«Χριστούγεννα... Ὁ Μεγάλος Ἀπών»

(Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀνήρτησε ἡ Εὐαγγελία –χωρὶς ἄλλα στοιχεῖα– στὴν σελίδα exeisminima.gr)

«Αὐτὲς τὶς μέρες ἀφουγκράζομαι τοὺς ἀνθρώπους νὰ μιλᾶνε γιὰ τὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων, γιὰ τὴν ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τὴν εἰρήνη, γιὰ τὴν ἀδελφότητα τῶν λαῶν, γιὰ τὴν ἐλπίδα καὶ γιὰ τὴν σωτηρία.

Ὄμορφα λόγια ποῦ αὐτὲς τὶς μέρες γίνονται ζωή, σκέψεις ποῦ θέλουν νὰ γίνουν πράξεις γιὰ βοήθεια στοὺς φτωχούς, τοὺς ἡλικιωμένους, τοὺς ἄστεγους καὶ τοὺς ἀνήμπορους.

Κι ἐνῷ θυμόμαστε ὅλους αὐτοὺς ποῦ ἔχουν ἀνάγκη, ξαναβρίσκουμε τὸν ξεχασμένο ἄνθρωπο μέσα μας, τὸν ἄνθρωπο ποῦ τὶς ἄλλες μέρες ζή, μοιράζεται καὶ κάποιες φορὲς συμμετέχει στὴν ἀδικία, στὴν ἐκμετάλλευση, στὴν βία καὶ τὴν κακία.

Μιλᾶμε γιὰ τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ μας. Τότε ἦταν ἕνα γεγονός. Τώρα ἐπαναλαμβάνεται σὰν γιορτή. Καὶ ἡ διαφορὰ εἶναι τεράστια.

Τότε ἡ ἀνθρωπότητα ἦταν ἀπροετοίμαστη. Χριστουγεννιάτικα δέντρα δὲν εἶχαν στηθεῖ, φωτάκια πολύχρωμα δὲν ἀναβόσβηναν, χορωδίες ἀνθρώπων δὲν προετοιμάζονταν γιὰ τὶς συναυλίες τους. Κανένας δὲν ξαγρυπνοῦσε περιμένοντας τὴν γέννηση τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ὑπῆρχε ἕνα αἴσθημα προσδοκίας διάχυτο στὴν ἀτμόσφαιρα, παντοῦ. Κάποιος θὰ ἐρχόταν.

Τώρα τὸ σκηνικὰ εἶναι τελείως διαφορετικό, ἀντίθετο θὰ ἔλεγα. Πάρα πολλὰ στολίδια. Πολύχρωμα, ποικιλόμορφα καὶ ἄφθονα φῶτα, φωτάκια καὶ λαμπιόνια δίνουν μιὰ γιορταστικὴ ἀτμόσφαιρα σ’ ὁλόκληρο τὸ σκηνικό. Λόγοι ποῦ ἐκφωνοῦνται ἀπὸ πολλούς. Συναυλίες, χορωδίες, μπάντες, ὕμνοι, τραγούδια, ρεβεγιόν, πολλὰ χριστουγεννιάτικα προγράμματα.

Πολλοὶ ξεσηκώνονται ἐνάντια σ’ αὐτοὺς τοὺς ἑορτασμοὺς καὶ ποθοῦν κάποια ἐπιστροφὴ στὰ πρῶτα χρόνια. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, καμμιὰ ἀληθινὴ προσδοκία στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. 

Ποιό τὸ πραγματικὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων ἄραγε; Ἀλήθεια, μπορεῖ ἡ ἀγάπη νὰ γίνη μόδα καὶ νὰ πουλιέται στὰ μαγαζιά; Μπορεῖ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς νὰ γίνη μιὰ φευγαλέα ἐμπειρία ποῦ σβήνει μαζὶ μὲ τὰ χριστουγεννιάτικα φῶτα; Μπορεῖ νὰ γίνη, καὶ γίνεται!

Ὅλοι ἱκανοποιοῦνται μένοντας στὴν ἐπιφάνεια. Σπάνια ἐξαίρεση αὐτοὶ ποῦ προχωροῦν λίγο παραπέρα. Ποῦ ψάχνουν τὴν οὐσία. Περνοῦν τὰ Χριστούγεννα καὶ δὲν ἀγγίζουν σὲ βάθος τὶς καρδιὲς σχεδὸν ποτέ. Ἐνῷ πετυχαίνουν ἄλλους σκοπούς. Ξοδεύονται χρήματα, γίνονται παραπάνω σπατάλες, δίνονται δῶρα, βρίσκονται μεταξύ τους, ξένοι καὶ συγγενεῖς, σὲ φορτωμένα τραπέζια.

Αὐτὲς τὶς μέρες τὶς φωτισμένες μὲ τόσο τεχνητὸ φώς, σκέφτομαι πῶς ἡ ἀληθινὴ ζωὴ εἶναι ἀλλοῦ κι ἐμεῖς ἁπλὰ περιπλανιόμαστε χαμένοι !

Καὶ κρατάω τὴν τόσο ἐπίκαιρη προσευχὴ τοῦ Τάσου Λειβαδίτη

Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου / ὀνειρεύτηκα πολὺ / ἔτσι ξέχασα νὰ ζήσω. μόνο μ’ ἕνα μυστικὸ ποῦ τόχα μάθει ἀπὸ παιδὶ / ξαναγύριζα στὸν πραγματικὸ κόσμο / ἀλλὰ κανεὶς δὲν μὲ γνώριζε / σὰν τοὺς θαυματοποιοὺς / ποῦ χάρισαν ὅλη μέρα τὸ χαμόγελο στὰ παιδιὰ / καὶ τὸ βράδυ γυρίζουν στὴ σοφίτα τους / πιὸ φτωχοὶ κι ἀπ' τοὺς ἀγγέλους. ζήσαμε πάντα ἀλλοῦ / καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει ἐρχόμαστε, / γιὰ λίγο . κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον / εἴμαστε κιόλας νεκροί"».