Skip to main content

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Ἅγιος Συμεών ὁ Μυροβλύτης, 13 Φεβρουαρίου

Τοῦ Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα 

Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Ἅγιος Συμεών ὁ Μυροβλύτης, 13 ΦεβρουαρίουὉ ἅγιος Συμεών ὁ Μυροβλύτης ἔζησε τόν 12ο καί ἀρχές τοῦ 13ου αἰώνα μ.Χ. Ἦταν ὁ πρῶτος ἔνδοξος ἡγεμόνας τῆς Σερβίας, τῆς δυναστείας τῶν Νεμάνιδων. Ἦταν ἔγγαμος καί πατήρ τριῶν τέκνων, δύο υἱῶν καί μιᾶς θυγατέρας. Οἱ δύο υἱοί του εἶναι ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Σάββας, πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Σέρβων καί ὁ ἄλλος ὁ Στέφανος Β΄ ὁ Πρωτοστεφής. Ὁ Συμεών ἦταν ἡγεμόνας φιλόθεος καί φιλάνθρωπος, πολέμιος τῶν αἱρέσεων καί ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ πρῶτος υἱός του, ὁ Σάββας, ἔγινε μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος καί ἀπό ἐκεῖ ἀπέστειλε στόν πατέρα του ἐπιστολή στήν ὁποία ἀναφερόταν κυρίως στήν ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων. Ὅταν ὁ Συμεών διάβασε τήν ἐπιστολή αὐτήν, κατανύχθηκε καί ἀποφάσισε νά μεταβῆ στό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου παρέμεινε μέχρι τό τέλος τοῦ ἐπιγείου βίου του ὡς μοναχός, καί, μάλιστα, ὡς ὑποτακτικός τοῦ υἱοῦ του. Ἀλλά καί ἡ εὐλαβής σύζυγός του ἔγινε καί αὐτή μοναχή. Ἐπίσης, τό παράδειγμά τους μιμήθηκαν καί μερικοί ἀπό τούς συγγενεῖς τους.

Ἀξίζει νά σημειωθῆ ὅτι ὁ Συμεών καί ὁ υἱός του Σάββας ἔγιναν κτίτορες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Χιλανδαρίου.

Τά τέλη τοῦ Συμεών ἦταν εἰρηνικά. Στήν ἐτήσια μνήμη του ὁ τάφος του ἀνέβλυσε μύρο, καί γι’ αὐτό ἀποκαλεῖται Μυροβλύτης.

Ὁ βίος του καί ἡ πολιτεία του μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Πρῶτον. Οἱ τιμές καί τά ἀξιώματα δέν προσδίδουν στόν ἄνθρωπο τιμή καί ἀξία, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος πού τιμᾶ τήν τιμή καί δίνει ἀξία στά ἀξιώματα, μέ τόν τρόπο τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας του. Καί αὐτό τό βλέπουμε καθαρά στούς Ἁγίους, τῶν ὁποίων τό μεγαλεῖο ἔγκειται ὄχι στήν καταγωγή τους ἀπό «λαμπρούς» προγόνους, στόν ὑλικό πλοῦτο ἤ τά κοσμικά ἀξιώματα, ἀλλά στήν ταπείνωση, τήν ἐσωτερική καθαρότητα, τήν ἁπλότητα, καί τήν θυσιαστική ἀγάπη, πού εἶναι καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι πεπληρωμένος ἀπό τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αὐτός μεταδίδει αὐτήν τήν Χάρη μέ τήν παρουσία του, τά ἔργα του, τόν λόγο του καί τήν ἐν γένει συμπεριφορά του. Ἄλλωστε, ὅ,τι ἔχει κανείς αὐτό καί προσφέρει. Τά ἔργα τοῦ καθενός, ὅπως καί ὁ λόγος του, γραπτός καί προφορικός, φανερώνουν τό ἐσωτερικό του περιεχόμενο, αὐτά πού ἔχει κλεισμένα ἐπιμελῶς μέσα στήν καρδία του, ἀφοῦ «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τό στόμα».

Ἀληθινός καί ἀναφαίρετος πλοῦτος εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ καί αὐτός πού τήν ἔχει εἶναι ὄντως πλούσιος, ἔστω καί ἄν δέν ἔχη πολλά ὑλικά ἀγαθά, παρά μόνον τά ἀπαραίτητα, «τροφάς καί σκεπάσματα», κατά τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τά ὁποῖα, ὅμως, τοῦ εἶναι ἀρκετά. Στήν πραγματικότητα ἡ συσσώρευση ὑλικῶν ἀγαθῶν, ὁ ἐξωτερικός πλοῦτος φανερώνει τήν ἐσωτερική φτώχεια, τήν πνευματική ἔνδεια καί τήν ἀπουσία νοήματος ζωῆς. Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ὡς σκοπό τῆς ζωῆς του τήν συσσώρευση ὑλικοῦ πλούτου, προκειμένου, ὅπως νομίζει, νά ἀποκτήση κοινωνική ἀξία, καί τό αἴσθημα τῆς ἀσφάλειας στίς ἀσθένειες καί τά γεράματά του, στό τέλος παραμένει ἄδειος ἐσωτερικά καί ἀνικανοποίητος, ἐπειδή τά χρήματα, τά κτήματα, οἱ τιμές καί τά ἀξιώματα δέν μποροῦν νά γεμίσουν τό κενό τῆς ψυχῆς του, τό ὁποῖο, μάλιστα, μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου μεγαλώνει καί ἔτσι παραμένει ἀνικανοποίητος. Καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός, κατά τόν ἅγιο Νεκτάριο Ἐπίσκοπο Πενταπόλεως, εἶναι ὁ ἐλεεινότερος τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδή ἀναζητᾶ τήν χαρά καί τήν εὐτυχία ἐκτός τοῦ ἑαυτοῦ του, ἐκτός τῆς καρδίας του, σέ μάταια, πρόσκαιρα καί εὐτελῆ πράγματα, ἐνῶ, κατά τόν λόγο τοῦ Ἰδίου τοῦ Χριστοῦ «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστι». Ἀντίθετα ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει στηρίξει τήν ἐλπίδα του στόν Θεό καί ζῆ σύμφωνα μέ τό θέλημά Του, ἔστω καί ἄν εἶναι πτωχός ἀπό ὑλικά ἀγαθά, στήν πραγματικότητα εἶναι ὁ πλουσιότερος, ὁ εὐτυχέστερος καί ὁ μακαριότερος τῶν ἀνθρώπων.

Δεύτερον. Ἡ τεκνογονία εἶναι ἕνας ἀπό τούς καρπούς τοῦ γάμου, ἀλλά δέν εἶναι, ἀσφαλῶς, ὁ σκοπός του. Ὁ σκοπός τοῦ γάμου εἶναι ὁ ἴδιος μέ τόν σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, καί αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν θέωση, ἤτοι τήν κοινωνία του μέ τόν Θεό, τόν Δημιουργό του, καί στόν παρόντα αἰώνα καί στόν μέλλοντα. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί καλεῖται νά ὁμοιάση στό πρωτότυπό του. Δηλαδή, καλεῖται, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τόν προσωπικό του ἀγώνα, νά φθάση ἀπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωση, ἤ κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο «ἀπό τό εἶναι στό εὖ εἶναι καί στό ἀεί εὖ εἶναι». Οὔτε ὁ γάμος εἶναι σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου οὔτε ἡ παρθενία, ἀλλά τό καθένα εἶναι τρόπος ζωῆς πού ὁδηγεῖ στόν ἴδιο σκοπό, ἤτοι στήν «βίωση τῆς αἰωνίου θείας ζωῆς ἐν τῷ φωτί».

Ἡ γέννηση παιδιῶν μέσα στόν γάμο, ὁ ὁποῖος, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι «μυστήριον μέγα», προξενεῖ χαρά στούς γονεῖς καί τούς συγγενεῖς τους, ἡ ἀνατροφή τους, ὅμως, προϋποθέτει ἀγώνα, κόπο καί πόνο, χωρίς, ὅμως, αὐτό νά σημαίνη ὅτι μέσα στόν κόπο, τόν πόνο καί τόν ἀγώνα γιά τό μεγάλωμα ἑνός παιδιοῦ δέν ὑπάρχει καί ἡ χαρά, τήν ὁποία γεννᾶ ἡ καθημερινή παρουσία του καί κυρίως ἡ πρόοδος καί ἡ προκοπή του. Τά παιδιά εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ στούς γονεῖς τους, καί ὡς τέτοια πρέπει νά τά δέχονται καί νά εὐχαριστοῦν τόν Δωρεοδότη καί νά Τόν παρακαλοῦν νά τά εὐλογῆ καί νά τά προστατεύη ἀπό κάθε κακό.

Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς, αὐτοί πού ἀγαποῦν τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία, θά πρέπει νά ἀνατρέφουν τά παιδιά τους μέ τέτοιον τρόπο, οὕτως ὥστε νά γίνουν ὄχι ἁπλῶς καλοί ἄνθρωποι καί ἀγαθοί πολίτες, ἀλλά «συμπολίτες τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ». Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρά γιά τούς πιστούς γονεῖς ἀπό τό νά βλέπουν τά παιδιά τους νά προκόπτουν στήν πνευματική ζωή καί νά βαδίζουν τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος. Πολλές φορές, μάλιστα, τά παιδιά γίνονται αἰτία νά ὠφελοῦνται πνευματικά καί νά ἁγιάζονται καί οἱ γονεῖς τους, καί νά προχωροῦν συνεχῶς πρός τήν τελειότητα, ἡ ὁποία δέν ἔχει τέλος, ἀφοῦ καί ὁ ἅγιος μπορεῖ νά ἁγιασθῆ ἀκόμη περισσότερο, σύμφωνα μέ τόν λόγο τῆς «Ἀποκαλύψεως» ὅτι καί «ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι».

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀληθινοῦ νοήματος τῆς ζωῆς, ὅταν γίνεται μέ εἰλικρίνεια, ὁδηγεῖ στόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος, γι’ αὐτούς πού Τόν ἀγαποῦν ἀληθινά καί τηροῦν τίς ἐντολές Του, εἶναι πατέρας καί ἀδελφός, φίλος καί συνοδοιπόρος, βακτηρία καί στήριγμα.

ΑΓΙΟΛΟΓΙΟ

  • Προβολές: 1596