Κατασκηνώσεις Ἱερᾶς Μητροπόλεως: «Μυρίπνοα Άνθη τού Παραδείσου» - «Στὴν Σκιὰ τοῦ Ἄθω»

 «Μυρίπνοα Άνθη τού Παραδείσου»

«Μυρίπνοα Άνθη τού Παραδείσου» ἦταν τὸ ὄνομα τῆς πρώτης κατασκηνωτικῆς περιόδου τῶν κατασκηνώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα Ἀντιρρίου. Στὸ διάστημα ἀπὸ 7-19 Ἰουλίου φιλοξενήθηκαν σ' αὐτὴν κορίτσια Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καὶ Λυκείου.

Σέ πολλὰ τροπάρια τῆς Ὑμνολογίας μας οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας χαρακτηρίζονται ὡς "Μυρίπνοα Ἄνθη τοῦ Παραδείσου". Εἶναι ὅσοι μὲ τὴν ὅλη βιοτὴ καὶ πολιτεία τους, μὲ τὴν ὁρμὴ καὶ τὴν μεγάλη ἀγάπη τοὺς πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους κέρδισαν τὸν Παράδεισο καὶ εὐωδιάζουν ὡς μυρίπνοα ἄνθη. Κατὰ τὴν τελετὴ τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῶν ἀποκαλυπτηρίων τοῦ ὀνόματος ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας ἀναφέρθηκε στοὺς ἁγίους καὶ κυρίως στὸ ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ πρέπει αὐτοὺς νὰ ἔχουμε ὡς πρότυπα στὴν ζωή μας.

Ὁ τίτλος τῆς κατασκήνωσης, ἀλλὰ καὶ τὰ ὀνόματα τῶν Ὁμάδων : Ἁγία Αἰκατερίνη, Ἁγία Φωτεινή, Ἁγία Μακρίνα, Ἁγία Χρυσῆ καὶ Ἁγία Κυριακή, ἔδωσαν τὴν εὐκαιρία στὰ παιδιὰ μέσα ἀπὸ θέματα καὶ ὁμιλίες νὰ προσεγγίσουν τὴν ζωὴ καὶ τὶς ἀρετὲς τῶν Ἁγίων αὐτῶν γυναικῶν καὶ νὰ νιώσουν τὴν προστασία τους. Τὴν σωματικὴ ὀμορφιά, τὴν σοφία, τὴν ψυχικὴ δύναμη, τὸ γενναῖο φρόνημα, τὴν ἱεραποστολικὴ δράση, ἀλλὰ κυρίως τὸν πόθο καὶ τὴν ὁρμὴ τῆς ψυχῆς τους τὰ ἀφιέρωσαν ὅλα γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν δίστασαν νὰ ὁδηγηθοῦν ἀκόμη καὶ στὸν μαρτυρικὸ θάνατο.

Ὅλη αὐτὴ ἡ πνευματικὴ πλοκὴ ἔλαβε χώρα παράλληλα μὲ τὸ κλίμα χαρᾶς, κεφιοῦ καὶ ξεγνοιασιᾶς, μὲ παιχνίδια καὶ ἀθλοπαιδιές, ψυχαγωγία καὶ καλλιτεχνικὲς δραστηριότητες. Ἡ κατασκηνωτικὴ περίοδος κύλησε μὲ ἠρεμία, μὲ προθυμία γιὰ ἐργασία καὶ πειθαρχία στὸ πρόγραμμα. Ὑπεύθυνος Ἱερεὺς τῆς περιόδου αὐτῆς ἦταν ὁ π. Γεώργιος Παπαβαρνάβας, ἀρχηγὸς ἡ δ. Ἔλενα Κοτρώνη, ὑπαρχηγὸς ἡ δ. Νεκταρία Παπαβαρνάβα ποῦ πλαισιώνονταν ἀπὸ ἔμπειρες ὀμαδάρχισσες. Τὴν διακονία στὸ μαγειρεῖο, μαζὶ μὲ τὶς μόνιμες μαγείρισσες, εἶχαν οἱ Σύνδεσμοι Ἀγάπης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς.

Σ.Κ.

«Στὴν Σκιὰ τοῦ Ἄθω»

Μὲ τὴν περιεκτικὴ αὐτὴ ὀνομασία λειτούργησε –καὶ βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη τὴν στιγμὴ ποῦ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμές– ἡ κατασκηνωτικὴ περίοδος ἀγοριῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας στὸν Ἅγιο Παντελεήμονα Ἀντιρρίου. Ἡ ὀνομασία παραπέμπει τόσο στὴν πατρίδα τοῦ μεγάλου Ἕλληνα λογοτέχνη Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη ὅσο καὶ στὴν ἐπίδραση τοῦ Ἁγίου Ὅρους στὸν ἴδιο καὶ σὲ ὅλη τὴν παράδοσή μας καὶ στὴν Ὀρθοδοξία. Οἱ ἐπὶ μέρους ὁμάδες τῶν κατασκηνωτῶν εἶχαν ὡς μελέτη ἕνα κείμενο τοῦ Παπαδιαμάντη καὶ ἀπὸ αὐτὸ ἔλαβαν καὶ τὶς ὀνομασίες τους, ὅπως «Φιλότιμοι», «Νεομάρτυρες», «Φιλόστοργοι», «Φτωχοὶ Ἅγιοι», «Ἀχτῖδες Χαρᾶς» καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς ὁμαδικῆς ζωῆς τους. Ἡ συμμετοχὴ τῶν παιδιῶν καὶ ἐφέτος ἦταν μεγάλη, τὰ σπιτάκια γέμισαν ἀσφυκτικά, στήθηκε καὶ ἐπὶ πλέον σκηνὴ ποῦ χορηγήθηκε γιὰ τὸ διάστημα αὐτὸ ἀπὸ τὴν Περιφέρεια, καὶ ἡ Κατασκήνωση ἔσφυζε ἀπὸ ζωὴ γιὰ τὶς δώδεκα κατασκηνωτικὲς ἡμέρες.

Τοὺς κατασκηνωτὲς ἀνέλαβαν νὰ προσέχουν, νὰ καθοδηγοῦν, νὰ ὑπηρετοῦν πέντε ὁμαδάρχες, φοιτητὲς οἱ περισσότεροι, μὲ τοὺς ἀντίστοιχους βοηθούς τους. Οἱ νέοι αὐτοὶ θυσίασαν ἐθελοντικὰ τὶς ἡμέρες τῆς ξεκούρασής τους γιὰ τὸ κοινὸ καλό. Τὸ ἴδιο καὶ τὰ ὑπόλοιπα στελέχη τῆς Κατασκήνωσης μὲ ἀρχηγὸ τὸν κ. Ἀθανάσιο Βαμβίνη, πολιτικὸ μηχανικό, καὶ ὑπεύθυνους Ἱερεῖς τὸν Ἱεροκήρυκα π. Καλλίνικο Γεωργάτο καὶ τὸν Ἱεροκήρυκα-Εφημέριο π. Πολύκαρπο Θεοφάνη. Τὸ ἴδιο ἐθελοντικά, στὴν πλειοψηφία τους, κινητοποιήθηκαν καὶ ἕνα πλῆθος ἀνθρώπων ποῦ ἀγαποῦν τὴν νεότητα καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ προσέφεραν ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του ὅ,τι μποροῦσαν γιὰ νὰ περάσουν τὰ παιδιὰ μερικὲς ἡμέρες ὠφέλιμες καὶ δημιουργικὲς ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Ἐκκλησίας.