Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου: Η ενδεχόμενη κλωνοποίηση του ανθρώπου καί η Ορθόδοξη Θεολογία

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Καθημερινή” στις 18-1-98

Η πρόοδος της επιστήμης, η οποία τις περισσότερες φορές είναι ευλογία του Θεού για τον άνθρωπο, καθημερινά μας δημιουργεί εκπλήξεις, προκλήσεις καί, βέβαια, η Ορθόδοξη θεολογία πρέπει να δίδη απαντήσεις πάνω σε σύγχρονα ζητήματα.

Τον τελευταίο καιρό, ύστερα από την κλωνοποίηση που έγινε στα ζώα, γίνεται λόγος για κλωνοποίηση και του ανθρώπου. Μάλιστα, πρόσφατα ένας Αμερικανός γενετιστής ομίλησε όχι ως επιστήμονας, αλλά ως μεταφυσικός, και εξέφρασε την ύβρη, με την αρχαία σημασία της λέξεως (αλαζονεία). Αλλά γνωρίζουμε ότι πάντοτε, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, την ύβρη ακολουθεί η τίση.

Θα ήθελα να παρουσιάσω κυρίως επτά θεολογικές θέσεις, μέσα στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου, πάνω στο θέμα της ενδεχόμενης κλωνοποίησης του ανθρώπου.

1. Ο άνθρωπος, κατά την ορθόδοξη διδασκαλία, είναι ψυχοσωματικό όν καί, βεβαίως, είναι πλασμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού. Διαφέρει σαφώς από τα ζώα, γιατί έχει ψυχή κατ’ ουσίαν και κατ’ ενέργειαν. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος με κανένα τρόπο δεν μπορεί να εκληφθή ως “πειραματόζωο” ή ως ένα έμψυχο εργοστάσιο ζωντανών οργάνων για μοσχεύματα, και μάλιστα χάρη εμπορικών συναλλαγών. Σε μια τέτοια περίπτωση η κορωνίδα της δημιουργίας, η συγκεφαλαίωση του νοερού και αισθητού κόσμου, μεταβάλλεται σε ένα ζωντανό εξάρτημα, έκφραση της θεωρίας ότι ο άνθρωπος είναι ένα “έμψυχο εργαλείο”!

2. Ο άνθρωπος είναι κτίσμα, καί, επομένως, χαρακτηρίζεται κτιστός, ενώ ο Θεός είναι άκτιστος. Υπάρχει δε τεράστια διαφορά μεταξύ κτιστού και ακτίστου. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός κτίζει εκ μη όντος και εκ μη υπαρχούσης ύλης, ενώ ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργήση κάτι από υπάρχουσα ύλη, την οποία ήδη δημιούργησε ο Θεός. Επομένως, κι αν ακόμη υπάρξουν επιστήμονες που θα προχωρήσουν στην κλωνοποίηση του ανθρώπου, με φρικιαστικές συνέπειες, εν τούτοις δεν θα μπορέσουν να ταυτιστούν με τον Θεό, ακριβώς επειδή οι επιστήμονες θα εργασθούν με το ήδη υπάρχον γενετικό υλικό, και δεν θα δημιουργήσουν κάτι εκ μη όντος.

3. Σύμφωνα με την διδασκαλία των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, μέσα σε όλη την κτίση, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και στα κύτταρα και σ’ αυτό το άαα, υπάρχει η ζωοποιός ενέργεια του Θεού. Στις ομιλίες του Μ. Βασιλείου στην Εξαήμερο, καθώς επίσης και σε έργα του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, μπορούμε να βρούμε πολλά στοιχεία πάνω σε αυτήν την αλήθεια. Για παράδειγμα, στην εποχή του Μ. Βασιλείου υποστήριζαν μερικοί ότι η γη βγάζει, κατά τους βροχερούς καιρούς, τζιτζίκια, αναρίθμητα είδη πτηνών, αλλά ακόμη ποντίκια και βατράχια. Ο Μ. Βασίλειος είναι έτοιμος να δεχθή μια τέτοια αντίληψη, αλλά την θέτει σε θεολογική βάση, αφού υποστηρίζει ότι όχι αυτή καθ’ εαυτή η γή, αλλά η ενέργεια του Θεού, που υπάρχει μέσα στην γή, δημιουργεί τα όντα αυτά. Επομένως, ό,τι γίνεται μέσα στην κτίση, και όταν ακόμη ο άνθρωπος παρεμβαίνει αλαζονικά, γίνεται με την κατ’ ευδοκία ή την κατά παραχώρηση θέληση του Θεού.

4. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία κάνουμε λόγο για το ότι ο άνθρωπος είναι πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι έχει μοναδικότητα, αγάπη και ελευθερία. Το πρόσωπο αναφέρεται στο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του ανθρώπου καί, βέβαια, επεκτείνεται σε όλη του την ύπαρξη. Με την κλωνοποίηση είναι ενδεχόμενο να σχηματισθούν όμοιοι εξωτερικά άνθρωποι, που να έχουν σε μερικά σημεία ίδιες αντιδράσεις, όπως κάπως το παρατηρούμε σε δίδυμα αδέλφια, αλλά δεν είναι δυνατόν να καταργηθή το πρόσωπο, η υποστατική ετερότητα ενός ανθρώπου, με τον ιδιαίτερο τρόπο της αγάπης και της ελευθερίας. Ο κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερο υποστατικό γνώρισμα, έχει ποικίλους βαθμούς αγάπης, μέχρι την αυτοθυσία, και έχει δυνατότητα εκφράσεως της ελευθερίας θετικά ή αρνητικά.

5. Η επιστήμη της γενετικής, και βέβαια, η κλωνοποίηση του ανθρώπου δεν μπορεί να απαλλάξη τον άνθρωπο από την θνητότητά του, με την οποία γεννιέται. Η επιστήμη είναι ενδεχόμενο να θεραπεύση μερικές κληρονομικές ασθένειες, μπορεί να παρατείνη την ζωή, αλλά δεν μπορεί να βοηθήση τον άνθρωπο να υπερβή τον θάνατο. Το βασικό, όμως, πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι η παράταση της βιολογικής ζωής, ούτε η απομάκρυνση χρονικά του θανάτου, αλλά η υπέρβαση του θανάτου. Αυτό είναι το έργο της Ορθοδόξου θεολογίας.

6. Με τις σύγχρονες προκλήσεις δίνεται η ευκαιρία να καθορισθή τί ακριβώς είναι η ζωή και τί είναι ο θάνατος. Είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος βασανίζεται πολύ από αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα. Όσες ομοιότητες και αν υπάρχουν, σωματικές, ψυχολογικές κ.λπ., όσες μεταμοσχεύσεις κι αν γίνουν, ο άνθρωπος θα αισθάνεται την αδήριτη ανάγκη να απαντήση σε αυτά τα ερωτήματα. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να δώσουν ακριβείς απαντήσεις. Και αν ακόμη προσπαθήσουν να απαντήσουν, και τότε οι απαντήσεις δεν θα είναι πλήρεις. Ο άνθρωπος ερωτά: “Γιατί να γεννηθώ, γιατί με γέννησαν χωρίς να με ερωτήσουν;” Αυτό το πρόβλημα θα μεγαλώση ακόμη περισσότερο, αν πληροφορηθή ότι δημιουργήθηκε με κλωνοποίηση, χωρίς την στοργή του πατέρα και της μάνας. Έπειτα, ο άνθρωπος απασχολείται με το ερώτημα ποιός είναι ο σκοπός της υπάρξεώς του, γιατί υπάρχει. Το μεγαλύτερο δε ερώτημα βρίσκεται στα πλαίσια του θανάτου. Πολλοί νέοι ερωτούν: “Γιατί να υπάρχη ο θάνατος, γιατί πεθαίνουν τα αγαπητά μου πρόσωπα, που πηγαίνουν μετά τον θάνατο; Γιατί να έρχομαι στην ζωή και μετά από λίγο να εξαφανίζομαι, αν δεν υπάρχη μετά τον θάνατο ζωή; Και αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, όπως πιστεύουμε εμείς, τότε γιατί να πεθαίνω και που πηγαίνω;” Στα ερωτήματα αυτά απαντά η Ορθόδοξη θεολογία, ενώ η επιστήμη δεν μπορεί να δώση καμμιά απάντηση.

7. Ο άνθρωπος, έστω κι αν κλωνοποιηθή, θα παραμείνη κτιστός, δηλαδή θα έχη συγκεκριμένη αρχή, θα ζη με την φθαρτότητα, θα έχει την ελευθερία, η οποία δεν θα ενεργή υποχρεωτικώς θετικά, όπως γίνεται με την άκτιστη φύση, αλλά θα ενεργή και αρνητικά, και θα έχη ένα βιολογικό τέλος. Θα μπορούσε βέβαια, ως κτιστός, να έχη και ένα υπαρξιακό τέλος, αλλά αυτό δεν γίνεται, γιατί έτσι το θέλησε ο Θεός, αφού ο άνθρωπος είναι κατά χάρη αθάνατος. Μέσα όμως στην Εκκλησία κάνουμε λόγο για μια άλλη “κλωνοποίηση”, την οποία δεν μπορεί να δώση στον άνθρωπο η επιστήμη. Με την ενανθρώπηση του Χριστού ενώθηκε το κτιστό με το άκτιστο. Έτσι, σε κάθε άνθρωπο δόθηκε η δυνατότητα να αποκτήση εμπειρία της κατά Χάριν ενώσεως της κτιστής φύσεώς του με την άκτιστη ενέργεια του Θεού, εν Χριστώ Ιησού. Οι άγιοι απέκτησαν την εμπειρία ότι έγιναν κατά Χάριν άκτιστοι και αθάνατοι, αφού “μεταμοσχεύθηκε” μέσα τους το άκτιστο και αθάνατο, και απέκτησαν εμπειρία της αιωνίου ζωής και από αυτήν ακόμη την βιολογική ζωή. Οπότε το πρόβλημα δεν είναι η σωματική ή γενετική μεταμόσχευση, αλλά η “μεταμόσχευση” του Θεού μέσα στην υπόστασή μας. Μια τέτοια εμπειρία δίνει νόημα ζωής στον άνθρωπο.

Επομένως, η σύγχρονη επιστήμη, και μάλιστα η γενετική, μας δίδει την ευκαιρία να ασχοληθούμε με τα αιώνια προβλήματα που απησχόλησαν το πνεύμα του ανθρώπου, από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία μέχρι σήμερα, και στα οποία προβλήματα οι λύσεις δόθηκαν με την ενανθρώπηση του Χριστού. Πρέπει να δούμε τα ανθρωπολογικά προβλήματα μέσα από την θεολογία, την Οικονομία, την σωτηριολογία και την εσχατολογία. Είναι αφορμή να οδηγήσουμε την αναζήτηση του ανθρώπου στα ενδότερα και τα υψηλότερα της ζωής.