Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ὅσιος Ἀβραάμης, 14 Φεβρουαρίου

Ὁ ὅσιος Ἀβραάμης ἔζησε τόν 5ο αἰώνα μ.Χ. καί συγκεκριμένα τήν περίοδο πού αὐτοκράτορας τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν ὁ Θεοδόσιος ὁ Μέγας. Γεννήθηκε στήν Κύρο τῆς Συρίας, ὅπου ἀνατράφηκε, ἀλλά καί ἀσκήθηκε ὡς μοναχός. Μετά ἀπό μακροχρόνια ἄσκηση πῆγε σέ ἕνα χωριό στό ὁποῖο κατοικοῦσαν εἰδωλολάτρες μέ σκοπό νά τούς διδάξη τήν ὀρθή πίστη. Ὅταν, ὅμως, ἄρχισε νά ὁμιλῆ γιά τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία οἱ εἰδωλολάτρες τόν συνέλαβαν καί τόν σκέπασαν μέ χῶμα μέχρι τό κεφάλι. Ἔπειτα τόν ἔβγαλαν καί τόν διέταξαν νά φύγη μακριά. Τήν στιγμή ὅμως πού τόν ἔδιωχναν ἦλθαν οἱ φοροεισπράκτορες καί ζητοῦσαν ἀπό τούς κατοίκους τοῦ χωριοῦ τήν βασιλική φορολογία καί ἐκείνους πού δέν εἶχαν τήν δυνατότητα νά πληρώσουν τούς κτυποῦσαν ἄσπλαγχνα. Ὁ ὅσιος Ἀβραάμης τούς λυπήθηκε καί ἀφοῦ συνεννοήθηκε μέ τούς φοροεισπράκτορες, συγκέντρωσε τά χρήματα καί πλήρωσε ἐξ ὀνόματος ἐκείνων πού ἀδυνατοῦσαν νά πληρώσουν. Ὅταν ἔφυγαν οἱ φοροεισπράκτορες, οἱ χωρικοί, οἱ ὁποῖοι ἔμειναν ἔκπληκτοι ἀπό τήν ἀνεξικακία του καί τήν φιλανθρωπία του, ἔπεσαν στά πόδια του καί τόν παρακαλοῦσαν νά τούς συγχωρήση καί νά μείνη μαζί τους. Ἐκεῖνος τούς συγχώρησε, τούς κατήχησε καί τούς βάπτισε καί παρέμεινε μαζί τους τρία χρόνια στηρίζοντάς τους στήν πίστη. Κατόπιν, ἀφοῦ ἔκτισε ἱερό Ναό καί φρόντισε νά ἔλθη ἱερέας, ἀνεχώρησε γιά τό ἀσκητικό κελλί του.

Ὁ Θεοδώρητος στό βιβλίο του «Φιλόθεη Ἱστορία» ἀναφέρει ὅτι ὁ ὅσιος Ἀβραάμης, ὅσον καιρό παρέμεινε στό χωριό, εἶχε ἐπικοινωνία μέ ὅλους τούς κατοίκους, καί δέν ἔπαυσε οὔτε στιγμή, ὅπως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, νά νουθετῆ καί νά διδάσκη μέ τόν λόγο του καί τό φωτεινό παράδειγμά του, «μετά δακρύων, νύκτα καί ἡμέρα, ἕνα ἕκαστον». Γι’ αὐτό, ὅπως γράφει: «ἄλλου ἐθεράπευσε τήν πλεονεξία, ἄλλου τόν θυμό, ἄλλου χαλίνωσε τήν ἀκολασία, ἄλλους ξύπνησε ἀπό τόν λήθαργο τῆς ἀμέλειας, σέ ἄλλον προσέφερε τήν περί σωφροσύνης διδασκαλία, σέ ἄλλον τήν περί δικαιοσύνης». Καί ὅπως τονίζει, τό ἔκανε αὐτό χρησιμοποιώντας ἕνα μόνον φάρμακο γιά ὅλες τίς περιπτώσεις, καί αὐτό ἦταν ἡ θερμή προσευχή του πρός τόν Θεό.

Ἀργότερα, ἔγινε Ἐπίσκοπος Καρῶν, τῆς Παλαιστίνης. Μετά ἀπό ὑπερθαύμαστους ἀγῶνες καί θυσίες κατήχησε καί τούς ἐκεῖ εἰδωλολάτρες καί τούς βάπτισε. Ὁ Αὐτοκράτορας Θεοδόσιος ὅταν ἄκουσε τά σχετικά μέ τούς ὑπεράνθρωπους ἀσκητικούς ἀγῶνες του, καθώς καί γιά τήν ἀγάπη καί τήν μέριμνά του γιά τό ποίμνιό του, ἐξέφρασε τήν ἐπιθυμία νά τόν γνωρίση καί τόν προσκάλεσε στήν Κωνσταντινούπολη. Ὁ ὅσιος ἀνταποκρίθηκε στήν πρόσκληση τοῦ Αὐτοκράτορα, ἀλλά δέν παρέμεινε ἐκεῖ γιά μεγάλο χρονικό διάστημα, ἀφοῦ ὁ Κύριος τόν κάλεσε στάς αἰωνίους μονάς. Ὁ εὐσεβής Θεοδόσιος στήν ἀρχή θέλησε ἀπό εὐλάβεια νά ἐνταφιάση τό σκήνωμα τοῦ ὁσίου στήν Βασιλεύουσα, τελικά ὅμως τό ἀπέστειλε στήν πόλη τῶν Καρῶν, γιά νά εἶναι ὁ ποιμήν μαζί μέ τό ποίμνιό του.

Ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τοῦ Ὁσίου μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:

«Ἡ καλύτερη Ἱεραποστολή εἶναι αὐτή πού γίνεται μέ τήν ἔνταση τῆς προσευχῆς καί μέ τό παράδειγμα». Αὐτός ὁ λόγος τοῦ ὁσίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, πού ἐλέχθη τόν 19ο αἰώνα μ.Χ., εἶναι στήν πραγματικότητα ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου Ἀβραάμη, ὁ ὁποῖος ἔζησε δεκατέσσερεις αἰῶνες πρίν, καί μέ τόν βίο καί τήν πολιτεία του μᾶς ἔδειξε στήν πράξη τό πῶς ἡ ἀληθινή ἀγάπη τοῦ ποιμένα πρός τό ποίμνιό του δημιουργεῖ πνευματικό σεισμό, ὁ ὁποῖος ἀλλοιώνει ἐσωτερικά τόν ἄνθρωπο καί τόν ὁδηγεῖ στήν ὁδό τοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς σωτηρίας. Ἐπίσης, φανερώνει τό πῶς αὐτός ὁ τρόπος ποιμαντικῆς ἐργασίας, ἤτοι μέ τήν ἀγάπη καί τήν προσευχή, ὁπωσδήποτε ἀποδίδει καρπούς πνευματικούς. Ἄλλωστε, σύμφωνα μέ τόν πνευματικό νόμο ὅ,τι δώση κανείς, αὐτό καί θά εἰσπράξη. Ἑπομένως, αὐτός πού προσφέρει ἀγάπη θά εἰσπράξη ἀγάπη, καί μάλιστα στό πολλαπλάσιο. Καί ἡ ἀγάπη, ἡ γνήσια, ἡ αὐθεντική, ὅταν εἶναι συζευγμένη μέ τήν προσευχή, κάνει θαύματα, ἀρκεῖ, ἀσφαλῶς, νά ὑπάρχη καί ἡ ἀνάλογη ἀνταπόκριση ἐκ μέρους τῶν ἀνθρώπων. Διότι, ὅπως στίς σωματικές ἀσθένειες δέν ἀρκεῖ μόνον ἡ διάγνωση καί οἱ συμβουλές τοῦ ἰατροῦ γιά νά ἐπέλθη ἡ θεραπεία, ἀλλά θά πρέπει καί ὁ ἀσθενής νά ἀνταποκριθῆ καί νά ἐφαρμόση αὐτές τίς συμβουλές, ἔτσι καί γιά τήν κατανίκηση τῶν παθῶν χρειάζεται ἡ ὑλοποίηση τῶν συμβουλῶν τοῦ πνευματικοῦ ἰατροῦ, καθώς καί ἡ ἐκζήτηση τῆς βοήθειας τοῦ Θεοῦ μέ θερμή προσευχή.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ἀναφέρθηκε πιό πάνω, καθοδηγοῦσε τούς Χριστιανούς τῶν Ἐκκλησιῶν πού ἵδρυσε μέ τίς ἐπισκέψεις του καί τόν προφορικό του λόγο, ἀλλά καί μέ τίς Ἐπιστολές του. Παρά ταῦτα, ὅμως, ἀσχολεῖτο καί μέ τήν κατά μόνας καθοδήγηση τῶν πιστῶν, καί τό ἔκανε αὐτό μέ δάκρυα, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος, ὅταν λέγη -ἀπευθυνόμενος στούς Πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου, τούς ὁποίους προσκάλεσε στήν Μίλητο ὅπου βρισκόταν- ὅτι «τριετίαν νύκτα καί ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετά δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον». Καί ἀλλοῦ λέγει ὅτι «τοῖς πᾶσι γέγονα τά πάντα, ἵνα πάντως τινάς σώσω».

Αὐτό φανερώνει ἕναν ἀληθινό ποιμένα, ἕναν γνήσιο πνευματικό πατέρα, διότι ἄλλο εἶναι οἱ γενικές συμβουλές πού ἀπευθύνονται στόν λαό τοῦ Θεοῦ μέ τίς ὁμιλίες καί τά κηρύγματα καί ἄλλο ἡ καθοδήγηση πού γίνεται κατά μόνας, κυρίως στό ἐξομολογητήριο, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀνοίγει τήν καρδιά του καί ὁ πνευματικός πατέρας γνωρίζει τήν πνευματική του κατάσταση, καθώς καί τίς σωματικές καί πνευματικές του δυνατότητες, ἀφοῦ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωματική ὕπαρξη, καί τόν κατευθύνει ἀναλόγως. Ἐπίσης, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δέν ἔχουμε τήν ἴδια σωματική καί πνευματική ἡλικία, οὔτε τίς ἴδιες σωματικές καί πνευματικές δυνάμεις, οὔτε τόν ἴδιο χρακτήρα ἤ τόν ἴδιο ζῆλο. Γι’ αὐτό καί χρειάζεται διάκριση, ἐπειδή, ὅπως τονίζει χαρακτηριστικά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἄλλος χρειάζεται ἀφύπνιση-παρακίνηση καί ἄλλος χαλινάρι, ἄλλους ὠφελεῖ ὁ ἔπαινος καί ἄλλους ἡ ἐπίπληξη καί, ἀσφαλῶς, ὅταν αὐτά γίνονται στόν κατάλληλο καιρό. Διαφορετικά βλάπτουν ὅταν γίνονται παράκαιρα καί χωρίς λογική. Ἐπίσης, ὅπως λέγει, ἄλλους διορθώνει ἡ παρηγορία, ἡ καλωσύνη, ἡ ταπείνωση, καθώς καί ἡ προθυμία μας νά ἐμπνεύσουμε σέ αὐτούς τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας.

Ἡ προσευχή, τό φωτεινό παράδειγμα καί ἡ διάκριση ἐκ μέρους τοῦ πνευματικοῦ πατέρα καί ποιμένα, ἀλλά καί ἡ θετική ἀνταπόκριση ἐκ μέρους τοῦ ποιμνίου, ἤτοι ἡ διάθεση γιά ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, νοηματοδοτοῦν τήν ζωή, στηρίζουν, παρηγοροῦν, θεραπεύουν.