τό Πατριαρχεῖο ὅταν λέγη ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης «ἐπειδή στόχος Αὐτοῦ εἶναι ἡ οἰκοδομή πάντων τῶν εὐσεβῶν ὅταν λέγη ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης «ἐπειδή στόχος Αὐτοῦ εἶναι ἡ οἰκοδομή πάντων τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν δηλοῖ, ἐν πάσῃ συγκαταβάσει τά ἑξῆς...». 

Ὅλα ὅσα γράψαμε προηγουμένως εἶναι φανερό ὅτι ἐντάσσονται µέσα στήν ἐκκοσμίκευση τῆς ἐποχῆς µας, ἀφοῦ σήµερα γίνεται σύγχυση μεταξύ πίστεως καί ἀπιστίας, ἀληθείας καί πλάνης, ἐσχατολογίας καί παρούσης ζωῆς, μοναδικότητας τῆς ἀληθείας καί συγκρητιστικῆς τάσης. Ἐκεῖνο πού εἶναι ἀπαραίτητο στήν ἐποχή µας εἶναι ἡ βίωση, κατά αὐθεντικό τρόπο, τῆς ἀληθείας καί ἡ ὁμολογία της καί, γιά νά ἐκφραστῶ καλύτερα, ἡ ὀμολογία τῶν δογμάτων καί ἡ προσπάθεια ὥστε τὰ δόγµατα νά γίνουν καί ζωή, νά περάσουν µέσα σέ ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή µας.