Ἐμβόλια καί ἐκκλησιαστική ζωή

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἄν γίνη κάποια ἔρευνα μεταξύ τῶν ἐκκλησιαζομένων καί μάλιστα κατά τήν προσέλευσή τους στήν θεία Λειτουργία θά διαπιστωθῆ ὅτι ὅλοι ἤ οἱ περισσότεροι ἔχουν διάφορες καί ποικίλες ἀσθένειες καί, βεβαίως, κάνουν καί τήν σχετική θεραπεία, ἀκολουθώντας μιά θεραπευτική ἀγωγή.

Αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι σέ κάθε σπίτι καί ἰδιαιτέρως ὅπου ζοῦν μικρά παιδιά καί ἡλικιωμένοι ὑπάρχουν συρτάρια καί ἰδιαίτεροι χῶροι γεμάτα ἀπό φάρμακα.

Σέ ἐποχή πού ἐπικρατεῖ ἡ μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος, αὐξάνονται οἱ ἀσθένειες καί γι' αὐτό καί λαμβάνονται ἀπό τούς ἀνθρώπους πολλά φάρμακα.

Φυσικά ἐπικρατεῖ καί τό φαινόμενο πού κατά τίς μετακινήσεις τους οἱ ἄνθρωποι κουβαλοῦν μαζί μέ τά ἀτομικά τους εἴδη καί τά φάρμακά τους, γιατί πρέπει νά τά λαμβάνουν κατά δόσεις καί σέ κατάλληλα χρονικά διαστήματα.

Τά φάρμακα προξενοῦν μιά ἰσορροπία στόν ἀνθρώπινο ὀργανισμό ἀπό διάφορες ἀσθένειες ἀπό τίς ὁποῖες ὑποφέρει ὁ ἄνθρωπος, ὅπως τήν πίεση, τό ζάχαρο, τήν καρδιά, ἀπό τούς πόνους τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος. Ἄν μάλιστα ὁ ἄνθρωπος ἔχει κάνει καί ἐγχειρίσεις, τότε λαμβάνει πολλά φάρμακα, σέ σημεῖο πού γιά νά μή ξεχνᾶ νά λάβη τήν σχετική δόση του φέρει μαζί του καί εἰδικές θῆκες, μέσα στίς ὁποῖες ὑπάρχουν φάρμακα κατά τίς ἡμέρες ἤ καί τίς ὧρες πού πρέπει νά ληφθοῦν.

Θά μπορούσαμε λοιπόν νά ποῦμε ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶναι καί ἀγχώδης, εἶναι ἕνα «ζωντανό μετακινούμενο νοσοκομεῖο» ἤ ἕνα μικρό «φορητό φαρμακεῖο».

Ἔτσι, λοιπόν, οἱ Χριστιανοί ἔρχονται στήν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἔλαβαν ἀποβραδίς διάφορα φάρμακα γιά νά ρυθμίσουν τίς λειτουργίες τοῦ σώματός τους, ἀκόμη ἔλαβαν καί πρίν ξεκινήσουν γιά τήν Ἐκκλησία. Καί πολλές φορές μᾶς ρωτοῦν: «Πῆρα σήμερα τό πρωί τό τάδε χάπι. Ἐπιτρέπεται νά κοινωνήσω;».

Συνεπῶς, οἱ περισσότεροι ἐκκλησιάζονται κάτω ἀπό τήν ἐνέργεια τῶν φαρμάκων καί ἔρχονται στόν Ναό γιά νά προσευχηθοῦν, νά ἱκετεύσουν τόν Θεό καί νά Τόν δοξολογήσουν γιά τό ὅτι ὑπάρχουν ἀκόμη στήν ζωή, ἔστω καί μέ τήν φαρμακευτική ἀντιμετώπιση διαφόρων ἀσθενειῶν.

Τό ξέρουν στήν πράξη ὅτι ἀπό τήν ἰατρική ἐπιστήμη περιμένουν τήν ρύθμιση τῶν διαφόρων σωματικῶν νοσημάτων τους, καί ἀπό τήν Ἐκκλησία περιμένουν τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς τους, νά ἔχουν εἰρήνη στήν καρδιά τους.

Ἡ πείρα ἔχει δείξει ὅτι ὅταν ἕνας ἐκκλησιαζόμενος εἶναι φορεύς κάποιου ἰοῦ καί μάλιστα ἔχει ἔκδηλα συμπτώματα τῆς συγκεκριμένης ἰώσεως καί δέν προσέχει, μπορεῖ νά τό μεταδώση στούς συμπροσευχομένους του. Ἄλλωστε, στόν Ναό κατά τήν διάρκεια τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας εἰσέρχεται καί ὁ ἴδιος ὁ ἑωσφόρος καί βάζει διάφορες σκέψεις στούς ἐκκλησιαζομένους, ὁπότε εἶναι φυσικό νά εἰσέρχεται καί ὁ ἰός καί νά δημιουργῆ προβλήματα στούς ἀνθρώπους.

Ἑπομένως, καί σέ καιρό πανδημίας πρέπει νά λαμβάνονται ὅλα τά μέτρα προφύλαξης, ὅπως τό κάνουμε καί γιά ἄλλες ἀσθένειες. Σέ αὐτήν τήν περίπτωση τά ἐμβόλια βοηθοῦν ἀποτελεσματικά τούς ἀνθρώπους στό νά μή προσβληθοῦν ἀπό τόν ἰό, ἀλλά οὔτε καί νά τόν μεταδώσουν, καί νά μήν ὑποστοῦν διάφορες δυσάρεστες συνέπειες, μέ ἀπομονώσεις καί εἰσαγωγές στά νοσοκομεῖα καί στίς Μονάδες Ἐντατικῆς Θεραπείας.  Φυσικά, δέν μπορῶ νά συνδέσω τά ἐμβόλια μέ θεολογικά ἐπιχειρήματα, ὅτι δῆθεν δέν χρειάζονται στούς Χριστιανούς καί τούς ἐκκλησιαζομένους καί ὅτι δῆθεν ἀναιροῦν τήν Χάρη τοῦ βαπτίσματος. Ὄχι μόνον δέν μπορῶ νά τά συνδέσω αὐτά, ἀλλά θεωρῶ τέτοιες ἀπόψεις ὡς βλάσφημες.