Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνός: Ὅσιος Συμεών ὁ Μεταφραστής, 9 Νοεμβρίου

Ὁ ὅσιος Συμεών, ὁ ἐπικαλούμενος Μεταφραστής, καταγόταν ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη καί ἔζησε τόν 9ο αἰώνα μ.Χ., στά χρόνια τοῦ εὐσεβοῦς Αὐ-τοκράτορος Λέοντος τοῦ Σοφοῦ, τοῦ ὁποίου ἦταν συνεργάτης, ἀλλά καί πολύ ἀγαπητός, λόγῳ τῆς σοφίας του καί κυρίως τῆς ἀρετῆς του. Ὅταν τήν ἐποχή ἐκείνη οἱ Ἄραβες πῆγαν στήν Κρήτη καί λήστευαν τίς περιουσίες τῶν ἀνθρώπων, ὁ Αὐτοκράτορας τόν ἔστειλε ἐκεῖ μαζί μέ τόν στρατηγό Ἡμέρειο, μέ τήν ἐντολή νά ὑποτάξουν τούς Ἄραβες, ἤ μέ τό καλό ἤ μέ τήν χρήση πο-λεμικῶν ἁρμάτων. Ὁ Συμεών συναντήθηκε μέ τούς ἀρχηγούς τῶν Ἀράβων, «καί τόσο τούς γλύκανε μέ τήν σοφία τῶν λόγων του, ὥστε χωρίς πόλεμο τούς νίκησε καί τούς ἔπεισε νά πληρώνουν τόν φόρο στόν Αὐτοκράτορα». Πρίν φύγει, ὅμως, γιά τήν Κρήτη ζήτησε ἀπό τόν Αὐτοκράτορα νά τοῦ ὑποσχεθῆ πώς, ἄν γυρίση ἀπό ἐκεῖ νικητής, θά τοῦ κάνη τήν χάρη πού θά τοῦ ζητήση, καί ἐκεῖνος τοῦ ὑποσχέθηκε. Ἔτσι, ὅταν ἐπέστρεψε νικητής, ὁ Αὐτοκράτορας τόν ρώτησε τί χάρη θέλει, καί ὁ Ὅσιος τοῦ ζήτησε νά τοῦ ἐπιτρέψη νά φύγη ἀπό τό παλάτι, ἐπειδή ἤθελε νά γίνη μοναχός. Ὁ Αὐτοκράτορας στενοχωρέθηκε, ἐπειδή δέν ἐπιθυμοῦσε νά χάση ἕναν τέτοιο συνεργάτη, ἀλλά δέν ἤθελε νά ἀθετήση τήν ὑπόσχεσή του. Ἔτσι, τόν ἀποχαιρέτησε μέ δάκρυα παρακαλώντας τον νά προσεύχεται καί γι’ αὐτόν.

Ὁ ὅσιος Συμεών ἔζησε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του μέ ἄσκηση καί προσευχή, καί ὡς διακόνημα εἶχε τό νά συγγράφη, ἀλλά καί νά μεταφράζη βίους ἁγίων, γι’ αὐτό καί ἔλαβε τήν προσωνυμία Μεταφραστής.

Ἐτελειώθη ἐν εἰρήνῃ. Μετά τήν ὁσιακή κοίμησή του ἐγκωμιάσθηκε, ὅπως γράφει ὁ Δοσίθεος, ἀπό τόν Μιχαήλ Ψελλό. Δηλαδή, ἐγκωμιάσθηκε αὐτός πού ἐγκωμίασε τούς ἁγίους, τῶν ὁποίων συνέγραψε ἤ μετέφρασε τόν βίο.

Ὁ βίος του καί ἡ πολιτεία του μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Πρῶτον. Οἱ βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι ἀναγνώσματα εὐχάριστα καί ὠφέλιμα, τά ὁποῖα τέρπουν τήν ἀκοή καί γλυκαίνουν τήν καρδιά. Ὁ ἀναγνώστης τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας τῶν Ἁγίων ἐμπνέεται ἀπό τήν αὐταπάρνηση, τήν ἀγάπη καί τόν ζῆλο τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων, ἀπό τήν σοφία, τήν σύνεση καί τήν διάκριση τῶν μεγάλων Ἱεραρχῶν καί Οἰκουμενικῶν Διδασκάλων, ἀπό τήν πραότητα, τήν ταπείνωση καί τήν ὑπομονή τῶν Ὁσίων, ἀπό τό θάρρος, τήν παρρησία καί τήν ἀνδρεία τῶν Μαρτύρων, καί λαμβάνει θάρρος, κουράγιο καί δύναμη, γιά νά ἀντιμετωπίζη τίς καθημερινές δυσκολίες, τά προβλήματα καί τούς πειρασμούς τῆς παρούσης ζωῆς μέ τόν σωστό τρόπο. Ἀποκτᾶ πρότυπα ζωῆς, καί κυρίως ἀληθινούς φίλους, οἱ ὁποῖοι δέν πρόκειται νά τόν ἐγκατα-λείψουν ποτέ, ὅταν τούς ἐπικαλεῖται. Θά εἶναι δίπλα του πάντοτε, καί ἰδιαίτερα στίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς του, γιά νά τόν προστατεύουν, νά τόν παρηγο-ροῦν, νά τόν ἐνδυναμώνουν, νά τοῦ ἁπαλύνουν τόν πόνο, νά τόν εἰρηνεύουν, νά τόν γεμίζουν μέ πνευματική χαρά καί εὐφροσύνη. Σίγουρα, μέ τέτοιους φίλους δέν θά αἰσθανθῆ ποτέ μοναξιά, ἀκόμη καί τότε πού πιθανόν νά τόν ἐγκαταλείψουν ὅλοι, ἀκόμη καί οἱ πιό στενοί συγγενεῖς του καί οἱ φίλοι του.

Οἱ βίοι καί οἱ λόγοι τῶν Ἁγίων ἐμπνέουν, δυναμώνουν, στηρίζουν, ἀλλά καί τρέφουν, ξεδιψοῦν, δροσίζουν καί ξεκουράζουν, ἀφοῦ εἶναι στερεά πνευ-ματική τροφή καί γλυκύτατο πνευματικό πιοτό. Στήν προσωπική τους ζωή οἱ Ἅγιοι, ὡς ἄνθρωποι, κάνουν καί αὐτοί λάθη, ἡ διδασκαλία τους, ὅμως, εἶναι ἀλάνθαστη. Καί αὐτό εἶναι φυσικό, ἐπειδή ἔφθασαν στήν θέωση, εἶδαν τόν Θεό μέσα στό Φῶς καί ἄκουσαν «ἄρρητα ρήματα, ἅ οὐκ ἐξόν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι», γι’ αὐτό καί ὁ λόγος τους εἶναι διήγημα. Ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, ἔτσι καί αὐτοί ὁμιλοῦν γι’ αὐτά πού εἶδαν, ἄκουσαν καί ψηλάφησαν. Ἑπομένως, τούς Ἁγίους δέν τούς κρίνουμε, ἀλλά ἀκολουθοῦμε τήν ἐμπειρική καί θεόπνευστη διδασκαλία τους, ἡ ὁποία εἶναι καρπός θεωρίας τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος θέλει νά θεολογῆ ἀπλανῶς, αὐτός θά πρέπει νά ἀκολουθῆ τούς θεουμένους Ἁγίους, «νά ἐκπέμπη στό ἴδιο μῆκος κύματος» μέ αὐτούς, ἤ ὅπως διδάσκει τό «Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας», νά θεολογῆ σύμφωνα μέ «τάς τῶν «ἁγίων θεοπνεύστους θεολογίας καί τό τῆς Ἐκκλησίας εὐσεβές φρόνημα».

Δεύτερον. Ἡ ἄκτιστη Χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἐνοικεῖ στούς Ἁγίους, ἔχει τήν δύναμη νά γαληνεύη καί νά ἡμερεύη καί αὐτά ἀκόμη τά ἄγρια ζῶα. Τόν ἄνθρωπο, ὅμως, πού τόν ἔχουν ἀγριέψει τά πάθη καί ἡ ἁμαρτία δέν μπορεῖ νά τόν μαλακώση καί νά τόν ἡμερέψη, ἄν ἐκεῖνος δέν τό θέλη, ἐπειδή σέβεται τήν ἐλευθερία του. Ὁ ἄνθρωπος -αὐτό τό λογικό ὄν πού δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό μέ ἰδιαίτερη φροντίδα, κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσή Του- πολλές φορές μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς του γίνεται πιό ἄγριος καί ἀπό τά ἀγριότερα θηρία. Ὅταν ἐγκαταλείπη τόν Θεό καί ἁμαρτάνη κατ’ ἐξακολούθηση χωρίς νά μετανοῆ, τότε σκληραίνεται ἡ καρδιά του, ἀγριεύει, γεμίζει μίσος γιά ἐκείνους πού τούς θεωρεῖ ἐχθρούς ἤ ἀντιπάλους του, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπιτίθεται ἐναντίον τους καί νά δημιουργοῦνται ἔτσι τεράστια κοινωνικά προβλήματα μέ τραγικές συνέπειες.

Ἀκοῦμε κατά καιρούς νά λέγεται ἀπό πολλούς, ὅταν συμβαίνουν κάποιες ἔκνομες πράξεις, ὅτι ἦταν ἡ ἄσχημη στιγμή ἤ ὅτι φταίει ἡ κακιά ἡ ὥρα. Ὅμως, οἱ βίαιες καί ἐπιθετικές ἐνέργειες, οἱ παρανομίες, οἱ φόνοι, οἱ αὐτοκτονίες κλπ. εἶναι ἀποτέλεσμα ὄχι τῆς κακιᾶς ὥρας, ἀλλά τῆς ἐμπαθοῦς καί ἁμαρτωλῆς ζωῆς, καθώς καί τῆς ἐπιρροῆς τῶν δαιμόνων, ἀφοῦ ὅποιος ἐγκαταλείπει τόν ἀληθινό Θεό, πού εἶναι Ἀγάπη, αὐτός κυριεύεται ἀπό τόν ἀνθρωποκτόνο διάβολο, τόν πατέρα τοῦ μίσους καί τῆς κακίας. Καί στήν κατάσταση αὐτήν ὁ ἄνθρωπος δέν συνετίζεται μέ συμβουλές, ἀπαραίτητες, βέβαια, καί αὐτές, ἀλλά μόνον ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά τόν ἀλλοιώση, νά τόν ἡμερεύση καί νά τόν γαληνεύση, ὅταν, βέβαια, καί ἐκεῖνος ἀνταποκρίνεται.

Οἱ γονεῖς, σαρκικοί καί πνευματικοί, θά πρέπει νά συμβουλεύουν τά παιδιά τους πάντοτε, καί ἰδιαίτερα ὅταν αὐτά ἐπιδεικνύουν σκληρή ἤ παραβατική συμπεριφορά, ὄχι ἐπιθετικά, ἀλλά μέ ἀγάπη καί ἔμπονη προσευχή, γιά νά ἐνερ-γήση ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θά τά ἀλλοιώση πνευματικά καί θά τά ὁδηγήση στήν μετάνοια καί τήν διόρθωση, ἀφοῦ, ὅπως τονίζει ὁ ἱερός Ψαλμωδός, «αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου». Δηλαδή, ἡ ἐσωτερική ἀλλοίωση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἔργο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι, ἀπό τήν τρυφερή ἡλικία τους, τρέφονται καί ποτίζον-ται μέ τούς λόγους τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων καί ἐμπνέονται ἀπό τούς βίους τους, τότε ἡ καρδιά τους μαλακώνει, πλαταίνει καί ἀγκαλιάζει ἀγαπητικά ὅλη τήν οἰκουμένη.