Ἐπίλογος σέ μιά πλούσια ἱερατική διακονία

τοῦ Πρωτοπρεσβὐτερου Θωμᾶ Βαμβίνη

Ἐπικήδειος λόγος στον Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Δημητρίου Ναυπάκτου τήν Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2018

*

Σεβασμιώτατε,
Ἀγαπητοί Πατέρες καί Ἀδελφοί.

Αὐτήν τήν στιγμή ἐπιφορτίζομαι μέ ἕνα πολύ δύσκολο ἔργο. Ἀποθέτοντας τά ἰσχυρά, σχεδόν δυναστικά συναισθήματα, τό ἔργο γίνεται ἀκόμη δυσκολότερο.

Πῶς νά γράψῃ κανείς τόν ἐπίλογο μιᾶς πλούσιας ἱερατικῆς διακονίας; Πῶς νά ἐκπροσωπήσῃ τούς Ἐκκλησιαστικούς Ἐπιτρόπους, τά μέλη τοῦ Συνδέσμου Ἀγάπης, τούς Ἱεροψάλτες, τούς Νεωκόρους, τόν λαό τῆς Ἐκκλησίας σ’ αὐτόν τόν ἐπίλογο; Ἡ ἀγάπη ὅλων, οἱ ἀγαθές ἀναμνήσεις δέν κλείνονται σέ λίγες λέξεις.

Αὐτό πάντως πού μποροῦμε νά ποῦμε εἶναι ὅτι «ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Δημητρίου» ὁλοκλήρωσε τό ἔργο τοῦ π. Ἀθανασίου. «Ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Δημητρίου»· αὐτή εἶναι μιά φράση πού τακτικά θυμόταν ὁ π. Ἀθανάσιος καί μᾶς τήν ἔλεγε. Σφηνώθηκε μέσα στήν συνείδησή του σέ δύσκολες, ἀπό πολλές πλευρές, φάσεις τῆς ἀνοικοδομήσεως αὐτοῦ τοῦ κατανυκτικοῦ, μέ σεμνή μεγαλοπρέπεια Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Τοῦ τήν εἶπε ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Ναυπάκτου Δαμασκηνός, τόν ὁποῖο (ὁ π. Ἀθανάσιος) διακόνησε, ὡς πνευματικό του τέκνο, μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του. «Ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Δημητρίου θά κτίσῃ τόν Ναό Του», τοῦ εἶχε πῇ.

«Ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Δημητρίου» πιστεύουμε ὅτι καί σήμερα ὁλοκληρώνει τό ἔργο τοῦ π. Ἀθανασίου, ὁδηγώντας τον ὡς ἀνιδιοτελῆ, ἁπλό, εὐσεβῆ, ὑπάκουο στόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας Λευΐτη στό ὑπέρλαμπρο οὐράνιο θυσιαστήριο.

Ὁ π. Ἀθανάσιος πορευόμενος ἀπό χθές τόν δρόμο του γιά τόν οὐρανό, πού τοῦ ἄνοιξε ὁ Θεός, ἔκλεισε ἐπί γῆς 53 χρόνια Ἱερωσύνης, ἀπό τά ὁποῖα 44 ὡς ἐφημέριος καί προϊστάμενος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, μέ 31 χρόνια στήν ὑπεύθυνη θέση τοῦ Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου.

Σχεδόν σέ ὅλων τῶν ἐνοριτῶν τήν ζωή ἔχει κερδίσει τόπο· τόπο στήν καρδιά τους, μέ ἀφορμή χαρούμενα ἤ θλιβερά γεγονότα· βαπτίσεις, γάμους, πένθη, ἀσθένειες, παρακλήσεις στήν Παναγία.

Ἦταν ἱεροπρεπής, μέ καθαρή μεταλλική φωνή, ἐγκάρδιος μέ ὅλους, ἀνοιχτός στόν κόσμο, εὐαίσθητος δέκτης τῶν προβλημάτων τῶν ἐνοριτῶν. Μέ τήν ἵδρυση μάλιστα τοῦ Συνδέσμου Ἀγάπης συνεργαζόταν μέ τά μέλη του ἐντοπίζοντας καί βοηθώντας ἐμπερίστατες οἰκογένειες. Ἰδιαίτερα δραστικά ἀνοιχτός ἦταν μέ τούς συνεργάτες του: Κληρικούς, Ἐκκλησιαστικούς Ἐπιτρόπους, μέλη τοῦ Συνδέσμου Ἀγάπης, Ἱεροψάλτες, Νεωκόρους. Πρώτη ἴσως ἀπό τίς μέριμνές του ἦταν ἡ ἀνύστακτη φροντίδα του γιά τήν ὁλοκλήρωση καί τόν εὐπρεπισμό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τῶν Παρεκκλησίων τῆς Ἐνορίας· τοῦ ἁγίου Στεφάνου, γιά τόν ὁποῖο καμάρωνε, ἀφοῦ ἀπό σχεδόν σταῦλο τόν ἔκανε περικαλλῆ Ναό, στόλισμα τῆς Ναυπάκτου, ἀλλά καί τῶν ἄλλων Παρεκκλησίων, τῶν ὁσίων Παϊσίου καί Πορφυρίου, καθώς καί τῆς Παναγίας.

Εἶναι περιττό νά εἰπωθῇ ὅτι ὁ νέος Ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου εἶναι ἐξολοκλήρου ἔργο δικό του, ἀφοῦ ἐκ βάθρων τόν ἀνήγειρε, μέ πολλές ἀντιξοότητες, μέ μιά ὁμάδα ἐκλεκτῶν λαϊκῶν συνεργατῶν του.

Τόν ἐνδιέφερε πολύ ἡ σχέση του μέ τούς ἀνθρώπους νά εἶναι ἀνοιχτή καί εἰλικρινής. Τόν τραυμάτιζε τό ψυχρό βλέμμα. Ἤθελε οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων νά εἶναι θερμές.

Μέσα σ’ αὐτήν τήν εὐαισθησία του, διαρκής ἦταν ἡ μέριμνά του γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐνορίας καί τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἴδιος τήν θεμελίωνε μέ τήν ὑγιῆ ὑπακοή του στόν θεσμό τῆς Ἐκκλησίας, στόν ἑκάστοτε Ἐπίσκοπο, στούς ἱερούς Κανόνες καί τούς ἐκκλησιαστικούς νόμους. Μιά ὑπακοή πού βιωνόταν ὡς ἀπόσταγμα ἀνθρωπιᾶς, φιλότιμου, εὐλάβειας καί σεβασμοῦ στήν παρακαταθήκη τῶν ἁγίων Πατέρων μας.

Ὁμολογῶ ὅτι μέ τίμησε μέ ὑπερβολική ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη. Ὑπολείπομαι πολύ τῆς θετικῆς γνώμης πού εἶχε γιά μένα. Αὐτή ἡ γνώμη ὅμως μοῦ γεννᾶ τήν ἰσόβια ὑποχρέωση νά τόν μνημονεύω ἀδιάλειπτα στόν μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας.

Κατακλείοντας τά λίγα αὐτά λόγια ὀφείλω νά πῶ ὅτι τήν ποιότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς διακονίας τοῦ π. Ἀθανασίου τήν πιστοποιοῦν τά παιδιά καί τά ἐγγόνια του, πού εἶναι ἐνεργά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μέ παιδεία καί ἦθος· συνεχιστές τῆς παρουσίας του μέσα στήν Ἐνορία.

Ἡ μνήμη του νά εἶναι αἰωνία.
Νά ἒχουμε τήν εὐχή του.