Λάμπρος Τσαρούχης

Γεωργίου Ἀν. Γαλανόπουλου, Ἱεροψάλτου-Δικηγόρου Α.Π.
 
«Τίμιος ἐναντίον Κυρίου, ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου αὐτοῦ»

Παρῆλθον ἕνδεκα ἔτη, ἀφ’ ὅτου τήν Μεγάλην Παρασκευήν 21 Ἀπριλίου 2006 ἐξεδήμησε πρός Κύριον ὁ 87ετής ἀείμνηστος Ἀραχωβίτης καί εὐλαβής προσμονάριος Λάμπρος Κων. Τσαρούχης, ταφείς εἰς τήν ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ἱεράν Μονήν τοῦ Δοχειαρίου.

Εἰς ὅλους ἦταν γνωστός, ὡς ὁ πιστός καί μοναστηριακός μπάρμπα–Λάμπρος, ἀφοῦ ἠνάλωσεν ἅπαντα τόν ἐπίγειον βίον αὐτοῦ προσευχόμενος καί δοξολογῶν ἀπαύστως τόν Θεόν, ἀλλά καί διακονῶν Μονάς καί Ναούς, κατά τήν χρείαν αὐτῶν, ἄλλοτε ὡς ψάλτης, κατά τό δυνατόν, καί ἄλλοτε ὡς προσμονάριος ἐνώπιον θαυματουργῶν εἰκόνων.

Μεγάλη ἦν ἡ τούτου ἀφοσίωσις τοῖς ἱεροῖς σκεύεσι τῆς Ἐκκλησίας, ὡς καλός καί πιστός οἰκονόμος. Ἔτρεφε ἀπόλυτον σεβασμόν εἰς τούς Ἱερεῖς καί ἠγάπα ὅλους τούς ἀνθρώπους ἁγνά καί ἀνιδιοτελῶς, ὡς πνευματικούς ἀδελφούς. Περί πολλοῦ εἶχε τόν Σεβασμιώτατον Ποιμενάρχη μας κ.κ. Ἱερόθεον, λέγων, ὅτι εἶναι «ἄνθρωπος τῆς Χάριτος καί γνήσιος θεράπων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Ὑπηρέτησε καί διηκόνισε παντοιοτρόπως ἐφ’ ἱκανόν χρόνον τήν σεβασμίαν Μονήν τῆς Παναγίας Ἀμπελακιωτίσσης, πλησίον τοῦ ἀγαπητοῦ φύλακος Ἀγγέλου τῆς Μονῆς ἀοιδίμου ἱερομονάχου π. Ῥαφαήλ Μακρυγιάννη, χωρίς ποτέ ἀμφότεροι νά φιλονικήσωσιν ἤ νά βαρυγγομήσωσιν ἀλλήλοις. Ὀλίγον πρό τῆς ἐκδημίας του ὁ π. Ῥαφαήλ ἐξέφρασε τήν ὑστάτην αὐτοῦ ἐπιθυμίαν, ὅπως ἴδη τόν μπάρμπα–Λάμπρο, ἀλλά δέν ἦταν εὔκολον ἕνεκεν ἀποστάσεως καί ἀναπηρίας-ἀσθενείας τοῦ τελευταίου.

Πολλά ἔτη προσέφερεν ὡς προσμονάριος πολυτίμους ὑπηρεσίας εἰς τήν ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας Προυσιωτίσσης, δεικνύων ὑπακοήν τῷ νῦν Ἡγουμένῳ π. Χρυσοστόμῳ Δρόσῳ.

Περί τάς δυσμάς τοῦ βίου αὐτοῦ εὗρεν ἀσφαλές καταφύγιον εἰς τήν ἱεράν Ἁγιορειτικήν Μονήν Δοχειαρίου, ἔνθα ὁ νῦν σεπτός Καθηγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Γρηγόριος Ζουμῆς, φιλοξενηθείς Ἀβραμιαίως ὑπ’ αὐτοῦ εἰς τήν Ἀράχωβαν, εἶχε τοῦτον ὑπό τήν ἀκοίμητον προστασίαν του, δεικνύων σεβασμόν καί ἀνυπόκριτον ἀγάπην, εἶχε δ’ ἐντεταλμένον μοναχόν-ἰατρόν, ὡς προσωπικόν νοσοκόμον, ἵνα τόν φροντίζῃ καί περιποιεῖται. Ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς καί θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Γοργοϋπηκόου, ὡς προσμονάριος, ὁ μπάρμπα – Λάμπρος προσηύχετο, οὐ μόνον δι’ ἑαυτόν, ἀλλ’ ὑπέρ τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, τούς δ’ Ἀραχωβίτας εἶχεν εἰς τά χείλη καί τήν καρδίαν αὐτοῦ κάθ’ ἑκάστην καί ἐφρόντιζεν, ὅπως ὁδηγοῦνται εἰς τό μυστήριον τῆς ἐξομολογήσεως. Ὡς νεώτερος πολλάκις ὁ ἴδιος συνώδευε χωριανούς ἕως τό Νεοχώριον εἰς τό ἐπιτραχήλιον τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου π. Χρήστου Μέρμηγκα. Ἤθελε συγγενεῖς, γείτονες καί γνωστοί, ὅπως ἔχωσι μυστηριακήν ζωήν μετά τοῦ Χριστοῦ, διό ἀπέστελλε βιβλία καί περιοδικά ψυχωφελοῦς περιεχομένου.

Προσωπικῶς πολλά ἐδιδάχθην ἀπό τήν ἁπλότητα, ἀνεξικακίαν καί εὐλάβειαν αὐτοῦ, εἴχομεν δ’ ἀρίστην πνευματικήν ἐπικοινωνίαν καί συνεργασίαν πρός ἐποικοδομήν.

Τά δύο τελευταῖα ἔτη ἄναψα κερί καί ἔψαλλον Τρισάγιον εἰς τόν τάφον αὐτοῦ, ὡς ἐλαχίστην προσφοράν εὐχαριστίας καί εὐγνωμοσύνης. Εἴη τούτου ἡ μνήμη αἰωνία, καί τό παράδειγμά του τρόπος προσφορᾶς, ἀγάπης, θυσίας καί μιμήσεως, πρός ὠφέλειαν, σωτηρίαν καί ἁγιασμόν ψυχῆς ἑκατέρου ἡμῶν καί δόξαν τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ. Ἀμήν.–