Ἐπίκαιροι Σχολιασμοί: Καμπάνια αὐτοδικαίωσης

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θωμᾶ Βαμβίνη

Ἐπιστολὴ τοῦ Μητροπολίτη Ἠλείας κ.Γερμανοῦ

Οἱ μοναχοὶ τῆς πρώην Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σκάλας Ναυπάκτου, μὲ κείμενο στὸ περιοδικό τους Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ποῦ τὸ ἔκαναν σποτάκι γιὰ τὸν ραδιοφωνικὸ σταθμό τους, ἔχουν ἀποδυθῇ σὲ ἕναν διαφημιστικὸ ἀγῶνα αὐτοδικαίωσης, ὁ ὁποῖος στὴν οὐσία του εἶναι ἀγῶνας ὑπὲρ τῆς ἀμετανοησίας, τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς αἱρέσεως.

Ἔχει ἐνδιαφέρον ἡ ἀνέρειστη ἐπιχειρηματολογία τους, γιατί δείχνει πόσο κακοποιεῖται ἀκόμη καὶ ἡ τυπικὴ λογική, ὅταν ὁ Χριστιανὸς (καὶ ἰδιαίτερα ὁ μοναχὸς) δὲν ἔχει μάθει (δὲν ἀσκήθηκε) νὰ λέη «ἥμαρτον» ἢ ἔστω «εὐλόγησον», ὅταν γίνεται κατάδηλη ἡ ἐκτροπὴ τοῦ «ἔκ τε τῆς εὐαγγελικῆς καὶ κανονικῆς ὁδοῦ».

Λένε μεταξὺ ἄλλων στὸ κείμενό τους: «Μήπως ἄραγε εἶναι ἀλήθεια ὅτι δὲν μετανόησε γιὰ τίποτα ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ ἐνῷ ἦταν καθηρημένος τὸν ἀποκατέστησε ἡ Ἐκκλησία, χωρὶς ἀναχειροτονία, καὶ μάλιστα στὴν θέση τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας;». Καὶ συνεχίζουν ἀκάθεκτοι: «Μήπως ἄραγε καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς δὲν μετανόησε γιὰ τίποτα καὶ ἐνῷ ἦταν ἀφορισμένος ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καὶ καταδικασμένος ὡς αἱρετικὸς ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸν ἀποκατέστησε ἡ Ἐκκλησία, χωρὶς ἀναχειροτονία, καὶ μάλιστα στὴν θέση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης;». Ταυτίζουν ἀνερυθρίαστα τὴν καθαίρεση ἁγίων Πατέρων ἀπὸ αἱρετικοὺς μὲ τὴν καθαίρεση αἱρετικῶν ἀπὸ Ὀρθόδοξες Συνόδους. Δὲν διακρίνουν τὴν ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν αἵρεση. Καὶ αὐτὸ τὸ κάνουν, προκειμένου νὰ δικαιώσουν τὸν ἑαυτό τους στηριζόμενοι στὴν σαθρὴ ἄποψη (ποῦ διακηρύσσουν στὸ κείμενο καὶ τὴν ραδιοφωνική τους αὐτοδιαφήμιση, πρὶν μιλήσουν γιὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο καὶ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ), ὅτι τὰ μυστήρια ποῦ τελέσθηκαν ἀπὸ αἱρετικοὺς καὶ καθηρημένους, πρὶν μετανοήσουν καὶ ἀποκατασταθοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τελέσθηκαν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ εἶναι ἔγκυρα, γιατί ἡ Ἱερωσύνη (κατὰ τὴν ἐκκλησιολογία τοῦ π.Ι. Σταυροπούλου) εἶναι ἀνεξάληπτη καὶ ἐνεργὸς καὶ στὴν αἵρεση καὶ στὴν ἀποστασία.

Μόνο σ’ αὐτὴ τὴν βάση μποροῦν νὰ στηρίξουν τὴν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων, τὰ ὁποία τελοῦν καὶ στὰ ὁποία μετέχουν εὑρισκόμενοι σὲ ἀκοινωνησία. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἀνατροπὴ ἐκ βάθρων τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας.

Μὲ τὰ spots ποῦ «βγάζουν στὸν ἀέρα» ἐπιδιώκουν ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ καθησυχάσουν τὶς συνειδήσεις τῶν ὀπαδῶν τους, ἀφ’ ἑτέρου δὲ μὲ «ἱεραποστολικὸ» ζῆλο νὰ ἑλκύσουν στὴν ἀκοινωνησία τοὺς (στὴν ἀποκοπή, δηλαδή, ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας) καὶ ἄλλους «ἀνύποπτους» Χριστιανούς. Κύρια μέριμνά τους ὅμως φαίνεται ὅτι εἶναι ἡ ἐπαναπροσέλκυση τῶν ὀπαδῶν τους ἐκείνων ποῦ μπόρεσαν νὰ ἀποτινάξουν τὸν λήθαργο τῆς συναισθηματικῆς ἐξαρτήσεως ἀπὸ αὐτοὺς καὶ βλέπουν τὰ πράγματα μέσα στὸ πνεῦμα τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, στὴν προοπτικὴ τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.

Δὲν ἐνδιαφέρει τοὺς μοναχοὺς τῆς πρώην Μονῆς Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου τί λένε γιὰ τὴν «ἀκοινωνησία» οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ὁ Μεγάλος Βασίλειος, ὁ ὁποῖος στὴν πρώτη κανονική του ἐπιστολὴ γράφει, ὅτι οἱ «ἀπορραγέντες» ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία (Ἐπίσκοποι καὶ πρεσβύτεροι) «λαϊκοὶ γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύναντο χάριν Πνεύματος ἁγίου ἑτέροις παρέχειν, ἧς αὐτοὶ ἐκπεπτώκασι». Δείχνουν πεπεισμένοι ὅτι κάνει λάθος ἐν προκειμένῳ ὁ Μεγάλος Βασίλειος ποῦ γράφει τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτούς. Προφανῶς θὰ θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους ἐμπειρότερο ἀπὸ τὸν Μ. Βασίλειο στὴν γνώση τοῦ πῶς, πότε καὶ ποῦ δρὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ συμπέρασμα ποῦ σαφῶς ὑπονοεῖται ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ στὸν Μ. Ἀθανάσιο καὶ τὸν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ εἶναι τὸ ἀκόλουθο: Ἀφοῦ οἱ ὡς ἄνω ἅγιοι Πατέρες δὲν ζήτησαν συγγνώμη πρὶν ἀποκατασταθοῦν, καὶ ὁ π. Ι. Σταυρόπουλος, ὁ ὁποῖος στὴν κατάσταση τῆς ἀκοινωνησίας παραβαίνει θείους καὶ ἱεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι διακελεύουν: «ὁ μὴ ἔχων τὴν κοινωνίαν [ὁ ἀκοινώνητος] πρὸ τῆς διαγνώσεως τοῦ πράγματος, ἑαυτῷ οὐκ ὀφείλει ἐκδικεὶν τὴν κοινωνίαν» (ΙΔ'Σαρδικῆς) καὶ «οἱοσδήποτε κληρικός, ἐὰν ἐν τὼ καιρῷ τῆς ἀκοινωνησίας αὐτοῦ, πρὸ τοῦ ἀκουσθῆναι, εἰς κοινωνίαν τολμήση, αὐτὸς καθ΄ ἑαυτοῦ τῆς καταδίκης τὴν ψῆφον ἐξενηνοχέναι κριθὴ» (ΚΘ' Καρθαγένης), μπορεῖ νὰ τελῇ ἀντικανονικὰ μυστήρια, χωρὶς νὰ ἐκδηλώνη καμμία μετάνοια, χωρὶς νὰ ζητᾶ γιὰ τίποτε συγγνώμη, πιστεύοντας μάλιστα ὅτι ἔχει συμμέτοχο στὴν ἐκκλησιολογικὴ ἐκτροπή του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀφοῦ Αὐτὸ κατὰ τὴν ἄποψη τῶν ὁμοφρόνων ἀδελφῶν του εἶναι παρὸν καὶ μεταδίδεται ἀπὸ τὰ μυστήριά τους.

Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο κανείς, ἀφοῦ οἱ σαφέστατοι Ἱεροὶ Κανόνες δὲν γίνονται στὴν πράξη ἀποδεκτοὶ ἀπὸ τοὺς ἐν λόγῳ μοναχούς, ἀντὶ ἄλλης μάταιης ἀναλύσεως, ἀναφωνεῖ: Ὧ τῆς ὕβρεως!!!...

Ὅμως οἱ μονάζοντες κειμενογράφοι τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν καὶ τῶν διαφημιστικῶν ραδιοφωνικῶν spots εἶναι ἀσυγκράτητοι στὴν μεθοδικὴ παραπληροφόρηση. Λένε γιὰ παράδειγμα: «Καὶ κάτι πιὸ συγκλονιστικό: Γιὰ ποιό πρᾶγμα μετανόησαν σήμερα οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ὥστε οἱ Ὀρθόδοξοι Μητροπολῖτες, Ἀρχιεπίσκοποι καὶ Πατριάρχες καὶ ὅλη ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν σήμερα τὸ βάπτισμα τῶν Καθολικῶν, ὅτι εἶναι ὄντως μυστήριο καὶ ὅτι ἔχει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ ἅς τελεῖται ἀπὸ Ρωμαιοκαθολικοὺς Ἱερεῖς Ἐπισκόπους; Γιὰ κανένα. Μήπως, λοιπόν, δὲν εἶναι ἡ μετάνοια ποῦ κάνει τὰ μυστήρια μυστήρια, ἀλλὰ εἶναι πράγματι ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;».

Ὡς διαπρύσιοι κήρυκες τῆς ἀμετανοησίας καὶ τῆς ἐγκυρότητας τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν, οἱ κατὰ τὰ ἄλλα «ὀρθόδοξοι μοναχοὶ» ἐνσυνειδήτως δὲν λένε στοὺς ὀπαδούς τους δυὸ πολὺ σημαντικὰ πράγματα:

1) Ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἐπισκόπων της κάνει τὰ μυστήρια νὰ εἶναι μυστήρια, ἡ ἐγκυρότητα τῶν ὁποίων διασφαλίζεται ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν τελεστῶν τους Ἱερέων μὲ τὸν ἐπιχώριο Ἐπίσκοπο. Ἡ μετάνοια προϋποτίθεται γι’ αὐτὸν ποῦ μετέχει στὰ μυστήρια, ὥστε αὐτὰ νὰ μὴν ἀποβοῦν «εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα», κάτι ποῦ ἡ Ἐκκλησία διαρκῶς ἐπισημαίνει μέσα στὶς τελετὲς τῶν μυστηρίων της. Τί κρῖμα, ὅμως, μοναχοὶ νὰ μὴν κατανοοῦν τὴν διδασκαλία ποῦ κηρύττει ἡ Ἐκκλησία μέσα στὶς λατρευτικὲς τελετές της!

2) Ἀπολυτοποιοῦν τὸν «κατ’ οἰκονομίαν» τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέχεται στοὺς κόλπους της τοὺς προερχομένους ἀπὸ τὴν «Λατινικὴ πλάνη», στὸν ὁποῖο δὲν τελεῖται Βάπτισμα, χωρὶς ὅμως νὰ λένε τί περιλαμβάνει αὐτὸς ὁ τρόπος. Δὲν ἀναφέρουν, ἐπίσης, τὸν «κατ’ ἀκρίβεια» τρόπο, στὸν ὁποῖο τελοῦνται πλήρως τὰ μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος, κάτι ποῦ γίνεται καὶ στὶς μέρες μας, ἀφοῦ, γιὰ παράδειγμα, μὲ Βάπτισμα καὶ Χρῖσμα ἐντάχθηκε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὁ γνωστὸς πρώην παπικὸς Ἱερέας, Ἀρχιμανδρίτης Πλακίδας Deseille.

Τὸ σημαντικὸ ποῦ δὲν λένε εἶναι ὅτι στὸν «κατ’ οἰκονομίαν» τρόπο γίνονται δύο πράγματα, τὰ ὁποία δηλώνουν ὅτι γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τὰ «μυστήρια» τῶν ἑτεροδόξων δὲν «εἶναι ὄντως μυστήρι[α] καὶ ὅτι [δὲν] ἔχ[ουν] τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ». Στὸν «κατ’ οἰκονομίαν» τρόπο: Πρῶτον, διαβάζεται καὶ ὑπογράφεται λίβελλος, ὁ ὁποῖος μεταξὺ ἄλλων λέει: «καθομολογῶ καὶ στέργω ἅπαντα τὰ παρὰ τῶν Ἁγίων ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν καὶ τῶν Τοπικῶν Συνόδων ἀποφανθέντα καὶ στερχθέντα, ἀποβαλλόμενος πάντα τὰ ὑπὸ τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας καινοτομηθέντά περί τε τὰ Δόγματα, τὰ Μυστήρια, τὰς Παραδόσεις καὶ τὴν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας». Προηγεῖται, δηλαδή, ἔγγραφη δήλωση μετανοίας, μὲ ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καὶ ὁμολογία τῆς ὀρθῆς πίστεως. Καὶ δεύτερον, τελεῖται τὸ μυστήριο τοῦ Χρίσματος.

Κατὰ τὸν ἅγιο Νικόλαο Καβάσιλα τὸ Βάπτισμα εἶναι «τὸ κατὰ Χριστὸν γεννηθῆναι». Αὐτὴ ἡ γέννηση ὅμως ἔχει ἀνάγκη «καὶ κινήσεως καταλλήλου», τὴν ὁποία μᾶς δίνει τὸ μυστήριο τοῦ Χρίσματος, τὸ ὁποῖο «ἐνεργοῦς ποιεῖ τὰς πνευματικὰς ἐνεργείας», οἱ ὁποῖες χωρὶς τὸ Χρῖσμα εἶναι ἀνενεργές, ἀφοῦ «ὁ Παράκλητος χριομένοις ἐπιδημεῖ». Ἡ Ἐκκλησία, λοιπόν, καὶ στὶς περιπτώσεις ποῦ ἐφαρμόζει τὴν «οἰκονομία», γιὰ νὰ ἔλθη ὁ Παράκλητος στὸν νεοεισερχόμενο στὶς τάξεις της, τελεῖ τὸ μυστήριο τοῦ Χρίσματος. Τοῦ δίνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἐπειδὴ μυστηριακὰ δὲν τὸ εἶχε.

Πῶς «ὀρθόδοξοι μοναχοὶ» ἀντέχουν σὲ μισὲς ἀλήθειες, σκόπιμα περικεκομμένες; Πῶς μποροῦν νὰ δροὺν ὡς «ἀφεντικὰ τοῦ Θεοῦ» (δική τους ἔκφραση γιὰ τοὺς ὑποτιθέμενους ἀντιπάλους τους); Ὧ, καὶ πάλι, τῆς ὕβρεως!!!...

...Καὶ σκέφτεται κανεὶς ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸ κείμενό τους: ἡ «βροχὴ» ποῦ ρίχνει ὁ οὐρανὸς καὶ πέφτει παντοῦ, δὲν αὐξάνει μόνο τὸν «σίτο» στὸ καλὸ χωράφι, αὐξάνει καὶ τὰ ζιζάνια, ὅπως αὐξάνει καὶ τὰ ἀγκάθια καὶ τὰ τριβόλια ποῦ φουντώνουν στὴν τελείως παραμελημένη καὶ ἀκαλλιέργητη γῆ. Ἡ ἁγιαστικὴ καὶ θεοποιὸς Χάρη τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ δεχθῇ ὡς εἰκόνα της αὐτὴν τὴν «βροχὴ» τῆς χρηστότητος τοῦ Θεοῦ, ποῦ πέφτει «ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους». Ἡ ἁγιαστικὴ καὶ θεοποιὸς Χάρη δὲν δίνεται μηχανικὰ καὶ ἀπροϋπόθετα στὸν καθένα. Ἔχει προϋποθέσεις, οἱ ὁποῖες, ὅταν δὲν ὑπάρχουν, ὄχι μόνον «ἀκυρώνουν τὴν βροχὴ» τῶν ὑπερφυῶν δωρεῶν της, ἀλλὰ τὴν καθιστοῦν κολαστικὸ πὺρ ποῦ κατακαίει τοὺς «ἀθεράπευτους».

Προφανῶς, ὅσοι παραθεολογοῦν γιὰ ἀνεξάληπτη καὶ ἐνεργὸ Ἱερωσύνη στὴν αἵρεση καὶ στὴν ἀποστασία, δημιουργοῦν τὶς προϋποθέσεις, στὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς ὁμόφρονές τους, ἡ ἁγιαστικὴ «βροχὴ» νὰ πέση πάνω τους ὡς «βροχὴ» κολαστικοῦ πυρός.