Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ἁγία Μεγαλομάρτυς Βαρβάρα, 4 Δεκεμβρίου

Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ἡ ἁγία Βαρβάρα ἀποτελεῖ κόσμημα τοῦ 3ου αἰῶνα μ.Χ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ μεγάλωσε μέσα σὲ εἰδωλολατρικὴ οἰκογένεια. Ὁ πατέρας της, ποὺ ὀνομαζόταν Διόσκορος, ἦταν πλούσιος, ἀλλὰ καὶ φανατισμένος εἰδωλολάτρης. Ἡ θυγατέρα του ἦταν καλοπροαίρετος ἄνθρωπος καὶ κατηχήθηκε στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ μία εὐσεβῆ γυναῖκα. Μετὰ τὴν βάπτισή της ζοῦσε, μέσα στὸν πύργο ποὺ τὴν εἶχε κλεισμένη ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ὄμορφη, μὲ ἄσκηση καὶ προσευχή. Οἱ δυσκολίες ἦσαν πάμπολλες, ἀλλὰ ἡ ἁγία Βαρβάρα εἶχε μάθει νὰ ἀναθέτη μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ ὅλα τὰ προβλήματα καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετώπιζε. Ὁ πατέρας της δὲν ἄργησε νὰ μάθη ὅτι ἡ κόρη του εἶναι Χριστιανή. Ἄρχισε νὰ φτειάχνη στὸ σπίτι του ἕνα λουτρὸ καὶ διέταξε νὰ ἀνοίξουν δύο παράθυρα. Ἡ ἁγία εἶπε στοὺς τεχνῖτες καὶ ἄνοιξαν τρία παράθυρα. Στὴν ἀπορία τοῦ πατέρα της ἀπάντησε ὅτι ἄνοιξε τρία παράθυρα, στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε, γεμᾶτος θυμὸ ὅρμησε ἐναντίον της μὲ ξίφος καὶ ἐκείνη κατέφυγε στὸ δάσος. Τὴν κυνήγησε, τὴν συνέλαβε καὶ τὴν ὁδήγησε στὸν εἰδωλολάτρη ἡγεμόνα ποὺ προσπάθησε, πρῶτα μὲ κολακεῖες καὶ ὕστερα μὲ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια, νὰ τὴν πείση νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὅμως ἐκείνη ἔμεινε σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη στὴν πίστη της, θέλησε νὰ τὴν ἐξευτελίση καὶ νὰ τὴν ντροπιάση. Γι' αὐτὸ καὶ διέταξε νὰ τὴν ξεγυμνώσουν καὶ νὰ τὴν διαπομπεύσουν σὲ ὅλη τὴν πόλη. Δὲν μπόρεσε ὅμως νὰ πραγματοποιήση τὸν ἄθλιο σκοπό του, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς τὴν φύλαξε μὲ θαυμαστὸ τρόπο. Τὴν στιγμὴ ποὺ προσπαθοῦσαν νὰ τὴν ξεγυμνώσουν, ντυνόταν ἀμέσως μὲ καινούργια ροῦχα, καλύτερα καὶ λαμπρότερα ἀπὸ τὰ προηγούμενα. Τότε ὁ ἡγεμόνας διέταξε νὰ τὴν ἀποκεφαλίσουν καὶ ὁ πατέρας της γεμᾶτος μῖσος καὶ τυφλὸ φανατισμό, τὴν ἀποκεφάλισε μὲ ἴδιά του τὰ χέρια, γιὰ νὰ λάβη ἔτσι ἡ μακαρία τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τῆς ἁγίας Βαρβάρας μᾶς δίνουν τὴν ἀφορμὴ νὰ τονίσουμε τὰ ἀκόλουθα:

Πρῶτον. Ἡ ἀναφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀνάθεση σὲ Αὐτόν, μὲ ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη, τῶν διαφόρων προβλημάτων ποὺ τὸν ἀπασχολοῦν, εἶναι ἕνας τρόπος ζωῆς ποὺ τὸν βοηθᾶ νὰ πορεύεται ἰσορροπημένα στὴν ζωή του καὶ νὰ μὴν ἀπελπίζεται, νὰ μὴ τὸν "παίρνουν ἀπὸ κάτω", ὅπως συνήθως λέμε. Γιατί δὲν εἶναι μικρὸ πρᾶγμα νὰ σὲ μισὴ ὁ ἴδιος ὁ πατέρας σου, νὰ σὲ παραδίδη στὰ βασανιστήρια καὶ τέλος νὰ σοῦ προξενῇ τὸν θάνατο μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια. Δηλαδή, ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ περιμένεις νὰ γευθῇς τὴν ἀγάπη, τὴν πεμπτουσία τῆς ζωῆς, νὰ συναντᾶς τὸ μῖσος καὶ τὸν θάνατο. Ἐκεῖ ποὺ ζητᾶς νὰ ἀκουμπήσης γιὰ νὰ βρῇς στήριγμα καὶ παρηγοριὰ στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, νὰ ἀντιμετωπίζεσαι ἐχθρικὰ καὶ τὸ σπουδαιότερο χωρὶς νὰ ἔχης διαπράξει κανένα παράπτωμα. Μόνον καὶ μόνον ἐπειδὴ ἔχεις ἐπιλέξει διαφορετικὴ πίστη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἔχει ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νὰ σὲ ἀγαπᾶ θυσιαστικά.

Μήπως δὲν συμβαίνουν καὶ στὶς μέρες μας παρόμοια γεγονότα; Δηλαδή, τὸ νὰ θέλη κανεὶς νὰ ἐπιβάλη τὶς ἀπόψεις του στὸν ἄλλο, ὅταν αἰσθάνεται ὅτι ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ τὸ κάνη, εἴτε μὲ κολακεῖες καὶ ὑποσχέσεις γιὰ καλύτερη ζωή, εἴτε μὲ διαφόρους ἐκβιασμοὺς ὅταν ὁ ἄλλος εἶναι σὲ μειονεκτικὴ θέση. Πολλὲς φορὲς ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἐξαθλίωση ὁδηγοῦν τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀπόφαση νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν πατρίδα τους καὶ νὰ ὑποβληθοῦν στὴν δοκιμασία τῆς ἀναζήτησης καλυτέρων καὶ πιὸ ἀνθρώπινων συνθηκῶν ζωῆς. Καὶ τότε, δυστυχῶς, λαμβάνουν χώρα ἀρκετὰ τραγικὰ γεγονότα, σὲ πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι πρωταγωνιστὲς καὶ κάποιοι γονεῖς.

Δεύτερον. Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἁμαρτία καὶ ἡ ἀποστασία τοῦ ἀπὸ τὸν Θεό, τὸν ὁδήγησε στὴν δημιουργία ὑποκατάστατων τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Στὴν ἀνακάλυψη διαφόρων θρησκειῶν, οἱ ὁποῖες οὐσιαστικὰ λατρεύουν τὰ κτίσματα καὶ ἀνύπαρκτους θεούς. Ὁ Χριστὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐλευθερώση τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ τῶν κτισμάτων. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, δὲν εἶναι ἀνακάλυψη τοῦ ἀνθρώπου καὶ μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια δὲν εἶναι θρησκεία, ἀλλὰ Ἐκκλησία. Δηλαδή, εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεοῦ καί, ὅπως τονίζει ὁ ἀείμνηστος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, εἶναι "ἡ θεραπεία τῆς θρησκείας, ἤτοι τῆς δεισιδαιμονίας". Δυστυχῶς, γινόμαστε καὶ σήμερα μάρτυρες ἄρρωστων ἐκδηλώσεων, ὅπως εἶναι τὸ μῖσος καὶ ὁ τυφλὸς φανατισμός, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὰ διάφορα ἀνθρώπινα κατασκευάσματα.

Ὑπάρχουν καὶ στὶς μέρες μας πολλοὶ ποὺ ὑποστηρίζουν, προφανῶς ἀπὸ ἄγνοια, ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας καὶ ὅτι λατρεύουμε ὅλοι τὸν ἴδιο Θεό. Ἀσφαλῶς δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη πλάνη ἀπὸ αὐτήν. Γιατί ποιά σχέση μπορεῖ νὰ ἔχη ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι Πρόσωπο, ἀναπτύσσει προσωπικὴ κοινωνία ἀγάπης μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ διδάσκει τὴν ἀγάπη ἀκόμα καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς, μὲ τὴν πληθώρα τῶν θεῶν τῶν εἰδώλων ἢ μὲ τὸν Δυνάστη θεὸ τῶν διαφόρων θρησκειῶν, ποὺ εἶναι χωρὶς ἔλεος γιὰ τοὺς "ἀπίστους" καὶ ἐμπνέει τὴν ἐκδίκηση, τὴν μισαλλοδοξία καὶ τὸν φανατισμό; Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νὰ πιστεύη ὅ,τι θέλει, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἰσοπεδώνουμε ὅλα. Ἡ βίωση τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς ἐξανθρωπίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀνυψώνει σὲ τέτοιο σημεῖο, οὕτως ὥστε νὰ ἀγαπᾶ, ὄχι μόνον τὰ σαρκικά του παιδιὰ ποὺ εἶναι τὸ αὐτονόητο, ἢ τοὺς φίλους καὶ τοὺς ὁμοϊδεάτες του, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐχθρούς του καὶ νὰ σέβεται τὴν διαφορετικότητά τους καὶ τὴν πίστη τους.

Ἡ προσωπικὴ κοινωνία μὲ τὸν προσωπικὸ Θεὸ τῆς Ἐκκλησίας γεννᾶ τὴν ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη Τοῦ, ἡ ὁποία ἀπαλλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὅλα τὰ συμπλέγματα καὶ τὰ ἀδιέξοδα καὶ ἀνυψώνει τὴν ἀνθρωπιά του.