Ἡ πρώτη Ἐντολὴ καὶ ἡ ἀσέβεια τῆς Ἱεροσυλίας

«Περὶ τῆς Α' Ἐντολῆς: "Ἐγὼ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὃς τὶς ἐξήγαγόν σὲ ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καὶ ἐξ οἴκου δουλείας οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ" (Ἔξ. κ' 2). Στὴν ἐντολὴ αὐτὴ σφάλλουν οἱ ἄθεοι, οἱ πολύθεοι, αὐτοὶ ποῦ ἀρνοῦνται τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ φρονοῦν ὅτι ὁ κόσμος δημιουργήθηκε αὐτομάτως (στὴν τύχη) καὶ ὅτι ὑπάρχει εἱμαρμένη (τὸ πεπρωμένο, ἡ μοῖρα, τὸ γραφτὸ) ὅλοι οἱ μάγοι καὶ μάντεις καὶ δεισιδαίμονες καὶ ὅσοι προστρέχουν σὲ αὐτούς.

Οἱ αἱρετικοί, ὅσοι δὲν πιστεύουν ὀρθόδοξα στὸν ἐν Τριάδι ἕναν Θεὸ καὶ γενικὰ ὅλοι ἐκεῖνοι ποῦ ἐλπίζουν περισσότερο στὸν ἄνθρωπο ἢ στὸν ἑαυτό τους καὶ στὰ φυσικὰ καὶ ἐπίκτητα καλὰ ποῦ ἔχουν, παρὰ στὸν Θεό.

Σὲ αὐτὴ τὴν ἐντολὴ σφάλλει ἀκόμη κάποιος ἐὰν ἔβαλε μὲ τὴν θέλησή του λογισμοὺς ἀπιστίας σὲ κάποιο πρᾶγμα (δόγμα) τῆς Πίστεως ἢ ἐξέφρασε τὶς σκέψεις αὐτὲς προφορικά. Ἂν πείραξε τὸν Θεὸ ζητῶντας θαύματα, χωρὶς νὰ ἦταν ἀνάγκη. Ἂν ἔκλεψε ἱερὸ ἀντικείμενο καὶ Ἐκκλησιαστικό... Ἂν δὲν εἶχε τὴν πρέπουσα εὐλάβεια στὰ θεία, ἂν δὲν ἐξομολογήθηκε μὲ τὴν πρέπουσα ἐξέταση τῆς συνειδήσεως μὲ πόνο καὶ μὲ ἀπόφαση νὰ μὴν ἀμαρτήση ἄλλο. Ἂν μετάλαβε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, ἐνῷ εἶχε διαπράξει θανάσιμο ἁμάρτημα. Ἂν ἅπλωσε χέρι σὲ Κληρικούς... Καὶ ἐάν, τέλος πάντων, συμβούλευσε ἢ συνήργησε σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἁμαρτήματα ἢ ἐνῷ μποροῦσε νὰ τὰ ἐμποδίση δὲν τὰ ἐμπόδισε μὲ τὸν λόγο ἢ τὶς πράξεις του».

(Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἐξομολογητάριο)