Ὁ Ἑλληνισμὸς ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδας

Τρύφωνος Χατζηνικολάου

Διαβάζοντας ἐφημερίδες, περιοδικὰ καὶ βιβλία ποῦ ἀναφέρονται στὸν Ἑλληνισμὸ ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορα τῆς μητέρας μας πατρίδας, Ἑλλάδας, διαπιστώνουμε ὅτι οἱ ἑλληνικὲς παροικίες ἄκμαζαν στὴν Μικρὰ Ἀσία, τὴν Μεσοποταμία, τὴν Αἴγυπτο, γύρω στὴν Μαύρη Θάλασσα, στὴν Ρουμανία, Βιένη, Τεργέστη, Βενετία, Φλωρεντία, Κάτω Ἰταλία καὶ ἀκόμα καὶ στὴν γαλλικὴ νησῖδα Κορσική. Πρόσφατα ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης λειτούργησε ὕστερα ἀπὸ 87 χρόνια στὸ Μοναστήρι τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, στὸν Πόντο, καὶ τὸν Δεκαπενταύγουστο στὴν ἰδιαιτέρα του πατρίδα, τὴν Ἴμβρο.

Ἀπὸ ὅσα διαβάζουμε καὶ ἀπὸ ὅσα ἀκοῦμε στὶς ἑλληνικὲς αὐτὲς παροικίες ποῦ ἀναφέραμε, ἐλάχιστες ἔχουν ἀκόμα ὀργανωμένο Ἑλληνισμό, στὶς ὑπόλοιπες μόνον ἐρείπια σώζονται ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα στάδια, τοὺς ἀρχαίους ναοὺς καὶ τὶς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες. Συγχαρητήρια σὲ ἐκείνους ποὺ ἐπισκέπτονται τὶς ἄλλοτε ἑλληνικὲς ἔρημες ἢ ἀκόμα ὑπάρχουσες παροικίες στὴν Εὐρώπη καὶ δημοσιεύουν τὴν ἱστορία τους. Οἱ περιγραφές τους προκαλοῦν τὸν θαυμασμό μας γιὰ τὸν τότε Ἑλληνισμό, ἀλλὰ καὶ μελαγχολία γιὰ ὅσες ἔχουν μόνον ἐρείπια καὶ ἀπομεινάρια τῶν πολιτιστικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἱδρυμάτων. Ἐκεῖνο ποὺ σήμερα μᾶς κάνει περήφανους εἶναι ὁ ὀργανωμένος Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀμερικῆς, τοῦ Καναδᾶ καὶ τῆς Αὐστραλίας. Ἀκόμα καὶ στὶς μακρινὲς Φιλιππίνες ὑπάρχει μιὰ μικρὴ ἑλληνικὴ παροικία, ὅπου τὰ δυὸ ἀδέλφια Ἀδαμοπούλου, μεγαλοβιομήχανοι, πρόσφεραν χρήματα καὶ ἔγινε τὸ Πανεπιστήμιο στὴν Μανίλα, πρωτεύουσα τῶν Φιλιππίνων.

Μὲ τὶς πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις τῶν Ὀργανώσεων καὶ μὲ τὰ Φεστιβὰλ τῶν ἑκατοντάδων Ἑλληνικῶν Κοινοτήτων προβάλλουμε τὸν πολιτισμό μας καὶ τὶς ἀθάνατες ἑλληνικὲς παραδόσεις. Ἔτσι δικαιώνονται ἐκεῖνοι οἱ γραμματισμένοι ποὺ μὲ τὶς ὁμιλίες καὶ τὰ γραπτὰ τοὺς λένε ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι Οἰκουμενικός, δηλαδὴ ἐξαπλωμένος στὰ πέρατα τοῦ Κόσμου.