30 χρόνια ἀπο τὴν κοίμησή του: Ἀρχιμανδρίτης Χρῆστος Παπαχρήστου-Μέρμηγκας

Κωνσταντίνου Μάντη

Στὶς 2 Ἰουλίου 2010 ἔκλεισαν 30 χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴν ζωὴ ὁ Ἀρχιμανδρίτης Χρῆστος Παπαχρήστου-Μέρμηγκας. Γεννήθηκε στὸ Νεοχώρι Ναυπακτίας τὸ 1898. Φοίτησε στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο τοῦ χωριοῦ του καὶ γιὰ λίγο στὸ σχολεῖο τῆς Κλεπάς. Ὁ ζῆλος τοῦ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ προτροπὴ τοῦ τότε ἱερέως στὸ χωριό του τὸν φέρνει στὴν Ἱερὰ Μονὴ Προυσοῦ Εὐρυτανίας, ὅπου φοιτᾶ καὶ τελειώνει τὸ Σχολαρχεῖο. Ἐπιστρέφει στὸ χωριὸ καὶ γιὰ λίγο βοηθάει τὸν πατέρα τοῦ στὸ ἐπάγγελμα τοῦ ράπτη.

Κατατάσσεται ἐθελοντὴς στὴν Χωροφυλακή, ὅπου ὑπηρετεῖ στὴν Κέρκυρα καὶ στὴν Πάτρα. Ὅταν ἀπολύεται, φοιτᾶ στὴν Ἱερατικὴ Σχολὴ Ἄρτας. Στὴν συνέχεια φοιτᾶ στὸ Ἱεροδιδασκαλεῖο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου, στὸ ὁποῖο πρόεδρος εἶναι ὁ Μητροπολίτης Δαμασκηνός, μετέπειτα Ἀντιβασιλέας, ποὺ κατάγεται ἀπὸ τὴν Δορβιτσὰ Ναυπακτίας. Μὲ τὴν ἀποφοίτησή του ἀπὸ τὸ Ἱεροδιδασκαλεῖο Κορίνθου ἐπανέρχεται στὸ χωριό του, ὅπου τὸ 1929 νυμφεύεται τὴν Ὄλγα Δ. Φούρλα, μὲ τὴν ὁποῖα ἀποκτᾶ δύο παιδιά, τὸν Παντελῆ καὶ τὴν Ζωή. Τὸ 1931, στὸ δεύτερο παιδί, χάνει τὴν σύζυγό του μετὰ ἀπὸ τὸν τοκετό. Δύο χρόνια μετὰ χάνει τὸν ἀδελφό του καὶ τὸν γαμπρό του σὲ ἀδελφή, νεώτατους 32 ἐτῶν. Ὅμως δὲν λυγίζει. Ὁ ζῆλος του γιὰ τὴν Ἐκκλησία τὸν ἐνδυναμώνει καὶ ἀποφασίζει νὰ ὑπηρετήση σὲ αὐτήν.

Τὸ 1929 χειροτονεῖται Διάκονος στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίων Θεοδώρων Ἀθηνῶν, ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Ναυπακτίας Ἀμβρόσιο (30-11-1929) καὶ τὴν 1 Ἰανουαρίου τοῦ ἑπομένου ἔτους Πρεσβύτερος στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Ριζαρείου Σχολῆς ἀπὸ τὸν ἴδιο Μητροπολίτη Ἀμβρόσιο. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη γιὰ νὰ γίνη κάποιος κληρικὸς ἔπρεπε νὰ ἔχη μεγάλη θέληση γιὰ νὰ ὑπηρετήση τὴν Ἐκκλησία, ἐπειδὴ οἱ ἱερεῖς τότε δὲν εἶχαν μισθό, ἀλλὰ βασίζονταν στὶς εἰσφορὲς τῶν ἐνοριτῶν, καὶ στὰ χωριὰ ὑπῆρχε μεγάλη φτώχεια, ὁπότε καὶ οἱ εἰσφορὲς ἦταν πενιχρές.

Καὶ ὅμως ὡς κληρικὸς ὁ π. Χρῆστος Παπαχρῆστος ἀρχίζει μὲ μεγάλο ζῆλο τὴν δράση του. Μὲ τὰ λίγα ἔσοδα τοῦ κύριου Ναοῦ, ποὺ εἶναι πρὸς τιμὴν τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τὸν ἐξωραΐζει ἐσωτερικὰ καὶ ἐξωτερικά. Συγχρόνως ἐξωραΐζει τὰ τέσσερα ἐξωκκλήσια: τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἱδρύει στὸν Ἱερὸ Ναὸ Φιλόπτωχο Ταμεῖο καὶ μὲ τὶς μικρὲς προσφορὲς τῶν ἐνοριτῶν βοηθάει τὶς ἄπορες οἰκογένειες. Ἱδρύει Κατηχητικὰ σχολεῖα μὲ τὴν συμμετοχὴ τῶν μαθητῶν τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, ἀλλὰ καὶ ἀνώτερο Κατηχητικὸ μὲ ἐφήβους νέους καὶ νέες, ποὺ εἶχαν τελειώσει τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο. Πολλὰ παιδὰ τὰ παίρνει στὸ Ψαλτήρι καὶ τοὺς μαθαίνει Ψαλτικὴ καὶ Βυζαντινὴ μουσική. Ἀκόμα ζοὺν κάποιοι, μεγάλη στὴν ἡλικία, ἀπὸ τοὺς μαθητὲς ἐκείνους. Ὁ ἀείμνηστος εἶχε καὶ τὸ χάρισμα τῆς καλλιφωνίας. Κτίζει μικρὸ οἴκημα καὶ ἐκεῖ ἱδρύει μιὰ μικρή, ἀλλὰ ἀξιόλογη βιβλιοθήκη καὶ πραγματοποιεῖ κοινωνικὲς διαλέξεις καὶ θρησκευτικὲς ὁμιλίες.

Προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες τοῦ καὶ στὴν Κοινότητα τοῦ χωριοῦ. Γιὰ λίγον καιρὸ τοποθετεῖται Ἡγούμενος στὴν Ἱερὰ Μονὴ Προυσοῦ ἀπὸ τὸν τότε Μητροπολίτη Ἀμβρόσιο. Ἐπανέρχεται στὸ χωριό του καὶ ὁρίζεται ἱεροκήρυκας στὰ χωριὰ τῆς Ὀρεινῆς Ναυπακτίας. Πότε πεζὸς καὶ πότε μὲ τὸ μουλάρι ἀγωνίζεται νὰ μεταδώση τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου σὲ ὅλα τὰ χωριά. Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Μητροπολίτου Ἀμβροσίου ἐκλέγεται Μητροπολίτης Εὐρυτανίας καὶ Ναυπακτίας ὁ μακαριστὸς τώρα Χριστοφόρος. Γύρω στὸ 1956-1957 ὁ Χριστοφόρος εἰδοποιεῖ τὸν παπα-Χρήστο καὶ τὸν ἑτοιμάζει γιὰ Πρωτοσύγκελο στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη. Τοῦ δίνει ὀργανικὴ θέση στὸ χωριὸ Σκοπιὰ Εὐρυτανίας καὶ τοποθετεῖ στὸ χωριὸ μᾶς τὸν ἱερέα τῆς Σκοπιᾶς π. Ἰωάννη Σαλτό.

Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Χριστοφόρου ὁ νέος Μητροπολίτης ὁρίζει ἄλλον Πρωτοσύγκελο, ἐπαναφέρει τὸν π. Χρῆστο Παπαχρῆστο στὸ χωριό του καὶ τὸν π. Ἰωάννη στὴν Σκοπιά. Τὸ 1960 συνταξιοδοτεῖται ὁ π. Χρῆστος, ἐπειδὴ εἶχε κλονισθῇ ἡ ὑγεία του. Ἔμενε στὸ Ἀγρίνιο μὲ τὸν γιό του, ἀείμνηστο καθηγητὴ τῆς θεολογίας, καὶ στὶς 2 Ἰουλίου 1980 τὸν κάλεσε κοντά Του ὁ Κύριος, τὸν Ὁποῖο μὲ τόσο ζῆλο ὑπηρέτησε. Στὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία παρέστησαν ὁ τότε Μητροπολίτης Δαμασκηνός, παράγοντες πνευματικοὶ καὶ κοινωνικοὶ καὶ ὅλοι οἱ χωριανοί του. Στὸν τάφο του δὲν ἔγραψαν τὸ ὄνομά του, κατὰ τὴν ἐπιθυμία του, ἀλλὰ "Κεκοίμηται ἄχρι Ἀναστάσεως".

Ὁ π. Χρῆστος Παπαχρῆστος ὅσο ἦταν συνταξιοῦχος ἐξέδωσε καὶ μοίρασε δύο μικρὰ βιβλιαράκια μὲ τίτλο: 1) "Ἀθεΐα-ἡ μωρία τοῦ αἰῶνος" καὶ 2)"Η αἰώνιος ζωή". Ὁ π. Χρῆστος Παπαχρῆστος ἄφησε μνήμη καλοῦ Λευίτη.

Ἅς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!