Δαμασκηνοῦ Μοναχοῦ τοῦ Ὑποδιακόνου καί Στουδίτου:

Λόγος πεζῇ φράσει εἰς τήν κατά σάρκα Γέννησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

 Ὁμοιάζουσιν αἱ Ἑορταί τῆς Ἐκκλησίας μας, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ὡσάν μέγα καί εὔμορφον περιβόλιον, εἰς τό ὁποῖον νά εἶναι ἀπό κάθε ἄνθος καί λουλούδιον, μέσα δέ εἰς ἐκεῖνο τό περιβόλιον νά κάθεται Βασιλεύς λαμπροφόρος νά προσκαλῆται πάντα ἄνθρωπον εἰς συντυχίαν του. Ὅσοι γοῦν σέβουσιν ἐκεῖ ἔχουσιν χαράν, πῶς ἐμυρίσθησαν τά ἄνθη, ἀλλά περισσότερον χαίρονται πῶς ἐπλησίασαν εἰς τόν Βασιλέα, ἤ ἄν ἔλαχεν, ἐσύντυχαν καί μέ ἐκεῖνον΄ ἔτζι εἶναι καί τῶν Ἁγίων ἡ ἑορταῖς καί ἡ μνήμαις. Περιβόλαιον εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας ἡ ἁγία καί τιμημένη΄ ἄνθη δέ εἶναι αἱ πανηγύρεις τῶν Ἁγίων ὅλων, κἄν τε Μαρτύρων εἴπῃς, κἄν Ὁσίων, κἄν Ἱεραρχῶν, κἄν Ἀποστόλων, κἄν Προφητῶν, κἄν εἴτινος ἐνθυμηθῆς. Βασιλεύς δέ μέγας ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ λαμπρός, ὁ καθαρός, ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ ἰατρός τῶν ἀνθρώπων, ὁ ζωοδότης τῶν κτισμάτων ὅλων. Εἰς ὅλαις γοῦν ταῖς ἑορταῖς τῶν Ἁγίων χαιρόμεθα καί εὐφραινόμεθα οἱ εὐσεβεῖς Χριστανοί, καθώς τό λέγει καί ὁ σοφός Σολομών. Ἐγκωμιαζομένου δικαίου, εὐφρανθήσονται λαοί. Ἀλλά εἰς ταῖς Δεσποτικαῖς ἑορταῖς περισσότερον χαιρόμεστεν οἱ ἀγαθοί Χριστιανοί, ὅτι βασιλική πανήγυρις εἶναι και τιμή βεσιλέως γίνεται ὅτι τῶν δούλων ἡ τιμαίς ὀλιγώτερον ἔχουσι τόν ἔπεινον καί τά ἐγκώμια καί τάς πανηγύρεις΄ τοῦ βασιλέως δέ τιμή πᾶσαν τιμήν καί δόξαν θέλει ὑπερβαίνει΄ πᾶς ἄνθρωπος χρεωστεῖ τότε νά πανηγυρίζῃ, νά χαίρετα, νά εὐφραίνεται, νά κάμνη ὅσα ἀρέσουν τόν Βασιλέα. Τοιαύτην ἑορτήν ἔχομεν καί τοιαύτην ἡμέραν ἑορτάζομεν τοῦ Βασιλέως τῆς εἰρήνης καί τοῦ κόσμου ὅλου, τοῦ οὐρανίου, τοῦ ἀφθάρτου, τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ποία δέ εἶναι καί πῶς ὀνομάζεται; Θεοφάνεια, ὡσάν νά εἰποῦμεν Θεοῦ φανέρωσις, ὅτι σήμερον ὁ ἀόρατος φαίνεται, ὁ Θεός ἄνθρωπος γίνεται΄ ὁ Θεός ὁποῦ ἀρχήν δέν ἔχει σήμερον γεννᾶται εἰς χρόνον΄ τί ἄλλο περισσότερον; τί ἄλλο παραδοξότερον; ποῖος νά ἀκούση καί νά μή θαυμάση; τίς νά συλλογισθῆ καί νά μή καταπλαγῆ ὅτι ὁ Θεός νά γένῃ ἄνθρωπος; πόθεν καί διατί; διά τήν ἐδικήν μας σωτηρίαν, διά τό ἐδικόν μας καλόν, διά νά μᾶς ἐλευθερώση ἀπό τοῦ μιαροῦ διαβόλου τάς χεῖρας.

Ο ΘΕΟΣ ΕΚΑΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΜΟΝΟΝ ΚΑΛΟΝ ΜΕ 12 ΨΥΧΙΚΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.

Διότι ἐξ ἀρχῆς ὁ Θεός τόν Ἀδάμ ὅλον καλωσύνην τόν ἔκαμεν, ὅλον καθαρότητα, ὅλον ἁγιότητα καί ἐχάρισέ τον καί δώδεκα δυνάμεις ψυχικάς ὁποῦ τάς ἔχει πᾶς ἄνθρωπος. Καί αἱ μέν τρεῖς δυνάμεις λέγονται φυσικαί, διότι μέ αὐτάς γεννᾶται καί τρέφεται καί αὐξάνει ὁ ἄνθρωπος.

Καί πρώτη μέν εἶναι ἡ γεννητική δύναμις, ἤγουν ὁποῦ γεννᾶται ὁ καθείς ἄνθρωπος, καί χωρίς νά εἶναι γίνεται καί εἶναι.

Δευτέρα δύναμις εἶναι ἡ θρεπτική, ἤγουν ὁποῦ τρέφεται ὁ ἄνθρωπος.

Τρίτη εἶναι ἡ αὐξητική ὁποῦ αὐξάνει ὁ ἄνθρωπος καί ἔχει τό φυσικόν νά ἀνατρέφεται ἀπό ὀλίγον εἰς πολύ, ἀπό μικρός νά γίνεται μέγας. Αὐτάς τάς δυνάμεις τάς ἔχουν καί τά ἄλογα ζῶα καί τά φυτά, ὅτι καί αὐτά ἔτζι γίνονται καί αὐξάνουσι καί τρέφονται. Αἱ δέ ἄλλαι δυνάμεις αἱ τέσσαρες λέγονται ζωτικαί, ὅτι μέ ἐκείνας ζῆ καί ἀναζωοῦται ὁ ἄνθρωπος. Καί πρώτη μέν ἡ βούλησις΄ βούλησις δέ εἶναι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὅλως διόλου βούλεται καί θέλει τό καλόν. Ὅταν δέ διαλέγῃ τό καλόν ἀπό τό κακόν καί τό κακόν ἀπό τό καλόν, τότε ἐκείνη ἡ δύναμις λέγεται προαίρεσις, ὁποῦ εἶναι δεύτερη δύναμις ζωτική. Διά τοῦτο καί τόν Χριστόν μόνον βούλησιν λέγομεν ὅτι εἶχε, διότι δέν ἤθελεν ἐκεῖνος ποτέ τό κακόν, ἀλλά ἀείποτε τό καλόν ἐζήτα καί ἀγάπα.

Τρίτη δύναμις εἶναι ζωτική ὁ θυμός, ἤγουν ὡς ὁρίζει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, νά θυμόνωμεν κατά τοῦ διαβόλου καί εἰς αὐτόν νά ἔχωμεν τόν θυμόν μας, ἐκεῖνον νά ὑβρίζωμεν, ἐκεῖνον νά κάμνωμεν κακόν, ὅτι αὐτός μᾶς ἔκαμε παροίκους΄ αὐτός μᾶς εὔγαλεν ἀπό τόν Παράδεισον, αὐτός μᾶς κατήντησεν εἰς ταύτην τήν κατηραμένην γῆν. Διά ἐκεῖνον γοῦν μᾶς ἔδωκε ὁ Θεός τόν θυμόν, ὄχι διά τόν ἄνθρωπον ὁποῦ εἶναι πλάσμα Θεοῦ, ὄχι διά τόν Χριστιανόν, ὁποῦ ἔχει μίαν πίστιν μέ αὐτόν΄ ὄχι νά ὀργίζεται τινά χωρίς ἀφορμήν ἤ καί μέ ἀφορμήν. Καί δι’ αὐτό μᾶς ἔδωκεν ὁ Θεός τόν θυμόν.

Τέταρτη δύναμις εἶναι ἡ ἐπιθυμία, ἤγουν νά ἐπιθυμοῦμεν τό καλόν, νά ἐπιθυμοῦμεν τήν πρώτην μας πατρίδα, τήν Βασιλείαν λέγω τῶν Οὐρανῶν. Αὐταῖς εἶναι πάλιν αἱ τέσσαρες ζωτικαί δυνάμεις.

Αἱ ἄλλαι δέ πέντε δυνάμεις λέγονται γνωστικαί. Μέ αὐταῖς γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος εἴτι εἶναι καί θέλει το. Καί πρώτη μέν εἶναι ἡ αἴσθησις, δευτέρα ἡ φαντασία, τρίτη ἡ δόξα, τέταρτη ἡ διάνοια καί πέμπτη ὁ νοῦς. Καί αἴσθησις εἶναι αὐτά τά πέντε, ἡ ὅρασις, ἡ ὄσφρησις, ἡ ἀκοή, ἡ γεῦσις καί ἡ ἁφή.

................

Φαντασία δέ εἶναι ὁποῦ εἴτι καί ἄν ἰδῇ ὁ ἄνθρωπος μετά μίαν ἤ δύο ἤ περισσότεραις ἡμέραις τό ἐνθυμᾶται καί τό φαντάζεται. Αὐτή ἡ φαντασία ἐνεργεῖ καί εἰς τά ὀνείρατα τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν λόγον τοῦ ἀνθρώπου ὁποῦ ὀνομάζεται Ἐνδιάθετος, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δύο λόγους ἔχει, ἕνα τόν Προφορικόν τοῦτον, ὁποῦ συντυχαίνομεν καί ἀκούει ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί δεύτερον τόν Ἐνδιάθετον ὁποῦ μοναχός του ὁ ἄνθρωπος καταλαμβάνει εἴτι καί ἄν λέγῃ. Μέ αὐτόν γοῦν τόν λόγον καί τήν φαντασίαν βλέπει καί συντυχαίνει εἰς τόν ὕπνον του ὁ ἄνθρωπος εἴτι ἰδῆ. Ἡ δόξα δέ εἶναι διπλῆ ἤ μέ ἀπόδοσιν ἤ χωρίς ἀπόδοσιν. Ἤγουν ἤκουσε τινάς ὅτι ἔγινεν ἔκλειψις ἡλίου, ἔπειτα δέν ἠξεύρει ἀπό τί ἔγινεν ἔκλειψις καί αὐτό λέγεται ἄλογος Δόξα, ἤγουν χωρίς λόγου ἀπόδοσιν. Μέ ἀπόδοσιν δέ εἶναι δόξα ὅταν ἠξεύρῃ ὁ ἄνθρωπος διά τί ἔγινεν ἔκλειψις Ἡλίου.

Διάνοια δέ εἶναι, ὅταν ἀκούσῃ τινάς ὅτι εἷς Βασιλεύς δυνατός μέ πολύ φουσάτον ἐνικήθη ἀπό ἄλλον Βασιλέα ὀλιγοδύναμον. Στέκεται ὁ ἄνθρωπος τότε καί συλλογίζεται πῶς νά εἶναι δυνατόν ἀλήθεια ἤ ψεῦδος. Αὐτή ἡ συλλογή ὀνομάζεται Διάνοια. Ὅσα δέ κάμνουσιν καί ἐνεργοῦσιν αἱ ἕνδεκα δυνάμεις αὐταί, ὅλον διά τόν νοῦν δουλεύουσι καί εἶναι ὁ νοῦς ὡσάν βασιλεύς ἀναπαυόμενος. Αὐτάς γοῦν τάς δώδεκα δυνάμεις, ὁποῦ εἴπαμεν, ἔδωκεν ὁ Θεός τόν Ἀδάμ νά ὀρέγεται τό καλόν, νά ἀγαπᾶ τό ἀγαθόν, νά ἐπιθυμῇ τό δίκαιον, νά συλλογίζεται τό συμφέρον, νά γίνεται ἀπό τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι, νά τρέφεται σωματικά καί ψυχικά. Σωματικά μέν μέ τό φαγί ψυχικά δέ μέ λόγον Θεοῦ, νά ἀυξάνη τό κορμί του καί ἡ ἀρεταῖς νά περισσεύουν εἰς τήν ψυχήν. Νά βούλεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά προκρίνῃ τό καλόν ἀπό τό κακόν, νά ὀργίζεται κατά τοῦ Διαβόλου, νά ἐπιθυμῇ τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, νά βλέπῃ τό καλόν νά ἀκούῃ λόγον Θεοῦ, νά πιάνῃ τά καλά, νά φαντάζεται τήν παλαιάν πατρίδα, νά δοξάζῃ τόν Θεόν τόν ἀγαθόν, νά διανοῆται τά ψυχικά καί νά νοῇ ποῖον εἶναι τό συμφέρον του.

Διά ταῦτα ἐχάρισεν ὁ Θεός εἰς τόν Ἀδάμ τάς δώδεκα αὐτάς δυνάμεις. Ἔπειτα εἶπε τον ὅτι ὅλα νά εἶναι εἰς τήν ἐξουσίαν του. Ὅλα ἀφήνω σε νά ἐξετάζῃς τήν ἀρχήν τους μόνον τόν Θέον νά μή θελήσῃς νά ἐρευνήσῃς πῶς ἔγινεν ἤ πῶς εἶναι. Αὐτός δέ παρήκουσε τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ καί ἐκεῖ ὁποῦ δέν ἔφθανεν αὐτός ἠθέλησε νά ἀνεβῇ καί τά ἀκατάληπτα νά καταλάβῃ καί παρευθύς παραβάτης τῆς ἐντολῆς ἔγινεν καί ἐδιώχθη ἀπό τόν Παράδεισον.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΑΣΙΝ

Ὅλα αὐτά ἐγύρευαν ἰατρείαν, ἐζητοῦσαν θεραπείαν. Κανείς δέν εὑρίσκετο ἄξιος ἰατρός, κανείς δέν ἐδύνετο νά σώσῃ τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν κόλασιν καί οὐχί μόνον ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀλλά κἄν μηδέ τόν ἑαυτόν του δέν ἐδύνετο νά ἐξαγοράσῃ τινάς ἀπό τήν κόλασιν. Ὕστερον τό τόσον μέγα κακόν ἐζήτει καί μεγάλην θεραπείαν, ἤθελε καί μεγάλην ἰατρείαν καί ηὗρε την. Αὐτός ὁ μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, ὁ κτίστης καί ποιητής τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, αὐτός ἦλθε καί ἐσαρκώθη ἐκ τῆς ἁγίας Παρθένου. Αὐτός ὁποῦ εἶναι Βασιλεύς πτωχείαν κατεδέχθη, διά νά πλουτίσῃ ἡμᾶς ὁποῦ ἤμασθεν πτωχοί ἀπό καλά ἔργα καί ὑστερημένοι ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐπτώχευσε νά μᾶς ὀλιγοστεύσῃ ἀπό τάς ἁμαρτίας μας. Εἰς σπήλαιον ἐγεννήθη πτωχικόν νά καθαρίσῃ τάς ψυχάς μας ὁποῦ ἦσαν σπήλαια καί κατοικητήρια τῶν κακῶν ληστῶν τῶν δαιμόνων. Τήν γῆν ἡγίασε καί τόν ἀέρα ἐφώτισε. Τήν μέν γῆν μιασμένην ὁποῦ ἦτον ἀπό ταῖς θυσίαις τῶν ἀνθρώπων, τόν ἀέρα δέ ὁποῦ ἦταν σκοτισμένος ἀπό τόν καπνόν τῶν θυσιῶν. Εἰς φάτνην ἐγεννήθη νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τά ἄλογα πάθη. Θαῦμα ὄντως παράδοξον, ὁ τέλειος Θεός βρέφος ἀτελές φαίνεται, ὁ ἄναρχος ἀρχήν δέχεται, ὁ ἀόρατος σήμερον φαίνεται ὁρατός. Διά τοῦτο πᾶν ποίημα Θεοῦ δορυφορεῖ τόν γεννηθέντα΄ οἱ μέν οὐρανοί δίδουσι τόν ἀστέρα, οἱ Ἄγγελοι τόν ὕμνον, ἡ γῆ τό σπήλαιον, ἡ ἔρημος τήν φάτνην, οἱ ποιμένες τό θαῦμα, οἱ ἄνθρωποι τήν Θεοτόκον Μαρίαν. Ἐπειδή γάρ ἔμελλεν ὁ Θεός ὅλον τόν κόσμον νά φωτίσῃ, εἰς ὅλα τά ἔθνη νά δώσῃ τήν θεογνωσίαν, διά τοῦτο καί οἱ Μάγοι τά δῶρα ἔφεραν, διά τοῦτο ὡσάν ἀπαρχή ἐφάνησαν οἱ μάγοι ὅλων τῶν ἐθνῶν. Διά τοῦτο οἱ μέν Ἄγγελοι μέ τούς ἀνθρώπους πανηγυρίζουν καί ὑμνοῦσιν. Ἄλλο γάρ οὐκ ἔχουσι περισσότερον΄ οἱ δέ Μάγοι ἀπό τήν Περσίαν τά δῶρα φέρουσιν, ὅτι σήμερον αἱ προφητεῖαι τῶν Προφητῶν πληρώνονται καί τά ὄργιά τους τέλος δέχονται σήμερον.
..........
Ἄρχομαι δέ ἀπ’ ἐδῶ καί δέν λέγω ἐδικόν μου τίποτε, ἀλλά τά ὅσα ὁρίζει τό θεῖον καί ἱερόν Εὐαγγέλιον,πλήν ἀφήνω τά ὅσα εἶναι προτήτερα τῆς ἡμέρας αὐτηνῆς τῆς ἁγίας, ἤγουν πῶς ἀνεθράφη ἡ Παναγία εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, πῶς ἔκαμε δώδεκα χρόνους ἐκεῖ, πῶς Ἄγγελος Κυρίου τῆς ὑπήγενε τροφήν. Αὐτά ὅλα ὑπόθεσίς μας δέν εἶναι, καί ἀφήνω τα, ἀλλά λέγω, ὅτι ὁ Ἰωσήφ ὡσάν ἐμνηστεύθη τήν κυρίαν Μαρίαν, δέν ἔκαμεν ὀλίγαις ἡμέραις καί εἶδε την ἐγγαστρωμένην. Ὡς δίκαιος δέ ὁποῦ ἦτον ὁ Ἰωσήφ δέν ἠθέλησε νά τήν φανερώσῃ εἰς τούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἔβαλεν εἰς τόν νοῦν του, κρυφᾶ νά τήν διώξῃ. Τήν νύκτα ἐκείνην ὁποῦ τό ἐνθυμήθη, ἐφάνη Ἄγγελος Κυρίου ὁ Γαβριήλ καί λέγει τον· Ἰωσήφ, υἱέ Δαυΐδ, μή φοβηθῇς τίποτε, μόνον ἔπαρε τήν Μαρίαν καί ἔχε την φυλαγμένην, ὅτι αὐτή εἶναι ἐγγαστρωμένη ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί μέλλει νά γεννήσῃ υἱόν, τό ὄνομά του Ἐμμανουήλ, καί ἐσύ νά τόν ὀνομάσῃς Ἰησοῦν, ὅτι αὐτός θέλει σώσει τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπό τάς ἁμαρτίας του. Ὅταν δέ ἐσηκώθη ὁ Ἰωσήφ ἀπό τόν ὕπνον του ἔκαμε καθώς τόν ὥρισεν ὁ Ἄγγελος..

ΠΩΣ ΕΓΕΝΕΤΟ Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Εἰς τάς ἡμέρας δέ ἐκείνας εὐγῆκεν ὁρισμός ἀπό τόν Αὔγουστον Καίσαρα νά γραφῇ πᾶς ἄνθρωπος εἰς τήν πατρίδα του καί ὅλος ὁ κόσμος νά καταστιχωθῇ εἰς τοῦ βασιλέως τόν κώδικα. Αὐτή ἡ ἀπογραφή ἔγινε πρῶτα καί ἀρχή, ὅταν ὁ Κυρήνιος ὥριζε τήν Συρίαν. Ὅλοι γοῦν ὑπήγεναν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν καί ἐγράφοντο΄ ὑπῆγε δέ καί ὁ Ἰωσήφ ἀπό τῆς Γαλιλαίας τόν τόπον ἀπό τήν Ναζαρέτ εἰς τήν Βηθλεέμ, νά γραφῇ καί αὐτός καί ἡ μεμνηστευμένη του Μαρία ὅτι ἦτον ἀπό τό γένος τοῦ Δαυΐδ. Ὅταν δέ ἐγράφη, ἔφθασεν ὁ καιρός νά γεννήσῃ ἡ Παρθένος τό βρέφος. Διατί γοῦν δέν εἴχασι τόπον νά κονέψουν, εἰσέβη εἰς ἕνα σπήλαιον, τό ὁποῖον σπήλαιον ἦτον τόπος πολύς ὁποῦ ἐπέζεβαν οἱ διαβάται. Ἐκεῖ γοῦν ἐγέννησεν ἡ κυρία Θεοτόκος τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί ἔθηκέ τον εἰς μίαν φάτνην, ὁποῦ ἦτον ἐκεῖ τῶν ἀλόγων ζώων. Βοσκοί δέ ἦσαν ἐκεῖ πλησίον, ὁποῦ ἀγρυπνοῦσαν τήν νύκτα ἐκείνην, φυλάγοντες τά πρόβατα. Καί παρευθύς Ἄγγελος Κυρίου ὑπῆγεν ἐκεῖ καί φῶς πολύ ἔλαμψεν ἔμπροσθέν τους καί ἐφοβήθησαν φόβον περισσόν. Καί εἶπε τους ὁ Ἄγγελος, μή φοβᾶσθε λέγω σας. Μεγάλη χαρά γίνεται σήμερον εἰς τόν κόσμον, ὅτι ἐγεννήθη ὁ Χριστός εἰς τήν πόλιν Δαυΐδ. Καί τοῦτο νά ἔχετε σημάδι καλόν΄ σύρτε εἰς τό σπήλαιον νά εὑρῆτε τήν Μητέρα του καί αὐτόν ἐσπαργανωμένον ὡσάν βρέφος. Καί πάραυτα μέ τήν φωνήν τοῦ Ἀγγέλου πλῆθος πολύ Ἀγγέλων ἠκούσθη, ὁποῦ ἐψάλασι΄ Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Οἱ ποιμένες δέ ὡς ἤκουσαν τήν φωνήν, εἴπασι μεταξύ τους΄ Ἐλᾶτε νά ὑπάγωμεν ἕως τήν Βηθλεέμ, νά ἰδοῦμεν τόν λόγον αὐτόν. Ὑπῆγαν γοῦν καί ηὗραν καθώς τούς εἶπεν ὁ Ἄγγελος.

Εἰς τά ἡμέρας δέ τοῦ Ἡρώδου τοῦ βασιλέως ἤλθασι τρεῖς Μάγοι ἀπό τήν Ἀνατολήν εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί ἐρώτησαν ποῦ εἶναι ὁ Βασιλεύς, ὁποῦ ἐγεννήθη τῶν Ἰουδαίων; ἴδαμεν δέ τόν ἀστέρα του εἰς τήν Ἀνατολήν καί ἤλθομεν νά προσκυνήσωμεν. Ὡς τό ἤκουσε δέ ὁ Ἡρώδης ἐφοβήθη καί ἔκραξε τούς Ἀρχιερεῖς καί Γραμματεῖς καί ἐρώτησέν τους ποῦ λέγουσιν ἡ Γραφαῖς ὅτι μέλλη νά γεννηθῇ ὁ Χριστός; Καί εἶπάν τον ὅτι ὁ Προφήτης Μιχαίας λέγει εἰς τήν Βηθλεέμ μέλλει νά γεννηθῇ. Τότε ἔκραξε ὁ Ἡρώδης κρυφά τούς Μάγους καί τούς εἶπε΄ Σύρτε προσκυνήσετέ τον καί ἐξετάξετε καλά ὡσάν δέ τόν εὕρητε, ἐλᾶτε εἰπέτε με νά ὑπάγω νά τόν προσκυνήσω καί ἐγώ. Αὐτό δέ ἔλεγεν ὁ μιαρός ὄχι ὅτι ἐβούλετο νά τόν προσκυνήσῃ, ἀλλά νά ἀποστείλῃ νά τόν φονεύσουν νά μή βασιλεύσῃ αὐτός. Οἱ Μάγοι δέ ὡς ἤκουσαν τόν λόγον τοῦ βασιλέως εὐγῆκαν ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ καί ὓπῆγαν ἕως ὁποῦ ἐστάθη ὁ ἀστέρας εἰς τήν Βηθλεέμ, ἐπάνω εἰς τό σπήλαιον. Τότε ἄνοιξαν τούς θησαυρούς των καί ἔδωκαν τῆς Παναγίας χρυσάφι, λίβανον καί σμύρναν. Ἄγγελος δέ Κυρίου εἶπέν τους διά νυκτός νά μήν ὑπάγωσιν εἰς τόν Ἡρώδην. Καί ἔτζι ἐγύρισαν ἀπό ἄλλην στράταν καί ὑπῆγαν εἰς τήν πατρίδα τους διηγούμενοι ὅσα ἴδαν καί ἤκουσαν.

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΜΩΝΤΑΙ ΑΙ ΕΟΡΤΑΙ

Διά τοῦτο καί ἡμεῖς, εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἄς πανηγυρίσωμεν σήμερον τήν ἡμέραν τήν Δεσποτικήν, ἄς δοξάσωμεν τόν Χριστόν, ὁποῦ ἐγεννήθη σήμερον, ὄχι μέ θυσίαις Ἑλληνικαῖς ἤ μέ χορούς ὄχι μέ μέθαις καί ἀργολογίαις ὄχι μέ παιγνίδια καί τραγούδια καί ὅσα χαίρεται ὁ δαίμονας ὅταν τά κάμνωμεν, ὄχι μέ ἔξοδαις κακαῖς καί πολυφαγίαις, ἀλλά μέ εὐχαριστίαις, μέ δοξολογίαις, μέ καθαράν καρδίαν, μέ ὅσα χαίρεται καί δοξάζεται ὁ Θεός. Μή στολιζώμεσθεν ἄνδρες τε καί γυναῖκες, ὅτι γῆ καί χῶμα θέλομεν γένῃ΄ μήν ὑπερηφανευώμεσθεν εἰς ροῦχα καί στολίδια καί φορεσίαις, ὅτι ὁ θάνατος μᾶς συντυχαίνει΄ μήν πορνεύωμεν καί μιαινώμεσθεν, ὅτι τό πῦρ τό αἰώνιον καί ἡ γέεννα τοῦ πυρός ἑτοιμάζεται διά τούς τοιούτους΄ μή μεθύωμεν καί πολυτρώγωμεν, ὅτι αὔριον πάλιν θέλομεν πεινάσει, ὡσάν νά μήν εἴχαμεν φάγῃ΄ τί κερδαίνομεν ἀπό τήν μέθην; τί αὐγατίζομεν καλόν τῆς ψυχῆς μας, ἐάν πολυφάγωμεν καί κακά ἐξοδιάσωμεν; Πόσοι ἐπέρασαν τέτοιαις ἡμέραις ὡσάν τήν σημερινήν μέ παιγνίδια, μέ χορούς, μεθυσμένοι, ἐξωδιασμένοι, ἀλλά τώρα εἶναι χῶμα μοναχόν εἰς τήν γῆν καί καλότυχοι ἐάν ἔκαμαν καλόν διά τήν ψυχήν τους. Τούς πτωχούς ἄς θρέψωμεν, τούς γυμνούς ἄς ἐνδύσωμεν, τούς πεινασμένους ἄς χορτάσωμεν, τούς διψασμένους ἄς ποτίσωμεν, τούς ἀσθενεῖς ἄς κυττάξωμεν, τούς φυλακωμένους ἄς κυβερνήσωμεν, τούς ξένους ἄς ἐπιτηρήσωμεν, τούς ἁμαρτωλούς ἄς κλαύσωμεν, τούς Ἁγίους ἄς ἐπαινέσωμεν, τούς παλαιούς ἀνθρώπους ἄς ἐνθυμηθοῦμεν΄ τότε νά εἰποῦμεν ὅτι ἐπανηγυρίσαμεν, τότε νά καυχηθῶμεν ὅτι ἑορτάσαμεν, τότε νά δεχθῇ ὁ Θεός καί τήν ἑορτήν μας, τότε νά χαροῦσιν οἱ Ἄγγελοι, τότε νά λυπηθοῦσιν οἱ δαίμονες. Καί ἐάν ἑορτάσωμεν ἔτζι, θέλομεν φθάσει καί εἰς ἄλλας μεγάλας ἑορτάς νά πανηγυρίσωμεν, νά εὐφρανθῶμεν, νά χαροῦμεν, καί ἐδῶ θέλομεν περάσει ζωήν ἄλυπον, ἄβλαβον, ἀκατάγνωστον, ἐπαινεμένην ἀπό τόν Θεόν καί ἀνθρώπους. Ἐκεῖ δέ θέλομεν ἀξιωθῆ τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν, τῆς χαρᾶς τῶν Ἀγγέλων, τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἧς γένοιτο πάντας ἡμᾶς ἐπιτυχεῖν, χάριτι καί φιλανθρωπίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ σήμερον γεννηθέντος. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.