Ἕλληνες - Ρωμηοί ἤ Γραικύλοι;

Ὁ κ. Γεώργιος Βασιλειάδης ἀπό τήν Γερμανία μου ἔστειλε μιά ἐνδιαφέρουσα ἐπιστολή, ἀναφερόμενος σέ κάποιον Γραικύλο τῆς Γερμανίας, πού δημιουργεῖ, κατά τά λεγόμενά του, προβλήματα στούς Ἕλληνες τῆς περιοχῆς. Ἀπό τά πολλά καί ἐνδιαφέροντα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς εἶναι καί ἐκεῖνο πού ἔχει σχέση μέ τό ὄνομα Βυζάντιο καί Βυζαντινός.

Σημειώνει ὅτι τά γερμανικά λεξικά, ὅταν κάνουν λόγο γιά Βυζάντιο, Βυζαντινούς, ἐννοοῦν τούς χαρμεπεῖς καί τούς κόλακας. Ἐπίσης, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ ἀνθελληνική FRAKFURTER ALLGEMEINE μιλώντας γιά τούς ὀρθοδόξους ἔγραψε ὅτι “ἀκολουθοῦν τήν ἀνατολική αἵρεση καί ἔχουν ἕναν πατριάρχη στήν Τουρκία”. Ο JOHANNES GROSS, γράφοντας στήν πιό πάνω ἐφημερίδα, σημείωνε: “Οἱ Ἕλληνες εἶναι Τοῦρκοι πού θέλουν νά φαίνονται Ρωμαίοι”.

Τά περιστατικά αὐτά δέν εἶναι ἀπομονωμένα, ἀλλά ἐντάσσονται στήν ὅλη προοπτική της ἰδέας πού ἔχουν οἱ Φράγκοι γιά τήν Ἑλλάδα, τούς Ρωμηούς, ἀλλά καί γιά τούς συγχρόνους Ἕλληνας. Ὅποιος ἐπισκέπτεται τόν δυτικό χῶρο συναντᾶ πολλά τέτοια περιστατικά.

Δυστυχῶς, ἀπό τό τέλος τῆς πρώτης χιλιετίας καί κατά τήν διάρκεια ὅλης της δεύτερης χιλιετίας ἔχει γίνει μιά μεγάλη δυσφημιστική προπαγάνδα σέ βάρος τοῦ ἑλληνισμοῦ καί τῆς ὀρθοδοξίας ἀπό φράγκους συγγραφεῖς καί ἡγεμόνες. Δέν μποροῦμε νά ἐκτιμήσουμε πλήρως τήν πλαστογράφηση τῆς ἱστορίας καί τό τί κακό ἔχει προκληθῆ. Ὅταν μελετήση κανείς κείμενα, ὄχι μόνον Ἑλλήνων, ἀλλά καί ξένων, διαπιστώνει ὅτι δέν πρόκειται γιά μιά ἐπιπόλαια δική μας ἑρμηνεία, ἀλλά γιά μιά ὑπαρκτή κατάσταση.

Πολλοί σπουδάζουν στό ἐξωτερικό, βλέπουν τήν ἐξωτερική λάμψη τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, αἰσθάνονται τήν ἐπίπλαστη εὐγένεια τῶν δυτικῶν, καί δέν μποροῦν νά καταλάβουν τήν μεγάλη ζημιά πού ἔχει συμβῆ. Ἐπίσης, οἱ ἴδιοι ἔχουν διαμορφωθῆ μέ τά κηρύγματα τοῦ διαφωτισμοῦ καί τῆς προπαγάνδας, πού ἔγινε στήν χώρα μας ἀπό τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τούς Τούρκους καί μετά, καί γι’ αὐτό δέν μποροῦν νά ἀντιληφθοῦν καί νά κατανοήσουν τήν πλαστογράφηση τῆς ἱστορίας, ἀλλά καί τήν “ἐπιθετικότητα” πού διακρίνει τούς δυτικούς πρός τούς συγχρόνους Ἕλληνας. Ἔτσι, ὅταν ἀκοῦνε μερικούς νά κάνουν λόγο γιά τό μίσος τῶν δυτικῶν ἐναντίον τῶν Ρωμηῶν, διαμαρτύρονται λέγοντας ὅτι ὅσοι ἰσχυρίζονται τέτοια πράγματα εἶναι φανατικοί.

Τό πρόβλημα ὅμως δέν εἶναι τόσο οἱ ξένοι, ὅσο ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες, πού ἔχουμε ἐπηρεασθῆ ἀπό τούς δυτικούς καί τήν νοοτροπία τους καί ἐπιδιώκουμε νά ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό τήν παράδοσή μας. Στό σημεῖο αὐτό θέλω νά παραθέσω τήν ἄποψη τοῦ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, ὅπως μᾶς τήν ὑπενθυμίζει ὁ κ. Γεώργιος Βασιλειάδης στήν ἐπιστολή του:

“Άγγλος ἤ Γερμανός ἤ Γάλλος δύναται νά εἶναι κοσμοπολίτης ἤ ἀναρχικός ἤ ἄθεος ἤ ὀ,τιδήποτε. Ἔκαμε τό πατριωτικόν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νά ἐπαγγέλλεται χάριν πολυτελείας τήν ἀπιστίαν καί τήν ἀπαισιοδοξίαν.

Ἀλλά Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νά κάμη δημοσία τόν ἄθεον ἤ τόν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μέ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καί τανυόμενον νά φθάση εἰς ὕψος καί νά φανῆ καί αὐτός γίγας.

Τό Ἑλληνικόν Ἔθνος, τό δοῦλον, ἀλλ’ οὐδέν ἧττον καί τό ἐλεύθερον, ἔχει καί θά ἔχη διά παντός ἀνάγκην τῆς θρησκείας του καί τοῦ πατριωτισμοῦ τού”.

Πρέπει κάποτε νά αἰσθανόμαστε Ἕλληνες - Ρωμηοί μέ τήν ἰδιαίτερη πολιτιστική, ἀρχοντική παράδοση, καί ὄχι Γραικύλοι, δηλαδή δοῦλοι πολιτιστικά σέ ξένες καί κατώτερες παραδόσεις.

Ν.Ι.