Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Ἀρχιμανδρίτης Συμεών Κραγιόπουλος

Πρίν λίγες ἡμέρες ἕνας ἄριστος Κληρικός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἕνας λαμπρός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ἕνας «ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ», ἕνα φωτεινό ἀστέρι μετέστη ἀπό τήν γῆ πρός τόν οὐρανό, ἀπό τά ἐπίγεια στά ἐπουράνια, ἀπό τό ἐπίγειο θυσιαστήριο στό ἐπουράνιο θυσιαστήριο. 

Εἶχα τήν εὐλογία νά τόν γνωρίσω ἀπό τήν ἀρχή τῆς ποιμαντικῆς δράσεώς του στήν Θεσσαλονίκη, ὅταν ἤμουν φοιτητής στήν Θεολογική Σχολή. Ἐρχόταν στήν Θεολογική Σχολή καί παρακολουθοῦσε μέ σεμνότητα τά μεταπτυχιακά μαθήματα πού παρέδιδαν οἱ καθηγητές καί τόν ἄκουσα μερικές φορές σέ ὁμιλίες πού ἔκανε, κατ' ἀρχάς στήν αἴθουσα τοῦ Χριστιανικοῦ σωματείου «Ὁ Φάρος» καί σέ αἴθουσες Ἐνοριῶν γιά διάφορα πατερικά ζητήματα.

Τά μετέπειτα χρόνια δέν παρακολουθοῦσα πολύ τήν δράση του, γιατί ἐν τῷ μεταξύ ὑπηρετοῦσα ὡς Ἱεροκήρυξ στήν Ἔδεσσα, ἀλλά πληροφορούμουν γιά τό εὖρος τῆς ποιμαντικῆς του διακονίας στήν Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Ἦταν ἄριστος λειτουργός, πού λειτουργοῦσε συνεχῶς, καί μάλιστα ἦταν ἐκεῖνος πού καθιέρωσε τίς νυκτερινές Λειτουργίες, ὡσάν ἡμιαγρυπνίες. Ὡς ὁμιλητής ἦταν ἐπαγωγικός καί κυρίως ἐντυπωσίαζε μέ τόν βιωματικό λόγο του, ἀφοῦ ἁπλές λέξεις ὅταν λέγονταν ἀπό ἐκεῖνον ἀποκτοῦσαν ἰδιαίτερο νόημα. Ἦταν ἄριστος ἐξομολόγος πού μετέδιδε στέρεη γνώση καί αὐθεντικές συμβουλές γιά τήν πνευματική ὡρίμανση τοῦ ἐξομολογουμένου καί ἦταν εὔστοχος στήν πνευματική καθοδήγηση τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ π. Συμεών ὁμοίαζε μέ ἐργατική μέλισσα, πού περιόδευε ὅλο τόν κόσμο καί κυρίως στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, γιά νά ἀποκομίζη τό νέκταρ, δηλαδή νά συγκεντρώνη ἀπό τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, κάθε φυλῆς καί ἔθνους, ὅ,τι νόμιζε ὡς καλό καί νά τό μεταφέρη στά πνευματικά του παιδιά. Σέ μιά τέτοια ἀποδημία του τόν συνάντησα ἤ μᾶλλον μέ βρῆκε στήν Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ στό Ἔσσεξ τῆς Ἀγγλίας, ὅπου ἦλθε γιά νά γνωρίση τόν Γέροντα Σωφρόνιο καί νά λάβη τήν εὐλογία του. Παρέμεινε ἕνα βράδυ στό Μοναστήρι τήν πρώτη ἐκείνη φορά, καί ἀμέσως κατάλαβε ὅτι παρά τήν ἁπλότητα τῶν κτισμάτων κάτι βαθύ ὑπάρχει ἐκεῖ καί αὐτό, ὅπως μοῦ εἶπε, ὀφείλεται στό «πνευματικό βάθος τῆς προσωπικότητας τοῦ Γέροντος».

Ζοῦσε μοναχικά στόν κόσμο, ἀγαποῦσε τόν μοναχισμό, ἦταν ἐκφραστής ἑνός, θά ἔλεγα, «ἀστικοῦ ἡσυχασμοῦ» καί σέ αὐτό ὀφείλονται τά δύο Μοναστήρια πού ἵδρυσε, ὅπου μονάζουν δικά του πνευματικά παιδιά, πού ἀσκοῦνται στήν μοναχική πολιτεία μέ γνήσιο ὀρθόδοξο μοναχικό πνεῦμα, μέ ὀρθόδοξο φρόνημα καί ἐκκλησιαστική συνείδηση.

Ὁ π. Συμεών Κραγιόπουλος διακρινόταν γιά τήν εὐγένεια τοῦ χαρακτῆρος του, τήν ψυχική του ἠρεμία, τήν πνευματική του ἰσορροπία, τήν γλυκύτητα τῆς συμπεριφορᾶς του, τήν συνεχῆ ἐργατικότητά του, τήν πατερική σύνεση καί σοφία, τό μειλίχιο τοῦ λόγου του, τήν ἀγάπη του στόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, τόν σεβασμό στό ἐκκλησιαστικό πολίτευμα, τήν ὑπακοή στούς Ἐπισκόπους, τήν πληρότητα τῆς ζωῆς του, τήν θυσιαστικότητα τῆς ἀγάπης του, τό φιλακόλουθό του καί πολλά ἄλλα.

Ἦταν ἕνας Κληρικός ἄξιος τῆς ἀποστολῆς του, πού ἐλάμπρυνε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί κατά λόγο δικαιοσύνης θά λαμπρύνη καί τήν οὐράνια Ἐκκλησία. Τέτοιοι Κληρικοί σάν τόν π. Συμεών Κραγιόπουλο τιμοῦν τό τίμιο ράσο, δοξάζουν τόν Θεό, ἐπαινοῦν τήν Ἐκκλησία.

Τά πνευματικά του παιδιά καί ὅσοι τόν γνώρισαν θά στενοχωροῦνται ἀπό τήν ἐπίγεια ἀπουσία του, ἀλλά θά χαίρωνται, γιατί ὁ σπάνιος καί λαμπρός Πνευματικός Πατέρας τους θά ἱερουργῆ στό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο καί θά προσεύχεται γι' αὐτούς καί γιά ὅλο τόν κόσμο.

Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ τοῦ λαμπροῦ Κληρικοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.–