Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Εὐχετήριο γιὰ τὸ Πάσχα

Ὀγκώδης εἶναι ἡ ἀλληλογραφία ἑνὸς Μητροπολίτου, ἰδίως κατὰ τὶς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Πάσχα. Ἑκατοντάδες Χριστιανοὶ στέλνουν τὶς εὐχές τους καὶ ζητοῦν τὶς δικές του εὐχὲς καὶ τὴν εὐλογία του. Τὸ φετινὸ ἀπαντητικὸ εὐχετήριο τοῦ Μητροπολίτου μας εἶχε ὡς ἑξῆς:

***

Εὐχαριστῶ θερμότατα γιὰ τὶς εὐχές σας, γιὰ τὶς ἅγιες αὐτὲς ἡμέρες ποὺ διερχόμαστε.

Σκέπτομαι ὅτι οἱ ἑορτὲς αὐτὲς δὲν πρέπει νὰ εἶναι τυπικές, ἀλλὰ οὐσιαστικὲς καὶ νὰ ἀναφέρονται στὸν πνευματικὸ πυρῆνα τῆς ὑπάρξεώς μας. Δυστυχῶς, διάφορες ἐξωτερικὲς διαδικασίες μας ἀποκόπτουν ἀπὸ τὰ μεγάλα γεγονότα ποὺ ἑορτάζουμε, δηλαδὴ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὰ ὁποῖα συνδέονται μὲ τὴν πνευματική μας λύτρωση.

Προετοιμάζοντας ὁ Χριστὸς τοὺς Μαθητὲς Τοῦ γιὰ τὰ γεγονότα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀνάστασή Τοῦ ποὺ θὰ ἐπακολουθοῦσε τῆς Σταυρώσεώς Τοῦ, τοὺς εἶπε: "καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν" (Μάρκ. ι΄, 45).

Ἡ λέξη "λύτρον" προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα λύω καὶ δήλωνε στὴν ἀρχαία ἐποχὴ τὸ χρηματικὸ ποσό, τὸ ὁποῖο δινόταν ἀπὸ κάποιον γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση ἑνὸς δούλου. Κατέληξε δὲ νὰ σημαίνη τὴν ἀπαλλαγή, τὴν ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν δουλεία.

Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ Χριστὸς ὀνομάζεται λυτρωτής, διότι μᾶς προσέφερε τὴν λύτρωση, τὴν ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὴν δουλεία. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: "Ὁ δοὺς ἑαυτὸν ἀντίλυτρον ὑπὲρ πάντων" (Α' Τίμ. β΄, 6). Καὶ αὐτός μας ἀγόρασε μὲ τὸ αἷμα Τοῦ, γι' αὐτὸ καὶ πάλι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: "ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς" (Α' Κόρ. στ΄, 6).

Φυσικά, τὸ "λύτρον" δὲν δόθηκε στὸν διάβολο, γιατί εἶναι βλασφημία νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἦταν προϊὸν συναλλαγῆς, οὔτε δόθηκε στὸν Πατέρα, ὡσὰν νὰ ἦταν ὀργισμένος ὁ Θεός – Πατέρας, ἀλλὰ μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια νοεῖται ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ μᾶς ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ νικήσουμε καὶ ἐμεῖς τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν διάβολο στὴν προσωπική μας ζωή.

Καὶ ἐνῷ ὁ Χριστὸς εἶναι λυτρωτὴς καὶ μᾶς χάρισε τὴν λύτρωση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη, ἐμεῖς, ὄντες μαθητὲς Τοῦ, εἴμαστε ὑποδουλωμένοι στὴν ἁμαρτία, τὰ πάθη καὶ τὸν θάνατο. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα τῶν ἡμερῶν μας. Ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ καὶ κοινωνία θεώσεως, εἶναι ἁγία, ἐμεῖς μὲ τὴν θέλησή μας ἐξακολουθοῦμε νὰ εἴμαστε αἰχμάλωτοι στὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη.

Ἂς εὐχηθοῦμε νὰ νιώσουμε καὶ ἐμεῖς τὸν Ἀναστάντα Χριστὸ ὡς λυτρωτὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο.–