Σεπτόν Πατριαρχικόν Γράμμα τῶ Μοναχῶ Θεοκλήτω Διονυσιάτη

1-8-2005

Τῷ Ὀσιολογιωτάτω Γεροντι Θεοκλήτω Μοναχῷ Διονυσιάτη, τέκνῳ τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητῷ, χάριν καὶ εἰρήνην παρὰ Θεοῦ.

Ὁ χριστόψυχος πρωταπόστολος Παῦλος ἐπικειμένης τῆς ὁσονούπω μαρτυρικῆς ἐξόδου αὐτοῦ ἐκ τῆς κοιλάδος τοῦ κλαυθμῶνος ταύτης ἠγάλλετο ἐπὶ τῇ ἀναλύσει τοῦ σώματος καὶ τὴ ἀναμενομένη λήψει τοῦ στεφάνου τῆς ζωῆς ἐκ μέρους τοῦ Δικαίου Κριτοῦ. Θελομεν νὰ πιστεύωμεν, ὅτι καὶ ἡ ὑμετέρα χαρισματοῦχος καὶ μίαν ἐξηκονταπενταετίαν ἤδη συμπληρώσασα βίου ἁγιορειτικῆς ἀσκήσεως καὶ πολυτιμοτάτης προσφορᾶς πρὸς τὴν πνευματικὴν ὑμῶν πατρίδα, τὸ Ἀγιώνυμον Ὅρος τοῦ Ἄθω, παρομοίως θὰ αἰσθάνεται πρὸς τὸν Ἅγιον Κορυφαῖον Ἀπόστολον, ἤδη ὡς πολύφορος ναῦς ἀγκυροβολήσασα ἐν τῷ νοσοκομείῳ τῆς περιπύστου Ἱερᾶς Μονῇς τοῦ Ὁσίου Διονυσίου.

Καὶ τοῦτο διότι ἐν ἱδρῶσιν ἀσκήσεως πολυχρονίου, ἐν χριστοειδεὶ ὑπακοὴ συνεχεῖ, ἐν διακονίαις ὁλοψύχοις τῆς Ἱερᾶς ὑμῶν Μετανοίας, ἐν συγγραφαῖς θεοσόφοις καὶ πολλὰ συμβαλούσαις πανθομολογουμένως εἰς τὴν πνευματικὴν ἀναγέννησιν τοῦ Ἁγιορειτικοῦ πρωτίστως καὶ τοῦ ἐν γένει Ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ ἔπειτα, ἐν ἀλλεπαλλήλοις καὶ καρποφόροις Πρωτεπιστασίαις, ἐν στηρικτικοῖς λόγοις τοῦ εὐλαβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις καὶ προσευχαῖς ἀδιαλείπτοις καὶ εἰ τισιν ἄλλοις τῷ Θεῷ μόνῳ ἐγνωσμένοις εὐαγγελικοῖς ἔργοις ἐδοξάσατε ἐπ? ἐσχάτων τὸ Περιβόλιον τῆς Παναγίας, ᾖς μανικὸς ἐραστὴς καὶ θεηγόρος ὑμνηπόλος ἀνεδείχθητε, ἀλλὰ καὶ εἷς ἐκ τῶν κυριωτέρων συντελεστῶν τῆς ἐπανδρώσεως τῶν Ἁγιορειτικῶν καθιδρυμάτων καὶ τῆς θαυμαστῆς ἀνθήσεως ὑπήρξατε.

Γνωρίζομεν, ὅτι τὸ Γεροντικὸν ἐπισημαίνει «μὴ ἐπαίνει κατὰ πρόσωπον μοναχόν». Πιστεύοντες ὅμως ὅτι τοῦτο λέγεται καὶ ἰσχύει διὰ τοὺς ἐν τῷ καθαρτικῷ εἰσέτι σταδίῳ εὑρισκομένους ἀθλητὰς τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὀκνοῦμεν νὰ καταστέψωμεν τὴν ὑμετέραν Ὀσιολογιότητα διὰ τῆς ἄκρας Πατριαρχικῆς εὐαρεσκείας τῆς ἡμετέρας Μετριότητος καὶ νὰ συγκαταριθμήσωμεν ταύτην μετὰ τῆς ἄχρι τοῦδε χρυσῇς σειρᾶς τῶν μεγάλων μορφῷν τοῦ Ἀθωνιτικοῦ Μοναχισμοῦ, ὁμοῦ καὶ μετὰ τοῦ Ὁσίου καὶ πολυταλάντου Γεροντος ὑμῶν ἀοιδίμου Ἀρχιμανδρίτου Γαβριήλ, δι ους δικαιοῦνται νὰ ἐγκαυχῶνται ἡ Ἱερὰ ὑμῶν Μετάνοια, ὁ Ἀγιώνυμος Ἄθως καὶ ἡ καθ' ἡμᾶς Μητηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, ἢν ποικιλοτρόπως ἐστηρίξατε καὶ ἐνισχύσατε λόγοις καὶ ἔργοις καὶ τέκνα πιστὰ αὐτῇς ἐφάνητε.

Θὰ ἦτο δὲ παράλειψις νὰ μὴ ἐκφράσωμεν ὡς Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης τὴν εὐγνωμοσύνην τοῦ ἐν γένει Ὀρθοδόξου φιλομονάχου καὶ φιλαγίου κοινοῦ διὰ τὴν πολυτιμοτάτην συγγραφὴν τῶν πνευματικῶν ἔργων ὑμῶν, ἅτινα συναποτελοῦσιν ὁλόκληρον βιβλιοθήκην, ἐν οἰς τὸ πασίγνωστον βραβευθὲν καὶ ἐπανειλημμένως ἐκδοθὲν «Μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς», τὸ πολύτομον «Ἀθωνικὰ ἄνθη», οἱ ἐξαίρετοι καὶ ἀριστοτεχνικοὶ «Ἀθωνικοὶ διάλογοι» καὶ αἱ ἀνυπέρβλητοι καὶ ὀξυδερκεῖς βιογραφίαι τῶν Ἁγιορειτῶν Πατέρων καὶ Διδασκάλων Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.

Εὐχόμενοι, ὅθεν, διαπύρως, πολλὴν τὴν ἐν τῇ κλίνῃ τῆς ἀσθενείας ὑπομονὴν καὶ τὴν γλυκεῖαν παράκλησιν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δεόμεθα ὅπως ταῖς πρεσβείαις τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγιορειτῶν Ὁσίων Πατέρων χαρίσηται ὑμῖν ὁ Κυριος καὶ χριστιανὰ τὰ τέλη τῆς ζωῆς ὑμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικὰ καὶ καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος, καταξιώση δὲ τὴν ὑμετέραν Ὀσιολογιότητα τοῦ ποθητοῦ Παραδείσου δι ὀν τοῦ κόσμου ἐξήλθετε καὶ τὸν ἐλαφρὸν σταυρὸν τῆς ἀσκήσεως ἐπαξίως ἤρατε δοξάσαντες τὸ Μοναχικὸν Σχῆμα μετὰ πάντων τῶν Ἀθωνιτῶν Ὁσίων.

Ἐπὶ δὲ τούτοις, διατελοῦμεν ἀπὸ τῆς μαρτυρικῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας μετὰ θερμῶν πατρικῶν προσρήσεων καὶ τῆς ἐν Κυρίῳ εὐχητικὴς ἀγάπης, ἡ δὲ οὐρανόδωρος χάρις καὶ ἡ πλουσία εὐλογία τοῦ Κυρίου εἴησαν μεθ ὑμῶν πάντοτε.

βὲ Αὐγούστου α

Διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης

+ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος