Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Λόγος εὐχαριστήριος

Ἀπομαγνητοφωνημένη προσφώνηση στήν ἀπόλυση τοῦ Ἑσπερινοῦ τοῦ Ἁγίου Ἱεροθέου. Ἱερός Ναός Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου (3-10-2015)

Εἶμαι ὑποχρεωμένος νά εὐχαριστήσω. Βέβαια, ἄν ἀρχίσω νά εὐχαριστῶ ὅλους ἐκείνους πού ἦταν σήμερα στήν ἱερά ἀκολουθία, τότε νομίζω θά πάρη πάρα πολύ καιρό ἡ εὐχαριστία, ἀλλά ὅμως πρέπει νά πῶ μερικά λόγια.

Ὅταν διαβάζουμε τήν πρός Ρωμαίους Ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, βλέπουμε ἐκεῖ μιά προτροπή τοῦ Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε: «χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων» καί «τό αὐτό εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες. μὴ τὰ ὑψηλὰ φρονοῦντες, ἀλλὰ τοῖς ταπεινοῖς συναπαγόμενοι. μὴ γίνεσθε φρόνιμοι παρ᾿ ἑαυτοῖς» (Ρωμ. ιβ΄, 15-16). Δηλαδή, θά πρέπει νά κλαῖτε μέ αὐτούς οἱ ὁποῖοι κλαῖνε καί νά χαίρεστε μέ αὐτούς πού χαίρονται καί νά ἔχετε τό ἴδιο φρόνημα, τό φρόνημα τό ἐν Χριστῷ. Μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει μιά κοινή ζωή. Καί φυσικά θά πρέπει νά συμμετέχουμε στόν πόνο καί στήν χαρά τοῦ ἄλλου καί νά μοιράζεται καί ὁ πόνος καί ἡ χαρά.

Εἶναι γνωστόν ὅτι ὅλος ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κλαυσίγελως, ἔτσι τόν χαρακτηρίζουν οἱ Πατέρες. Ἔχει καί τό κλάμα ἔχει καί τό γέλιο. Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ τῆς Κλίμακος λέει ὅτι ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι χαρμολύπη, δηλαδή ἔχει καί τήν χαρά καί τή λύπη καί αὐτά ἐναλλάσσονται μεταξύ τους. Ἄλλωστε, αὐτό εἶναι τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Σέ αὐτόν τόν ἀγώνα τόν ὁποῖον ὁ καθένας ἔχει –καί φυσικά καί κάθε Ἐπίσκοπος– ἔχει δίπλα του πολλούς ἀνθρώπους πού τόν περιβάλλουν, τόν ἀγαποῦν καί τοῦ συμπεριφέρονται κατάλληλα, ὥστε νά βαδίση κανείς τό δρόμο τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς τελειώσεως. Μοῦ ἔγραψε μιά μοναχή ἀπό Μοναστήρι ἐκτός τῆς Ἑλλάδος: «Σεβασμιώτατε, βλέπω ἕνα μυστήριο μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἀφήσαμε τούς γονεῖς μας καί τά ἀδέλφια μας τά σαρκικά, ἀφήσαμε τά συγγενικά μας πρόσωπα καί πήγαμε στό μοναστήρι, ἀφιερωθήκαμε στόν Θεό, καί μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός πολλούς πατέρες πνευματικούς καί πολλά ἀδέλφια πνευματικά». Αὐτό τό αἰσθάνομαι κι ἐγώ, ὅπως τό αἰσθάνεσθε κι ἐσεῖς. Δηλαδή, μέ τήν ἀφιέρωσή μας στόν Θεό καί στήν Ἐκκλησία φύγαμε, κατά κάποιον τρόπο, ἀπό τήν μικρή μας οἰκογένεια –χωρίς βεβαίως νά τήν ἐγκαταλείψουμε καί συνεχίζουμε νά τήν ἀγαποῦμε– ἀλλά συγχρόνως ἀνοιχτήκαμε καί ἀποκτήσαμε πολλούς πνευματικούς πατέρες, ἀποκτήσαμε πολλούς πνευματικούς ἀδελφούς, ἀποκτήσαμε πολλά πνευματικά παιδιά, τά ὁποῖα εἶναι κοντά μας, μᾶς συμπαραστέκονται σ’ αὐτόν τόν ἀγώνα τόν ὁποῖον κάνουμε.

Ὁμίλησε προηγουμένως ὁ Μητροπολίτης Καστορίας κ. Σεραφείμ γιά τήν θεολογία, ἀλλά ἡ καθέδρα τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας εἶναι ὁ σταυρός, δηλαδή, πρέπει κανείς νά εἶναι σταυρωμένος καί ὄντας ἐπάνω στόν σταυρό, αὐτός θεολογεῖ καί στήν συνέχεια καί ἀνασταίνεται.

Σήμερα δοκίμασα αὐτήν τήν αἴσθηση δίπλα μου: Τῶν πατέρων, τῶν κατά Χριστόν ἀδελφῶν καί τῶν πνευματικῶν τέκνων. Καί σήμερα τό πρωΐ στό Συνέδριο καί σήμερα τό ἀπόγευμα στόν Ἑσπερινό καί ἐλπίζω καί αὔριο τό πρωΐ στήν θεία Λειτουργία νά τό δοκιμάσω.

Ἀγαπητούς ἀδελφούς εἴχαμε ἐδῶ σήμερα. Πρῶτα πρῶτα τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κηφισίας κ. Κύριλλο, ὁ ὁποῖος χοροστάτησε στόν ἑσπερινό, ἀγαπητό ἀδελφό γνωστό σέ σᾶς. Καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀδελφοί: ὁ Μητροπολίτης Λαρίσης Ἰγνάτιος, ὁ Μητροπολίτης Καστορίας Σεραφείμ, ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωήλ, ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος, ὁ θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης Χρύσανθος, ἦταν σήμερα συμπροσευχόμενοι μαζί μου καί εἶναι ἀδελφοί πού δέν ἦταν σήμερα ἁπλῶς ἐδῶ μαζί μας, ἀλλά συμπαραστέκονται καί στήν χαρά μου καί στήν λύπη μου. Μέ τούς τρεῖς ἀπό τούς νῦν εὑρισκομένους Ἀρχιερεῖς συμμετέχουμε ἐφέτος στήν Διαρκῆ Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Τούς εὐχαριστῶ ὅλους καί τόν Μητροπολίτη Καστορίας, ὁ ὁποῖος μίλησε τόσο ὡραῖα, εὔστοχα καί θεολογικά καί ὁμίλησε γιά τό ταπεινό μου πρόσωπο.

Εὐχαριστῶ τούς Ἱερεῖς πού ἦταν ἐδῶ παρόντες, τόν ἐκπρόσωπο τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, τόν π. Ἀδαμάντιο Αὐγουστίδη. Αὔριο θά εἶναι καί ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, θά εἶναι καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος.

Εὐχαριστῶ τούς κληρικούς, τούς μοναχούς, τούς ἱεροψάλτες, τούς λαϊκούς, ὅλους ἐσᾶς, πού εἶστε ἐδῶ μαζί μας σήμερα καί προσευχηθήκατε. Καί σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεστε γιά μένα νά παραμένω σέ αὐτήν τήν γραμμή, νά παραμένω σέ αὐτόν τόν δρόμο τῆς θεώσεως καί τοῦ ἁγιασμοῦ. Γιατί δέν ἔχει σημασία πόσα χρόνια θά ζῆ κανένας. Νά θυμηθῶ αὐτό πού ἔλεγε ὁ Γέροντάς μου, ὁ Μητροπολίτης Ἐδέσσης Καλλίνικος, ἀναφερόμενος σέ ἐκεῖνο τό χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «γῆρας γὰρ τίμιον οὐ τὸ πολυχρόνιον οὐδὲ ἀριθμῷ ἐτῶν μεμέτρηται∙ πολιὰ δέ ἐστι φρόνησις ἀνθρώποις καὶ ἡλικία γήρως βίος ἀκηλίδωτος» (Σοφ. δ΄, 8-9), καί ἔλεγε: «Καί ὁ κόρακας ζῆ διακόσια χρόνια, ἀλλά κόρακας παραμένει». Ἄρα, θά πρέπει ὄχι ἁπλῶς νά ζοῦμε πολλά χρόνια, ἀλλά νά περάσουμε στήν αἰωνιότητα. Αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερο καί τό φοβερότερο μυστήριο. Τό πῶς κανείς ἀπό τό εἶναι θά προχωρήση στό εὖ εἶναι καί ἀπό τό εὖ εἶναι στό ἀεί εὖ εἶναι γιά νά ἀποφύγη τό ἀεί φεῦ εἶναι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής.

Ἔτσι παρακαλῶ νά προσεύχεστε κι ἐσεῖς στόn Θεό γιά μένα, ὅπως κι ἐγώ γιά σᾶς, ὥστε νά βρεθοῦμε ὅλοι ἐκεῖ πού ἀκριβῶς εἶναι ὁ σκοπός μας καί ὁ προορισμός μας, στόν ἁγιασμό καί στήν οὐράνια βασιλεία.

Νά εἶστε καλά, ὁ Θεός μαζί σας!