Ἐπίκαιροι Σχολιασμοί: Καμπάνια αυτοδικαίωσης

του Πρωτ. π. Θωμά Βαμβίνη

Ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτη Ἠλείας κ.Γερμανοῦ

Οι μοναχοί τής πρώην Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος Σκάλας Ναυπάκτου, μέ κείμενο στό περιοδικό τους Βασιλεία τών ουρανών, πού τό έκαναν σποτάκι γιά τόν ραδιοφωνικό σταθμό τους, έχουν αποδυθή σέ έναν διαφημιστικό αγώνα αυτοδικαίωσης, ο οποίος στήν ουσία του είναι αγώνας υπέρ τής αμετανοησίας, τής αποστασίας καί τής αιρέσεως.

Έχει ενδιαφέρον η ανέρειστη επιχειρηματολογία τους, γιατί δείχνει πόσο κακοποιείται ακόμη καί η τυπική λογική, όταν ο Χριστιανός (καί ιδιαίτερα ο μοναχός) δέν έχει μάθει (δέν ασκήθηκε) νά λέη «ήμαρτον» ή έστω «ευλόγησον», όταν γίνεται κατάδηλη η εκτροπή του «έκ τε τής ευαγγελικής καί κανονικής οδού».

Λένε μεταξύ άλλων στό κείμενό τους: «Μήπως άραγε είναι αλήθεια ότι δέν μετανόησε γιά τίποτα ο Μ. Αθανάσιος καί ενώ ήταν καθηρημένος τόν αποκατέστησε η Εκκλησία, χωρίς αναχειροτονία, καί μάλιστα στήν θέση τού Πατριάρχου Αλεξανδρείας;». Καί συνεχίζουν ακάθεκτοι: «Μήπως άραγε καί ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς δέν μετανόησε γιά τίποτα καί ενώ ήταν αφορισμένος από τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως καί καταδικασμένος ως αιρετικός από τήν Ιερά Σύνοδο τής Κωνσταντινουπόλεως τόν αποκατέστησε η Εκκλησία, χωρίς αναχειροτονία, καί μάλιστα στήν θέση τού Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης;». Ταυτίζουν ανερυθρίαστα τήν καθαίρεση αγίων Πατέρων από αιρετικούς μέ τήν καθαίρεση αιρετικών από Ορθόδοξες Συνόδους. Δέν διακρίνουν τήν ορθοδοξία από τήν αίρεση. Καί αυτό τό κάνουν, προκειμένου νά δικαιώσουν τόν εαυτό τους στηριζόμενοι στήν σαθρή άποψη (πού διακηρύσσουν στό κείμενο καί τήν ραδιοφωνική τους αυτοδιαφήμιση, πρίν μιλήσουν γιά τόν Μ. Αθανάσιο καί τόν άγιο Γρηγόριο Παλαμά), ότι τά μυστήρια πού τελέσθηκαν από αιρετικούς καί καθηρημένους, πρίν μετανοήσουν καί αποκατασταθούν από τήν Εκκλησία, τελέσθηκαν από τό Άγιο Πνεύμα καί είναι έγκυρα, γιατί η Ιερωσύνη (κατά τήν εκκλησιολογία τού π.Ι. Σταυροπούλου) είναι ανεξάληπτη καί ενεργός καί στήν αίρεση καί στήν αποστασία.

Μόνο σ’ αυτή τήν βάση μπορούν νά στηρίξουν τήν εγκυρότητα τών μυστηρίων, τά οποία τελούν καί στά οποία μετέχουν ευρισκόμενοι σέ ακοινωνησία. Αυτό όμως είναι ανατροπή εκ βάθρων τής ορθόδοξης εκκλησιολογίας.

Μέ τά spots πού «βγάζουν στόν αέρα» επιδιώκουν αφ’ ενός μέν νά καθησυχάσουν τίς συνειδήσεις τών οπαδών τους, αφ’ ετέρου δέ μέ «ιεραποστολικό» ζήλο νά ελκύσουν στήν ακοινωνησία τους (στήν αποκοπή, δηλαδή, από τό σώμα τής Εκκλησίας) καί άλλους «ανύποπτους» Χριστιανούς. Κύρια μέριμνά τους όμως φαίνεται ότι είναι η επαναπροσέλκυση τών οπαδών τους εκείνων πού μπόρεσαν νά αποτινάξουν τόν λήθαργο τής συναισθηματικής εξαρτήσεως από αυτούς καί βλέπουν τά πράγματα μέσα στό πνεύμα τών κανόνων τής Εκκλησίας, στήν προοπτική τής εν Χριστώ σωτηρίας.

Δέν ενδιαφέρει τούς μοναχούς τής πρώην Ι. Μονής Μεταμορφώσεως Σκάλας Ναυπάκτου τί λένε γιά τήν «ακοινωνησία» οι άγιοι Πατέρες, όπως ο Μ. Βασίλειος, ο οποίος στήν πρώτη κανονική του επιστολή γράφει, ότι οι «απορραγέντες» από τήν Εκκλησία (Επίσκοποι καί πρεσβύτεροι) «λαϊκοί γενόμενοι, ούτε τού βαπτίζειν, ούτε τού χειροτονείν είχον εξουσίαν, ούτε ηδύναντο χάριν Πνεύματος αγίου ετέροις παρέχειν, ής αυτοί εκπεπτώκασι». Δείχνουν πεπεισμένοι ότι κάνει λάθος εν προκειμένω ο Μ. Βασίλειος πού γράφει τά αντίθετα από αυτούς. Προφανώς θά θεωρούν τόν εαυτό τους εμπειρότερο από τόν Μ. Βασίλειο στήν γνώση τού πώς, πότε καί πού δρά τό Άγιο Πνεύμα.

Τό συμπέρασμα πού σαφώς υπονοείται από τήν αναφορά στόν Μ. Αθανάσιο καί τόν άγιο Γρηγόριο Παλαμά είναι τό ακόλουθο: Αφού οι ως άνω άγιοι Πατέρες δέν ζήτησαν συγγνώμη πρίν αποκατασταθούν, καί ο π. Ι. Σταυρόπουλος, ο οποίος στήν κατάσταση τής ακοινωνησίας παραβαίνει θείους καί ιερούς Κανόνες, οι οποίοι διακελεύουν: «ο μή έχων τήν κοινωνίαν [ο ακοινώνητος] πρό τής διαγνώσεως τού πράγματος, εαυτώ ουκ οφείλει εκδικείν τήν κοινωνίαν»(ΙΔ'Σαρδικής) καί «οιοσδήποτε κληρικός, εάν εν τώ καιρώ τής ακοινωνησίας αυτού, πρό τού ακουσθήναι, εις κοινωνίαν τολμήση, αυτός καθ΄ εαυτού τής καταδίκης τήν ψήφον εξενηνοχέναι κριθή»(ΚΘ' Καρθαγένης), μπορεί νά τελή αντικανονικά μυστήρια, χωρίς νά εκδηλώνη καμμία μετάνοια, χωρίς νά ζητά γιά τίποτε συγγνώμη, πιστεύοντας μάλιστα ότι έχει συμμέτοχο στήν εκκλησιολογική εκτροπή του τό Άγιο Πνεύμα, αφού Αυτό κατά τήν άποψη τών ομοφρόνων αδελφών του είναι παρόν καί μεταδίδεται από τά μυστήριά τους.

Σέ αυτό τό σημείο κανείς, αφού οι σαφέστατοι Ιεροί Κανόνες δέν γίνονται στήν πράξη αποδεκτοί από τούς εν λόγω μοναχούς, αντί άλλης μάταιης αναλύσεως, αναφωνεί: Ώ τής ύβρεως!!!...

Όμως οι μονάζοντες κειμενογράφοι τής Βασιλείας τών ουρανών καί τών διαφημιστικών ραδιοφωνικών spots είναι ασυγκράτητοι στήν μεθοδική παραπληροφόρηση. Λένε γιά παράδειγμα: «Καί κάτι πιό συγκλονιστικό: Γιά ποιό πράγμα μετανόησαν σήμερα οι Ρωμαιοκαθολικοί, ώστε οι Ορθόδοξοι Μητροπολίτες, Αρχιεπίσκοποι καί Πατριάρχες καί όλη η Διοικούσα Εκκλησία αναγνωρίζουν σήμερα τό βάπτισμα τών Καθολικών, ότι είναι όντως μυστήριο καί ότι έχει τήν Χάρη τού Θεού, καί άς τελείται από Ρωμαιοκαθολικούς Ιερείς Επισκόπους; Γιά κανένα. Μήπως, λοιπόν, δέν είναι η μετάνοια πού κάνει τά μυστήρια μυστήρια, αλλά είναι πράγματι η χάρη τού Θεού, η χάρη τού Αγίου Πνεύματος;».

Ως διαπρύσιοι κήρυκες τής αμετανοησίας καί τής εγκυρότητας τών μυστηρίων τών αιρετικών, οι κατά τά άλλα «ορθόδοξοι μοναχοί» ενσυνειδήτως δέν λένε στούς οπαδούς τους δυό πολύ σημαντικά πράγματα:

1) Η Εκκλησία διά τών Επισκόπων της κάνει τά μυστήρια νά είναι μυστήρια, η εγκυρότητα τών οποίων διασφαλίζεται από τήν κοινωνία τών τελεστών τους Ιερέων μέ τόν επιχώριο Επίσκοπο. Η μετάνοια προϋποτίθεται γι’ αυτόν πού μετέχει στά μυστήρια, ώστε αυτά νά μήν αποβούν «εις κρίμα ή εις κατάκριμα», κάτι πού η Εκκλησία διαρκώς επισημαίνει μέσα στίς τελετές τών μυστηρίων της. Τί κρίμα, όμως, μοναχοί νά μήν κατανοούν τήν διδασκαλία πού κηρύττει η Εκκλησία μέσα στίς λατρευτικές τελετές της!

2) Απολυτοποιούν τόν «κατ’ οικονομίαν» τρόπο μέ τόν οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται στούς κόλπους της τούς προερχομένους από τήν «Λατινική πλάνη», στόν οποίο δέν τελείται Βάπτισμα, χωρίς όμως νά λένε τί περιλαμβάνει αυτός ο τρόπος. Δέν αναφέρουν, επίσης, τόν «κατ’ ακρίβεια» τρόπο, στόν οποίο τελούνται πλήρως τά μυστήρια τού Βαπτίσματος καί τού Χρίσματος, κάτι πού γίνεται καί στίς μέρες μας, αφού, γιά παράδειγμα, μέ Βάπτισμα καί Χρίσμα εντάχθηκε στήν Ορθόδοξη Εκκλησία, ο γνωστός πρώην παπικός Ιερέας, Αρχιμανδρίτης Πλακίδας Deseille.

Τό σημαντικό πού δέν λένε είναι ότι στόν «κατ’ οικονομίαν» τρόπο γίνονται δύο πράγματα, τά οποία δηλώνουν ότι γιά τήν Ορθόδοξη Εκκλησία τά «μυστήρια» τών ετεροδόξων δέν «είναι όντως μυστήρι[α] καί ότι [δέν] έχ[ουν] τήν Χάρη τού Θεού». Στόν «κατ’ οικονομίαν» τρόπο: Πρώτον, διαβάζεται καί υπογράφεται λίβελλος, ο οποίος μεταξύ άλλων λέει: «καθομολογώ καί στέργω άπαντα τά παρά τών Αγίων επτά Οικουμενικών καί τών Τοπικών Συνόδων αποφανθέντα καί στερχθέντα, αποβαλλόμενος πάντα τά υπό τής Λατινικής Εκκλησίας καινοτομηθέντα περί τε τά Δόγματα, τά Μυστήρια, τάς Παραδόσεις καί τήν πράξιν τής Εκκλησίας». Προηγείται, δηλαδή, έγγραφη δήλωση μετανοίας, μέ αποκήρυξη τής αιρέσεως καί ομολογία τής ορθής πίστεως. Καί δεύτερον, τελείται τό μυστήριο τού Χρίσματος.

Κατά τόν άγιο Νικόλαο Καβάσιλα τό Βάπτισμα είναι «τό κατά Χριστόν γεννηθήναι». Αυτή η γέννηση όμως έχει ανάγκη «καί κινήσεως καταλλήλου», τήν οποία μάς δίνει τό μυστήριο τού Χρίσματος, τό οποίο «ενεργούς ποιεί τάς πνευματικάς ενεργείας», οι οποίες χωρίς τό Χρίσμα είναι ανενεργές, αφού «ο Παράκλητος χριομένοις επιδημεί». Η Εκκλησία, λοιπόν, καί στίς περιπτώσεις πού εφαρμόζει τήν «οικονομία», γιά νά έλθη ο Παράκλητος στόν νεοεισερχόμενο στίς τάξεις της, τελεί τό μυστήριο τού Χρίσματος. Τού δίνει τό Άγιο Πνεύμα, επειδή μυστηριακά δέν τό είχε.

Πώς «ορθόδοξοι μοναχοί» αντέχουν σέ μισές αλήθειες, σκόπιμα περικεκομμένες; Πώς μπορούν νά δρούν ως «αφεντικά τού Θεού» (δική τους έκφραση γιά τούς υποτιθέμενους αντιπάλους τους); Ώ, καί πάλι, τής ύβρεως!!!...

…Καί σκέφτεται κανείς επηρεασμένος από τό κείμενό τους: η «βροχή» πού ρίχνει ο ουρανός καί πέφτει παντού, δέν αυξάνει μόνο τόν «σίτο» στό καλό χωράφι, αυξάνει καί τά ζιζάνια, όπως αυξάνει καί τά αγκάθια καί τά τριβόλια πού φουντώνουν στήν τελείως παραμελημένη καί ακαλλιέργητη γή. Η αγιαστική καί θεοποιός Χάρη τού Θεού δέν μπορεί νά δεχθή ως εικόνα της αυτήν τήν «βροχή» τής χρηστότητος τού Θεού, πού πέφτει «επί δικαίους καί αδίκους». Η αγιαστική καί θεοποιός Χάρη δέν δίνεται μηχανικά καί απροϋπόθετα στόν καθένα. Έχει προϋποθέσεις, οι οποίες, όταν δέν υπάρχουν, όχι μόνον «ακυρώνουν τήν βροχή» τών υπερφυών δωρεών της, αλλά τήν καθιστούν κολαστικό πύρ πού κατακαίει τούς «αθεράπευτους».

Προφανώς, όσοι παραθεολογούν γιά ανεξάληπτη καί ενεργό Ιερωσύνη στήν αίρεση καί στήν αποστασία, δημιουργούν τίς προϋποθέσεις, στόν εαυτό τους καί τούς ομόφρονές τους, η αγιαστική «βροχή» νά πέση πάνω τους ως «βροχή» κολαστικού πυρός.